Μέσα σε όλη την τρέλα και τον παραλογισμό των τελευταίων ημερών, να και κάτι καλό. Ο Δώρος Δημοσθένους ετοιμάζει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο "One for the Road". Τίτλος παρμένος από την ομώνυμη παράσταση, που με μεγάλη επιτυχία είχε ανεβάσει το 2006.
Τότε που για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τον καλλιτέχνη Δώρο Δημοσθένους και λάτρεψα την ευρηματικότητα, τη θεατρικότητα, το ταλέντο και το μεγαλείο της φωνής του. Καλλιτέχνης που μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, αλλά που κρυφά όλοι ευχόμαστε να βλέπουμε να τραγουδάει τα γοητευτικά rock'n'roll, jazz και blues, ως άλλος Elvis.
One for the road. Ένα ποτό ακόμα, ένα ποτό για το δρόμο. Ένα ποτό που ποτέ δεν είναι το τελευταίο και κάμποσες σκέψεις μέσα στη νύχτα, που θέλουμε να πνίξουμε στο μισοάδειο ποτήρι μας. Αυτό είναι το θέμα του αναμενόμενου δίσκου του Δώρου Δημοσθένους, αυτό θα είναι και το θέμα της παράστασης που θα δώσει με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου του.
Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει 20 και 27 Δεκέμβρη στον Ιανό. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ!
Μου την είπαν σε προσωπικό επίπεδο, επειδή δε συμφωνώ με τα επεισόδια και κυρίως με την αναρχική στάση των μαθητών. Δε με νοιάζει τι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο. Τα παιδιά είναι παιδιά και είναι ανεπίτρεπτο να ερμηνεύουμε την επιθετική τους στάση ως ξέσπασμα καταπίεσης. Οι ενήλικες έχουν συνείδηση των πράξεών τους, μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα και να δέχονται τις συνέπειες. Εμείς ωφείλουμε να προστατεύουμε τους νέους.
Αφήνουμε τους νέους μας να ντροπιάζονται και να πιάνονται στα χέρια με αστυνομικούς για να ικανοποιήσουμε τα δικά μας θέλω, αυτά που εμείς θα θέλαμε να κάνουμε στο κατεστημένο αλλά είμαστε πολύ δειλοί για να τα κάνουμε. Βλέπουμε στους μαθητές με τις μολώτοφ τους εαυτούς μας και ξεχνάμε πως πρόκειται για 13χρονα παιδιά που δεν έχουν πλήρη συνείδηση των όσων κάνουν. Παιδιά που δεν έχουν φάει ακόμα το γερό χαστούκι της ζωής, παιδιά που ενώ θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν με ειρηνικές πορίες και συναυλίες, τραυματίζονται σε πετροπολέμους και μεταφέρονται στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα. Θεωρούμε λοιπόν, εν έτη 2008, φυσιολογικό όχι μόνο τον πετροπόλεμο αλλά και την ανάμιξη παιδιών σε όλα αυτά.
Μίλησα για απαίδευτα παιδιά και με έθιξαν αποκαλώντας με "γρανάζι του συστήματος" και "δημόσια υπάλληλο-καθηγήτρια", υπονοώντας πως είμαι από τις καθηγήτριες που μπαίνουν στην τάξη και κοιμούνται. Το πιο αστείο δε ήταν το οτι με χαρακτήρισαν δεξιά! (Αυτό και αν είναι βρισιά για μένα!). Ακόμα, έφτασαν στο σημείο να στραφούν ενάντια σε ολόκληρο τον κλάδο των εκπαιδευτικών.
Κύριοι, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι πανάκεια ή οι σωτήρες του κόσμου. Οι εκπαιδευτικοί είναι εκεί για να μάθουν στο παιδί 2-3 βασικά πράγματα και για να του εμφυσήσουν όσο μπορούν τις βασικές ηθικές αξίες της ζωής. Ακόμα σπανιότερα, να μπορέσουν να ανοίξουν νέους δρόμους στα παιδιά και να τα φέρουν σε επαφή με τον πολιτισμό, τις τέχνες, την αληθινή γνώση. Δε μπορείτε λοιπόν να ρίχνετε το βάρος για την κατάντια των νέων στους καθηγητές και τους δασκάλους. Δε μπορούν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στα παιδιά. Αν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα αμφίβολο οικογενιακό περιβάλλον θα αναπαράγει στη ζωή του ότι βιώνει καθημερινά: είτε αυτό είναι έλλειψη σεβασμού είτε χαμηλό επίπεδο είτε βία είτε όλα μαζί.
Στο κάτω κάτω, τα παιδιά περνούν τα 2/3 της ημέρας τους στο σπίτι, με το οικογενιακό και φιλικό τους περιβάλλον και όχι στο σχολείο. Οι δάσκαλοι απλά προσπαθούν να βελτιώσουν αυτό που έχουν μπροστά τους. Ο πρώτος λόγος λοιπόν είναι της ίδιας της οικογένειας. Ας πάψουμε πλέον να κατηγορούμε τους άλλους για όσα γίνονται και κυρίως ας σταματήσουμε να επιβραβεύουμε την αναρχική συμπεριφορά των παιδιών.
Εκεί που χάζευα στο myspace μου εμφανίστηκε μια διαφήμιση στα δεξιά για ένα site neopagans.com ή κάτι τέτοιο. Κατάλαβα αμέσως οτι πρόκειται για κάποια ομάδα παγανιστών και είπα να μπω να δω τι ρόλο βαράνε. Μια ματιά στα θέματα του forum τους με έκανε να πιστέψω πως ο κόσμος έχει έλλειψη από μόρφωση ή από σεξ ή και από τα 2 μαζί! Μου είπε μια μέρα ο xxx οτι βλέπει συνέχεια τρελούς ανθρώπους στο δρόμο, να παραμιλάνε ή να κάνουν σαν μουρλοί. Δε μου κάνει εντύπωση πλέον. Έτσι, δεν τρελάθηκα όταν διάβασα για τέρατα, ξόρκια και δαίμονες. Έλα όμως που το αχόρταγο μάτι μου έπεσε σε topic με τίτλο "Vampires". Οι περισσότεροι σκεφτόμαστε ακαριαία το φαναστικό εκείνο αιμοβόρο ον. Απ' ότι διάβασα όμως υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους Vampires υπο 2 έννοιες: 1)ως θρησκεία, είναι δηλαδή μουντρούχες και πίνουν αίμα 2)πιστεύουν οτι έχουν τρύπα στην αύρα τους και για να αναπληρώσουν τη χαμένη ενέργεια πίνουν αίμα. Μωρέ, τι πίνει ο κόσμος; (Αίμα)
Δε ξέρω από που να πρωταρχίσω. Ναι, στεναχωρήθηκα με το θάνατο του παιδιού, ναι, νευρίασα με τον αστυνομικό, όχι δε μπορώ να διανοηθώ πως όλες αυτές οι εκδηλώσεις βίας είναι φυσιολογικές και αιτιολογημένες. Πρέπει να είσαι τουλάχιστον χαζός για να πιστέψεις πως όλα αυτά είναι ένα αναμενόμενο ξέσπασμα. Μπορεί να ακουστεί άσχημο αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού. Και όμως, έγινε χαμός. Γιατί τώρα; Γιατί έτσι; Μα είναι τόσο δύσκολο πια να καταλάβετε πως οι ίδιοι οι αστυνομικοί είναι αυτοί που ρίχνουν τις μολότωφ; Αδυνατείτε να συνειδητοποιήσετε πως όλα αυτά είναι ένα σχέδιο για να ξεχαστεί το Βατοπέδιο και η σωρεία οικονομικών και μη σκανδάλων που φόρτωσε η κυβέρνηση τον ελληνικό λαό; Πόσο χαζός πρέπει να είσαι για να πιστέψεις πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης; Είμαστε όλοι πολλοί πιεσμένοι αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις αποτρόπαιες πράξεις και τους βανδαλισμούς που παρακολουθούμε σε live -truman show- μετάδοση καθημερινά. Αναρωτιώμαστε σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας και δε βλέπουμε πως εμείς είμαστε αυτοί που δίνουμε συνέχεια σε αυτό το χάλι. Μου έκαναν κριτική στο Facebook επειδή "έβρισα" τα παιδιά που συμμετέχουν σε βανδαλιστικές επιθέσεις. "Εκφράζουν την οργή τους", μου πέταξαν προσπαθώντας να με αποστομώσουν. Το μόνο που κατάφεραν είναι να με εξαγριώσουν ακόμα περισσότερο! Από πότε ένα 13χρονο παιδί απέκτησε -προσοχή- ΠΟΛΙΤΙΚΗ συνείδηση; Κοινωνική συνείδηση έχει σίγουρα ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει, αν έχει όντως μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον, που προωθεί την κριτική σκέψη. Πόσοι μαθητές πιστεύετε οτι έχουν τον νου να αποφασίσουν για καταλήψεις, διαδηλώσεις και κάθε λογής αντίδραση; Σας το λέω εγώ. ΚΑΝΕΙΣ. Ένας νέος άνθρωπος μπορεί να εκνευριστεί, να αντιδράσει, να βρίσει. Δε θα φτάσει όμως στο σημείο να ρίξει πέτρες αν δεν τον πάρει κάποιος από το χεράκι να του πει "Να, έτσι γίνεται". Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι τα media, κάποιος ταραχοποιός μαθητής, κάποιο μέλος δήθεν αριστερής οργάνωσης, από αυτά που εισχωρούν στα σχολεία και φουσκώνουν τα μυαλά των μαθητών. Άτομα που κατά τη γνώμη δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό. Που ενώ θα έπρεπε να απευθύνονται σε άτομα με πολιτική συνείδηση ή τουλάχιστον σε άτομα άνω των 18, είναι τόσα γελοία όντα και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους παραπλανώντας μικρούς μαθητές. Δε θα πω τίποτα άλλο. Θα σας αντιγράψω απλά μια συνομιλία με κάποιους άλλους χρήστες στο Facebook, με αφορμή το σχολιασμό μου σε μια φωτογραφία. Η φωτογραφία έδειχνε κάποιους μαθητές να σπάνε το αστυνομικό τμήμα Ξάνθης. Αν αυτό για εσάς είναι μια φυσιολογική εικόνα, για μένα είναι η εικόνα του μέλλοντος. Απολαύστε…
