Γιατί δε μπορώ να φάω ή αλλιώς, τι σου είναι το άγχος... Volume 1

Όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα πάρα πολύ ήσυχο παιδάκι. Οι γονείς μου ακόμα και τώρα με λένε «άοσμη», υποδηλώνοντας, όχι το ότι δε μυρίζουν τα πόδια μου, αλλά πως αν δεν με ενοχλήσουν δεν τους ενοχλώ. Πολλές φορές μάλιστα συνήθιζα να κάθομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες, χωρίς να μιλάω στους γονείς μου. Εκείνοι σε στιγμές έξαλλων αναλαμπών θυμόντουσαν ότι κάποτε είχαν κάνει και ένα παιδί και φώναζαν «Νίναααα είσαι καλάααα;» και εγώ αδιάφορη τους απάνταγα ένα ξερό «ναι». Ή «Ναι. Θέλω κέτσαπ». Θα με έβρισκες να παίζω αμέριμνη στο 2x3 δωματιάκι μου (που χώραγα ρε πούστη και τώρα δεν τα βολεύω σε 20 τ.μ.;) είτε να κουρεύομαι με το τεράστιο Singer ψαλίδι πίσω από την κουρτίνα.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε. Ακόμα «άοσμη» με χαρακτηρίζουν και τα πόδια μου και τώρα δε μυρίζουν (ελπίζω). Ακόμα τρώω πολύ κέτσαπ και βαριέμαι να μιλάω πολύ, ακόμα κουρεύομαι μόνη μου όταν έχω όρεξη, με τη διαφορά ότι πλέον το κάνω φανερά και ότι το επαγγελματικό Singer ψαλίδι δε φαντάζει και τόσο μεγάλο στην παλάμη μου.
Ένα πράγμα άλλαξε μόνο αισθητά στον χαρακτήρα μου και δε ξέρω ποιον να κατηγορήσω γι’ αυτό. Το άγχος.

Το άγχος άρχισε για μένα στην αρχή της εφηβείας μου. Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη φορά στη ζωή μου που βίωσα «άγχος» και θα σας εξιστορήσω το περιστατικό, για να σας αποδείξω πως το άγχος μου δεν είναι θέμα γονιδίων αλλά συνέπεια σοβαρού παιδικού ψυχολογικού τραύματος!
Ήμουν στην 6η δημοτικού θυμάμαι. Ήταν απόγευμα, γύρω στις 7 παρά και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην επιχείρηση της μαμάς, για φύλαξη από το…προσωπικό (αξέχαστα παιδικά χρόνια), ήμασταν σπίτι. Δε θυμάμαι γιατί. Ήταν μια εβδομάδα μετά αφού είχα πει στην αδερφή μου το ιστορικό «αϊ γαμήσου» που είχα ακούσει στο σχολείο και που με είχε κάνει πολύ περήφανη ως άνθρωπο. Δεν είχε κάνει βέβαια εξίσου περήφανη και τη μαμά μου, που έμεινε να με κοιτάει με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να βρίσκει κάτι να πει, και ενώ εγώ της χαμογέλαγα χωρίς τα 2 μπροστινά μου δόντια. Αυτό το γεγονός την είχε φορτίσει συναισθηματικά φαίνεται και λίγες μέρες μετά, το μένος της εναντίον μου έψαχνε διαφυγή.
Έτυχε λοιπόν εκείνο το απόγευμα να με ρωτήσει η κλασσική- καθόλου αγχωτική-ελληνίδα-μάνα-μου τι ώρα είναι. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι τοίχου. Το ρολόι αυτό ήταν ένα εξαιρετικής αισθητικής Jesus-Now I’m Blind- κιτρινόχρυσο ρολόι, με ένα σαλιγκάρι να πάλλεται στο ρυθμό των δευτερολέπτων!

«Τι ώρα είναι Νίνα;», ρώτησε η μάνα μου, που κάποια δουλειά είχε να κάνει προφανώς και κλασσικά δεν προλάβαινε. Γυρνάω που λέτε να κοιτάξω την ώρα και τι να δω…Το σαλιγκάρι χόρευε μπρέικ-ντανς! Δεν κάνω πλάκα! Πήγαινε προς τα μπροστά, κόλλαγε και κινούσε πάλι προς τα πίσω κάνοντας κωλοτούμπα! Έμεινα!
«Νίνα; Τι ώρα είναι;» με ρώτησε πάλι η μάνα μου. Το σαλιγκάρι συνέχισε να χορεύει αλλά τώρα χόρευε σε ρυθμούς Βασιλάκη Τόλη και Παγώνας «Α και ντε ντε ντε Τριανταφυλλιά, μ’ άναψες φωτιά μέσα στην καρδιά». Άι στο καλό σκέφτηκα! Κοίτα τι κάνει το μπαγάσικο!
«ΤΙ ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ ΡΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου σε έξαλλη κατάσταση που την έγραφα. Αυτή δε μπορούσε να κοιτάξει την ώρα. Σύμφωνα με μια αρχαία κατάρα κάποιων Φαραώ που είχαν μεταναστεύσει στο Καστράκι Ναυπάκτου, αν χύσεις λάδι 2 φορές την ημέρα πάνω στο πράσινο χαλί σου την ώρα που ο άντρας σου καπνίζει και η μία σου κόρη χορεύει lambada και εσύ κοιτάξεις την ώρα, την ώρα που ένα σαλιγκάρι χορεύει, τυφλώνεσαι!

