Monday, April 12, 2010

Πεζοπορία στην Πάρνηθα!

Σας προσκαλούμε για πεζοπορία, παιχνίδι και εξερεύνηση την Κυριακή 18 Απριλίου στην Πάρνηθα.
Photobucket

Wednesday, April 22, 2009

Η λέσχη Μπίλντενμπεργκ

Θα μου επιτρέψετε να αρχίσω το σημερινό μου ποστ με την προσθήκη του λινκ ενός άλλου blog. http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/07/blog-post_05.html
Το εν λόγω κείμενο μιλάει για την άγνωστη σε πολλούς λέσχη Μπιλντενμπεργκ. Δε γνώριζα την ύπαρξή της μέχρι σήμερα που ο Χαρδαβέλας είχε ένα σχετικό αφιέρωμα. Δεν έχω πολλά να πω. Παρά μόνο οτι αξίζει πραγματικά να διαβάσετε 2 λόγια για το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο.
Ζούμε στο Μάτριξ, αυτό είναι σίγουρο. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όμως είναι πως τα πράγματα έχουν αρχίσει πραγματικά να ασχημαίνουν από τη στιγμή που με κάθε μέσο, μας προκαλούν να δεχθούμε την παγκοσμιοποίηση ως τη νέα μορφή κομμουνισμού. "Παγκόσμια οικονομία-ίσες ευκαιρίες για όλους". Καλό θα ήταν αυτό, αν πίσω από όλα αυτά δεν κρυβόταν η δίψα κάποιων ανθρώπων να κυβερνήσουν τον κόσμο. Τα ίδια ήθελε και ο Χίτλερ.
Η ανιδιοτέλεια δε βρίσκεται σε αφθονία στην εποχή μας. Θα ήθελα πραγματικά να μάθω τα αποτελέσματα της περσινής συζήτησης της λέσχης. Είχε γίνει λόγος για ενίσχυση της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων φορέων, με σκοπό τη ενίσχυση των θεμελίων μιας μελλοντικής παγκόσμιας κυβέρνησης. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό. Μήπως τώρα όλοι δε βασιζόμαστε (δήθεν) στη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας για μια ανάσα στη (δήθεν) οικονομική κρίση;
Ο κόσμος του δήθεν σε όλο του το μεγαλείο...

Friday, April 3, 2009

Γειά σου ρε Ελλαδάρα!