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου νιώθω πλέον πολύ προβληματισμένη και ακόμα περισσότερο εκνευρισμένη. Ήξερα οτι οι πολιτικοί είναι η χειρότερη φάρα. Γνωρίζω καλά οτι οι δημοσιογράφοι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Η διαπίστωση όμως που έκανα σήμερα, οτι το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει είναι να ακούσεις πολιτικό-πρώην δημοσιογράφο να μιλάει, ήταν τουλάχιστον αποκαλυπτική. Πολιτικός και δημοσιογράφος, συνδυασμός που σκοτώνει! Το θανατηφόρο μίγμα ξύλινου λόγου και δήθεν διακαή πόθου για την αναζήτηση της αλήθειας έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές καταστρεπτικό. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση του Golden Lady...Παρντόν! Golden Boy ήθελα να πω. Μιλάω φυσικά για τον Ρουσό-έπιασα το Θεό από τον-πουλο και χιλίων δυο άλλων που θεωρούν φυσιολογικό το πέρασμα από τη θέση του «μαχητή» στη θέση του «κατατρεγμένου» χωρίς απώλειες. Η περίπτωση του πολιτευόμενου δημοσιογράφου είναι εκ φύσεως «κατάσταση» αντιθετική και δε μπορεί να υπάρχει, εκτός ολίγων περιπτώσεων ανθρώπων αξιόλογων και πάνω από όλα μορφωμένων. Και με τον όρο μορφωμένος δεν εννοώ μόνο καταρτισμένος, με πτυχία και τα λοιπά, αλλά κυρίως με συνείδηση σε όλους τους τομείς. Ότι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Γιατί πτυχία έχουν πολλοί, κοινωνική συνείδηση όμως κανείς. Ας μη ξεχνάμε πως η ελληνική δημοσιογραφία στηρίζεται κυρίως στη γνώμη απαίδευτων που απλά χώθηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα άκαρπα χωράφια της δημοσιογραφίας. Αυτά που άκουσα σήμερα, με αφορμή τα γεγονότα που αφορούν τον θάνατο του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν τουλάχιστον απαράδεκτα. Ο λόγος για τον κύριο Αργύρη Ντινόπουλο, πρώην δημοσιογράφο και νυν βουλευτή -τι άλλο- Νέας Δημοκρατίας. Ο κύριος Ντινόπουλος, έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει και να λέει ότι θέλει για το θάνατο του παιδιού. Το θέμα είναι πως το λέει και πως επιχειρηματολογεί. Φαίνεται πως η δημοσιογραφία δεν του έμαθε και πολλά, όπως το να «σώνεις λόγια». Καλεσμένος στην εκπομπή της κυρίας Πόπης Τσαπανίδου «Συμβαίνει Τώρα» άνοιξε το στόμα του και μας έκανε όλους να αναφωνήσουμε «Δε Μπορεί να Συμβαίνει αυτό, ούτε τώρα ούτε αύριο ούτε ποτέ!». Τι να πρωτοπώ! Ότι γινόντουσαν επεισόδια και δεν άφηνε την Τσαπανίδου να μιλήσει; Κλασική πολιτική μαλακία για να δείξουν συνείδηση και πάθος. Ότι μίλαγε για τους μαθητές σαν να τους ήξερε και από χθες; Τι σχέση έχεις εσύ κύριε Ντινόπουλε με το εκπαιδευτικό σύστημα και τους μαθητές; Πως μπορείς εσύ να έχεις λόγο για κάτι που δε το γνωρίζεις από μέσα; Αυτό όμως που με εκνεύρισε περισσότερο απ’ όλα και που δε θα το ξεχάσω ποτέ ΜΑ ΠΟΤΕ στη ζωή μου ήταν η επαναλαμβανόμενη φράση του: «Ο μικρός Αλέξανδρος δεν ήταν ένα οποιοδήποτε παιδί. Ήταν ένα παιδί τον Βορείων Προαστίων!». Μωρέ τι μας λες! Τα @@ μας κουνιούνται ωσάν χριστουγεννιάτικες μπαλίτσες! Από πότε τα παιδιά των Βορείων Προαστίων αποποιούνται των ευθυνών τους και στολίζονται με το πέπλο της διαύγειας; Δηλαδή αν ο νεκρός μαθητής ήταν από τα Δυτικά Προάστια τι θα γινόταν; Θα τον καταδικάζατε ως εγκληματία ή θα τον παρουσιάζατε ως αδικοχαμένο φτωχό μαχητή ταπεινής καταγωγής για να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντά σας; Από πότε οι κάτοικοι της Αθήνας χωρίζονται σε Βόρειους και Νότιους; Τι πρέπει εγώ ως κάτοικος Λιοσίων να σκεφτώ όταν σε ακούω επανειλημμένως να λες πως «Δεν ήταν ένα απλό παιδί αλλά ένας σκεητμπορτίστας των Βορείων Προαστίων». Από πότε οι κάτοικοι Βορείων Προαστίων δε θεωρούνται απλοί ισότιμοι άνθρωποι και χρήζουν ειδικής μεταχείρισης; Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που μένουν στα Βόρεια Προάστια και προς Θεού, δε θα μπορούσα να μιλήσω άσχημα για ένα παιδί που έχασε τη ζωή του. Θεωρώ όμως εντελώς αδιανόητο να παρακολουθώ έναν πολιτικό αντιπρόσωπο να υποστηρίζει το δίκαιο του νεκρού παιδιού με το επιχείρημα ότι δεν ήταν όποιος και όποιος αλλά κάτοικος Β.Π.! Η γελοιότητά του δε σταμάτησε εκεί αλλά συνέχισε λέγοντας πως κάποιοι (εξωγήινοι θα’ ναι) προβάλουν τα Εξάρχεια ως γκέτο ναρκομανών και γενικότερης εξαθλίωσης. Επέμεινε στη θέση αυτή για να αποδείξει τι; Ότι το παιδί παρασύρθηκε και επηρεάστηκε από το κλίμα που επικρατεί για τα Εξάρχεια και έπραξε αναλόγως; Ότι φταίνε τα Media, τα οποία υπηρετούσε τόσα χρόνια, που έχουν χαλάσει τη φήμη των Εξαρχείων; Ότι τα Εξάρχεια είναι παρεξηγημένα και μπορείς να περπατάς αμέριμνος το βράδυ; Τι ήθελε να αποδείξει; ΤΙ; Δεν υπήρχε κανένα απολύτως νόημα στα όσα έλεγε. Καταπιάστηκε με ένα θέμα άσχετο με την ουσία του ζητήματος και με την φλυαρότητα και το ξύλινο λόγο του κατάφερε να μας ζαλίσει τα ήδη σπασμένα @@. Κύριε Ντινόπουλε, σας ευχαριστώ που με κάνατε να καταλάβω πως η ταπεινή μου καταγωγή θα με συντροφεύει σε όλη την πορεία της ζωής μου. Το καταλαβαίνω καθημερινά, το κατάλαβα μία ακόμα φορά ακούγοντάς σας να μιλάτε με τόση αγάπη για ένα παιδί των Βορείων Προαστίων. Χαίρομαι για το παιδί σας. Αν θυμάμαι καλά είπατε πως και ο δικός σας ο γιος ήταν κάπου εκεί την ώρα των επεισοδίων. Τι σύμπτωση... Δόξα το παιδί, σώθηκε! Χαίρομαι πραγματικά που άνθρωποι σαν εσάς μας διοικούν. Άνθρωποι που ξέρουν να λένε την αλήθεια έξω από τα δόντια, άνθρωποι με άμεσο λόγο, άνθρωποι πάνω από κόμματα και συμφέροντα. Σας ευχαριστώ!
Στη θέση Νο 2 των αγαπημένων μου Ινδών, ο 27χρονος Navtej Singh Rehal, γνωστός και ως Naf. Μετανάστης στη Δανία και μέλος του συγκροτήματος Bombay Rockers, είναι από τους τραγουδιστές που έκαναν την Punjabi μόδα. Εδώ και κανά χρόνο εμφάνισε καράφλα και ξούρισε την κεφαλή και ξενερώσαμε ολίγον τι.
Παρόλα αυτά τον αγαπάμε, λατρεύουμε τη χροιά του και τον τρόπο που το κουνάει. Γενικά λατρεύουμε τους άντρες που το κουνάνε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. [Θέλω και εγώ έναν Ινδό να (μου) το κουνάει!]
Ο Naf λοιπόν έχει τέλεια μάτια, θεικό χαμόγελο, μοναδική φωνή και χορεύει τρομερά. Χάλια το παιδάκι, χάλια...