Η απειλή της κατάρας ήταν εμφανής! Ο άντρας σου συνέχεια καπνίζει και το μούλικο το μικρό συνέχεια χορεύει και σου έχει φάει τις γωνίες από τα έπιπλα. Σαλιγκάρι όμως να χορεύει; Για χρόνια κορόιδευες την κατάρα, λέγοντας πως κάτι τέτοιο είναι απίθανο! Έλα όμως που οι Φαραώ είχαν δώσει διφορούμενη κατάρα και τώρα σε κρατούν στο χέρι! Η ζωή της μάνας μου ήταν σε κίνδυνο.
Ανήμπορη λοιπόν η μάνα μου να κοιτάξει, με ρώταγε επίμονα τι ώρα είναι. Εν τω μεταξύ ο σαλίγκαρος είχε αρχίσει να μου τη δίνει γιατί μπέρδευε τα βήματά του και η φωνή της μάνας μου δε με άφηνε να συγκεντρωθώ για να καταλάβω τι χορεύει τέλος πάντων!
«ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου, που τώρα έβγαζε αφρούς από το στόμα και κόκκινους καπνούς από τα αυτιά. Και εκεί κάνω το λάθος και απαντώ… «ΕΕΕΕ ΔΕ ΞΕΡΩ! ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ!»
«Ε δε ξέρω παράτα με πια»….Χμ…. «Ε δε ξέρω παράτα με πια»;;; Ε ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ στην μάνα; Στην μαμά σου; Στη μανούλα σου που με τόσο κόπο σε έχει αναθρέψει; Τστστστστστςςς….Λάθος…Που νομίζεις ότι ζεις; Σε καμία Σουηδία; Όχι γλυκό μου κορίτσι. Δεν πάει έτσι. Στην Ελλάδα, αν κάνεις το λάθος και αντιμιλήσεις σε κάποιον γονέα, ακόμα και αν σου χαλάει την παράσταση ενός χορευταρά σαλίγκαρου, την έχεις βάψει!
Αυτό ήταν λοιπόν. Η αρχή του τέλους. «Πως θα ταπεινώσω αυτό το ποταπό σκουλήκι που τόλμησε να αμφισβητήσει την ιεραρχία μου στην οικογένεια;» σκέφτηκε η εκδικητική μάνα και σε έξαλλη κατάσταση άρχισε έναν παράλογο μονόλογο, διασκευή του οποίου μπορεί να διαθέτει στο ρεπερτόριό της και η δική σας μαμά!
«Σαν δε ντρέπεσαι λίγο στη ηλικία σου, ολόκληρο κορίτσι και να μην ξέρεις την ώρα! 6η δημοτικού και να μη μπορείς να διαβάζεις 2 δείκτες! Τόσο δύσκολο είναι πια; Στον αέρα πήγαιναν όσα σου μαθαίναμε; Για ρώτα τους συμμαθητές σου στο σχολείο. Δε ξέρουν την ώρα; Έχουν και αυτοί γονείς να ασχολούνται τόσο μαζί τους; Εσύ πρόβλημα έχεις και δε μπορείς να τη μάθεις; Κάθεσαι και μετράς τα νουμεράκια. Τι το κοιτάζεις τόση ώρα το ρολόι; Μήπως περιμένεις να σου μιλήσει; Που αν σε ρωτήσει καμιά μέρα ο δάσκαλός σου –Τι ώρα είναι παιδί μου;- τι θα του πεις; Κάτσε να ρωτήσω τη μαμά μου;»

Και εδώ έρχεται η κορύφωση της λογοδιάρροιας και ακούω την εξής παράλογη ατάκα μιας καθηγήτριας ξένων γλωσσών. «Και πες μεγαλώνεις.» (Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να μείνω Νίνα-τσέπης) «Και πας στο εξωτερικό. Και σε ρωτήσουν τι ώρα είναι. Τι θα τους πεις!!!;;;» Γιατί εντάξει να σε ρωτήσουν στην Ελλάδα τι ώρα είναι και να μη ξέρεις να την πεις. Αν σε ρωτήσουν όμως στο εξωτερικό πακιστανοί μετανάστες που έχουν ζήσει στην Ελλάδα ή ακόμα χειρότερα Άγγλοι που μαθαίνουν ελληνικά;;;!!! Θα ρεζιλέψεις τη χώρα σου στο εξωτερικό; Ε αυτό πάει πολύ!
Ξαφνικά το μυαλό μου θόλωσε. Σαλιγκαράκια σβούριζαν γύρω από το κεφάλι μου και κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει. Θα μου πεις, γιατί επηρεάστηκες τόσο από αυτά τα λόγια μίσους Νίνα; Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν λίγο στην ώρα. Βασικά όχι σε όλα. Μόνο στο "και" και στο "παρά". Έπρεπε να σκεφτώ ποια μεριά είναι ποια. Ε σιγά το πράγμα ντε! Λες και φόραγα ρολόι να εξασκούμαι! Ήθελα το χρόνο μου… Οι φόβοι μου έρχονταν με τον σκληρό αυτόν τρόπο σιγά σιγά-στην επιφάνεια, η αδυναμία μου να μάθω καλά την ώρα με έπληττε ανεπιστρεπτί, η άκαρδη μάνα έβαλε με μίσος την τρυφερή παιδική καρδούλα μου.
Ο κόσμος γύρω μου σταμάτησε. Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι παράλογα πράγματα, όπως Άγγλους γέρους να με βαράνε με τις ομπρέλες τους και ρολόγια με στόματα να με κυνηγάνε, ενώ ο Big Ben, με σάλια να ξεχειλίζουν από το στόμα του και μάτι που γυάλιζε, ερχόταν από την αντίθετη πλευρά για να με καταπιεί! Το μόνο που βρήκα κουράγιο να ψελλίσω, ως κλασσική εγωίστρια ήταν «Σιγά…». Τι σιγά μωρέ κοπελιά; Πες «Την ξέρω την ώρα, απλά κοίταγα το κουνιστό- Πετρούλα-σαλιγκάρι» ή καλύτερα «Την ξέρω την ώρα αλλά δε στη λέω για να τη δεις μόνη σου και να σε καταραστούν οι Φαραώ» που θα της έσπαγε και τα νεύρα σίγουρα! Αλλά το μόνο που είπα ήταν ένα ξερό «σιγά», απόδειξη ήττας που το μόνο που κατάφερε ήταν να εξοργίσει τη μάνα μου (δεν έχω κάνει τεστ DNA) ακόμα περισσότερο. «Ε βέβαια. Σιγά! Αγχώνεσαι και για τίποτα εσύ; Μια ζωή χαλαρή. Στην κοσμάρα σου. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα κυλούν ομαλά! Αναίσθητο πλάσμα. ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ!»
Συγνώμη που στα 10 μου δεν παίρνω αγχολυτικά! Από εκείνη τη μέρα πάντως και για μια ζωή αποφάσισα πως για να το λένε οι άλλοι, κάποιο δίκιο θα έχουν. Θα έπρεπε να είμαι μονίμως μέσα στο άγχος. Για τα μαθήματα, για την ώρα, για την εξωτερική εμφάνιση, για τα φλερτ. Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Ο άνθρωπος χωρίς άγχος δεν πάει μπροστά. Αν δεν έχεις άγχος είσαι ένας αναίσθητος, ένα μουλάρι. Άνθρωπος χωρίς άγχος, άνθρωπος χωρίς στόχους.
Αυτή ήταν και είναι ακόμα και σήμερα η νοοτροπία της μητέρας μου και όχι μόνο. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι ζουν μέσα στο άγχος. Έτσι ζω και εγώ. Άγχος στη δουλειά, άγχος στο αμάξι, άγχος στη σχολή, άγχος στις σχέσεις, άγχος σε όλα. Τυχερός ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί αισιόδοξος. Το λάθος μας; Φέρνουμε σε όλα την καταστροφή και δε βάζουμε τα πράγματα κάτω να τα υπολογίσουμε: αξίζει στ’ αλήθεια να αγχωνόμαστε ή πριν θρηνήσουμε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Εμείς όμως, από το να σκεφτούμε λογικά προτιμάμε να αγχωθούμε. Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε και να δρούμε. Έτσι έχουμε μεγαλώσει. Ίσως και να μας βολεύει λίγο να μοιρολατρούμε.
Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται αστεία. Δεν είναι όμως. Αρκεί να σας πω πως απλά πράγματα μπορούν να καταστρέψουν συναισθηματικά έναν κατά τ’ άλλα υγιή άνθρωπο. Αρκεί να σας πω πως σύμφωνα με έρευνα 1 στους 3 Αθηναίους και 4% του πληθυσμού, σε κάποια φάση της ζωής του πάσχει από κρίση πανικού, ψυχική ασθένεια που συνδέεται με το άγχος. Η δική μου η κοινωνική ζωή καταστράφηκε για παραπάνω από ένα εξάμηνο λόγω του άγχους. Το χειρότερο; Κατέστρεψα ανεπανόρθωτα το στομάχι μου λόγω άγχους, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να απολαύσω τώρα ένα γεύμα χωρίς πόνο. (Δεν είναι αστείο. Αναγκάζομαι να βάζω μόνο 2 σκελίδες σκόρδο στο τζατζίκι)

Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί αγχωνόμουν. Δεν αγχωνόμουν συνειδητά. Βασικά δεν τον καταλάβαινα σχεδόν καθόλου. Το άγχος απλά υπήρχε, υπόβοσκε και τελικά η σοβαρότητα της κατάστασης φάνηκε όταν εμφανίστηκαν και σωματικά προβλήματα. Δεν αγχωνόμουν, απλά ζούσα με άγχος. Τώρα βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι αν και είναι λίγο αργά. Τουλάχιστον δε με φωνάζουν πια "αναίσθητη"...

