Κάπου εκεί ανάμεσα στους Empire of the sun και την –ο Θεός να την κάνει– πτυχιακή μου, συνειδητοποίησα πως το μυαλό, ενώ πρέπει να μας συνετίζει και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, ασυνείδητα ταξιδεύει και σκέφτεται πράγματα μπερδεμένα και πολλές φορές απαγορευμένα. Συνειδητοποίησα ακόμα, πως η αγάπει πονάει. Όσος καιρός και αν περάσει.
Are you gonna leave me now? Το έχεις κάνει ήδη. Ή το έκανα εγώ; Δε ξέρω αν φταίει η μουσική ή το μπερδεμένο μου μυαλό, δε ξέρω καν αν το παθαίνουν και αλλοι ή μόνο εγώ. Σκέφτομαι συνεχώς: "Τι και αν;". Τι και αν είχα αντιδράσει αλλιώς τότε; Τι θα γινόταν αν του έλεγα ότι τον αγαπούσα και δεν τον άφηνα να με θεωρεί μια αναίσθητη σνομπ εγωίστρια; Ή τι θα γινόταν αν δεν τον είχα φοβήσει, εκφράζοντάς του τα συναισθήματά μου; Γιατί και αυτό μας έχει τύχει…Τι θα γινόταν αν δεν τον είχα απορρίψει από τη ζωή μου;
Can’t you be believing now? Σε τι μπορεί να πιστέψει κανείς; Σε όσα έχουν γίνει; Σε όσα έπρεπε να γίνουν; Σε όσα τελικά θα γίνουν; Έχουν όλα το σκοπό τους και το χρόνο τους; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Κάθε σκέψη με λυπεί γιατί συνειδητοποιώ πως τις περισσότερες φορές τα πράγματα απλά γίνονται έτσι. Παίρνουν μια τυχαία πορεία. Και πολλές φορές σου βγαίνουν σε καλό. Άλλες πάλι αναρωτιέσαι τι θα έπρεπε να είχες κάνει. Σε κάθε περίπτωση περνάς ατελείωτες ώρες κοιτώντας το ταβάνι.
Πληγώνομαι σε κάθε μήνυμα που μου στέλνει. Πληγώνομαι όταν τον βλέπω με τη νέα του κοπέλα και ας έχω συνειδητοποιήσει πως εγώ και αυτός δε μπορούμε ποτε να υπάρξουμε. Πληγώνομαι και όταν τον βλέπω τυχαία να περνά, φευγάτος, ενώ εκείνος όχι. Πληγώνομαι όταν έχει αλλάξει κινητό και δεν τον βρίσκω πια να δω τι κάνει. Πληγώνομαι, όχι γιατί ζηλεύω αλλά γιατί βασανίζω το μυαλό μου με το «τι και αν»…
Μας άξιζε τελικά κάτι τέτοιο; Ίσως να μην ταιριάζαμε τελικά αλλά δεν το δοκιμάσαμε. Θα μπορούσα να είχα κοιμηθεί επάνω σου, μετά από 10 σφηνάκια ursus. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει μαζί στη Χαβάη. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει έρωτα στην τουαλέτα της δουλειάς σου. Θα μπορούσαμε να κάναμε παιδιά!
Are you gonna leave me now? Το έχεις κάνει ήδη. Ή το έκανα εγώ; Δε ξέρω αν φταίει η μουσική ή το μπερδεμένο μου μυαλό, δε ξέρω καν αν το παθαίνουν και αλλοι ή μόνο εγώ. Σκέφτομαι συνεχώς: "Τι και αν;". Τι και αν είχα αντιδράσει αλλιώς τότε; Τι θα γινόταν αν του έλεγα ότι τον αγαπούσα και δεν τον άφηνα να με θεωρεί μια αναίσθητη σνομπ εγωίστρια; Ή τι θα γινόταν αν δεν τον είχα φοβήσει, εκφράζοντάς του τα συναισθήματά μου; Γιατί και αυτό μας έχει τύχει…Τι θα γινόταν αν δεν τον είχα απορρίψει από τη ζωή μου;
Can’t you be believing now? Σε τι μπορεί να πιστέψει κανείς; Σε όσα έχουν γίνει; Σε όσα έπρεπε να γίνουν; Σε όσα τελικά θα γίνουν; Έχουν όλα το σκοπό τους και το χρόνο τους; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Κάθε σκέψη με λυπεί γιατί συνειδητοποιώ πως τις περισσότερες φορές τα πράγματα απλά γίνονται έτσι. Παίρνουν μια τυχαία πορεία. Και πολλές φορές σου βγαίνουν σε καλό. Άλλες πάλι αναρωτιέσαι τι θα έπρεπε να είχες κάνει. Σε κάθε περίπτωση περνάς ατελείωτες ώρες κοιτώντας το ταβάνι.
Πληγώνομαι σε κάθε μήνυμα που μου στέλνει. Πληγώνομαι όταν τον βλέπω με τη νέα του κοπέλα και ας έχω συνειδητοποιήσει πως εγώ και αυτός δε μπορούμε ποτε να υπάρξουμε. Πληγώνομαι και όταν τον βλέπω τυχαία να περνά, φευγάτος, ενώ εκείνος όχι. Πληγώνομαι όταν έχει αλλάξει κινητό και δεν τον βρίσκω πια να δω τι κάνει. Πληγώνομαι, όχι γιατί ζηλεύω αλλά γιατί βασανίζω το μυαλό μου με το «τι και αν»…
Μας άξιζε τελικά κάτι τέτοιο; Ίσως να μην ταιριάζαμε τελικά αλλά δεν το δοκιμάσαμε. Θα μπορούσα να είχα κοιμηθεί επάνω σου, μετά από 10 σφηνάκια ursus. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει μαζί στη Χαβάη. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει έρωτα στην τουαλέτα της δουλειάς σου. Θα μπορούσαμε να κάναμε παιδιά!
Τουλάχιστον έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Αντίθετα με εσένα, προσπάθησα. Άλλοτε πάλι μετανιώνω που δεν έδωσα πολλά. Έδωσα σίγουρα όμως περισσότερα από εσένα. Αυτή είναι όμως η ζωή. I can’t do well when I think you’re gonna leave me but I’M GONNA TRY. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.
Σε ευχαριστώ που υπήρχες έστω και "λίγο" στη ζωή μου.
No comments:
Post a Comment