Ζούμε σε έναν κόσμο παραλογισμού. Συνεχής ένταση που δημιουργεί και άλλη ένταση. Μαλώνουμε για το πάρκινγκ που μας κλέβουν, για τα πεταμένα στο πάτωμα ρούχα, για τη βοήθεια που νιώθουμε οτι μας λείπει από τους άλλους, για το ωράριο και τη μισθοδοσία, για το κινητό μας που έχει αναμένα πλήκτρα, που σημαίνει οτι κάποιος μόλις το κοίταγε.
Τρέχουμε να πληρώσουμε, να μας πληρώσουν, να προλάβουμε, να φάμε, να βγούμε, να ψωνίσουμε. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε. Και κάπου ανάμεσα στο τρέξιμο και το λαχάνιασμα, στέκεσαι ιδρωμένος και νομίζεις οτι έχεις βρει το όνειρο αλλά αυτό αρχίζει να τρέχει. Τρέχει αυτό, τρέχεις και εσύ από πίσω του. Take me with you when you're going to the unknown. Τρέχουν όλοι για το τίποτα.
Δουλεύουμε απλά για να δουλεύουμε. Βγάζουμε χρήματα με τρόπο ακατάλληλο για τη ψυχική μας υγεία και τα επενδύουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε. Μπορεί και όχι. Ζούμε για το Σαββατόβραδο ή όσοι είναι πιο συνειδητοποιημένοι, για την Πέμπτη το βράδυ. Χωράμε τις σκέψεις ολόκληρης της εβδομάδας σε μια μέρα. Όταν για λίγο θα σταματήσουμε να τρέχουμε και θα απολαύσουμε την κάθε αναθεματισμένη στιγμή που θα περάσει. Μέχρι που να δούμε πως είναι περασμένες 4 και με ενοχές θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού για το κλουβί μας. Και πάλι από την αρχή...
It's a sick sick world and I'll be your medicine...
Μια το βρίσκω, μια το χάνω το γιατρικό μου.
1 comment:
Ουφ. Αγχώθηκα τώρα. Πάω να σχολιάσω το post για τα gigs που το'χω κάπως καλύτερα!
Post a Comment