Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σόι. Αυτό το σόι δεν ήταν ένα σόι σαν όλα τα άλλα. Ήταν ένα σόι με ιδιαίτερο face control, ένα σόι που για να γίνεις μέλος έπρεπε να έχεις συγκεκριμένες προοπτικές καριέρας, ένα σόι γκέτο! Σε αυτό το σόι μπορούσες να βρεις μόνο εκπαιδευτικούς… Εκπαιδευτικούς καθηγητές ηλεκτρολόγους, μηχανικούς, μηχανολόγους και ηλεκτρονικούς, εκπαιδευτικούς δασκάλους δημοτικών, εκπαιδευτικούς διευθυντές τεχνικών και δημοτικών σχολείων, εκπαιδευτικούς ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και εκπαιδευτικούς καθηγητές ξένων γλωσσών. Ήταν ένα σόι αμιγώς εκπαιδευτικών.
Σε αυτό το σόι υπήρχαν και κάποια παιδιά, άλλα μεγαλύτερα άλλα μικρότερα, αλλά όλα σαφώς επηρεασμένα από το κλίμα που επικρατούσε γύρω τους. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να πηγαίνουν διακοπές με τους γονείς τους για 3 ολόκληρους μήνες κάθε καλοκαίρι, μιας και που τα σχολεία έκλειναν και οι εκπαιδευτικοί-γονείς τους είχαν άδεια. Το ίδιο συνέβαινε και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Διακοπές σήμαινε κυρίως ομαδικό «μπουτοβυζοποδοκαβάλημα-πάτα με να σε πατώ» στη βίλα-κοτέτσι της γιαγιάς Terminator, η μόνη από τους μεγάλους που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά που με περηφάνια δήλωνε για τα 4 παιδιά της «Εγώ τους έκανα ανθρώπους», εννοώντας φυσικά εκπαιδευτικούς. Γιατί ας μη ξεχνάμε. Σε ένα σόι εκπαιδευτικών οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι, δεν επιτελούν έργο, απλά δουλεύουν για να ζουν. Είχαν και έναν θείο που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά τον διώξανε. Ευτυχώς τον διώξανε νωρίς γιατί ήταν μπάτσος και αν τον είχαν ακόμα θα τους δημιουργούσε πρόβλημα. Όλοι οι μικροί ήθελαν να γίνουν εκπαιδευτικοί «σαν τη μαμά και το μπαμπά».
Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Όχι μόνο έκαναν μεγάαααλες διακοπές αλλά κέρδιζαν και το σεβασμό των άλλων παιδιών μιας και που στο δημοτικό ήταν «ανίψια της κυρίας δασκάλας». Στο γυμνάσιο τα πράγματα κάπως δυσκόλεψαν, καθώς μικροί σπιούνοι διέδιδαν ότι οι αγωνιζόμενοι μαθητές έπαιρναν βαθμούς γιατί ήταν «ο γιος/η κόρη/το ανίψι του τάδε καθηγητή». Στο λύκειο δε, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Όχι μόνο είχαν στιγματιστεί ως λαμόγια αλλά ακόμα χειρότερα ζούσαν καθημερινά έναν μεγάλο Γολγοθά: τα στραμμένα επάνω τους βλέμματα κάθε φορά που μιλούσαν σε έναν καθηγητή-συγγενή τους.
Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Οι μέχρι πριν υποψήφιοι καθηγητές-νηπιαγωγοί-δάσκαλοι παράτησαν τα όνειρα για μια καριέρα ως εκπαιδευτικοί, με εξαίρεση τον μοναδικό άντρα της οικογένειας, τον μικρό Bokito, που με σθένος υποστήριζε πως θέλει να γίνει νηπιαγωγός. Αυτό ανησύχησε λίγο τον μπαμπά του μικρού Bokito, τον κυρ Γύφτο-Αγία-Βαρβάρα-μεριά, μιας και που ο μονάκριβός του είχε βεβαρημένο παρελθόν, με τις ξαδέρφες του να του φορούν φορεματάκια και να τον βάφουν όταν ήταν μωρό. Όπως τελικά αποδείχτηκε όμως, ο μικρός Bokito έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να επικοινωνεί με τα μικρά παιδιά και να τα κρατάει απασχολημένα με τη γλυκύτητα και την υπομονή του για ώρες.
