It's a sick sick world

Η αγάπη είναι αρρώστια λένε. Στην κυριολεξία.

Την Τρίτη το βράδυ ο Javier μου είπε πως είχε πόνους στην καρδιά. Μα πόσο πολύ με αγαπάει σκέφτηκα! Τόσο πολύ που η αγάπη δε χωράει στην καρδιά του!

Τετάρτη βράδυ τα ίδια.

Την Πέμπτη ανέβασε πυρετό και η Παρασκευή μας βρήκε να του μαγειρεύω σούπα (χωρίς σχόλια), κατά παραγγελία γιατρού προς αντιμετώπιση της ίωσης (τι μαλάκες γιατροί κυκλοφορούν...).

Σάββατο απόγευμα και ενώ το σόι ετοιμαζόταν για επιδρομή-έκπληξη στο σπίτι, με μπαλόνια και ιστορίες, για τα γενέλιά μου, ακούω τη Ρίτα έντρομη να φωνάζει "Έχει 41 πυρετό!".

"41; Μέχρι 40 δε φτάνει;", σκέφτηκα. Ο Javier έχρηζε άμεσης μεταφοράς σε νοσοκομείο μιας και κάθε λογής γιατρικό, εμπειρικό και μη, είχε αποδειχθεί άκαρπο. Κοιτάζω γρήγορα για εφημερεύοντα. Αμαλία Φλέμινγκ στα Μελίσσια. Κοίτα να δεις που τόσες μέρες σκεφτόμουν που στο καλό πέφτουν τα Μελίσσια! Σημαδιακό. Τώρα έμαθα.

Μπαίνουμε με το Javier ντυμένο καρνάβαλο στο νοσοκομείο. Μαύρο μπουφάν, γκρι φόρμα, άσπρη κάλτσα, πράσινο φούτερ και καφέ λουστρίνι. Ότι βρήκαμε μπροστά μας. Ότι ρούχο του μπαμπά μου είχαμε στο σπίτι δηλαδή, που να του έκανε. Χάος. Κόσμος στους διαδρόμους, άρρωστοι, συγγενείς, φαρμακίλα στον αέρα, νοσοκόμες να σπρώχνουν, γιατροί να τρέχουν. Τα κλασσικά δηλαδή. Η Ρίτα αποφασίζει να βγάλει το φίδι απο την τρύπα. Πάει στο φυλάκειο-κριτείο όπου 2 αρμόδιες νοσοκόμες αποφασίζουν αν είσαι αρκετά άρρωστος ή όχι, για να μπεις στην ουρά. Μια κοπέλα λέει πως ο φίλος της έχει 40 πυρετό. "Μόνο αν έχει λιποθυμήσει τον παίρνουμε". Η σειρά της Ρίτας. "Ο δικός μας λιποθύμησε. Έχει λιποθυμήσει 3 φορές!". Πως της έκοψε...

Μας στέλνουν 2 μέτρα μόλις πιο δίπλα. Και άλλη λίστα, και άλλη ουρά. Αναμονή 2 ωρών. Ο Javier να έχει σωριαστεί πανιασμένος στην καρέκλα. Η Ρίτα και εγώ με το θερμόμετρο στο χέρι μία να μετράμε τον πυρετό του Javier, μία τα δικά μας δέκατα. Και άλλη αναμονή. "Μα καλά, τι γίνεται;" "Ακόμα περιμένουν οι πρωινοί να πάρουν τις απαντήσεις τους και μετά θα μπουν οι απογευματινοί δεσποινίς". Δηλαδή εμείς που είμαστε βραδινοί να το χέσω ε;

Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Φύγαμε για ιδιωτικό. Ο Javier χειρότερα από ποτέ. Να μη νιώθει γρι! Εγώ παρκάρω και όταν μπαίνω μέσα να συναντήσω τους υπόλοιπους τον έχουν ήδη πάρει για εξετάσεις. Μαζεύεται κόσμος. Θείες, θείοι, παραθείοι. Κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, κάτι μικρά μας κυνηγάνε με ρουκέτες εμετού, μετρήσεις απο εδώ, εξετάσεις από εκεί και τελικά "χαμηλή εισρροή οξυγόνου-άμεση εισαγωγή". Χωρίς δεύτερη σκέψη κάνουμε τα χαρτιά. Έχουμε και άλλη επιλογή; Ναι. Να τον αφήσουμε να πεθάνει αλλά επειδή τον αγαπάμε και χωρίς αυτόν δε μπορούμε δεν το κάναμε.

Η ώρα έχει πάει ήδη 4 τα ξημερώματα. Ο Javier επιτέλους τακτοποιείται στο δωμάτιό του, μπαίνει στο οξυγόνο και όπως τον κοιτάω εκεί με τα σωληνάκια και τα κατάμαυρα ματάκια του η καρδιά μου ραγίζει. Φεύγω για το σπίτι. Κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, μαζεύω τα ρούχα του και γυρνάω στο νοσοκομείο. Αφήνω τη Ρίτα μόνη της. Ήρθε από Μυτιλήνη για να με δει και ζήτημα να την είδα 5 ώρες μέσα σε 5 μέρες. Έτυχε και αυτό. "Μη στεναχωριέσαι" μου λέει. "Σε 3 βδομάδες θα είμαι πάλι εδώ".

Μπαίνω στο δωμάτιο του Javier και τον κοιτάω να κοιμάται. Ξυπνάει. Του πιάνω το χέρι και κάθομαι δίπλα του στην ανάκλινδρη καρέκλα. "Συγνώμη που σου χάλασα τα γενέθλια" μου λέει.

Κάθε χρόνο εύχομαι να μην έρθει ποτέ εκείνη η περιβόητη μέρα των γενεθλίων μου. Μερικά χρόνια πριν έκανα ένα πάρτυ. Κάλεσα όλους τους κολλητούς, συμφοιτητές και φίλους μου. Δεν ήρθε κανείς. Παρά μόνο μερικά άτομα που δεν περίμενα καν να εμφανιστούν, που γούσταραν να είναι μαζί μου και να το κάψουμε. Το ένα τηλέφωνο έπεφτε μετά το άλλο.Και τι δεν άκουσα εκείνο το βράδυ. "Ρε συ αρρώστησα ξαφνικά..." "Βασικά δεν έχω αμάξι και που να παίρνω ταξί." "Είναι μακρυά ρε συ. Δε μπορούσες και εσύ να το κάνεις στο κέντρο;" Σόρρυ που δε σε ρώτησα! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τους ανύπαρκτους φίλους μου, τους βολεμένους, τις φιλίες του κώλου.

Φέτος κράτησες το μυαλό μου μακρυά από τέτοιες σκέψεις γιατί η μόνη μου έννοια ήσουν εσύ. Φέτος πέρασα τα γενέθλιά μου με εσένα να μου κρατάς σφιχτά το χέρι και με ανθρώπους που με αγαπούν να έχουν έρθει να με βοηθήσουν, να μου συμπαρασταθούν και να σε δουν. Με ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται και για σένα, δηλαδή δυο φορές για μένα. Φέτος με έκανες να καταλάβω οτι μπορώ να αγαπήσω κάποιον πραγματικά και να πάρω πίσω την αγάπη που δίνω, χωρίς να φοβάμαι οτι θα μου τη φέρουν.

Φέτος ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου.

It's a sick sick world and I'll be your medicine...