To be continued…

Mytilene again and again and again!

Την τρέλα που έχω με τη Μυτιλήνη λίγο πολύ την ξέρετε. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω πάει περισσότερες φορές Μυτιλήνη, απ’ ότι έχω πάει στην εξωτική πατρίδα Μπριάνιστα aka Βασιλόπουλο.

Στο μυαλό μου έχω συνδυάσει τη Μυτιλήνη με πολλές εξωτικές στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την τούμπα που έφαγα με τα δωδεκάποντα σε μια λακούβα στην προκυμαία, τα «πάρε-πάρε» σφηνάκια στο Marush που δε ξέρεις ποιος τα στέλνει αλλά τα πίνεις γιατί «γνωστός θα’ ναι μωρέ», τις ιπτάμενες κατσαρίδες στο Βουναράκι ή τα delicious σουβλάκια στο πίτα Μάκης;
Ας μη σας μπερδεύω άλλο όμως. Σας παρουσιάζω τον απόλυτο οδηγό καλοπέρασης στη Μυτιλήνη. 10 λόγοι για να επισκεφτείτε τη χώρα της Λέσβου (Δε γράφω για ολόκληρο το νησί γιατί δε θα τελειώναμε ποτέ).

1. Η Λέσβος έχει το κάτι μαγικό. Για να το καταλάβετε αυτό, σας συμβουλεύω την πρώτη φορά που θα επισκεφθείτε το νησί, να ταξιδέψετε με πλοίο. Ναι, θα σας βγει η πίστη 9 ώρες μέσα στο καράβι αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο για ένα και μόνο λόγο: Η εικόνα που θα δείτε από την πρύμνη του καραβιού μπαίνοντας στο λιμάνι θα σας μαγέψει. Σας εγγυώμαι πως θα ερωτευτείτε το νησί με την πρώτη ματιά. Πρώτη φορά λοιπόν στο νησί με καράβι. Πάρτε αεροπλάνο για τις επόμενες 1000 φορές που θα επισκεφθείτε το νησί.
Και αν δε σας έπεισα, να σας πω πως τα καράβια είναι γεμάτα φαντάρους. Α, τώρα πάτε με καράβι λυσσάρες ε; Φτου σας…

2. Το νησί αποπνέει κάτι το καλλιτεχνικό. Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο που τόσοι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες κατάγονται από τη Λέσβο. Λίγο καλλιτεχνική φύση να είσαι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, γεννάς παντού εικόνες και συναισθήματα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη σε εμπνέει: από τα μεγαλοπρεπή αρχοντικά του νησιού μέχρι τα γυμνά δέντρα με φόντο τη θάλασσα, στην περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο.

3. Η Μυτιλήνη συνδυάζει τόσο οικογενειακές όσο και ξέφρενες διακοπές. Μπορείς να βρεις ήρεμα αλλά και πολυσύχναστα μέρη και παραλίες. Μπαράκια, ταβερνούλες, κλαμπς, προσεγμένα εστιατόρια, μικροσκοπικά καφέ, εικαστικά event και μη ξεχνάμε τα διάσημα μπαροκλαμπάκια της προκυμαίας. Αρκεί να απλώσεις το χέρι σου και να διαλέξεις.

4. Μυτιλήνη, το κέντρο της Λέσβου! Αν επισκεφτείς τη Λέσβο το καλοκαίρι, μείνε κατά τη γνώμη μου στη Μυτιλήνη για να είσαι μέσα σε όλα και οργάνωσε μονοήμερες σε Πέτρα, Μόλυβο, Ερεσσό, Πλωμάρι κλπ. Επιπλέον, σε απόσταση αναπνοής υπάρχουν παραλίες λιγότερο ή περισσότερο πολυσύχναστες. Χαραμίδα, Θερμή, Αγ. Ισίδωρος.

5. Η βραδινή διασκέδαση είναι όλα τα λεφτά. Η αλήθεια είναι πως η Μυτιλήνη, όπως κάθε επαρχιακή πόλη, είναι μια κλειστή κοινωνία και ίσως να γυρίσουν μερικά κεφάλια την ώρα που θα μπεις κάπου. Κακό; Καθόλου! Όλοι ασχολούνται μαζί σου. Αν είσαι γυναίκα είναι απίθανο να μη σε κεράσουν σφηνάκι ως νέο αίμα στο νησί.

6.Τα προαναφερόμενα διάσημα μπαροκλαμπάκια της προκυμαίας αποτελούν εγγύηση για διασκέδαση. Μπορεί να μην παίζουν και ΤΗ μουσική (τι περιμένατε να ακούσετε; Roisin Murphy;) αλλά η διασκέδαση είναι εγγυημένη! Προτιμήστε Monkey αν σας αρέσει να βαράει και λίγο. Το Monkey μαζί με το Marush μαζεύει τον καλύτερο κόσμο και οργανώνει πολλά events με dj από Αθήνα και όλο τον κόσμο. Το περασμένο Σάββατο έφερε τον V-Sag, που προς μεγάλη μου έκπληξη είναι χαλαρά μικρότερος από εμένα.

7. Το Marush είναι κλασσική αξία με φανατικούς θαμώνες, με ευχάριστο περιβάλλον και με motto κέρνα με να σε κερνώ! Όλα τα λεφτά ο ιδιοκτήτης του, αντικείμενο πόθου όλου του γυναικείου πληθυσμού της Μυτιλήνης. Τι να κάνει και αυτός; Κάνει τα στραβά μάτια ο άνθρωπος. Αμάν πια όλες! Το μέλι έχει; Γκούχου γκούχου…

8. Τι και αν τα μαγαζιά κλείνουν στις 3; Υπάρχουν και τα after. MyClub για το χειμώνα, ακριβώς ανάμεσα σε Monkey και Marush και Giraffe για το καλοκαίρι, λίγο πιο έξω από την πόλη, δίπλα στην παραλία. Κορίτσια κάνει λίγο κρύο εκεί λόγω θάλασσας. Πάρτε καμιά ζακετούλα και προσέξτε τι σας δίνουν. Καθότι ανοιχτό μπαρ, είχα πιει μια φορα Ursus με μυρμήγκια. Τρεις και μια με πήγε…

9. Πίτα-Μάκης. Το απόλυτο σουβλατζίδικο. Ε ναι λοιπόν! Είμαι κοιλιόδουλη! Σιγά! Το τζατζίκι του με ενέπνευσε τόσο που του έβγαλα και τραγούδι πέρυσι. Τραγουδήστε μαζί μου σε στυλ Dinossau Paris-Caramella!
I went a trip to Lesvos,
I ate a big souvlaki,
It had a lot tzatziki
And it was a pita-Maki,
Pita-Makiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

10. Φοιτητές (και φοιτήτριες)! Το νησί είναι γεμάτο με 5.000 φοιτητές που κάνουν τη ζωή απλά πιο ευχάριστη! Η νυχτερινή ζωή, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα πάντα είναι γεμάτα με νέους ανθρώπους που δε νοιάζονται για λογαριασμούς, την τιμή της βενζίνης και για τη στοίβα ασιδέρωτα ρούχα…Τουλάχιστον όχι όσο οι άλλοι!