Η μικρή Tsihlina, που ήδη βρισκόταν στην εφηβεία αποφάσισε πως δεν ήθελε να γίνει πια δασκάλα-γιατρός αλλά δοκιμαστής στρωμάτων. Οι μεγάλες δίδυμες ξαδέρφες είχαν ήδη εναντιωθεί στη βαναυσότητα και την καταπίεση του διαβάσματος και επέλεξαν επάγγελμα που ουδεμία σχέση έχει με την εκπαίδευση αλλά μάλλον με την παίδευση. Αυτή του τραπεζικού. Τα under 5 ξαδερφάκια δεν απασχολούνταν με σκέψεις για καριέρα, αν και όλα δείχνουν πως η 1,5 χρόνων Zimaroula θα γίνει ψυχολόγος, λόγω της υπερβολικής της ηρεμίας και απάθειας για τα όσα συμβαίνουν γύρω της ενώ η 5χρονη 666girl ή κασκαντέρ ή παλαιστής ή νταβατζής, για προφανείς λόγους. Στο σημείο αυτό να δηλώσω πως αν δείτε στο δρόμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αγγελικό χαμόγελο, αποφύγετέ το! Μπορεί να είναι η 666girl! Πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε με μώλωπες ή χειρότερα, κάτω από καμία μπουλντόζα.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα για τις μικρές αδερφές Μερεντούλα και Ταραντούλα να επιλέξουν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Η μικρή Ταραντούλα, πιόνι στα χέρια των μεγάλων, αποφάσισε πως θα γίνει δικηγόρος. Που θα διδάσκει σε παιδιά τη νομοθεσία της χώρας. Ή παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων για κωφάλαλους. Και στον ελεύθερό της χρόνο θα κάνει μαθήματα νοηματικής. Τελικά έγινε πληροφορικός. Και ονειρεύεται να αναπτύξει ένα software για μάθηση εξ αποστάσεως ή για διαδραστική διδασκαλία ή κάτι που να έχει σχέση με ΜΑΘΗΤΕΣ τέλος πάντων.
Η μεγαλύτερη αδερφή της, η Μερεντούλα, πολύ στεναχωρήθηκε. Από μικρή άκουγε ότι έπρεπε συνεχώς να διαβάζει. Αυτό και έκανε. Μάθαινε 3 ξένες γλώσσες. Δεν πήγε ποτέ κολυμβητήριο ή μουσική, που ήταν τα όνειρά της γιατί έπρεπε να διαβάζει. Μάθαινε αγγλικά με δασκάλα τη μαμά της, ευτυχώς σε τάξη, αλλά πάντα την πλήρωνε αυτή όταν κάποιος έκανε φασαρία. Δε θα ξεχάσει ποτέ τη φραστική επίθεση που δέχτηκε από την ίδια της τη μητέρα, που της είπε «Σταμάτα να παίζεις με τα μαλλιά σου» ενώ τα χέρια της Μερεντούλας βρίσκονταν στις τσέπες τις και τα μάτια της στο βιβλίο.
Όλοι περίμεναν από αυτήν να είναι η καλύτερη μαθήτρια και η Μερεντούλα, που έλιωνε για λίγη ξεκούραση, ήταν.
Για όλους ήταν ένα ήρεμο και γλυκό παιδί. Από μέσα της όμως έβραζε. Που να ήξεραν ότι από τα 8 της μόλις χρόνια κατάστρωνε κρυφά σχέδιο εξόντωσης όλων των εκπαιδευτικών στον πλανήτη. Όλων εκτός από τους εκπαιδευτικούς-συγγενείς. Αυτό δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να το κάνει!
