Τέχνη vs Gomenaki 0-1

Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα το τελευταίο μου ποστ. Όλο λέω πως πρέπει να συντονιστώ και να αρχίσω να γράφω συχνότερα και όλο αθετώ το λόγο μου.
Στην αρχή νόμιζα πως μάλλον το blogging έχει γίνει ένα παλιό χόμπυ στη ζωή μου, όπως η ατυχής (και ατελής) συλλογή από γραμματόσημα που έκανα στο δημοτικό. Μου πήρε ένα χρόνο να ανακαλύψω πως πλέον, όχι μόνο δε γράφω στο blog μου, αλλά σταμάτησα να ζωγραφίζω, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να πηγαίνω θέατρο, να βλέπω φίλους, να γνωρίζω κόσμο. Έκοψα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, με όλα αυτά που έκανα και με συμπλήρωναν.
Η πιο εύκολη λύση ήταν να τα ρίξω όλα στο αγόρι μου. "Μου τρως πολύ ώρα και δεν έχω χρόνο για μένα". Όχι οτι είναι εντελώς ψέμα αυτό. Ειδικά, όσον αφορά τα ποστς μου, κατά 90% ήταν καρπός έρημων νυχτών που βαριόμουν αφόρητα, που ένιωθα μόνη ή σκεφτόμουν κάποιον παλιό έρωτα που έληξε άδοξα. Δεν είχα όρεξη να βγω και το γράψιμο ήταν η μόνη μου διέξοδος. Τώρα, έχω όχι μόνο τα βράδια μου αλλά και το κρεβάτι μου γεμάτο, οπότε που χρόνος να γράψω;!
Και ξαφνικά γεννιέται το μεγάλο ερώτημα: Μας τρώει το έτερον ήμισυ από τον καλλιτεχνικό μας εαυτό ή τον αντικαθιστά; Εννοώ, όταν έχουμε μια σχέση σταματάμε ή περιορίζουμε τις καλλιτεχνικές μας ενασχολήσεις επειδή πιεζόμαστε λόγω χρόνου ή επειδή προτιμούμε να περνάμε χρόνο μαζί του/της; Ακόμα, ισχύει αυτό για όλους τους ανθρώπους ή μόνο για μένα, που είμαι γνωστό προβληματικό κομπλεξάκι;
Ακόμα και αν δεν ισχύουν όλα αυτά, για ένα είμαι σίγουρη. Θυμάμαι σε μικρότερη ηλικία τη μητέρα μου να λέει "Ένας άνθρωπος πάει μπροστά σε όλους τους τομείς της ζωής του μόνο αν είναι καλά στα συναισθηματικά". Δε θα διαφωνίσω σε αυτό γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει και είναι επικίνδυνο για τη ζωή μου με τόση βαφή στο κεφάλι (ανάφλεξις!). Θα βρω όμως το κουράγιο να αντικρούσω την άποψη αυτή λέγοντας πως όταν ήμουν μόνη μου και ακόμα καλύτερα, όταν ήμουν μόνη μου και πιτιασμένη, είτε από γκόμενο είτε από τη ζωή γενικότερα, ξέδινα γράφοντας ποιήματα για μαύρα πουκάμισα και στίχους για μπουρνούζια στο πάτωμα (οχι, δεν είναι διασκευή της γνωστής μπουρνουζοπετσέτας). Ζωγράφιζα τον άντρα τον ονείρων μου και έκανα όνειρα για το μέλλον δημιουργώντας ολόκληρα σενάρια που άνετα ξεπερνούν όλους τους κύκλους της Λάμψης μαζί!

Τώρα...Τώρα τα πράγματα κυλούν τόσο υπερβολικά ήρεμα που η έμπνευσή μου έχει στερέψει. Και αν κάτι συμβεί στη δουλειά ή αν η αισθητικός μου κάψει τα κωλομέρια στην αποτρίχωση μέχρι το βράδυ θα το έχω ξεχάσει, γιατί έχω δίπλα μου έναν αρκουδάκι που παίζω μαζί του και με κάνει να ξεχνάω όλα τα άλλα.

Δε νομίζω πως υπερβάλω. Η τέχνη θέλει τρέλα. Τυχαία όλοι οι καλλιτέχνες έχουν άστατες ζωές; Και αναρωτιέμαι τώρα. Σχέση ή τέχνη; Ή μήπως το να έχεις σχέση στις μέρες μας θέλει τη μεγαλύτερη τέχνη απ' όλα;...