11. Αξιοθέατα και ιστορικά μνημεία. Το νησί είναι γεμάτο με αρχαιολογικά ευρήματα και αξιοθέατα ιστορικής σημασίας. Το κάστρο της Μυτιλήνης που δεσπόζει πάνω από την πόλη είναι ένα από αυτά. Μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε το νέο αρχαιολογικό μουσείο και τις αρχοντικές εκκλησίες του νησιού.

12. Όποιον και να γνωρίσεις, όσο μεθυσμένος και να είσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις πως το λένε. Ή Στρατή ή Ιγνάτιο ή Ραφαήλ. Τόσο εύκολο!

13. Το νησί είναι γνωστό για τη φυσική ομορφιά του. Δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό…

14. Δε μου έρχεται κάτι άλλο τώρα αλλά δεν ήθελα να σταματήσω στο 13. Χα!

Σίγουρα υπάρχουν εκατοντάδες άλλα πράγματα που ξεχνάω τώρα. Το σίγουρο είναι πως όλοι, αν επισκεφτείτε τη Μυτιλήνη, θα την ερωτευτείτε, ο καθένας για τους λόγους του. Θα είμαι εδώ λοιπόν για να μου πείτε πότε φεύγετε και περιμένω πρόσκληση!

Vagiclean

Η Λιάνη έφαγε χαστούκι.
Ο Ψωμιάδης γιαούρτι.
Και εγώ...βρισίδι!

Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, είμαι τρελή διασημότητα. Εκτός από αμέτρητους ανά τον κόσμο θαυμαστές, έχω και ορκισμένους εχθρούς.
Έτσι είναι οι μεγάλες προσωπικότητες όμως. Έφτιαξαν μάλιστα και blog για να με κράζουν!
Το καλό απ' όλη την ιστορία είναι οτι μαθεύτηκαν τα ειδύλλιά μου με τους bloggers Trikalo και Thio.

(Με Thio πάει στο διάλο...Με Trikalo ούτε να το διαννοηθώ. Εγώ θα του ετοιμάζω έκπληξη χωρίς εσώρουχο και θα του λέω "Αγάπη, αισθάνομαι πολύ *ανάλαφρη* απόψε..." και αυτός θα μου απαντάει "Πάλι έκλασες;"...χαχαχαχα) I love you Trikalo babe. ;-)
Πάλι καλά που λένε και κανέναν καλό λόγο για μένα, γιατί με τόσο καιρό σε σοβαρή σχέση κυκλοφορούσε οτι έχω πιάσει πουρί!

Αφιερωμένο στις διπλές προσωπικότητες...(ξέρουν αυτές). Δυστυχώς βέβαια κυκλοφόρησε βιντεάκι από κρυφή κάμερα που αποδεικνύει οτι ΕΧΩ ΠΙΑΣΕΙ ΠΟΥΡΙ, συνεπώς δεν το δουλεύω το μηχανήμα... Fuck...:

Η είδηση της ημέρας...

Στη Μεγάλη Βρετανία 4 (ολόκληροι) λόρδοι κατηγορήθηκαν οτι ζήτησαν 100.000 ευρώ (όλοι μαζί) για διευκόλυνση εταιριών...

Σχόλιο έλληνα δημοσιογράφου: "Να τι γίνεται στη Μ. Βρετανία"

Ερώτημα 1ο: Αφού γίνεται και αλλού εμείς είμαστε εντάξει, έτσι ;

Ερώτημα 2ο: 100.000 ευρώ;

Ερώτημα 3ο: 100.000 ΕΥΡΩ!!!!!!!!!!!!;;;;;;;;;;;;

Τι ψιλικατζήδες είναι αυτοί ωρέ!!!;;;

Με αυτή τη λογική, θα έπρεπε το 80% των Ελλήνων

να βρίσκεται στη φυλακή τώρα...

Jesus...

2008 music (part 1)

Το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει στον υπολογιστή (στο word ας πούμε) ή όταν γράφεις post (που γράφεις πολλά) ή ακόμα χειρότερα όταν κάνεις comment (που δε σου πάει ο νους) είναι να σβηστούν όσα γράφεις. Ξέρω, ξέρω… «δεν τα κάνεις save;» Που να μου κόψει και εμένα να κάνω save όταν γράφω σχολιάκι ή όταν με έχει συνεπάρει το συγκλονιστικό μου post;
Προσπαθούσα σήμερα να κάνω σχόλια σε ένα blog της wordpress αλλά φαίνεται πως το blog δε με ήθελε. Τόσες φορές που τα έγραψα και τα ξανάγραψα όμως, μου δημιουργήθηκε και εμένα η ανάγκη να γράψω ένα post για τα μουσικά διαμάντια του 2008. Αυτό ήταν το θέμα του post όπως καταλάβατε.
Το 2008 ήταν μια γεμάτη μουσική χρονιά για μένα. Πήγα ίσως στις περισσότερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ και έσπασε επιτέλους η γκαντεμιά των συναυλιών (να με πετάνε έξω ή να αναβάλλονται). Απόλαυσα Kylie Minogue, Madonna και J.Lo. Επειδή σίγουρα αναρωτιέστε ποια θα ήταν η καλύτερη, θα σας πω. (ναι άλλη φαγούρα δεν είχατε…καλά αφού επιμένετε!)
Η Kylie έδωσε πραγματικά ρέστα, αλλάζοντας άπειρα κουστούμια, τραγουδώντας από “Can get you out of my head” μέχρι “Copa Cabana” και αφήνοντας το αγαπημένο μου “Love at first site” για το τέλος, για να το ευχαριστηθώ.
Η Madonna ήταν μεγάλη απογοήτευση. Εκτός ότι δεν έβλεπες Jesus, δεν τραγούδησε. Καλά αυτό το περιμέναμε. Αλλά να μη χορεύει κιόλας; Καμία σχέση με το Confessions Tour, το οποίο έχω δει σε dvd και ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Δεν τραγούδησε “Jump”, τσάκισε το “Get Into the Groove” και το “La Isla Bonita” κατά τη γνώμη μου, και γενικά ήταν πολύ πάγος. Η Kylie ήταν χιλιόμετρα μακριά και μίλαγε τόσο στο κοινό που πραγματικά αισθανόσουν ότι ήταν εκεί για να διασκεδάσει εσένα προσωπικά. Πολύ άμεση.
Η Lopez πάχυνε αλλά ήταν γλυκιά, άμεση και φυσικά πανέμορφη. Μόλις χόρεψε δε, πάθαμε όλοι τρελή πλάκα! Τρέχανε σάλια, πέσανε μασέλες και σαγόνια και τα σχετικά. Μου θύμισε τα νεανικά μου χρόνια, εκεί γύρω στο 1998, που άκουγα φανατικά Lopez και έγραφα στο βίντεο τα βιντεοκλίπ της για να μάθω τις φιγούρες. Πέρασα πραγματικά πολύ ωραία. Βέβαια, είχε και αυτή τις ατέλειές της. Δεν ήθελα να πει το “Waiting for tonight” σε ρεμίξ. Τουλάχιστον, όχι σε αυτό το ρεμίξ γιατί είναι χιλιοπαιγμένο και έχει καταντήσει κουραστικό. Επίσης, η συναυλία διήρκησε ως γνωστόν λίγο και μας άφησε με την κάψα. Συνεπώς, the winner is…Kylie!
2008 σήμαινε 2 φορές Roisin-θεά-Murphy. Μια στο Synch festival στο Γκάζι 15 του Ιούνη, όπου ο κόσμος ήταν πολύ πιο χαλαρός και είχες χώρο να χορέψεις και μία στο Gagarin τον Οκτώβρη, αν δεν κάνω λάθος, όπου δεν άντεξα και έφυγα πριν από το τέλος της συναυλίας.