Στο γυμνάσιο ήταν μαθήτρια υπόδειγμα, αν και στα διαλείμματα δεν έχανε ευκαιρία να μιμηθεί ή να ζωγραφίσει κάποιον καθηγητή. Στο λύκειο δε, ήταν τόσο ήρεμο παιδί στην τάξη, αντίθετα με όλους τους άλλους, προφανώς επειδή κοιμόταν όρθια, που οι καθηγητές την λάτρευαν. Όταν κάποιος παλιός καθηγητής ρώταγε το μπαμπά της τι κάνει η Μερεντούλα, εκείνη έκανε αναγούλα. Στο φροντιστήριο δε, ανακάλυψε ότι μια φιλόλογος συνωμοτούσε χωρίς λόγο εναντίον της και από τότε της την κράταγε.
Η άμοιρη η Μερεντούλα, προδομένη από την απόφαση της μικρής της αδερφής να ασχοληθεί με τα σχολεία, πνιγμένη από τις συμβουλές μεγάλων να αναλάβει την εκπαιδευτική επιχείρηση της μαμάς της, ζαλισμένη από τις υποδείξεις καθηγητών, συγγενών και μη, αποφάσισε να επαναστατήσει. «Ως εδώ ήταν!» είπε. «Θα γίνω δημοσιογράφος» δήλωσε.
Κανείς δε μπορούσε να εμποδίσει τη Μερεντούλα που από μικρή είχε δείξει δείγματα λοξοδρόμησης, λέγοντας πως ήθελε να γίνει ζωγράφος, ηθοποιός, δημοσιογράφος και ένα διάστημα J.Lo (τραγουδίστρια-χορεύτρια-ηθοποιός). Έτσι και έγινε. Η Μερεντούλα πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα δημοσιογραφίας και ενθουσιασμένη περίμενε να βρεθεί δίπλα σε κάποια κονσόλα, για να κάνει το πρώτο της μοντάζ. Αντί γι’ αυτό, την περίμενε ένα κακοδιατηρημένο κτίριο και 5-6 καθηγητές της συμφοράς, συνδεόμενοι μεταξύ τους με φιλικές και συγγενικές σχέσεις, ένα γκέτο καθηγητών που είτε δεν πάταγε στη σχολή είτε δεν είχε ιδέα τι σημαίνει να κάνεις μάθημα. Εκτός αυτού, η σχολή δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ακόμα πιστεύει πως η σχολή της πρέπει να μετονομαστεί από «Δημοσιογραφίας» σε «Γενικών Γνώσεων», καθώς σε αυτή τη σχολή έμαθαν (;) τα πάντα εκτός από Δημοσιογραφία. Μέχρι και από πού κλάνει το μπαρμπούνι έμαθαν αλλά όχι απλά πράγματα που θα βοηθούσαν έναν υποψήφιο δημοσιογράφο. Βέβαια, θα ήταν λάθος να πούμε πως η σχολή δεν της παρείχε γνώσεις. Φυσικά και έμαθε πράγματα, όπως πόσα σφηνάκια ursus μπορεί να αντέξει μια άμαθη φοιτήτρια σε ένα πλοίο, με τον ήλιο να χτυπάει κατακέφαλα ή ποια είναι τα στάδια της ελληνικής γραφειοκρατίας, ξεκινώντας από τις γραμματείες των σχολών.