Σουρεάλ σκηνικό στο κατάστημα των ΕΛΤΑ των Άνω Λιοσίων. Μπαίνω μέσα και βλέπω πως περιμένουν γύρω στα 60 άτομα να εξυπηρετηθούν. Με το ζόρι στριμώχνομαι σε κάποια γωνία και περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου. Κόσμος πηγαινοέρχεται, μωρά κλαίνε, γριές αναστενάζουν, άντρες αναθεματίζουν, δέματα κλωτσιούνται και γύφτοι κάνουν την παρουσία τους κάτι περισσότερο από αισθητή. Παίρνω βαθειά ανάσα και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση.
Έχουν ήδη περάσει τα πρώτα δέκα λεπτά όταν ακούω ένα τσόλι να λέει «Έλα μαλάκες άκρη! Είμαι έγκυος!» Δε θα άκουσα καλά, σκέφτομαι. Και τότε βλέπω μία αγνώστου καταγωγής τύπισσα που γυφτόφερνε, με μαλλιά μες το λάδι, μπουστάκι και την κοιλιά τούρλα έξω, κολάν και στρινγκ που έβγαζε μάτι, να σπρώχνει κόσμο για να περάσει. «Δε με πειράζει να περάσεις» της λέει ευγενικά ένας κύριος «με πειράζει που μιλάς άσχημα.» «Έλα άι στο διάλο άσε με» του λέει αυτή χαμογελώντας πρόστυχα. Δεν το ζω αυτό, σκέφτομαι. Η τύπισσα πέρασε επιδεικτικά μπροστά από όλους αλλά προς ευχαρίστηση όλων η ταμίας την έδιωξε. Το θεικότερο; Βγαίνοντας έξω έσκασε επάνω στη τζαμαρία και ούρλιαξε σε μια άμοιρη γριούλα «Μαλακισμένη! Εσύ με έφαγες παλιογρουσούζα!». Η γριά γλίτωσε το εγκεφαλικό αλλά τα δικά μου νεύρα είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Όπως είπε και μια κυρία «Η γριά που περιμένει εδώ είναι πιο άρρωστη από εσένα κοπέλα μου. Μάθε να συμπεριφέρεσαι». Αυτό τα λέει όλα.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην ουρά της κολάσεως, παρατήρησα πως υπήρχαν γύρω μου δέματα με τον ίδιο αποστολέα και παραλήπτη διάφορες μονές. Είναι η νέα μόδα φαίνεται. Όσα δεν μας έφαγαν με το Βατοπέδιο ας τους τα χαρίσουμε αφιλοκερδώς. Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει μια θεοσεβούμενη που βλέποντας έναν νεαρό –αξιοπρεπή ομολογουμένως- παπά ίσα που δεν έχυσε και άρχισε να φωνάζει «Παπά μου πάρτε τη θέση μου να πάω εγώ στο τέλος για εσάς! Για εσάς!!! Μα τα έχουμε ισοπεδώσει όλα πιά! Αχ παπά μου!!!». Αχ κυρά μου, παπάς είναι όχι ανάπηρος! Get a life! Ο παπάς πάντως την έβαλε στη θέση της και γι’ αυτό παίρνει 10 πόντους και δώρο αρκουδάκι.
Μισή ώρα αναμονής και φυσικά κάνουν την εμφάνισή τους οι αγαπημένοι μου γύφτοι. Τρεις μέρες νωρίτερα είχαν κάνει ντου και τράβαγαν την ταμία έξω από το ταμείο για να ψάξουν τις τσέπες της. Ιστορικά σκηνικά! Το προσπερνάμε αυτό και πάμε στο σημερινό σκηνικό. Μπαίνει μέσα το γυφτοζεύγος και μπαίνει στην ουρά. Περιμένουν 3 λεπτά και αποφασίζουν πως πρέπει να προσπεράσουν 60 άτομα. «Μια υπογραφούλα θέλω, να πάρω 50 ευρώ». Μια υπογραφούλα ήθελαν όλοι. Βάζει φωνή ο γύφτος και απευθύνθηκε στο λαό «Να περάσω μπροστά από όλους;» «Όχιιιιιι», απαντάνε όλοι με μια φωνή. Και αρχίζει η γύφτισσα «Θα φέρω το δίκανο, με πιάνουν τα ψυχολογικά μου και τα νεύρα μου, έχω τα ψυχολογικά μου τώρα! Να μη μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας!» Μας συγχωρείς που εμείς ήρθαμε να παίξουμε το πουλί μας στο ταχυδρομείο. Οπότε πετάει ο γύφτος το θεικό «Έχω αδερφό στη φυλακή. Μέχρι τις 2 είναι τα δικαστήρια. Θέλω να πάρω τα λεφτά να τον βγάλω γιατί θα μείνει μέσα μέχρι τη Δευτέρα». Εκεί ήταν που χτύπησε το καμπανάκι μου και του λέω «Συγνώμη ρε φίλε, για καλό μας το λες τώρα αυτό; Εγώ γιατί δεν είμαι στη φυλακή; Θες δηλαδή να λυπηθούμε κάποιον που είναι μέσα; Κάποια μαλακία θα έκανε. Έλα κάνε μου τη χάρη!» Αυτό το «έλα κάνε μου τη χάρη» πολύ μου αρέσει. Προσδίδει πάντα κύρος και εκνευρισμό συνάμα. Το λες και καθάρισες! Δεν τολμά κανείς να σου απαντήσει μετά. Τρεις και μία τους πάει!