Τι με χάλασε; Πρώτον, δε μιλούσε στο κοινό της. Μη με λέτε τρελή βρε παιδιά! Έχει σημασία να λένε ένα “hi” στην αρχή. Μούγκαφων λέμε! Επιπλέον, δε βλέπαμε τίποτα, αν και ήμασταν σχετικά μπροστά, κανείς δεν παρακολουθούσε, οι περισσότεροι κάνανε μπάφο, δε μπορούσες να αναπνεύσεις ή να κουνηθείς, το κοινό ήταν αδιάφορο και κάτι τύποι πίσω μου φώναζαν «Μπες μέσα μωρή να βγει η Jennifer» και το έβρισκαν και αστείο. Αχαχαχα κάτι γέλια που κάναμε! Λες και τους πήγε κανείς με το ζόρι. Το παράδοξο είναι πως ενώ στο Gagarin η συναυλία ήταν αμιγώς Roisin, στο Synch φαίνεται πως είχαν πάει πιο πωρωμένα άτομα. Γι’ αυτό Synch-Gagarin 1-0!
Αξέχαστο θα μου μείνει το ταξίδι στο Δουβλίνο τον περασμένο Απρίλιο, όπου ο Θεός έκανε τα μαγικά του και πήγα σε δύο από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, το ένα μια μέρα μετά το άλλο!
Πρώτα, πήγα Reverend and the Makers, με τον θεό Jon McClure να δίνει ρεσιτάλ, εντός και εκτός συναυλίας.

Έπαιξαν απίστευτα, ήμουν πρώτη σειρά και ο ιδρώτας του Jon έπεφτε επάνω μου (κόλαση), το κοινό ήταν 90% φυσιογνωμίες βγαλμένες από ταινίες του Guy Ritchie , όλοι χοροπήδαγαν και ήταν σε μια απίστευτη νιρβάνα. Ο Jon είναι θεός. Τι να πω. Ο άνθρωπος έχει απίστευτη αύρα. Με στυλ «γαμάω και δέρνω» (αχ ναι ναι) ποιος μπορεί να του αντισταθεί; Τα είχε πιει φανερά (και ποιος δεν), έκανε κωλοδάχτυλα και δημιουργούσε ένα κλίμα και καλά αντιπαλότητας.

Στο τέλος, εκεί που δεν το περιμέναμε είπε «You and me motherfuckers! Let’s take it out! Just with my guitar!» και πήδηξε μέσα στο κοινό! Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο και φυσικά, όλοι έφυγαν τρέχοντας προς το δρόμο σε μια μάχη Jon εναντίον λαού. Απίστευτο σκηνικό. Το καλό είναι ότι κονόμισα την πένα του Jon. Άμα σε θέλει ρε παιδί μου…
Την επόμενη μέρα πήγα Hard-fi στο καταπληκτικής αισθητικής αρχοντικό Olympia Theatre. Το κοινό ήταν σχετικά ξενέρωτο αλλά εγώ, κλασσικά στην πρώτη σειρά, χοροπηδάγα απτόητη, παρόλο που φόραγα 10ποντες μπότες. Οι πίσω μου πρέπει να με χιλιόβρισαν εκείνη τη μέρα αλλά δε με νοιάζει! Μια ζωή περίμενα να ακούσω το “Hard to Beat” live και όταν το άκουσα «δεν το κατάλαβα». Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε! Δε μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα. Απλά ήθελα και άλλο!

Το καλύτερο; Μετά τη συναυλία πήγαμε σε ένα κοντινό μπαράκι που έπαιζε αποκλειστικά Hard-fi. Για όχι και τόσο κακή μου τύχη, με έπιασε στομαχόπονος. Φύγαμε άρον άρον για το ξενοδοχείο. Κόψαμε δρόμο, μετά από μια μικροδιένεξη για τη σκοτεινότητα και επικινδυνότητα του νέου δρόμου, και προς μεγάλη μας έκπληξη βρεθήκαμε στις πίσω πόρτες του Olympic Theatre, με ένα ταξί να περιμένει…Την ψυλλιαστήκαμε τη δουλειά και είχαμε δίκιο. Μέσα σε 5 λεπτά βγήκαν και οι Hard-fi! Ο Richard Archer ενθουσιάστηκε που είχαμε έρθει από Ελλάδα για να τους δούμε και άρχισε να φωνάζει στον μουντρούχο μάνατζερ που ήθελε να τους μαζέψει «Hey wait! They came from Greece!». Όπως ήταν φυσικό μου κόπηκε η μιλιά και δεν έπιασα το αστείο “When I was younger, I used to think that it was Grease…You know…Grease-Greece…”. Ευτυχώς ήταν μαζί μου ο Javier και με έβγαλε ασπροπρόσωπη ζητώντας τους να έρθουν Ελλάδα (το υποσχέθηκαν) και ρωτώντας τους πότε θα βγάλουν νέο δίσκο. Φέτος! Άντε τους περιμένουμε. Τσάμπα το είδα το όνειρο;

Αυτά τα ολίγα, όσον αφορά τις συναυλιακές μου και όχι μόνο εμπειρίες, για το 2008. Συναυλιακά καλά μας πήγε. Σε όλα τα υπόλοιπα μας γάμησε ο ανάδρομος... :-P

Σας αφήνω με το μόνο πράγμα που άξιζε από τη συναυλία της Madonna...Virgins!