Δεν πτοήθηκε όμως. Αναζήτησε δημοσιογραφική εργασία και ήλπιζε πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εκεί. Βρέθηκε όμως μπροστά από μια δυσάρεστη έκπληξη. Κανείς δεν της είχε πει πως ένας δημοσιογράφος δεν έχει προσωπική ζωή. Οι περισσότεροι δουλεύουν ατελείωτα ωράρια. Μπορείς βέβαια να επιλέξεις να είσαι ένας κοινός ρεπόρτερ με σταθερό ωράριο. Το σίγουρο όμως τότε είναι ότι θα παραμείνεις ένας κοινός ρεπόρτερ. Σε όλα αυτά προστέθηκαν κάτι πατέντες δημοσιογραφικών οργανισμών περί ειδικευομένων. Είσαι ειδικευόμενος; Έχουμε την ευχέρεια και την νομοθετική κάλυψη να σε απασχολήσουμε για 2-3 ή και περισσότερους μήνες και να μην πάρεις τίποτα. Και μη νομίζεις πως αργότερα τα πράγματα θα φτιάξουν. Όταν περάσει το τρίμηνο είτε θα σε απολύσουμε είτε θα σε προσλάβουμε με τον εξαιρετικό μισθό των 400 ευρώ!
Η μικρή Μερεντούλα κίνησε Γη και Ουρανό. Όσα βιογραφικά και να έστελνε κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα προσόντα της, για τις σπουδές της και τις γνώσεις της. Μόνο κάτι άσημες εταιρείας που εκδίδανε περιοδικά με τίτλους «Το Βιολί μου και Εγώ», «Οι Πέτρες των Σπηλαίων», «Ο Ανδρέας Ζει». Μέχρι και εκεί πήγε, υπέφερε το καμάκι του εκδότη αλλά δεν άντεξε όταν συνειδητοποίησε ότι και οι 5 εργαζόμενοι του περιοδικού κάπνιζαν στον 2x3, χωρίς παράθυρα εργασιακό χώρο.
Εν τω μεταξύ, όλες οι φίλες της είχαν βρει δουλειά. Οι περισσότερες σε τομείς που καμία σχέση δεν είχαν με τη δημοσιογραφία. Οι ελάχιστες δε που είχαν βρει δημοσιογραφική δουλειά ήταν ή γλυφτράκια των καθηγητών ή γκόμενες καθηγητών. Η Μερεντούλα, που είχε ήδη καταπατήσει τα πιστεύω της και κακοποιούσε η ίδια παιδιά, παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών (κάτι έπρεπε να κάνει, να ζήσει, να φάει κάτι!), άρχισε να αναθεωρεί σιγά σιγά τις απόψεις της. Συνειδητοποίησε πως δεν έχει διάθεση να δουλεύει ατελείωτες ώρες ή να πεθάνει από άγχος. Κατάλαβε πως έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που θα της είναι δύσκολο να της υποδεικνύουν ατάλαντα άτομα τι να κάνει. Ακόμα περισσότερο, σκέφτηκε πως είναι κρίμα από το Θεό να δουλεύει για τη ψυχή της μάνας της, χειμώνα-καλοκαίρι.
Ξαφνικά, το επάγγελμα του καθηγητή φαντάζει πιο ελκυστικό. Διακοπές σχεδόν 4 μήνες κάθε χρόνο, συγκεκριμένο ωράριο, καλές απολαβές, εκπαιδευτικές άδειες και πάνω απ’ όλα, πληρωμή στην ώρα της και όχι 3 μήνες μετά. Το καλύτερο απ’ όλα δε είναι πως συνειδητοποίησε πως όταν κάνεις μάθημα δεν είσαι απαραίτητα καχεκτικός μπαμπούλας αλλά έχεις τη δυνατότητα να διαμορφώσεις εσύ το πώς θες να είναι το μάθημά σου. Επιπλέον, κατάλαβε πως οι μαθητές, τα παιδιά, έχουν μια απίστευτη ικανότητα να εκσφενδονίζουν αμέτρητες κοτσάνες ανά δευτερόλεπτο, δίνοντάς σου έτσι υλικό για γέλιο. Τέλος, δεν υπάρχει ίσως καλύτερο πράγμα από το να νιώθεις ότι προσφέρεις γνώση, από την εκτίμηση που βλέπεις στα μάτια των μεγαλύτερων παιδιών, από μια ζωγραφιά που θα σου δώσει ένα μικρότερο παιδί.