Προσπερνάμε και αυτό το σκηνικό και φτάνει η σειρά μου. Φυσικά ούτε «γειά σας» ούτε τίποτα. Αλίμονο. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι. «Έχω 2 δουλειές» τους λέω. «Πρώτα θέλω να πάρω αυτό το δέμα.» «Ταυτότητα» μου λέει. «Δεν έχω ταυτότητα μαζί μου». «Δε μπορείτε» μου λέει. «Τρεις μέρες πιο πριν η κοπέλα με εξυπηρέτησε χωρίς να έχω ταυτότητα» της λέω. «Τι άλλο θέλετε;» με ρωτάει εκνευρισμένη και για να μη ρίξω κανά καντήλι κάνω τουμπεκί και λέω «Θέλω να κάνω μια ομαδική αποστολή 235 γραμμάτων». Οπότε εκεί ακούω το θεϊκό: «Δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε σήμερα. Έχουμε πολύ κόσμο. Ελάτε τη Δευτέρα.» «Φαντάζομαι κάνετε πλάκα» της λέω αναψοκοκκινισμένη. Η μόνη της απάντηση; «Πάρε εδώ τότε και σφράγιζε τα γράμματα» «Συγνώμη, εγώ θα τα σφραγίζω;» «Εσείς θέλετε να τα στείλετε εσείς θα τα σφραγίσετε!» Άκου εδώ ρε! Να κάτσω εγώ να σφραγίσω 235 γράμματα, με τη λογική ότι αφού δεν τους βάζω γραμματόσημα πρέπει να βρω άλλο τρόπο να ξεχρεώσω το χρέος μου προς το ελληνικό μονοπώλιο. Ε ρε ιδιωτικοποίηση που σας χρειάζεται! Να βλέπετε πελάτη και να κάθεστε σούζα!
Αρχίζω λοιπόν να σφραγίζω με μια σφραγίδα της κακιάς ώρας που χρειαζόταν διπλάσια δύναμη από μια καλή σφραγίδα, για να αφήσει το αποτύπωμά της. Σύντομα άρχισα να ζεσταίνομαι, να εκνευρίζομαι και φυσικά να νιώθω αβάσταχτους πόνους στο χέρι μου που υποφέρει από τενοντίτιδα και πρέπει να βρίσκεται σε φάση πλήρους ακινησίας. Και τώρα που γράφω ετούτα εδώ τα λόγια πονάω σύντροφοι αλλά έλα που με πνίγει το δίκιο!
Περνάει κανένα τέταρτο σφραγίζοντας και η 25χρονη βολεμένη στο δημόσιο κατσίκα μου κάνει σήμα να πάω στο δίπλα ταμείο γιατί προφανώς δεν της άρεσαν και πολύ τα μούτρα μου και αδυνατεί να με εξυπηρετήσει. Παραδίδω τα 235 γράμματα, πληρώνω και με ευγένεια ρωτάω: «Όπως είδατε στέλνω 235 από την ΤΑΔΕ εταιρεία. Θα μπορούσα τώρα να πάρω το δέμα που είναι για την ΤΑΔΕ εταιρεία; Με ξέρετε. Έρχομαι συνέχεια εδώ.» «Ναι αλλά θέλω ταυτότητα» λέει ο ξανθόσπορος. «Ρε χριστιανή μου» της λέω «στέλνω 235 γράμματα με αυτή την επωνυμία. Ένα δέμα θέλω να πάρω. Τι πιο λογικό δηλαδή; Να ξανάρχομαι πάλι τη Δευτέρα; Περισσότερη δουλειά και για εσάς είναι». «Όχι είπα».
Το μόνο που είπα φεύγοντας είναι πως κατάφεραν και απώθησαν έναν μεγάλο κλέφτη που είχε βάλει στο μάτι ένα ασήμαντο δέμα. Ελπίζω κάποιος να το διαβάσει αυτό και να τους μεταφέρει εκεί στο ΕΛΤΑ πως είναι αγράμματες, μαλακισμένες, αμόρφωτες, με έλλειψη παιδείας και τρόπων. Τα λέμε τη Δευτέρα ζούδια! Θα σας βγάλω την πίστη. Όχι για τίποτα άλλο. Για το πρησμένο μου το χέρι που υποφέρει γαμώ το κέρατό μου!
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η Ελλάδα. Ένα έθνος αγραμμάτων, απαίδευτων, βολεμένων, γύφτων και φωνακλάδων.