Mια τρελή, τρελή ιστορία...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σόι. Αυτό το σόι δεν ήταν ένα σόι σαν όλα τα άλλα. Ήταν ένα σόι με ιδιαίτερο face control, ένα σόι που για να γίνεις μέλος έπρεπε να έχεις συγκεκριμένες προοπτικές καριέρας, ένα σόι γκέτο! Σε αυτό το σόι μπορούσες να βρεις μόνο εκπαιδευτικούς… Εκπαιδευτικούς καθηγητές ηλεκτρολόγους, μηχανικούς, μηχανολόγους και ηλεκτρονικούς, εκπαιδευτικούς δασκάλους δημοτικών, εκπαιδευτικούς διευθυντές τεχνικών και δημοτικών σχολείων, εκπαιδευτικούς ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και εκπαιδευτικούς καθηγητές ξένων γλωσσών. Ήταν ένα σόι αμιγώς εκπαιδευτικών.
Σε αυτό το σόι υπήρχαν και κάποια παιδιά, άλλα μεγαλύτερα άλλα μικρότερα, αλλά όλα σαφώς επηρεασμένα από το κλίμα που επικρατούσε γύρω τους. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να πηγαίνουν διακοπές με τους γονείς τους για 3 ολόκληρους μήνες κάθε καλοκαίρι, μιας και που τα σχολεία έκλειναν και οι εκπαιδευτικοί-γονείς τους είχαν άδεια. Το ίδιο συνέβαινε και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Διακοπές σήμαινε κυρίως ομαδικό «μπουτοβυζοποδοκαβάλημα-πάτα με να σε πατώ» στη βίλα-κοτέτσι της γιαγιάς Terminator, η μόνη από τους μεγάλους που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά που με περηφάνια δήλωνε για τα 4 παιδιά της «Εγώ τους έκανα ανθρώπους», εννοώντας φυσικά εκπαιδευτικούς. Γιατί ας μη ξεχνάμε. Σε ένα σόι εκπαιδευτικών οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι, δεν επιτελούν έργο, απλά δουλεύουν για να ζουν. Είχαν και έναν θείο που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά τον διώξανε. Ευτυχώς τον διώξανε νωρίς γιατί ήταν μπάτσος και αν τον είχαν ακόμα θα τους δημιουργούσε πρόβλημα. Όλοι οι μικροί ήθελαν να γίνουν εκπαιδευτικοί «σαν τη μαμά και το μπαμπά».
Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Όχι μόνο έκαναν μεγάαααλες διακοπές αλλά κέρδιζαν και το σεβασμό των άλλων παιδιών μιας και που στο δημοτικό ήταν «ανίψια της κυρίας δασκάλας». Στο γυμνάσιο τα πράγματα κάπως δυσκόλεψαν, καθώς μικροί σπιούνοι διέδιδαν ότι οι αγωνιζόμενοι μαθητές έπαιρναν βαθμούς γιατί ήταν «ο γιος/η κόρη/το ανίψι του τάδε καθηγητή». Στο λύκειο δε, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Όχι μόνο είχαν στιγματιστεί ως λαμόγια αλλά ακόμα χειρότερα ζούσαν καθημερινά έναν μεγάλο Γολγοθά: τα στραμμένα επάνω τους βλέμματα κάθε φορά που μιλούσαν σε έναν καθηγητή-συγγενή τους.
Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Οι μέχρι πριν υποψήφιοι καθηγητές-νηπιαγωγοί-δάσκαλοι παράτησαν τα όνειρα για μια καριέρα ως εκπαιδευτικοί, με εξαίρεση τον μοναδικό άντρα της οικογένειας, τον μικρό Bokito, που με σθένος υποστήριζε πως θέλει να γίνει νηπιαγωγός. Αυτό ανησύχησε λίγο τον μπαμπά του μικρού Bokito, τον κυρ Γύφτο-Αγία-Βαρβάρα-μεριά, μιας και που ο μονάκριβός του είχε βεβαρημένο παρελθόν, με τις ξαδέρφες του να του φορούν φορεματάκια και να τον βάφουν όταν ήταν μωρό. Όπως τελικά αποδείχτηκε όμως, ο μικρός Bokito έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να επικοινωνεί με τα μικρά παιδιά και να τα κρατάει απασχολημένα με τη γλυκύτητα και την υπομονή του για ώρες.
Η μικρή Tsihlina, που ήδη βρισκόταν στην εφηβεία αποφάσισε πως δεν ήθελε να γίνει πια δασκάλα-γιατρός αλλά δοκιμαστής στρωμάτων. Οι μεγάλες δίδυμες ξαδέρφες είχαν ήδη εναντιωθεί στη βαναυσότητα και την καταπίεση του διαβάσματος και επέλεξαν επάγγελμα που ουδεμία σχέση έχει με την εκπαίδευση αλλά μάλλον με την παίδευση. Αυτή του τραπεζικού. Τα under 5 ξαδερφάκια δεν απασχολούνταν με σκέψεις για καριέρα, αν και όλα δείχνουν πως η 1,5 χρόνων Zimaroula θα γίνει ψυχολόγος, λόγω της υπερβολικής της ηρεμίας και απάθειας για τα όσα συμβαίνουν γύρω της ενώ η 5χρονη 666girl ή κασκαντέρ ή παλαιστής ή νταβατζής, για προφανείς λόγους. Στο σημείο αυτό να δηλώσω πως αν δείτε στο δρόμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αγγελικό χαμόγελο, αποφύγετέ το! Μπορεί να είναι η 666girl! Πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε με μώλωπες ή χειρότερα, κάτω από καμία μπουλντόζα.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα για τις μικρές αδερφές Μερεντούλα και Ταραντούλα να επιλέξουν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Η μικρή Ταραντούλα, πιόνι στα χέρια των μεγάλων, αποφάσισε πως θα γίνει δικηγόρος. Που θα διδάσκει σε παιδιά τη νομοθεσία της χώρας. Ή παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων για κωφάλαλους. Και στον ελεύθερό της χρόνο θα κάνει μαθήματα νοηματικής. Τελικά έγινε πληροφορικός. Και ονειρεύεται να αναπτύξει ένα software για μάθηση εξ αποστάσεως ή για διαδραστική διδασκαλία ή κάτι που να έχει σχέση με ΜΑΘΗΤΕΣ τέλος πάντων.
Η μεγαλύτερη αδερφή της, η Μερεντούλα, πολύ στεναχωρήθηκε. Από μικρή άκουγε ότι έπρεπε συνεχώς να διαβάζει. Αυτό και έκανε. Μάθαινε 3 ξένες γλώσσες. Δεν πήγε ποτέ κολυμβητήριο ή μουσική, που ήταν τα όνειρά της γιατί έπρεπε να διαβάζει. Μάθαινε αγγλικά με δασκάλα τη μαμά της, ευτυχώς σε τάξη, αλλά πάντα την πλήρωνε αυτή όταν κάποιος έκανε φασαρία. Δε θα ξεχάσει ποτέ τη φραστική επίθεση που δέχτηκε από την ίδια της τη μητέρα, που της είπε «Σταμάτα να παίζεις με τα μαλλιά σου» ενώ τα χέρια της Μερεντούλας βρίσκονταν στις τσέπες τις και τα μάτια της στο βιβλίο.
Όλοι περίμεναν από αυτήν να είναι η καλύτερη μαθήτρια και η Μερεντούλα, που έλιωνε για λίγη ξεκούραση, ήταν.
Για όλους ήταν ένα ήρεμο και γλυκό παιδί. Από μέσα της όμως έβραζε. Που να ήξεραν ότι από τα 8 της μόλις χρόνια κατάστρωνε κρυφά σχέδιο εξόντωσης όλων των εκπαιδευτικών στον πλανήτη. Όλων εκτός από τους εκπαιδευτικούς-συγγενείς. Αυτό δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να το κάνει!