Της πήρε 23 χρόνια αλλά η Μερεντούλα κατάλαβε πως ούτε τρελοί ούτε βιτσιόζοι δεν είναι οι άνθρωποι που επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Πλέον, έχει κάψει τα πλάνα για τοποθέτηση βόμβας στο 9ο γυμνάσιο, εκτιμάει αφάνταστα τη δουλειά και την κούραση που τραβάνε οι εκπαιδευτικοί και βλέπει τους εκπαιδευτικούς με άλλο μάτι. Ακόμα όμως επιμένει πως βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και δε θα είναι καθηγήτρια μια ζωή. Μη λέμε και μαλακίες. Αλλαγές γίνονται, θαύματα όχι.
Σε αυτό το σόι υπήρχαν και κάποια παιδιά, άλλα μεγαλύτερα άλλα μικρότερα, αλλά όλα σαφώς επηρεασμένα από το κλίμα που επικρατούσε γύρω τους. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να πηγαίνουν διακοπές με τους γονείς τους για 3 ολόκληρους μήνες κάθε καλοκαίρι, μιας και που τα σχολεία έκλειναν και οι εκπαιδευτικοί-γονείς τους είχαν άδεια. Το ίδιο συνέβαινε και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Διακοπές σήμαινε κυρίως ομαδικό «μπουτοβυζοποδοκαβάλημα-πάτα με να σε πατώ» στη βίλα-κοτέτσι της γιαγιάς Terminator, η μόνη από τους μεγάλους που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά που με περηφάνια δήλωνε για τα 4 παιδιά της «Εγώ τους έκανα ανθρώπους», εννοώντας φυσικά εκπαιδευτικούς. Γιατί ας μη ξεχνάμε. Σε ένα σόι εκπαιδευτικών οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι, δεν επιτελούν έργο, απλά δουλεύουν για να ζουν. Είχαν και έναν θείο που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά τον διώξανε. Ευτυχώς τον διώξανε νωρίς γιατί ήταν μπάτσος και αν τον είχαν ακόμα θα τους δημιουργούσε πρόβλημα. Όλοι οι μικροί ήθελαν να γίνουν εκπαιδευτικοί «σαν τη μαμά και το μπαμπά».
Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Όχι μόνο έκαναν μεγάαααλες διακοπές αλλά κέρδιζαν και το σεβασμό των άλλων παιδιών μιας και που στο δημοτικό ήταν «ανίψια της κυρίας δασκάλας». Στο γυμνάσιο τα πράγματα κάπως δυσκόλεψαν, καθώς μικροί σπιούνοι διέδιδαν ότι οι αγωνιζόμενοι μαθητές έπαιρναν βαθμούς γιατί ήταν «ο γιος/η κόρη/το ανίψι του τάδε καθηγητή». Στο λύκειο δε, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Όχι μόνο είχαν στιγματιστεί ως λαμόγια αλλά ακόμα χειρότερα ζούσαν καθημερινά έναν μεγάλο Γολγοθά: τα στραμμένα επάνω τους βλέμματα κάθε φορά που μιλούσαν σε έναν καθηγητή-συγγενή τους.
Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Οι μέχρι πριν υποψήφιοι καθηγητές-νηπιαγωγοί-δάσκαλοι παράτησαν τα όνειρα για μια καριέρα ως εκπαιδευτικοί, με εξαίρεση τον μοναδικό άντρα της οικογένειας, τον μικρό Bokito, που με σθένος υποστήριζε πως θέλει να γίνει νηπιαγωγός. Αυτό ανησύχησε λίγο τον μπαμπά του μικρού Bokito, τον κυρ Γύφτο-Αγία-Βαρβάρα-μεριά, μιας και που ο μονάκριβός του είχε βεβαρημένο παρελθόν, με τις ξαδέρφες του να του φορούν φορεματάκια και να τον βάφουν όταν ήταν μωρό. Όπως τελικά αποδείχτηκε όμως, ο μικρός Bokito έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να επικοινωνεί με τα μικρά παιδιά και να τα κρατάει απασχολημένα με τη γλυκύτητα και την υπομονή του για ώρες.