Thursday, March 26, 2009

It's all the same

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και η μουσική ανακυκλώνεται.
Άννα Βίσση του 2000 και Max Him toy 1983.
Το πρώτο πιθανότατα σας είναι γνωστό. Εκτός και αν ζείτε στο Τσιμπουτί ή πάθατε αμνησία.
Το δεύτερο ακούστε το στα 5.25 λεπτά.
Μοιάζουν υπερβολικάααα πολύυυυ; Θα πε-θά-νω!



Moliendo Cafe

Από χθες έχω κολλήσει με αυτό. Από καιρό με τον Javier. Αλλά από χθες με αυτό.
Italodisco forever!

It's a sick sick world

Η αγάπη είναι αρρώστια λένε. Στην κυριολεξία.
Την Τρίτη το βράδυ ο Javier μου είπε πως είχε πόνους στην καρδιά. Μα πόσο πολύ με αγαπάει σκέφτηκα! Τόσο πολύ που η αγάπη δε χωράει στην καρδιά του!
Τετάρτη βράδυ τα ίδια.
Την Πέμπτη ανέβασε πυρετό και η Παρασκευή μας βρήκε να του μαγειρεύω σούπα (χωρίς σχόλια), κατά παραγγελία γιατρού προς αντιμετώπιση της ίωσης (τι μαλάκες γιατροί κυκλοφορούν...).
Σάββατο απόγευμα και ενώ το σόι ετοιμαζόταν για επιδρομή-έκπληξη στο σπίτι, με μπαλόνια και ιστορίες, για τα γενέλιά μου, ακούω τη Ρίτα έντρομη να φωνάζει "Έχει 41 πυρετό!".
"41; Μέχρι 40 δε φτάνει;", σκέφτηκα. Ο Javier έχρηζε άμεσης μεταφοράς σε νοσοκομείο μιας και κάθε λογής γιατρικό, εμπειρικό και μη, είχε αποδειχθεί άκαρπο. Κοιτάζω γρήγορα για εφημερεύοντα. Αμαλία Φλέμινγκ στα Μελίσσια. Κοίτα να δεις που τόσες μέρες σκεφτόμουν που στο καλό πέφτουν τα Μελίσσια! Σημαδιακό. Τώρα έμαθα.
Μπαίνουμε με το Javier ντυμένο καρνάβαλο στο νοσοκομείο. Μαύρο μπουφάν, γκρι φόρμα, άσπρη κάλτσα, πράσινο φούτερ και καφέ λουστρίνι. Ότι βρήκαμε μπροστά μας. Ότι ρούχο του μπαμπά μου είχαμε στο σπίτι δηλαδή, που να του έκανε. Χάος. Κόσμος στους διαδρόμους, άρρωστοι, συγγενείς, φαρμακίλα στον αέρα, νοσοκόμες να σπρώχνουν, γιατροί να τρέχουν. Τα κλασσικά δηλαδή. Η Ρίτα αποφασίζει να βγάλει το φίδι απο την τρύπα. Πάει στο φυλάκειο-κριτείο όπου 2 αρμόδιες νοσοκόμες αποφασίζουν αν είσαι αρκετά άρρωστος ή όχι, για να μπεις στην ουρά. Μια κοπέλα λέει πως ο φίλος της έχει 40 πυρετό. "Μόνο αν έχει λιποθυμήσει τον παίρνουμε". Η σειρά της Ρίτας. "Ο δικός μας λιποθύμησε. Έχει λιποθυμήσει 3 φορές!". Πως της έκοψε...
Μας στέλνουν 2 μέτρα μόλις πιο δίπλα. Και άλλη λίστα, και άλλη ουρά. Αναμονή 2 ωρών. Ο Javier να έχει σωριαστεί πανιασμένος στην καρέκλα. Η Ρίτα και εγώ με το θερμόμετρο στο χέρι μία να μετράμε τον πυρετό του Javier, μία τα δικά μας δέκατα. Και άλλη αναμονή. "Μα καλά, τι γίνεται;" "Ακόμα περιμένουν οι πρωινοί να πάρουν τις απαντήσεις τους και μετά θα μπουν οι απογευματινοί δεσποινίς". Δηλαδή εμείς που είμαστε βραδινοί να το χέσω ε;
Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Φύγαμε για ιδιωτικό. Ο Javier χειρότερα από ποτέ. Να μη νιώθει γρι! Εγώ παρκάρω και όταν μπαίνω μέσα να συναντήσω τους υπόλοιπους τον έχουν ήδη πάρει για εξετάσεις. Μαζεύεται κόσμος. Θείες, θείοι, παραθείοι. Κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, κάτι μικρά μας κυνηγάνε με ρουκέτες εμετού, μετρήσεις απο εδώ, εξετάσεις από εκεί και τελικά "χαμηλή εισρροή οξυγόνου-άμεση εισαγωγή". Χωρίς δεύτερη σκέψη κάνουμε τα χαρτιά. Έχουμε και άλλη επιλογή; Ναι. Να τον αφήσουμε να πεθάνει αλλά επειδή τον αγαπάμε και χωρίς αυτόν δε μπορούμε δεν το κάναμε.
Η ώρα έχει πάει ήδη 4 τα ξημερώματα. Ο Javier επιτέλους τακτοποιείται στο δωμάτιό του, μπαίνει στο οξυγόνο και όπως τον κοιτάω εκεί με τα σωληνάκια και τα κατάμαυρα ματάκια του η καρδιά μου ραγίζει. Φεύγω για το σπίτι. Κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, μαζεύω τα ρούχα του και γυρνάω στο νοσοκομείο. Αφήνω τη Ρίτα μόνη της. Ήρθε από Μυτιλήνη για να με δει και ζήτημα να την είδα 5 ώρες μέσα σε 5 μέρες. Έτυχε και αυτό. "Μη στεναχωριέσαι" μου λέει. "Σε 3 βδομάδες θα είμαι πάλι εδώ".
Μπαίνω στο δωμάτιο του Javier και τον κοιτάω να κοιμάται. Ξυπνάει. Του πιάνω το χέρι και κάθομαι δίπλα του στην ανάκλινδρη καρέκλα. "Συγνώμη που σου χάλασα τα γενέθλια" μου λέει.
Κάθε χρόνο εύχομαι να μην έρθει ποτέ εκείνη η περιβόητη μέρα των γενεθλίων μου. Μερικά χρόνια πριν έκανα ένα πάρτυ. Κάλεσα όλους τους κολλητούς, συμφοιτητές και φίλους μου. Δεν ήρθε κανείς. Παρά μόνο μερικά άτομα που δεν περίμενα καν να εμφανιστούν, που γούσταραν να είναι μαζί μου και να το κάψουμε. Το ένα τηλέφωνο έπεφτε μετά το άλλο.Και τι δεν άκουσα εκείνο το βράδυ. "Ρε συ αρρώστησα ξαφνικά..." "Βασικά δεν έχω αμάξι και που να παίρνω ταξί." "Είναι μακρυά ρε συ. Δε μπορούσες και εσύ να το κάνεις στο κέντρο;" Σόρρυ που δε σε ρώτησα! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τους ανύπαρκτους φίλους μου, τους βολεμένους, τις φιλίες του κώλου.
Φέτος κράτησες το μυαλό μου μακρυά από τέτοιες σκέψεις γιατί η μόνη μου έννοια ήσουν εσύ. Φέτος πέρασα τα γενέθλιά μου με εσένα να μου κρατάς σφιχτά το χέρι και με ανθρώπους που με αγαπούν να έχουν έρθει να με βοηθήσουν, να μου συμπαρασταθούν και να σε δουν. Με ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται και για σένα, δηλαδή δυο φορές για μένα. Φέτος με έκανες να καταλάβω οτι μπορώ να αγαπήσω κάποιον πραγματικά και να πάρω πίσω την αγάπη που δίνω, χωρίς να φοβάμαι οτι θα μου τη φέρουν.
Φέτος ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου.

