ριλάξ, τέικ ιτ ίζι

Ο φίλος μου ο Ντίνος διέγραψε το μπλογκ μου από τα αγαπημένα του. Αφού με έκραξε πρώτα. "Πρώτα μας λες οτι ανοίγεις καινούριο μπλογκ και μετά κάνεις ένα μήνα να γράψεις". Δίκιο έχει . Με έφαγε η δουλειά. Μη γελάτε.

Αυτόν το μήνα συνέβησαν πολλά. Τόσα πολλά που αναγκάστηκα να πάω στο γαστρεντερολόγο, μετά από 11 χρόνια έντονων ενοχλήσεων. Τόσο άσχημα τα πράγματα. Νεύρωση στομάχου, λέει. Με έφαγε το άγχος, λέει. Πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής, λέει.

Σας είπα εγώ να μη γελάτε. Μου είπε οτι πρέπει να χαλαρώσω, οτι είμαι υπερβολικά σφιγμένη και οτι έχω χάσει το νόημα της ζωής. Εγώ πάλι έπιανα τα μισά από όσα μου έλεγε καθώς το μυαλό μου ήταν ήδη 10 στάδια πιο κάτω και συγκεκριμένα στο στάδιο της εγχείρισης. Μέχρι που συνήλθα. ΠΑΛΙ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ χωρίς λόγο!

Ο γιατρός ακάθεκτος και με φανερή εμπειρία σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, μου έγραψε κάποιες τυπικές εξετάσεις. Ύστερα από ένα αποτυχημένο αστείο για τα φαγωμένα -από τι άλλο- από το άγχος νύχια μου, με προειδοποίησε εξίσου χαριτωμένα πως ή θα βρω τρόπο να καταπολεμήσω το άγχος μου ή θα συνεχίσω με ηρεμιστικά και προβλήματα υγείας. Μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα τρέχοντας στη δουλειά. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι δουλειές του ηθοποιού και του καθηγητή είναι από τις πιο απαιτητικές. Βρέξει-χιονίσει πρέπει να είσαι ευδιάθετος. Διαφορετικά το "κοινό" σου θα κλωτσήσει. Πειράζει που μου αρέσουν και τα δύο; Πειράζει που τη βρίσκω με τα δύσκολα; Πειράζει που έχω υψηλές απαιτήσεις; Πειράζει.