Η μικρή Tsihlina, που ήδη βρισκόταν στην εφηβεία αποφάσισε πως δεν ήθελε να γίνει πια δασκάλα-γιατρός αλλά δοκιμαστής στρωμάτων. Οι μεγάλες δίδυμες ξαδέρφες είχαν ήδη εναντιωθεί στη βαναυσότητα και την καταπίεση του διαβάσματος και επέλεξαν επάγγελμα που ουδεμία σχέση έχει με την εκπαίδευση αλλά μάλλον με την παίδευση. Αυτή του τραπεζικού. Τα under 5 ξαδερφάκια δεν απασχολούνταν με σκέψεις για καριέρα, αν και όλα δείχνουν πως η 1,5 χρόνων Zimaroula θα γίνει ψυχολόγος, λόγω της υπερβολικής της ηρεμίας και απάθειας για τα όσα συμβαίνουν γύρω της ενώ η 5χρονη 666girl ή κασκαντέρ ή παλαιστής ή νταβατζής, για προφανείς λόγους. Στο σημείο αυτό να δηλώσω πως αν δείτε στο δρόμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αγγελικό χαμόγελο, αποφύγετέ το! Μπορεί να είναι η 666girl! Πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε με μώλωπες ή χειρότερα, κάτω από καμία μπουλντόζα.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα για τις μικρές αδερφές Μερεντούλα και Ταραντούλα να επιλέξουν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Η μικρή Ταραντούλα, πιόνι στα χέρια των μεγάλων, αποφάσισε πως θα γίνει δικηγόρος. Που θα διδάσκει σε παιδιά τη νομοθεσία της χώρας. Ή παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων για κωφάλαλους. Και στον ελεύθερό της χρόνο θα κάνει μαθήματα νοηματικής. Τελικά έγινε πληροφορικός. Και ονειρεύεται να αναπτύξει ένα software για μάθηση εξ αποστάσεως ή για διαδραστική διδασκαλία ή κάτι που να έχει σχέση με ΜΑΘΗΤΕΣ τέλος πάντων.
Η μεγαλύτερη αδερφή της, η Μερεντούλα, πολύ στεναχωρήθηκε. Από μικρή άκουγε ότι έπρεπε συνεχώς να διαβάζει. Αυτό και έκανε. Μάθαινε 3 ξένες γλώσσες. Δεν πήγε ποτέ κολυμβητήριο ή μουσική, που ήταν τα όνειρά της γιατί έπρεπε να διαβάζει. Μάθαινε αγγλικά με δασκάλα τη μαμά της, ευτυχώς σε τάξη, αλλά πάντα την πλήρωνε αυτή όταν κάποιος έκανε φασαρία. Δε θα ξεχάσει ποτέ τη φραστική επίθεση που δέχτηκε από την ίδια της τη μητέρα, που της είπε «Σταμάτα να παίζεις με τα μαλλιά σου» ενώ τα χέρια της Μερεντούλας βρίσκονταν στις τσέπες τις και τα μάτια της στο βιβλίο.
Όλοι περίμεναν από αυτήν να είναι η καλύτερη μαθήτρια και η Μερεντούλα, που έλιωνε για λίγη ξεκούραση, ήταν.
Για όλους ήταν ένα ήρεμο και γλυκό παιδί. Από μέσα της όμως έβραζε. Που να ήξεραν ότι από τα 8 της μόλις χρόνια κατάστρωνε κρυφά σχέδιο εξόντωσης όλων των εκπαιδευτικών στον πλανήτη. Όλων εκτός από τους εκπαιδευτικούς-συγγενείς. Αυτό δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να το κάνει!