Ok, δεν κρατιέμαι και θα γράψω και άλλο ποστ! Άλλα ήθελα να γράψω στο κάτω ποστ αλλά μου βγήκε επαφή τρίτου τύπου. Να’ μαι πάλι λοιπόν! Στο παρών ποστ θα ασχοληθούμε με τους άντρες. Χαρήκατε ε; Εγώ να δείτε! Όπως όλοι γνωρίζουμε, στις περισσότερες γυναίκες αρέσουν οι ξανθοί με γαλάζια μάτια. Brad Pitt και Leonardo Di Caprio style. Άντε και κανένας καστανός με dirty ματιά, κοίτα Colin Farrell. Σε πόσες όμως αρέσουν οι Ινδοί; Μόνο σε μένα! Πάντα μου έλεγαν οτι έχω περίεργα γούστα. Οκ, το παραδέχομαι. Όλοι μου λένε οτι τα γούστα μου είναι για τα μπάζα. Εγώ δεν το πιστεύω. Δέχομαι οτι δε μου αρέσει κάποιος συγκεκριμένος τύπος άντρα αλλά πιστεύω πως όλοι έχουν τη χάρη τους. Και ο τύπος nerd είναι γοητευτικός με τα γυαλάκια του και ο τύπος κάθαρμα είναι σέξυ με το πρόστυχο βλέμμα του. Το καλό είναι πως τώρα νιώθω πιο ερωτευμένη από ποτέ, καθώς έχω βρει τον τύπο που τα συνδυάζει όλα! Λες και έχει ένα μαγικό τσιπάκι που ανά πάσα στιγμή ανιχνεύει τον τύπο άντρα που θέλω να είναι! Για την ξεχωριστή αυτή ύπαρξη όμως θα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή, καθώς ένα ποστ μόνο δεν αρκεί για να αναλύσουμε τις χάρες του (Σε έφτιαξα πάλι μάναμ;). Ας επιστρέψουμε όμως στους Ινδούς. Τι να πρωτοπώ γι' αυτούς; Έχω μια αγάπη για την Ινδική κουλτούρα γενικότερα, είναι αλήθεια. Μου αρέσει το Bollywood και η αισθητική τους. Πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά σε θέμα οργάνωσης. Τι Hollywood και μαλακίες! Εδώ μιλάμε για υπερπαραγωγές!
Λατρεύω την αγνότητα που εκφράζουν οι ταινίες τους. Η θεματολογία τους περιορίζεται ευστόχως στο «Μ’αγαπάς-Σ’αγαπώ» και αυτό είναι όλο. Ούτε ίντριγκες, ούτε μπερδέματα. Το θέμα είναι από μόνο του μοναδικό και δε χρειάζεται τίποτα άλλο για να ενεργοποιήσει τα συναισθήματα του θεατή. Μόνο να παρουσιάσει το πώς είναι η αληθινή αγάπη. Οι Ινδοί το κατανοούν αυτό, το υπηρετούν και το προβάλουν με επιτυχία. Οι αμερικάνοι το κάνουν αυτό σπάνια, για καμιά δραματική αισθηματική ταινία. Θα ήθελα να είμαι Ινδή. Οι Ινδές φαντάζουν στα μάτια μου σαν θεές. Με τα υπέροχα φουστάνια τους και τα φωτεινά χρώματά τους, με τα πλούσια μαύρα μαλλιά τους και με την κοφτερή τους ματιά, με κάνουν να φαντάζομαι πως κανένας άντρας δε μπορεί να τους αντισταθεί. Ξέρω πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για τις Ινδές στην καθημερινή ζωή αλλά στις ταινίες δεν παίζονται! Όσο για τους Ινδούς…τι να πω! Ανέκαθεν είχα ένα θέμα με τους σκούρους μελαχρινούς άντρες. Με τους πολύ σκούρους όμως. Όχι μαύρους! Απλά μελαψούς. Οι μεγαλύτεροι έρωτες της ζωής μου ήταν ο Enrique Iglesias και ο Mr Μ.Π. που είναι και οι 2 σαν σοκολάτες. Μιαμ… Κανείς τους δεν είναι Ινδός αλλά είναι και οι 2 μελαψοί.
Έχουν κάτι αυτοί οι Ινδοί που με ξετρελαίνει. Καταρχάς, με ανάβει το χρώμα του δέρματός τους. Πείτε το ανωμαλία, πείτε το βίτσιο! Δε μπορώ τους άσπρους άντρες και ας μπλέκω συνέχεια με τέτοιυς. Το χρώμα τους είναι ακριβώς αυτό που μου αρέσει! Έχουν υπέροχα μάτια και μερικοί έχουν κάτι τόσο οικείο στο πρόσωπό τους, που θες να τους φιλήσεις! Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα! Ότι χρειάζομαι επειγόντως γιατρό. Σίγουρα έχετε στο μυαλό σας κάποιο Πακιστανό από το Β12 που καθόταν δίπλα σας και βρωμοκόπαγε. Ίσως δεν έχετε γνωρίσει τις περιπτώσεις που έχω γνωρίσει εγώ… ;-) Here we go... Περίπτωση Νο1:Ένας καλοκαιρινός...Ήλιος!
Το 2006, αν δεν απατώμαι, είχα πάει διακοπές στην Αυστρία. Μια μέρα βρεθήκαμε στην Pizza Hut στο κέντρο της πόλης και όπως κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και στην Pizza Hut της Βιέννης δε δούλευε ούτε ένας Αυστριακός, παρά μόνο ξένοι και κυρίως Ινδοί!!! Είχαμε πάει οικογενειακώς, γινόταν ψιλοχαμός και με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι κοντά στην κεντρική μπάρα.
Δεν πέρασαν 2 λεπτά και παρατήρησα κάποιον να με κρυφοκοιτάει, ενώ κουβαλούσε ποτήρια. Προσπαθούσα μάταια να τον δω μέχρι που ξεπρόβαλε από τη ψηλή μπάρα…Αυτό ήταν! Έχασα τον κόσμο…Δεν είχα ξαναδεί τέτοια μάτια στη ζωή μου! Έμεινε ακίνητος να με κοιτάζει και σαν να έτρεμε και εγώ μπροστά σε όλη μου την οικογένεια έδινα ρεσιτάλ αποχαύνωσης.
Όταν πέρασαν τελικά τα ατελείωτα αυτά δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο μια ζωή. Παρήγγειλα άρον άρον και για καλή μου τύχη η αδερφή μου και η μάνα μου σηκώθηκαν να πάρουν μαχαιροπίρουνα (ήταν self-service). Σκοτώθηκα να σηκωθώ και εγώ, καθώς ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να πάω προς το μέρος του. Πλησίασα και τον κοίταξα. “Hi” μου είπε. “Hello” του απάντησα και αυτή ήταν η αρχή του χάους, καθώς το παλικάρι δεν ήξερε γρι αγγλικά! Με τα χίλια ζόρια του εξήγησα πως ήμουν τουρίστρια και αυτός μου είπε “You… eye nice!” Έχω ωραία μάτια εννοούσε. Έχω ωραία μάτια;! Αν τα δικά μου ήταν ωραία τα δικά του ήταν παραδεισένια! Τόσο γλυκά που σε υπνώτιζαν. Το βλέμμα του ήταν τόσο βαθύ που σε ταξίδευε.
Μου ζήτησε να έρθει να με πάρει από το ξενοδοχείο με το αμάξι του για να πάμε για χορό αλλά αρνήθηκα. Ήμουν και πιο μικρή τότε... Του ζήτησα τη διεύθυνσή του. Δεν κατάλαβε και του εξήγησε ένας φίλος του. Κοντοστάθηκε. Δεν ήξερε τι να γράψει. Δε ξέρω γιατί. Πήρε μια χαρτοπετσέτα και αφού έψαξε για λίγο σαν μανιακός για στυλό έγραψε «Rupe Gusse» και κάτι άλλα. “What’s your name?” τον ρώτησα. “Sunny” απάντησε χωρίς να είναι απολύτως σίγουρος οτι τον λένε έτσι. «Definitely Sunny» του χαμογέλασα αλλά αμφιβάλλω αν το έπιασε.
Θυμάμαι πως γύρισα Ελλάδα και τον σκεφτόμουν συνέχεια. Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχα γνωρίσει. Σου μίλαγε και έλιωνες. Τόσο γλυκός, τόσο καλοσυνάτος, τόσο όμορφος! Κάτι μάτια! Ένα χαμόγελο! Απίστευτος! Δε μπορούσα να πάρω την απόφαση να του γράψω. Όταν την πήρα συνειδητοποίησα πως η διεύθυνσή του ήταν ατελής. Έψαξα άπειρες φορές στο Google για την περιοχή Rupe Gusse ή οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό αλλά τίποτα…Η χαρτοπετσέτα έχει μείνει στον πίνακα ανακοινώσεων του δωματίου μου να μου θυμίζει έναν μεγάλο έρωτα που χάθηκε… Αυτά για τον πρώτο Ινδό που μου έκλεψε την καρδιά. Περισσότερα για τους πολυπολιτισμικούς μου έρωτες και φωτογραφικά ντοκουμέντα, για να δείτε για τι πράγμα μιλάω, λίαν συντόμως. Έχει πάει και 3.30 και έχουμε και πρωινό ξύπνημα αύριο. See ya people!