Στο γυμνάσιο ήταν μαθήτρια υπόδειγμα, αν και στα διαλείμματα δεν έχανε ευκαιρία να μιμηθεί ή να ζωγραφίσει κάποιον καθηγητή. Στο λύκειο δε, ήταν τόσο ήρεμο παιδί στην τάξη, αντίθετα με όλους τους άλλους, προφανώς επειδή κοιμόταν όρθια, που οι καθηγητές την λάτρευαν. Όταν κάποιος παλιός καθηγητής ρώταγε το μπαμπά της τι κάνει η Μερεντούλα, εκείνη έκανε αναγούλα. Στο φροντιστήριο δε, ανακάλυψε ότι μια φιλόλογος συνωμοτούσε χωρίς λόγο εναντίον της και από τότε της την κράταγε.
Η άμοιρη η Μερεντούλα, προδομένη από την απόφαση της μικρής της αδερφής να ασχοληθεί με τα σχολεία, πνιγμένη από τις συμβουλές μεγάλων να αναλάβει την εκπαιδευτική επιχείρηση της μαμάς της, ζαλισμένη από τις υποδείξεις καθηγητών, συγγενών και μη, αποφάσισε να επαναστατήσει. «Ως εδώ ήταν!» είπε. «Θα γίνω δημοσιογράφος» δήλωσε.
Κανείς δε μπορούσε να εμποδίσει τη Μερεντούλα που από μικρή είχε δείξει δείγματα λοξοδρόμησης, λέγοντας πως ήθελε να γίνει ζωγράφος, ηθοποιός, δημοσιογράφος και ένα διάστημα J.Lo (τραγουδίστρια-χορεύτρια-ηθοποιός). Έτσι και έγινε. Η Μερεντούλα πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα δημοσιογραφίας και ενθουσιασμένη περίμενε να βρεθεί δίπλα σε κάποια κονσόλα, για να κάνει το πρώτο της μοντάζ. Αντί γι’ αυτό, την περίμενε ένα κακοδιατηρημένο κτίριο και 5-6 καθηγητές της συμφοράς, συνδεόμενοι μεταξύ τους με φιλικές και συγγενικές σχέσεις, ένα γκέτο καθηγητών που είτε δεν πάταγε στη σχολή είτε δεν είχε ιδέα τι σημαίνει να κάνεις μάθημα. Εκτός αυτού, η σχολή δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ακόμα πιστεύει πως η σχολή της πρέπει να μετονομαστεί από «Δημοσιογραφίας» σε «Γενικών Γνώσεων», καθώς σε αυτή τη σχολή έμαθαν (;) τα πάντα εκτός από Δημοσιογραφία. Μέχρι και από πού κλάνει το μπαρμπούνι έμαθαν αλλά όχι απλά πράγματα που θα βοηθούσαν έναν υποψήφιο δημοσιογράφο. Βέβαια, θα ήταν λάθος να πούμε πως η σχολή δεν της παρείχε γνώσεις. Φυσικά και έμαθε πράγματα, όπως πόσα σφηνάκια ursus μπορεί να αντέξει μια άμαθη φοιτήτρια σε ένα πλοίο, με τον ήλιο να χτυπάει κατακέφαλα ή ποια είναι τα στάδια της ελληνικής γραφειοκρατίας, ξεκινώντας από τις γραμματείες των σχολών.
Δεν πτοήθηκε όμως. Αναζήτησε δημοσιογραφική εργασία και ήλπιζε πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εκεί. Βρέθηκε όμως μπροστά από μια δυσάρεστη έκπληξη. Κανείς δεν της είχε πει πως ένας δημοσιογράφος δεν έχει προσωπική ζωή. Οι περισσότεροι δουλεύουν ατελείωτα ωράρια. Μπορείς βέβαια να επιλέξεις να είσαι ένας κοινός ρεπόρτερ με σταθερό ωράριο. Το σίγουρο όμως τότε είναι ότι θα παραμείνεις ένας κοινός ρεπόρτερ. Σε όλα αυτά προστέθηκαν κάτι πατέντες δημοσιογραφικών οργανισμών περί ειδικευομένων. Είσαι ειδικευόμενος; Έχουμε την ευχέρεια και την νομοθετική κάλυψη να σε απασχολήσουμε για 2-3 ή και περισσότερους μήνες και να μην πάρεις τίποτα. Και μη νομίζεις πως αργότερα τα πράγματα θα φτιάξουν. Όταν περάσει το τρίμηνο είτε θα σε απολύσουμε είτε θα σε προσλάβουμε με τον εξαιρετικό μισθό των 400 ευρώ!
Η μικρή Μερεντούλα κίνησε Γη και Ουρανό. Όσα βιογραφικά και να έστελνε κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα προσόντα της, για τις σπουδές της και τις γνώσεις της. Μόνο κάτι άσημες εταιρείας που εκδίδανε περιοδικά με τίτλους «Το Βιολί μου και Εγώ», «Οι Πέτρες των Σπηλαίων», «Ο Ανδρέας Ζει». Μέχρι και εκεί πήγε, υπέφερε το καμάκι του εκδότη αλλά δεν άντεξε όταν συνειδητοποίησε ότι και οι 5 εργαζόμενοι του περιοδικού κάπνιζαν στον 2x3, χωρίς παράθυρα εργασιακό χώρο.
Εν τω μεταξύ, όλες οι φίλες της είχαν βρει δουλειά. Οι περισσότερες σε τομείς που καμία σχέση δεν είχαν με τη δημοσιογραφία. Οι ελάχιστες δε που είχαν βρει δημοσιογραφική δουλειά ήταν ή γλυφτράκια των καθηγητών ή γκόμενες καθηγητών. Η Μερεντούλα, που είχε ήδη καταπατήσει τα πιστεύω της και κακοποιούσε η ίδια παιδιά, παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών (κάτι έπρεπε να κάνει, να ζήσει, να φάει κάτι!), άρχισε να αναθεωρεί σιγά σιγά τις απόψεις της. Συνειδητοποίησε πως δεν έχει διάθεση να δουλεύει ατελείωτες ώρες ή να πεθάνει από άγχος. Κατάλαβε πως έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που θα της είναι δύσκολο να της υποδεικνύουν ατάλαντα άτομα τι να κάνει. Ακόμα περισσότερο, σκέφτηκε πως είναι κρίμα από το Θεό να δουλεύει για τη ψυχή της μάνας της, χειμώνα-καλοκαίρι.
Ξαφνικά, το επάγγελμα του καθηγητή φαντάζει πιο ελκυστικό. Διακοπές σχεδόν 4 μήνες κάθε χρόνο, συγκεκριμένο ωράριο, καλές απολαβές, εκπαιδευτικές άδειες και πάνω απ’ όλα, πληρωμή στην ώρα της και όχι 3 μήνες μετά. Το καλύτερο απ’ όλα δε είναι πως συνειδητοποίησε πως όταν κάνεις μάθημα δεν είσαι απαραίτητα καχεκτικός μπαμπούλας αλλά έχεις τη δυνατότητα να διαμορφώσεις εσύ το πώς θες να είναι το μάθημά σου. Επιπλέον, κατάλαβε πως οι μαθητές, τα παιδιά, έχουν μια απίστευτη ικανότητα να εκσφενδονίζουν αμέτρητες κοτσάνες ανά δευτερόλεπτο, δίνοντάς σου έτσι υλικό για γέλιο. Τέλος, δεν υπάρχει ίσως καλύτερο πράγμα από το να νιώθεις ότι προσφέρεις γνώση, από την εκτίμηση που βλέπεις στα μάτια των μεγαλύτερων παιδιών, από μια ζωγραφιά που θα σου δώσει ένα μικρότερο παιδί.
Της πήρε 23 χρόνια αλλά η Μερεντούλα κατάλαβε πως ούτε τρελοί ούτε βιτσιόζοι δεν είναι οι άνθρωποι που επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Πλέον, έχει κάψει τα πλάνα για τοποθέτηση βόμβας στο 9ο γυμνάσιο, εκτιμάει αφάνταστα τη δουλειά και την κούραση που τραβάνε οι εκπαιδευτικοί και βλέπει τους εκπαιδευτικούς με άλλο μάτι. Ακόμα όμως επιμένει πως βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και δε θα είναι καθηγήτρια μια ζωή. Μη λέμε και μαλακίες. Αλλαγές γίνονται, θαύματα όχι.