It's a sick sick world and I'll be your medicine...

Tuesday, March 17, 2009

Α Ι Σ Χ Ο Σ

Πως μπορείς να ορίσεις έναν εγκληματία; Αναφέροντας το όνομα του Κενάν Ακίν. Ο Κενάν Ακίν είναι ο άνθρωπος (;) που δολογόνησε το 1996 εν ψυχρώ το Σολωμό Σολωμού στη Δερύνεια. Ο εν λόγω κύριος έδωσε για πρώτη και τελευταία φορά, όπως δήλωσε, συνέντευξη στην ελληνική τηλεόραση και συγκεκριμένα στην εκπομπή "Νέοι Φάκελοι", για να αποσαφηνίσει κάποιες "παρεξηγήσεις".
Υποστηρίζει πως ουδέποτε πυροβόλησε τον Σολωμού και πως ο Σολωμού είχε ήδη πέσει στο έδαφος από τα πυρά στρατιωτικών, όταν πρόταξε το όπλο του. Ο συνταξιούχος πλέον αξιωματικός Χαλίλ Σατραζάμ, σε πολύ πρόσφατες δηλώσεις του υποστηρίζει πως ουδέποτε έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο, ρίχνοντας το μπαλάκι φανερά στον Ακίν.
Αξίζει να σημειώσουμε οτι μόλις ένα μήνα πριν ο ίδιος ο Ακίν δήλωσε πως αν βρισκόταν ξανά εκεί, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, θα ξαναπυροβολούσε χωρίς δεύτερη σκέψη τον άτυχο Σολωμό Σολωμού.



Μιλώντας για το ποιόν του συγκεκριμένου ατόμου, αξίζει να σημειώσουμε πως έχει διετελέσει υπουργός και έχει κατηγορηθεί για χρηματισμό και παράνομη διακίνηση όπλων. Επιπλέον, είναι γνωστή η παρακρατική του δράση ως μέλος παραστρατιωτικής οργάνωσης και η στενή του φιλία με τον Ταγίπ Ερντογάν, το γνωστό μας κουμπάρο (α ρε χοντρέ Καραμανλή χαστούκια που θες). Ακόμα, αν και υπάρχει ένταλμα σύλληψης εις βάρος του από την Ιντερπόλ, φαίνεται πως έχει ιδιαίτερα στενή σχέση με ανώτατο στέλεχος στην κατεχόμενη Κύπρο, ο οποίος του εξασφάλισε την ελευθερία να κυκλοφορεί ανενόχλητος σε Κύπρο και Τουρκία. Ακόμα και η Ιντερπόλ δηλαδή δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι!
Ο Ακίν, για να συμπληρωθεί το παζλ της παράνοιας, κατεβαίνει ως υποψήφιος για τις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου στα κατεχώμενα, με το κόμμα Ελευθερίας-Μεταρρύθμισης(-ολικής αποσύνθεσης) του υπουργού εξωτερικών του ψευδοκράτους Τουργκάι Αβτζί . Για τέτοια σαπίλα μιλάμε.
Και εμείς ασχολούμαστε με οικονομικές κρίσεις, με τις ΗΠΑ και αρχίδια τούμπανα. Αντί να κοιτάξουμε τον κώλο μας ασχολούμαστε με τους κώλους των αμερικάνων. Δεν κοιτάμε που η Μπακογιάννη έφαγε άκυρο από τον Ομπάμα. Έχουμε καταντήσει να γλείφουμε κώλους σαν λαός. Αντί να διοικούμαστε μας διοικούν. Αντί να πατήσουμε πόδι καθόμαστε και ανεχόμαστε τα Ίμια, το Κυπριακό και ένα σωρό άλλα πράγματα, που μας θίγουν ως έθνος. Συγχαρητήρια στο γαμωκράτος μας!
Υσ. Γιατί δε μπορώ να βρω πουθενά στο διαδίκτυο πληροφορίες στα αγγλικά για τον Ακίν;....