Αν με ρωτήσεις τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου θα σου πω κινέζικο, μυρωδάτο λεμόνι, που εισήχθη παράνομα στην Ευρώπη. Η ζωή μου τελείωσε άδοξα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, κάπου στο Λονδίνο, μια σχετικά ηλιόλουστη για τα βρετανικά δεδομένα ημέρα. Αυτά θυμάμαι μόνο. Για την ακρίβεια, αυτά νομίζω πως θυμάμαι. Δε ξέρω πως και γιατί έχω δημιουργήσει αυτή την ιστορία στο κεφάλι μου. Δε ξέρω καν γιατί επέλεξα να πιστεύω πως ήμουν καρπός και όχι άνθρωπος ή ζώο. Ακόμα περισσότερο, δε ξέρω γιατί έχω άποψη για την περασμένη μου ζωή ενώ ακόμα δεν έχω φιλοσοφήσει το αν υπάρχει ζωή πέρα από αυτό που ζούμε τώρα. Ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστ για τους Ινδούς (μη ρωτάτε πως θα το συνδύαζα) αλλά στην πορεία μου βγαίνει πολύ πιο φιλοσοφικό. So I'll just go with the row. 2 χρόνια πριν, σαν σήμερα έχασα τη γιαγιά μου. Λαμπρινή στο όνομα. Όνομα και πράγμα. Ήξερε να κάνει τον κόσμο γύρω της να λάμπει. Τρομερά αισιόδοξη και πνεύμα επαναστατικό, ακόμα και στα 72 της χρόνια, γνώριζε πώς να γεμίσει τον αέρα με θετικά συναισθήματα. Τίποτα δεν την ενοχλούσε. Φυσικά, σαν όλους τους ανθρώπους είχε και αυτή τις παραξενιές της και τις φοβίες της. Και ποιος δεν τις έχει; Όταν πέθανε, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Πρώτον, γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος υπάρχει εκεί έξω. Δεν είχα χάσει ποτέ κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Όχι σε ηλικία που να καταλαβαίνω τι μου γίνετε. Δεύτερον, ακόμα και αν δεχόμουν πως ο θάνατος ίσως μας χτυπήσει κάποια στιγμή την πόρτα, δε θα ερχόταν σίγουρα για τη γιαγιά μου. Όχι για τη Λαμπρινή. Ήταν ο άνθρωπος που σου έδινε κουράγιο και ελπίδες για τα πάντα. Ποιος θα μας βοηθούσε τώρα; Τον τελευταίο καιρό, που είχε καταπέσει ήταν το μεγάλο σοκ. Αυτή ήταν που μας έδινε πάντα δύναμη, όχι εμείς σε αυτήν. Είχε γυρίσει ο κόσμος τούμπα. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα στεναχωριόμουν τόσο. Τα τελευταία δύο χρόνια, αντί να συνειδητοποιήσω το θάνατο και να συμβιβαστώ με αυτόν, έχω μπερδευτεί περισσότερο. Δε ξέρω τι υπάρχει εκεί έξω. Κανείς δε ξέρει. Δε μπορώ όμως να σκεφτώ ούτε και τις πιθανές εκδοχές. Ο εγκέφαλός μου έχει σταματήσει να λειτουργεί. Το μόνο που νιώθω είναι μια φοβία για το άγνωστο. Μία άρνηση για την ύπαρξη κάτι άλλου. Την Πέμπτη το βράδυ καθόμουν στο δωμάτιό μου όταν η λάμπα άρχιζε να τρεμοπαίζει. «Έτοιμη να καεί είναι» σκέφτηκα. Σηκώθηκα και άρχισα να χορεύω ντίσκο. Έβαλα μάλιστα και κάμερα στο αγόρι μου για να δει το θέαμα. «Είναι τρομακτικό, κλείστο!» μου έγραψε. Όντως, όταν είδα και εγώ τον εαυτό μου στην κάμερα με τη λάμπα να ανοιγοκλείνει ασταμάτητα από πάνω μου σκιάχτηκα λίγο, οφείλω να ομολογήσω. Παρασκευή απόγευμα είχα μάθημα στο φροντιστήριο. Την ώρα που έκανα μάθημα άρχιζε να τρεμοπαίζει η λάμπα από πάνω μου. Άρχισε ο μαθητής μου να χασκογελάει. «Δεύτερη λάμπα που καίω» του χαμογέλασα και βάλαμε τα γέλια. Σήμερα, είχα πάλι μάθημα και επειδή είχε σχετική συννεφιά άναψα τα φώτα. Σε κάποια φάση η λάμπα από πάνω μου άρχισε να τρεμοπαίζει… Μόνο αυτή. Την κοίταξα και πανικοβλήθηκα. Κοίταξα τη μαθήτριά μου που πάγωσε, χωρίς να τις έχω αναφέρει τίποτα και ένας τρελός αέρας άρχισε να φυσάει, ενώ ο ουρανός φωτίστηκε απότομα. Ξέρεις, αυτά τα περίεργα με τα σύννεφα και το φως που φωτίζει ξαφνικά… Κατεβήκαμε κάτω και η μαθήτριά μου είπε στη διευθύντρια πως κάτι είχα σήμερα. Πως όταν την κοίταζα κατάματα της έπεφταν τα πράγματα από τα χέρια. Γέλασα όπως ήταν φυσικό αλλά από μέσα μου τρομοκρατήθηκα. Συμπτώσεις; Αλήθειες; Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει; Υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω; Και αν υπάρχει γιατί να θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου; Και πως; Υπάρχει θεός; Υπήρξε ποτέ ο Χριστός; Γιατί Χριστός και όχι Αλλάχ; Και τώρα που το είπα αυτό για το Χριστό θα με προκαλέσει; Τα οράματα, τα όνειρα, η διαίσθηση είναι σχετικά με το άγνωστο; Και ποιος ορίζει αν είναι αληθινά; Μήπως όλα αυτά είναι συμπτώσεις; Μήπως το ψάχνω πάρα πολύ; Μήπως έχω αρχίσει να τρελαίνομαι;
Μπήκα πρόσφατα στο παλαιό και ιστορικό μου blog και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως αρκετά posts μου σχολιάζονται ακόμα. Το πιο κουφό δε είναι ο όλο και αυξανόμενος αριθμός σχολίων σε ένα post για έναν τότε άσημο ηθοποιό, που φέτος έκανε το μεγάλο του μπαμ και έγινε ευρύτερα γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στο γυναικείο κοινό.
Όταν ήμουν στο λύκειο διαγωνιζόμουν με μια φίλη μου, ποια θα εντοπίσει τα περισσότερα νέα μεγάλα αστέρια, κυρίως στην υποκριτική. Εκείνη είχε βρει τον Γιοακίν Φοίνιξ, εγώ είχα βρει τον ΘΕΟ. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι την έτρωγα λάχανο, καθώς η διαίσθησή μου επεκτεινόταν και στον τομέα της μουσικής.
Από τότε είχα την πολυτέλεια να μπορώ να αναγνωρίσω τι θα πουλήσει και τι όχι, τι θα προσελκύσει κόσμο και τι όχι, ποιος θα γίνει αρεστός και ποιος όχι. Θυμάμαι τον ΧΧΧ που κάθε φορά που ανακάλυπτε ένα νέο τραγούδι με ρώταγε αν θα γίνει μεγάλη επιτυχία. Να μην το παινευτώ αλλά πάντα έπεφτα μέσα. Μόνο μία φορά την πάτησα, με το Summer Lovin των Musikk και ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ. Ήταν καλοκαίρι, ήταν καλοκαιρινό κομμάτι, ο δρόμος ήταν στρωμένος...Don't know what happened! Κακή προώθηση!
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να έδωσε πνοή σε αυτό το τρομερό μου ταλέντο! Νομίζω είναι λίγο η διαίσθηση, λίγο το μυαλό (θα πέσει φωτιά να με κάψει που αυτοπαινεύομαι) και λίγο περισσότερο η pop κουλτούρα μου. Ξέρω τι αρέσει, γνωρίζω τα σημεία των καιρών και απλά ξέρω τι περνάει. Μήπως να αλλάξω καριέρα και να γίνω διαφημίστρια. Ή κυνηγός αντρών; Ε, ταλέντων εννοώ...Η συνήθεια βλέπετε... ;-)
Ποτέ δεν κατάλαβα το μικροαστισμό της σύγχρονης νέας ελληνίδας. Σίγουρα πιο ανεξάρτητη από το παρελθόν, απελευθερωμένη από ταμπού και αντιλήψεις που επιβεβαιώνουν το κλασσικό "It's a man's world" (που θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά), τείνει ακόμα και σήμερα, εν έτη 2008 να επαναλαμβάνει ένα λάθος, που οι γενιές των 40 κάτι φαίνεται να έχουν κάνει σημαία. Την κατάθλιψη που προέρχεται από την εικόνα. Είναι τουλάχιστον αστείο να βλέπουμε γυναίκες επιτυχημένες, φτασμένες επαγγελματικά και με πρότυπα οικογένειας, γυναίκες με όρεξη για ζωή και ζωντάνια, με θάρρος, αλλά και θράσος μπροστά σε άντρες που πιστεύουν πως ζουν ακόμα στην εποχή του Νώε , γυναίκες που έχουν όλα αυτά που καμία γυναίκα δε θα μπορούσε να έχει 50 χρόνια πριν, να μιζεριάζουν. Οι γυναίκες έχουν κάνει τεράστια άλματα και μεγάλες προσπάθειες για να βρίσκονται εδώ που είναι σήμερα. Πέταξαν από πάνω τους άσχημα στοιχεία, όπως η ψυχολογική καταπίεση και ο υποβιβασμός των "θέλω" τους. Όπως φαίνεται όμως το DNA καλά κρατεί. Γυναίκες κοντές, ψηλές, αδύνατες, χοντρές, ξανθιές, μαυρομάλλες, Ουκρανέζες, Ελληνίδες, Αγγλίδες, Τουρκάλες, πλούσιες, φτωχές…όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Όλες, έστω μια φορά το μήνα, θα περάσουν από το στάδιο της μιζέριας-κατάθλιψης της εικόνας. Όλες θέλουν να αδυνατίσουν. Καμία δεν είναι αρκετά ψηλή και αδύνατη, όσο λεπτεπίλεπτη και αν είναι στην πραγματικότητα. Το φαινόμενο της κατάθλιψης, και χρησιμοποιώ τον όρο κατάθλιψη χωρίς μεταφορική έννοια και θεωρητικές διαστάσεις, είναι συχνό στις γυναίκες των 40, οι οποίες νομίζουν πως τα έχουν καταφέρει όλα και αυτό που τους μένει τώρα είναι το πώς θα γίνουν μοντέλα περιοδικών. Να μη σχολιάσω καλύτερα τα σχολιαρόπαιδα. Το ότι έχουν ξεφύγει και φτιασιδόνονται περισσότερο και από τη Θώδη σε επαρχιακό πανηγύρι είναι γεγονός. Τι ψύχωση είναι αυτή όμως με τα κιλά; Βλέπεις κάτι υπέροχα νεανικά πρόσωπα, που από πίσω κρύβουν κάτι κολλημένα μυαλά, που απορείς πως είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει! Από τη μία, οι γυναίκες που είναι ανεξάρτητες και δεν κολλάνε πλέον να στέλνουν τους γκόμενους τον έναν μετά τον άλλον, και από την άλλη το υποβιβασμένο κοριτσάκι που ζει για την εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Δεν απορώ όμως. Τουλάχιστον όχι για τα νέα κορίτσια. Αφενός, η πλύση εγκεφάλου που δέχονται ακούγοντας καθημερινά μανάδες και θείες να καταριούνται κυριολεκτικά το σώμα τους και αφετέρου όλο αυτό το συνοθύλεμα φυλλάδων, με επεξεργασμένες στο photoshop φωτογραφίες, που κάθε φορά που κυκλοφορεί και καμία μη επεξεργασμένη φωτογραφία, γελάμε ειρωνικά με την κυτταρίτιδα της τάδε σταρ, πιστεύοντας πως έτσι λύθηκαν όλα τα υπαρξιακά μας προβλήματα. Όλα τα άσχημα τα πέταξαν οι γυναίκες από πάνω τους. Κράτησαν όμως το ρόλο της γυναικούλας, που πρέπει να είναι πάντα στην τρίχα για να ευχαριστήσει τον άντρα-εραστή αλλά και τον περίγυρο αυτού. Γιατί αν δεν είσαι αδύνατη θα πει η πεθερά στο γαμπρό «Τι την πήρες τη φοράδα;» ή αν ο μαλάκας ο γκόμενός σου σε απατήσει θα φταις εσύ, που δεν είσαι αρκετά αδύνατη, λες και οι αδύνατες προκαλούν αποδεδειγμένα περισσότερους οργασμούς. Το αστείο δε, είναι ότι όλο αυτό το κακόγουστο παιχνίδι, εξαιρώντας τις μεγαλοεταιρίες και μιλώντας σε διαπροσωπικό επίπεδο, το προκαλούμε εμείς οι ίδιες. Εμείς κοιτάμε καχύποπτα τις άλλες από την κορυφή μέχρι τα νύχια, για να δούμε τι φοράνε, πως έχουν βαφτεί, αν έχουν πάει κομμωτήριο και κυρίως αν έχουν παχύνει! Τι ανακούφιση, τι αγαλίαση, τι χαρά είναι αυτή που πέρνουμε όταν δούμε οτι η άλλη έχει παχύνει! Λες και όταν παχαίνει η άλλη, μικραίνει ο δικός μας κώλος!