Στο γυμνάσιο ήταν μαθήτρια υπόδειγμα, αν και στα διαλείμματα δεν έχανε ευκαιρία να μιμηθεί ή να ζωγραφίσει κάποιον καθηγητή. Στο λύκειο δε, ήταν τόσο ήρεμο παιδί στην τάξη, αντίθετα με όλους τους άλλους, προφανώς επειδή κοιμόταν όρθια, που οι καθηγητές την λάτρευαν. Όταν κάποιος παλιός καθηγητής ρώταγε το μπαμπά της τι κάνει η Μερεντούλα, εκείνη έκανε αναγούλα. Στο φροντιστήριο δε, ανακάλυψε ότι μια φιλόλογος συνωμοτούσε χωρίς λόγο εναντίον της και από τότε της την κράταγε.
Η άμοιρη η Μερεντούλα, προδομένη από την απόφαση της μικρής της αδερφής να ασχοληθεί με τα σχολεία, πνιγμένη από τις συμβουλές μεγάλων να αναλάβει την εκπαιδευτική επιχείρηση της μαμάς της, ζαλισμένη από τις υποδείξεις καθηγητών, συγγενών και μη, αποφάσισε να επαναστατήσει. «Ως εδώ ήταν!» είπε. «Θα γίνω δημοσιογράφος» δήλωσε.
Κανείς δε μπορούσε να εμποδίσει τη Μερεντούλα που από μικρή είχε δείξει δείγματα λοξοδρόμησης, λέγοντας πως ήθελε να γίνει ζωγράφος, ηθοποιός, δημοσιογράφος και ένα διάστημα J.Lo (τραγουδίστρια-χορεύτρια-ηθοποιός). Έτσι και έγινε. Η Μερεντούλα πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα δημοσιογραφίας και ενθουσιασμένη περίμενε να βρεθεί δίπλα σε κάποια κονσόλα, για να κάνει το πρώτο της μοντάζ. Αντί γι’ αυτό, την περίμενε ένα κακοδιατηρημένο κτίριο και 5-6 καθηγητές της συμφοράς, συνδεόμενοι μεταξύ τους με φιλικές και συγγενικές σχέσεις, ένα γκέτο καθηγητών που είτε δεν πάταγε στη σχολή είτε δεν είχε ιδέα τι σημαίνει να κάνεις μάθημα. Εκτός αυτού, η σχολή δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ακόμα πιστεύει πως η σχολή της πρέπει να μετονομαστεί από «Δημοσιογραφίας» σε «Γενικών Γνώσεων», καθώς σε αυτή τη σχολή έμαθαν (;) τα πάντα εκτός από Δημοσιογραφία. Μέχρι και από πού κλάνει το μπαρμπούνι έμαθαν αλλά όχι απλά πράγματα που θα βοηθούσαν έναν υποψήφιο δημοσιογράφο. Βέβαια, θα ήταν λάθος να πούμε πως η σχολή δεν της παρείχε γνώσεις. Φυσικά και έμαθε πράγματα, όπως πόσα σφηνάκια ursus μπορεί να αντέξει μια άμαθη φοιτήτρια σε ένα πλοίο, με τον ήλιο να χτυπάει κατακέφαλα ή ποια είναι τα στάδια της ελληνικής γραφειοκρατίας, ξεκινώντας από τις γραμματείες των σχολών.