Τα Χριστούγεννά μου με φωτογραφίες...

Και επειδή όλοι οι μπλόγκερς που σέβονται τον εαυτό τους ανέφεραν πως πέρασαν τα Χριστούγεννα και επειδή τσαντίζομαι που τα Χριστούγεννά μου είναι μια ζωή χαλαρά σε σημείο κυτταρίτιδας, σας παραθέτω μερικές από τις καλύτερες (=γελοιότερες) Χριστουγεννιάτικες φώτος μου για να χαρώ και εγώ λιγάκι...

Dorito

Εγώ σας είχα πει να πάτε. Αν το χάσατε, it's your fault mates!

Δώρος Δημοσθένους απλά μαγευτικός.

Αγοράστε το cd του και θα δείτε για τι πράγμα μιλάω.

Τέχνη vs Gomenaki 0-1

Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα το τελευταίο μου ποστ. Όλο λέω πως πρέπει να συντονιστώ και να αρχίσω να γράφω συχνότερα και όλο αθετώ το λόγο μου.
Στην αρχή νόμιζα πως μάλλον το blogging έχει γίνει ένα παλιό χόμπυ στη ζωή μου, όπως η ατυχής (και ατελής) συλλογή από γραμματόσημα που έκανα στο δημοτικό. Μου πήρε ένα χρόνο να ανακαλύψω πως πλέον, όχι μόνο δε γράφω στο blog μου, αλλά σταμάτησα να ζωγραφίζω, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να πηγαίνω θέατρο, να βλέπω φίλους, να γνωρίζω κόσμο. Έκοψα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, με όλα αυτά που έκανα και με συμπλήρωναν.
Η πιο εύκολη λύση ήταν να τα ρίξω όλα στο αγόρι μου. "Μου τρως πολύ ώρα και δεν έχω χρόνο για μένα". Όχι οτι είναι εντελώς ψέμα αυτό. Ειδικά, όσον αφορά τα ποστς μου, κατά 90% ήταν καρπός έρημων νυχτών που βαριόμουν αφόρητα, που ένιωθα μόνη ή σκεφτόμουν κάποιον παλιό έρωτα που έληξε άδοξα. Δεν είχα όρεξη να βγω και το γράψιμο ήταν η μόνη μου διέξοδος. Τώρα, έχω όχι μόνο τα βράδια μου αλλά και το κρεβάτι μου γεμάτο, οπότε που χρόνος να γράψω;!
Και ξαφνικά γεννιέται το μεγάλο ερώτημα: Μας τρώει το έτερον ήμισυ από τον καλλιτεχνικό μας εαυτό ή τον αντικαθιστά; Εννοώ, όταν έχουμε μια σχέση σταματάμε ή περιορίζουμε τις καλλιτεχνικές μας ενασχολήσεις επειδή πιεζόμαστε λόγω χρόνου ή επειδή προτιμούμε να περνάμε χρόνο μαζί του/της; Ακόμα, ισχύει αυτό για όλους τους ανθρώπους ή μόνο για μένα, που είμαι γνωστό προβληματικό κομπλεξάκι;
Ακόμα και αν δεν ισχύουν όλα αυτά, για ένα είμαι σίγουρη. Θυμάμαι σε μικρότερη ηλικία τη μητέρα μου να λέει "Ένας άνθρωπος πάει μπροστά σε όλους τους τομείς της ζωής του μόνο αν είναι καλά στα συναισθηματικά". Δε θα διαφωνίσω σε αυτό γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει και είναι επικίνδυνο για τη ζωή μου με τόση βαφή στο κεφάλι (ανάφλεξις!). Θα βρω όμως το κουράγιο να αντικρούσω την άποψη αυτή λέγοντας πως όταν ήμουν μόνη μου και ακόμα καλύτερα, όταν ήμουν μόνη μου και πιτιασμένη, είτε από γκόμενο είτε από τη ζωή γενικότερα, ξέδινα γράφοντας ποιήματα για μαύρα πουκάμισα και στίχους για μπουρνούζια στο πάτωμα (οχι, δεν είναι διασκευή της γνωστής μπουρνουζοπετσέτας). Ζωγράφιζα τον άντρα τον ονείρων μου και έκανα όνειρα για το μέλλον δημιουργώντας ολόκληρα σενάρια που άνετα ξεπερνούν όλους τους κύκλους της Λάμψης μαζί!

Τώρα...Τώρα τα πράγματα κυλούν τόσο υπερβολικά ήρεμα που η έμπνευσή μου έχει στερέψει. Και αν κάτι συμβεί στη δουλειά ή αν η αισθητικός μου κάψει τα κωλομέρια στην αποτρίχωση μέχρι το βράδυ θα το έχω ξεχάσει, γιατί έχω δίπλα μου έναν αρκουδάκι που παίζω μαζί του και με κάνει να ξεχνάω όλα τα άλλα.

Δε νομίζω πως υπερβάλω. Η τέχνη θέλει τρέλα. Τυχαία όλοι οι καλλιτέχνες έχουν άστατες ζωές; Και αναρωτιέμαι τώρα. Σχέση ή τέχνη; Ή μήπως το να έχεις σχέση στις μέρες μας θέλει τη μεγαλύτερη τέχνη απ' όλα;...