Ο άντρας θα κοιτάξει τον κώλο, άντε και τα βυζιά κάποιας, και αυτό είναι όλο. Ο άντρας βλέπει ότι του προσφέρεις. Είσαι χοντρή και έχεις τον αέρα μπαλαρίνας; Πίστεψέ με, αυτό θα δει, είτε φοράς ρούχα είτε όχι. Είσαι αδύνατη και κυκλοφορείς σαν να σε κυνηγάει η ΓΚΕΣΤΑΠΟ του πάχους; Περνάς αμέσως αδιάφορη. Εμείς είμαστε αυτές που δημιουργούμε την εικόνα μας, εμείς είμαστε αυτές που διαιωνίζουμε αυτή τη μαλακία που λέγεται εικόνα. Τι είναι η εικόνα τέλος πάντων; Γιατί ένας κοιλαράς να θεωρείται σέξυ και ένας ασπρομάλλης γοητευτικός, ενώ μια γυναίκα με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά όχι; Προσπαθήστε να βρείτε έστω και ένα ιδιαίτερο αντρικό χαρακτηριστικό και σκεφτείτε τα σχόλια που θα λάμβανε μια γυναίκα αν το είχε. Σας το λέω εγώ. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ! Αρνούμαι να βλέπω γυναίκες επιχειρηματίες, που γαμάνε και δέρνουν στη ζωή τους, να γυρνάνε στο σπίτι και να κλαίνε που έχουν παχύνει και δεν αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Ναι, να προσέχουμε τον εαυτό μας, γιατί ένας υγιές σώμα ευχαριστεί πρώτα εμάς και μετά τους άλλους. Ναι, να θέλουμε να ευχαριστούμε τους συντρόφους μας. Όχι όμως να παθαίνουμε ψυχώσεις που μας κατατρέχουν χρόνια. Έχεις και 5 κιλά παραπάνω. Και τι έγινε μωρέ; Το έχεις πάρει χαμπάρι ότι μια ζωή θα ζήσεις; Έχετε καταλάβει ότι σε μερικά χρόνια δε θα υπάρχει ρουθούνι από εμάς; Ποιος νοιάζεται αν ο κώλος σου είναι 3 ή 5 ή 15 εκατοστά μεγαλύτερος απ’ ότι θα ήθελες να είναι! Και μια φιλική συμβουλή. Εγώ ποτέ δεν ανήκα στις αδύνατες της παρέας. Πάντα όμως μάζευα τα περισσότερα χαρτάκια με τηλέφωνα απ’ όλες. Γιατί; Γιατί αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου και λατρεύω τις καμπύλες μου. Γιατί δε με ενοχλεί που δε μπορώ να φορέσω χαμηλοκάβαλο τζιν, που στο κάτω κάτω δείχνει κοντόχοντρη και την πιο ψηλή, αλλά λατρεύω να φοράω αέρινα φορέματα που με δείχνουν πιο γυναίκα. Γιατί προτιμώ τα βράδια να πλακώνω τα τζατζίκια με το αγόρι μου και να χαιρόμαστε ο ένας τη βρωμερή ανάσα του άλλου και όχι να λιμοκτονώ με κρακεράκια και κοτόπουλα του ατμού. Γιατί μου αρέσει να χαίρομαι τη ζωή και να περνάω καλά είτε είμαι 50 είτε 70 είτε 90 κιλά.
Είμαι εγώ και είμαι και γαμώ τις γκόμενες. Και αν ένας άντρας δε με θέλει έτσι όπως είμαι, τότε δε θέλει αυτό που είμαι και καλύτερα να τον κάνω πέρα πριν πληγωθώ. Δεν υπάρχουν σέξυ σώματα, μόνο σέξυ μυαλά. Εγγυημένο. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι φιλενάδα. Κάτσε εσύ να ανταλλάσσεις χημικές δίαιτες με την κολλητή σου μέχρι να έρθει ο κυριούλης με τα μαύρα και να σου πει "Έχω εγώ να σου προτείνω μια δίαιτα σπέσιαλ. Δε θα ξαναφάς ποτέ…".
ΥΣ. Μερικά καλά που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό:
1. Μια πανέμορφη κοπέλα, γύρω στα 21 εξομολογήθηκε στην παρέα πως ο πρώην της είχε πάντα γνώμη για την εικόνα της. Από το τι θα φορέσει μέχρι τι θα φάει. Τελικά τη χώρισε γιατί: ήταν χοντρή και είχε μεγάλα χείλη. Η κοπέλα είναι γύρω στα 55 κιλά. Μπορεί να λέω και πολλά. Που τους βρίσκετε ρε κοπέλες μου; Τα σχόλια δικά σας.
2. "Έχεις δώσει 100.000 στην ΤΑΔΕ εταιρεία αδυνατίσματος. Γιατί δε δίνεις και άλλα 1500 στην ΤΑΔΕ;". Εεε...συγνώμη που επεμβαίνω, τη γυμναστική τη δοκιμάσατε;
3. "Πάχυνα. Θέλω να πεθάνω". Οκ. Να μου γράψεις το PC σου.
Ο φίλος μου ο Ντίνος διέγραψε το μπλογκ μου από τα αγαπημένα του. Αφού με έκραξε πρώτα. "Πρώτα μας λες οτι ανοίγεις καινούριο μπλογκ και μετά κάνεις ένα μήνα να γράψεις". Δίκιο έχει . Με έφαγε η δουλειά. Μη γελάτε.
Αυτόν το μήνα συνέβησαν πολλά. Τόσα πολλά που αναγκάστηκα να πάω στο γαστρεντερολόγο, μετά από 11 χρόνια έντονων ενοχλήσεων. Τόσο άσχημα τα πράγματα. Νεύρωση στομάχου, λέει. Με έφαγε το άγχος, λέει. Πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής, λέει.
Σας είπα εγώ να μη γελάτε. Μου είπε οτι πρέπει να χαλαρώσω, οτι είμαι υπερβολικά σφιγμένη και οτι έχω χάσει το νόημα της ζωής. Εγώ πάλι έπιανα τα μισά από όσα μου έλεγε καθώς το μυαλό μου ήταν ήδη 10 στάδια πιο κάτω και συγκεκριμένα στο στάδιο της εγχείρισης. Μέχρι που συνήλθα. ΠΑΛΙ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ χωρίς λόγο!
Ο γιατρός ακάθεκτος και με φανερή εμπειρία σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, μου έγραψε κάποιες τυπικές εξετάσεις. Ύστερα από ένα αποτυχημένο αστείο για τα φαγωμένα -από τι άλλο- από το άγχος νύχια μου, με προειδοποίησε εξίσου χαριτωμένα πως ή θα βρω τρόπο να καταπολεμήσω το άγχος μου ή θα συνεχίσω με ηρεμιστικά και προβλήματα υγείας. Μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα τρέχοντας στη δουλειά. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι δουλειές του ηθοποιού και του καθηγητή είναι από τις πιο απαιτητικές. Βρέξει-χιονίσει πρέπει να είσαι ευδιάθετος. Διαφορετικά το "κοινό" σου θα κλωτσήσει. Πειράζει που μου αρέσουν και τα δύο; Πειράζει που τη βρίσκω με τα δύσκολα; Πειράζει που έχω υψηλές απαιτήσεις; Πειράζει.
We're delighted to announce the live return of HARD-FI later this month at the BBC Electric Proms.
The band will be playing at Koko as part of the Africa Express night on Wednesday 22nd October.The focus of the night the focus of this gig is to put African artists on global stage to show off their music in its purest form.
Suprising collaborations will happen on the night - other artists performing include Reverend & The Makers, Natty, Baaba Maal, Toumani Diabate, The Aliens, Amadou and Mariam, Rachid Taha, Foals...and about 100 others!
Please see the flyer below and click on it to purchase tickets today!
Hard-Fi και Reverend and the Makers μαζί; Why God, whyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy? Καλά να πάθω. Ας κάτσω μια ζωή στην Ελλάδα να ανοίγω το ράδιο και να παίζει Παπαρίζου και Πέγκυ Ζήνα. Την τύχη μου τη ξελογιάστρα! :-(
Ζούμε σε έναν κόσμο παραλογισμού. Συνεχής ένταση που δημιουργεί και άλλη ένταση. Μαλώνουμε για το πάρκινγκ που μας κλέβουν, για τα πεταμένα στο πάτωμα ρούχα, για τη βοήθεια που νιώθουμε οτι μας λείπει από τους άλλους, για το ωράριο και τη μισθοδοσία, για το κινητό μας που έχει αναμένα πλήκτρα, που σημαίνει οτι κάποιος μόλις το κοίταγε.
Τρέχουμε να πληρώσουμε, να μας πληρώσουν, να προλάβουμε, να φάμε, να βγούμε, να ψωνίσουμε. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε. Και κάπου ανάμεσα στο τρέξιμο και το λαχάνιασμα, στέκεσαι ιδρωμένος και νομίζεις οτι έχεις βρει το όνειρο αλλά αυτό αρχίζει να τρέχει. Τρέχει αυτό, τρέχεις και εσύ από πίσω του. Take me with you when you're going to the unknown. Τρέχουν όλοι για το τίποτα.
Δουλεύουμε απλά για να δουλεύουμε. Βγάζουμε χρήματα με τρόπο ακατάλληλο για τη ψυχική μας υγεία και τα επενδύουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε. Μπορεί και όχι. Ζούμε για το Σαββατόβραδο ή όσοι είναι πιο συνειδητοποιημένοι, για την Πέμπτη το βράδυ. Χωράμε τις σκέψεις ολόκληρης της εβδομάδας σε μια μέρα. Όταν για λίγο θα σταματήσουμε να τρέχουμε και θα απολαύσουμε την κάθε αναθεματισμένη στιγμή που θα περάσει. Μέχρι που να δούμε πως είναι περασμένες 4 και με ενοχές θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού για το κλουβί μας. Και πάλι από την αρχή...
It's a sick sick world and I'll be your medicine...
Πέμπτη βράδυ και μόλις έχω τελειώσει δουλειά. Ο Javier επέμενε από νωρίς να πάμε σινεμά, καθώς είναι κινηματογραφόφιλος. Εγώ κλασσικά βαριέμαι τη ζωή μου αλλά κάτι μέσα μου μου λέει πως δεν πρέπει να κάτσω σπίτι για ένα ακόμα βράδυ. Με τη φόρμα λοιπόν και το πρόσωπό μου εμφανώς κουρασμένο, οδεύουμε προς το Mall. Ευτυχώς οδηγεί αυτός. Όλοι είναι ντυμένοι στην τρίχα. Ο Φουστάνος κάνει βόλτες με μια μελαχρινή πιτσιρίκα και εγώ πιάνω ασυνείδητα τη μύτη μου, μιας και από μικρή ήθελα να κάνω πλαστική. Ονειρευόμουν τη μέρα που ο Φουστάνος θα αναλάμβανε την περίπτωσή μου. Ύστερα διάβασα κάπου πως άφησε μια γυναίκα κουφή από το ένα αυτί (ή κάτι τέτοιο) και άφησα τα όνειρα κατά μέρος. Φοράω μια κόκκινη μπλούζα και την ώρα που ο Javier διαβάζει το πρόγραμμα προβολών συνειδητοποιώ πως η ραφή στην αριστερή μασχάλη της μπλούζας μου είναι μαύρη και βγάζει μάτι! Γι’ αυτό με κοίταγαν οι μαθητές μου;;;!!! Δεν έχω ιδέα πότε το έραψα αυτό! Μάλλον κάποια μέρα που βιαζόμουν, δεν είχα τι να φορέσω και είχα ξεμείνει από κόκκινη κλωστή. Όσον αφορά την πλέξη, ας την αφήσουμε καλύτερα ασχολίαστη. Κατεβάζω σχεδόν ακαριαία το χέρι μου και κοιτάζω γύρω, ψάχνοντας για κάποιον εξίσου κακοντυμένο και ατημέλητο, μια σανίδα σωτηρίας μέσα στην παρακμή μου. Για καλή μου τύχη, ακριβώς από πίσω μου στην ουρά, βρίσκεται ένας θεόρατος μαύρος μπασκετμπολίστας που φοράει μπλε παντόφλα-παραλία Παλούκι με άσπρη κάλτσα. Ουφ… Φτάνουμε στο ταμείο και αφού ταλαντευτήκαμε για λίγο ανάμεσα σε Vicky Christina Barcelona και Περί Τυφλότητος, καταλήξαμε τελικά στην αρχική μας επιλογή, το έργο του Woody Allen, το Vicky Christina Barcelona. Η προβολή γινόταν στην αίθουσα Max, τη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα στην Ευρώπη, σύμφωνα με το σποτάκι των Village. Η αίθουσα είναι όντως αχανής και είναι η μοναδική αίθουσα των Village που δεν μου προκαλεί ίλιγγο ή την αίσθηση ότι η οθόνη θα πέσει να με πλακώσει. Επιπλέον, προλάβαινα να διαβάσω τους υπότιτλους, χωρίς να χρειάζεται να περιστρέφω το κεφάλι μου κατά 180 μοίρες ανά 2 δευτερόλεπτα. Καλή αρχή λοιπόν. Πριν ακόμα αρχίσει το έργο είχα πολλές σκέψεις μέσα στο μυαλό μου: Ενώ περιμένω να δω τα αγαπημένα μου τρέιλερ, μια καταιγίδα από διαφημίσεις πλημμυρίζει την οθόνη. 2 τρέιλερ vs 15 διαφημίσεις! Τι στο καλό γίνεται; Πάντα βιαζόμουν να μπω στην αίθουσα για να μη χάνω τα τρέιλερ, που τα θεωρώ μικρούς θεούς και τώρα μου βάζετε 2 τρέιλερ μόνο; Καινούριο είναι αυτό; Φαίνεται πως μετά το θάνατο του Don LaFontaine ήρθε το απόλυτο χάος… Συνεχίζω το παραλήρημα σκέψεων και συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, που ο Javier έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα και μπορώ να μοιράζομαι μαζί του πράγματα που μου αρέσουν. Είχα κάποτε προσφέρει σε κάποιον εισιτήρια για το Εθνικό και είχε αρνηθεί λέγοντας «Δεν είναι του επιπέδου μου». Δεν είναι του επιπέδου σου; Πολύ high-class ή πολύ λίγο για σένα; Ποτέ δεν το έμαθα και ευτυχώς δηλαδή, που δεν πήρα απάντηση, γιατί πόσα να αντέξει το νευρικό μου σύστημα; Από την άλλη βέβαια, συνειδητοποίησα πως, για ακόμα μία φορά βγήκα και πάλι μόνο με τον Javier. Ένιωσα ξανά πόσο μόνη είμαι σε αυτή τη ζωή, συναίσθημα που με τρώει εδώ και πολλές μέρες. Έχω άπειρους γνωστούς αλλά ελάχιστους φίλους. Ζήτημα να είναι τρεις. Κανονικά δεν πρέπει να παραπονιέμαι γι’ αυτό. Εγώ το έχω επιλέξει. Εγώ δεν αντέχω άνθρωπο δίπλα μου. Εγώ δε μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν, εγώ δε μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν και επιλέγω να κάνω με όλους μόνο χαβαλέ. Εγώ θεωρώ την αδερφή μου την καλύτερή μου φίλη και αρνούμαι να την «αντικαταστήσω» τώρα που λείπει για σπουδές στη Μυτιλήνη. Εγώ το έχω επιλέξει αυτό. Κάνω στην άκρη τα μελαγχολικά συναισθήματα και παρατηρώ πως η χαώδης αίθουσα είναι γεμάτη. Μια εικόνα που σε γεμίζει ελπίδες, σε καιρό που οι περισσότεροι προτιμούν να πιουν ένα καφέ στο Κολωνάκι, από το να δουν ή να διαβάσουν κάτι και γενικότερα να κάνουν κάτι που θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους. Τι ωραίο πράγμα, να βλέπεις τόσα άτομα να μαζεύονται για την προβολή μιας ταινίας που δεν αποτελεί hero ή teen movie. «Μακάρι να μπορέσω και εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο κάποτε για τον ελληνικό κινηματογράφο» σκέφτομαι και αμέσως συνέρχομαι όταν ακούω κάτι τσιρίδες από δίπλα μου. Ακαριαία η έκφραση του προσώπου μου μετατρέπεται σε αυτή αφινιασμένου ζόμπι. Ψιλιάζομαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Γυρνάω και βλέπω μια παρέα γύρω στα 21 με 3 κοπέλες και έναν καταϊδρωμένο χοντρό gay που φωνάζει τη μία κοπέλα "μωράκι" του και την ταΐζει στο στόμα. Οκ. Όλα τα είχα, αυτό μου έλειπε. Μου τι δίνουν οι άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους φωνάζουν «Heeey εδώ είμαι, κοίτα με!» και περισσότερο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που μιλάνε κατά τη διάρκεια των ταινιών. Νομίζεις πως είμαι καχύποπτη; Δεν πέρασαν 5 λεπτά από την αρχή του έργου και το χνουδωτό τερατάκι και τις κολλητές του άρχισαν να νιαουρίζουν εκνευριστικά. Ο Javier, που σπάνια κατορθώνει να κρατηθεί ξύπνιος στις ταινίες, έχει τα μάτια του ανοιχτά και έχει εκνευριστεί απίστευτα. Πετάει κανένα «σκάστε» στον αέρα αλλά το gay parade φαίνεται πως έχει βάλει τα ποπ κορν στα αυτιά! Τα φώτα χαμηλώνουν, η ταινία αρχίζει και εγώ μόλις που προλαβαίνω να διαβάσω το όνομα της Penelope Cruz, έκτο στη σειρά αν δεν κάνω λάθος. Η λίστα των ονομάτων είναι βάσει εμφάνισης. Καθώς θεωρώ την Cruz ατάλαντη και σφίγγομαι (προυτς) κάθε φορά που την βλέπω, ανακουφίζομαι όταν συνειδητοποιώ πως θα αργήσει να εμφανιστεί στην οθόνη. Το απωθημένο μου γι’ αυτήν έφτασε στα όρια του μίσους μάλιστα, όταν ο έρωτάς μου ο αγιάτρευτος, ο Christian, τη φίλησε στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Αλλά ας μην τα θυμάμαι αυτά καλύτερα. Παιδικά τραύματα… Στην αρχή της λίστας φιγουράρουν και τα ονόματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών.
1) Scarlett Johansson. Πολύ με έχει παιδέψει αυτή η κοπέλα. Μια τη λατρεύω, μια τη μισώ. Είναι το american dream που κανονικά κάθε μεγάλος σκηνοθέτης θα έπρεπε να σνομπάρει. Μια σχετικά καλή ηθοποιός (εμένα δε με τρελαίνει), με παρουσιαστικό που αφήνει τους άντρες άφωνους (εμένα δε με τρελαίνει) και ναζιάρικο στυλ που κερδίζει (εμένα δε με τρελαίνει!!!). Εκτός αυτών, τα έχει φτιάξει με όλους τους κούκλους του Hollywood, με αποκορύφωμα το γάμο της με τον Ryan Reynolds. Ε αυτό πάει πολύ! Είναι και επίσημα η μούσα του Woody Allen και ετοιμάζει το ντεμπούτο album της, με το οποίο προβλέπεται να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας δισκογραφίας. Και ως κερασάκι στην τούρτα, κάθε άντρας που γουστάρω έχει φωτογραφία της κολλημένη στο δωμάτιό του. Δηλαδή έλεος. Κάτι σαν την Παπουτσάκη δηλαδή αλλά όχι τόσο εκνευριστική. Οκ, τη ζηλεύω αλλά δε θα ήθελα να είμαι αυτή και αυτό με παρηγορεί. Επίσης, πάντα πίστευα πως είναι καλύτερη καστανή αλλά δε θα έχω ποτέ την ευκαιρία να της το πω. 2) Rebecca Hall. Οκ, εδώ γίνομαι ρόμπα γιατί δε ξέρω τίποτα για τη συγκεκριμένη ηθοποιό. Η αλήθεια είναι ότι τη λυπήθηκα γιατί ενώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, παίζει πολύ καλά και ίσως να παίζει περισσότερο απ’ όλους στην ταινία, δε βρίσκεται στην αφίσα της ταινίας και ο Τύπος δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί της, παρά μόνο με τους λαμπρούς χολιγουντιανούς αστέρες. Rebecca, θα μάθω για σένα, I promise. 3) Το καλύτερο το αφήνω για το τέλος. Javier Bardem. Τι να πρωτοπώ…Τι σώμα, τι φωνή, τη βλέμμα, τη μύτη, τι μαλλιά, τι ύφος, τι στυλ, τι άντρας, τι ηθοποιός, τι όλα! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο δικός μου ο Javier είναι κατά πολλούς μια απομίμηση του original Javier. Ο Bardem δεν είναι ο super κούκλος αλλά έχει κάτι που σε κερδίζει με την πρώτη. Επίσης, είναι απίστευτα ταλαντούχος. Είμαι σίγουρη πως κανείς δε θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του γόη καλλιτέχνη καλύτερα απ’ αυτόν. Ποτέ δεν ήμουν φαν του Woody Allen. Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα το ύφος και το χιούμορ του. Μεγαλώνοντας άρχισα να εκτιμώ το στυλ κινηματογράφησής του και ακόμα περισσότερο το ευρηματικό του τρόπο να περιγράφει κωμικά καταστάσεις, που όλοι έχουμε βιώσει αλλά κανείς δε ξέρει πώς να αποτυπώσει. Τέλος, θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες του βγάζουν γέλιο χωρίς να δείχνουν κάτι «αστείο». Hope you know what I mean. Όπως καταλαβαίνετε, την ταινία τη λάτρεψα. Είναι ότι καλύτερο έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Η Johansson και η Hall αξιοπρεπείς, η καθεμία με το δικό της στυλ, o Bardem κάτι παραπάνω από ελκυστικός και πειστικός ως "άντρας πειρασμός" και η Penelope Cruz έκπληξη, στο ρόλο μιας τρελής ξεπεσμένης καλλιτέχνιδας, με εμμονές και περίεργη ιδιοσυγκρασία. Ναι, το παραδέχομαι. Η Cruz σε αυτή την ταινία είναι θεά και μπορώ πλέον να τη αποκαλώ ηθοποιό.
Η ταινία περιλαμβάνει ένα ερωτικό τρίγωνο, χωρίς όμως να εστιάζει σε αυτό αλλά στις ερωτικές σχέσεις γενικότερα, που αποτελεί και αγαπημένο θέμα του Allen. Δε θα σας πω την πλοκή. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να ξέρεις ελάχιστα πράγματα όταν σκοπεύεις να δεις μια ταινία. Εκτός του ότι είσαι πιο αντικειμενικός, την απολαμβάνεις και περισσότερο. Το Vicky Christina Barcelona με έκανε να σκεφτώ πολλά για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, για όλα όσα ζω και για όλα όσα έχω περάσει. Μου κίνησε το ενδιαφέρον υποκριτικά και με ώθησε να κάνω όνειρα για τη ζωή. Επιπλέον, αποτελεί μια ταινία πρότυπο σεναρίου, πλοκής, σκηνοθεσίας και ερμηνειών. Μια ταινία που σίγουρα θα ήθελα να ξαναδώ σύντομα, για να μην πω τώρα! Ταυτίστηκα με τους χαρακτήρες και πήρα ένα κομμάτι από αυτούς μαζί μου. Αν δεν έχετε κάτι να κάνετε απόψε το βράδυ, ή και αν έχετε, παρατήστε το και πηγαίνετε να δείτε την ταινία. Σίγουρα θα τη λατρέψετε. Καλή προβολή!
Υσ. Πριν δω την ταινία νόμιζα οτι το Vicky Christina Barcelona είναι το ονοματεπώνυμο κάποιας ισπανίδας καλλονής. ;-) Κοντά έπεσα...
Τρέχω τρέχω τρέχω και δε φτάνω! Θέλω τόσα πολλά να γράψω. Τριγυρνάνε τόσα στο μυαλό μου! Οικονομικά, σπίτι, σχολή, νύχια, Μαντόνα, ζώα, χωματερή και χίλια άλλα που εσάς σίγουρα σας ακούγονται ακαταλαβίστικα αλλά για μένα βγάζουν νόημα! Ελπίζω να βρω το χρόνο να τα μοιραστώ σύντομα μαζί σας. ;-)
Ζητούνται για άμεση πρόσληψη 2 καθηγητές αγγλικών για φροντιστήριο στα Άνω Λιόσια. Πρότυπο φροντιστήριο και ευχάριστο περιβάλλον, με εμένα μέσα. Τι άλλο θέλετε! Πληροφορίες εντός...
Με έχει πιάσει μια απίστευτα γλυκιά μελαγχολία. Όπως όταν αισθάνομαι οτι είμαι για πρώτη φορά ερωτευμένη με κάποιον. Που ξέρω οτι θα τον συναντήσω και το στομάχι μου πάλεται. Και σαν να τουρτουρίζω. Απίστευτο συναίσθημα! Υπάρχει για να νιώθω ζωντανή. Ακόμα πιο απίστευτο όμως είναι που αισθάνομαι έτσι χωρίς λόγο. Ή τουλάχιστον, χωρίς προφανή λόγο. Απόψε τυλίγομαι σε ένα πέπλο ψευδαισθήσεων και το απολαμβάνω. Δε θέλω να βγω από εδώ. Θα μείνω ερωτευμένη με την εικόνα, δε θα σκεφτώ τίποτα, δε θα αναλύσω τίποτα. Απλά θα χαθώ και θα το απολαύσω. Έγιναν πολλά μικρά πραγματάκια σήμερα. Ανεπαίσθητες αλλαγές, που όλες μαζί όμως κάνουν τη διαφορά. Είδα τους νονούς μου μετά από πολύ καιρό, ανθρώπους που υπεραγαπάω. Σχεδόν όλοι οι γονείς των καινούριων μου μαθητών με ευχαρίστησαν γιατί τα παιδιά τους έχουν πλέον όρεξη να διαβάσουν. Αισθάνθηκα τόσο σημαντική! Μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και κατάλαβα πόσο απαραίτητη μου είναι. Συνειδητοποίησα πως αν δεν επιτύχω το όνειρό μου θα είμαι πάντα μια ανολοκλήρωτη οντότητα. Διάβασα κάποια ποστ από το παλιό μπλογκ μου και είδα πόσο καλό μου έκανε το να γράφω, έστω αυτές τις βλακιούλες που έγραφα. Συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει το γράψιμο. Ένιωσα βαθιά μέσα στην καρδιά μου πόσο πολύ μου έχουν λείψει κάποια πράγματα από το παρελθόν. Άνθρωποι και καταστάσεις. Χαμογέλασα όταν είδα πως ένα ποστ μου του 2006 "μόλις" άρχισε να μαζεύει σχόλια. Τι σου είναι η ζωή... Ένιωσα ένα σφίξιμο που είδα τα ξαδερφάκια μου που κοντεύουν να μου ρίξουν ένα κεφάλι. Σκέψου οτι τα νανούριζα τα άτιμα. Ακούω το Black and Gold για χιλιοστή φορά μέσα σε 3 μέρες και νιώθω υπέροχα. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά τελικά. Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές που σου δίνει. Για τα καλά που σου προσφέρει αλλά και για τα λάθη στα οποία σε σπρώχνει να πέσεις. Όλα γυρνάνε πίσω κάποια στιγμή. Και αναλόγως τη φάση άλλοτε πονάνε, άλλοτε απλά σε προσπερνάνε και άλλοτε σε μελαγχολούν γλυκά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι αγαπάω τη ζωή περισσότερο από κάθε άλλον. Μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.
Όπως είπαμε, οι κακές συνήθειες δεν κόβονται. Τι θα κάνω τώρα λοιπόν; Καλά μάντεψες! Θα παρουσιάσω τη νέα μου μουσική "ανακάλυψη". Αν και δε ξέρω πόσο νέα μπορεί να θεωρηθεί, καθότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει ήδη καεί απείρως στο MTV. Αγαπητέ μου αναγνώστη, ξέρω ότι τα γούστα μας σπάνια συμπίπτουν αλλά σχώρα με, δεν κρατιέμαι! Έχω ακούσει αυτό το 21 Century Life τόοοσες φορές που απλά πρέπει να σε πείσω να το ακούσεις και εσύ! Δράστης ο Sam Sparro. 25 χρονών και θεογκόμενος (έλα σεμνά), καθώς έχει αυτό το nerdy στυλάκι που το βρίσκω τόσο σέξυ! Γεννημένος στο Σίδνευ και μεγαλωμένος στο L.A. (όχι, δεν είναι τα Ano Liosia σε αναγραμματισμό) βρισκόταν από μικρός ανάμεσα σε καλλιτέχνες, έχοντας μαμά χορεύτρια και μπαμπά γκοσπελιάρη. Από μικρός τραγουδούσε αλλά δεν είχε σκεφτεί να κάνει το πάθος του επάγγελμα, μέχρι που μια μέρα, σε πολύ μικρή ηλικία, γνώρισε την Chaka Khan (άμα σε θέλει η τύχη σου...). Ήταν σε ένα φιλικό σπίτι λέει, απ' όπου και πέρασε η Chaka για ένα τσάι. Εκεί που κάθονταν λοιπόν και τα έπιναν (!) η Chaka ζήτησε από κάποιον να τραγουδήσει το νέο γκόσπελ τραγούδι της ενορίας. Καθότι όλοι κότες (τραγούδα εσύ αν σου βαστάει μπροστά στην Chaka Khan), ο Sam Sparro με σθένος ψυχής προσφέρθηκε να τραγουδήσει. Η συνέχεια θυμίζει happy end παραμυθιού και κάτι που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ζήσουμε. Η Chaka, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε chaka-chaka και χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι πλασμένος για τραγουδιστής. Έτσι, ο μικρός Sparro το έδεσε κόμπο στο μαντίλι. Και πολύ καλά έκανε. Μεγαλώνοντας, αναζήτησε την τύχη του σε Λονδίνο και Σίδνευ και κατέληξε στο L.A. να φτιάχνει καφέδες σε ένα συνοικιακό μαγαζί (το συνοικιακό το έβαλα εγώ, φτιάχνει ατμόσφαιρα). Εκεί που έψηνε τον ελληνικό (τον ποιο;) και είχε αρχίσει να λαλεί από την κατάθλιψη για ένα ονείρο για καριέρα που ναυαγούσε, έγραψε πολλά από τα κομμάτια του πρώτου του δίσκου «Sam Sparro» (πρωτοτύπησε με τον τίτλο)…Εκεί έγραψε και την κομματάρα Black and Gold, η οποία τώρα βρίσκεται στο Top 5 πολλών χωρών. Έλα μη με αμφισβητείς! Βρίσκεται λέμε! Εσύ ακούς ροκάκια. What do you know?!!! Λίγο καιρό μετά βρέθηκε να τραγουδάει σε μια underground σκηνή, όπου τον ανακάλυψε ο υπεύθυνος κάποιας δισκογραφικής. Φωνή με μεγάλη έκταση, μαύρο χρώμα και καταπληκτικά γυρίσματα. Απλά, δε μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Έχει και αυτόν τον προγναθισμό που τον κάνει τόσο διαφορετικό και τόσο ελκυστικό! Εκτός αυτού, έχει και ένα κόλλημα με την 80’s retro pop και με τα τεράστια γυαλιά μυωπίας που τρελαίνουν κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει άνθρωπος που να του ταιριάζουν περισσότερο τα άχαρα αυτά γυαλιά. Γράφει ο ίδιος τη μουσική του και κάθε του κομμάτι αποκαλύπτει και μία διαφορετική πτυχή του εαυτού του. Ο δίσκος του είναι μια γιορτή διαφορετικών μελωδιών. Αρκεί να αναφέρω ότι τα 3 πρώτα του single μπήκαν στα Top 10 των Dance, Pop και Rock Charts! Πιστεύω πως το όνειρο κάθε αληθινού τραγουδιστή (και λέγοντας τραγουδιστή δεν εννοώ τραγουδιάρη) είναι να γίνεται αποδεκτός από διαφορετικές μουσικές ομάδες. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είχε κάνει και η Minogue το ντουετάκι με τον Nick Cave; Σίγουρα ξύπνησε μια μέρα και σκέφτηκε «έχω φωνή, τι στο καλό κάνω;». Και είπε να κάνει μια αλλαγή. Όποιος έχει λίγο μυαλό και πολλή διάθεση να ρισκάρει, το κάνει από νωρίς αυτό. Η Minogue το σκέφτηκε κάπως αργά. Άλλοι πάλι τους αρέσει να σταμπάρονται γιατί έτσι πουλάνε περισσότερο ή απλά ξέρουν να κάνουν μόνο ένα πράγμα καλά. Οι Hard-Fi, πρόσφατο παράδειγμα, έκαναν ένα βήμα παραπέρα και κατόρθωσαν να γίνουν αποδεκτοί από το dance κοινό. Ελάχιστοι όμως καταφέρνουν να ισορροπούν με θαυμαστή ευκολία ανάμεσα σε ποικίλα μουσικά είδη και στυλ και να γίνονται αποδεκτοί από όλους, στην αρχή ακόμα της καριέρας τους. Ανατρεπτικός και δημιουργικός, στιλάτος και γλυκά εκκεντρικός, ο Sam Sparro έχει καταφέρει να απασχολήσει την παγκόσμια μουσική σκηνή (και το μυαλό μου) με τρόπο μοναδικό. Και είναι μόνο η αρχή. Κλείνω με το 21 Century Life. Ελπίζω να σας έπεισα να το δείτε και ακόμα περισσότερο, ελπίζω να σας αρέσει. Παρεμπιπτόντως, ο Sparro είναι γοητευτικός, ταλαντούχος και μου αρέσει. Με άλλα λόγια είναι gay το κέρατό μου! Στο video του Cottonmouth τον καβαλάει ο ηλιοκαμένος, γραμμωμένος γκόμενός του. Τα νεύρα μου. Πάλι με το Χουζούρη θα τη βγάλω…Enjoy!
Πόσες φορές έχω πάρει την απόφαση να ανοίξω και πάλι μπλογκ; Σας ξενίζει η λέξη "ανοίγω"; Πάντα αυτή χρησιμοποιούσα για τα μπλογκς. "Άνοιξε ένα μπλογκ", "έκλεισε" ένα άλλο...λες και είναι μαγαζάκια. Φαντάζομαι το ένα μπλογκ δίπλα στο άλλο. Το καθένα πουλάει κάτι διαφορετικό. Έχει διαφορετικό χρώμα. Το διευθύνει μια διαφορετική προσωπικότητα. Στο ένα θες να πας να ψωνίσεις επειδή συμπαθείς τον ιδιοκτήτη. Στο άλλο πας για το προϊόν και στο παράλλο δεν πατάς ούτε με σφαίρες. Πολλά παίζουν. Σημασία έχει οτι τα μπλογκς αποτελούν μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη πτυχή του διαδικτύου, της πληροφόρησης, της επικοινωνίας. Έχω΄ήδη διατελέσει 2 χρόνια μπλόγκερ στην A.V., απ' όπου και έφυγα θριαμβευτικά. Πέρασα 2 όμορφα χρόνια. Αντάλλαξα απόψεις, γνώρισα ανθρώπους, λογομάχησα με πολλούς άλλους, έγραψα κειμενάκια, τα οποία σίγουρα δεν είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά για τα οποία είμαι πολύ περήφανη. Πάντα έλεγα πως είναι καιρός να ανοίξω μπλογκ αλλά όλο κολλούσα. Λίγο ο ενθουσιασμός που δεν υπάρχει πια, λίγο το "κοινό" μου που το έχω χάσει, λίγο το τέλος της φοιτητικής ζωής και η έλλειψη χρόνου, με έχουν επηρεάσει αρνητικά. Στο παλιό μου μπλογκ, ήξερα οτι με διάβαζαν στάνταρντ 5 άνθρωποι. Τώρα, μου είναι λίγο δύσκολο να ξέρω οτι αρχίζω από το 0 και ότι τα πρώτα μου ποστς θα είναι κομμάτι ενός ημερολογίου που κανείς ποτέ δε θα διαβάσει. Ωστόσο, το γνωστό κράξιμό μου έχει συσσωρευτεί τον τελευταίο καιρό και ψάχνει μέσο διαφυγής. Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και αποφάσισα πως αντί να πληρώσω μια περιουσία στους ψυχαναλυτές θα μπορούσα να ξεδώσω στο μπλογκ μου. Εκεί τουλάχιστον μπορώ να ακούσω παραπάνω από μια γνώμες. Να' μαι λοιπόν, ανανεωμένη, τσαμπουκαλεμένη (μη ξεχνάμε τις παλιές κακές συνήθειες), ξανθιά πλέον και με άπειρη διάθεση να κράξω τους μισογύνηδες, τις κυράτσες, τους ελληνάρες, τη γραφειοκρατία, τα λαμόγια, τη ζωή σας, τη ζωή μου...Είμαι η Gomena tu Xuzuri! Καλώς σας βρήκα!