Δεν πτοήθηκε όμως. Αναζήτησε δημοσιογραφική εργασία και ήλπιζε πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εκεί. Βρέθηκε όμως μπροστά από μια δυσάρεστη έκπληξη. Κανείς δεν της είχε πει πως ένας δημοσιογράφος δεν έχει προσωπική ζωή. Οι περισσότεροι δουλεύουν ατελείωτα ωράρια. Μπορείς βέβαια να επιλέξεις να είσαι ένας κοινός ρεπόρτερ με σταθερό ωράριο. Το σίγουρο όμως τότε είναι ότι θα παραμείνεις ένας κοινός ρεπόρτερ. Σε όλα αυτά προστέθηκαν κάτι πατέντες δημοσιογραφικών οργανισμών περί ειδικευομένων. Είσαι ειδικευόμενος; Έχουμε την ευχέρεια και την νομοθετική κάλυψη να σε απασχολήσουμε για 2-3 ή και περισσότερους μήνες και να μην πάρεις τίποτα. Και μη νομίζεις πως αργότερα τα πράγματα θα φτιάξουν. Όταν περάσει το τρίμηνο είτε θα σε απολύσουμε είτε θα σε προσλάβουμε με τον εξαιρετικό μισθό των 400 ευρώ!
Η μικρή Μερεντούλα κίνησε Γη και Ουρανό. Όσα βιογραφικά και να έστελνε κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα προσόντα της, για τις σπουδές της και τις γνώσεις της. Μόνο κάτι άσημες εταιρείας που εκδίδανε περιοδικά με τίτλους «Το Βιολί μου και Εγώ», «Οι Πέτρες των Σπηλαίων», «Ο Ανδρέας Ζει». Μέχρι και εκεί πήγε, υπέφερε το καμάκι του εκδότη αλλά δεν άντεξε όταν συνειδητοποίησε ότι και οι 5 εργαζόμενοι του περιοδικού κάπνιζαν στον 2x3, χωρίς παράθυρα εργασιακό χώρο.
Εν τω μεταξύ, όλες οι φίλες της είχαν βρει δουλειά. Οι περισσότερες σε τομείς που καμία σχέση δεν είχαν με τη δημοσιογραφία. Οι ελάχιστες δε που είχαν βρει δημοσιογραφική δουλειά ήταν ή γλυφτράκια των καθηγητών ή γκόμενες καθηγητών. Η Μερεντούλα, που είχε ήδη καταπατήσει τα πιστεύω της και κακοποιούσε η ίδια παιδιά, παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών (κάτι έπρεπε να κάνει, να ζήσει, να φάει κάτι!), άρχισε να αναθεωρεί σιγά σιγά τις απόψεις της. Συνειδητοποίησε πως δεν έχει διάθεση να δουλεύει ατελείωτες ώρες ή να πεθάνει από άγχος. Κατάλαβε πως έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που θα της είναι δύσκολο να της υποδεικνύουν ατάλαντα άτομα τι να κάνει. Ακόμα περισσότερο, σκέφτηκε πως είναι κρίμα από το Θεό να δουλεύει για τη ψυχή της μάνας της, χειμώνα-καλοκαίρι.
Ξαφνικά, το επάγγελμα του καθηγητή φαντάζει πιο ελκυστικό. Διακοπές σχεδόν 4 μήνες κάθε χρόνο, συγκεκριμένο ωράριο, καλές απολαβές, εκπαιδευτικές άδειες και πάνω απ’ όλα, πληρωμή στην ώρα της και όχι 3 μήνες μετά. Το καλύτερο απ’ όλα δε είναι πως συνειδητοποίησε πως όταν κάνεις μάθημα δεν είσαι απαραίτητα καχεκτικός μπαμπούλας αλλά έχεις τη δυνατότητα να διαμορφώσεις εσύ το πώς θες να είναι το μάθημά σου. Επιπλέον, κατάλαβε πως οι μαθητές, τα παιδιά, έχουν μια απίστευτη ικανότητα να εκσφενδονίζουν αμέτρητες κοτσάνες ανά δευτερόλεπτο, δίνοντάς σου έτσι υλικό για γέλιο. Τέλος, δεν υπάρχει ίσως καλύτερο πράγμα από το να νιώθεις ότι προσφέρεις γνώση, από την εκτίμηση που βλέπεις στα μάτια των μεγαλύτερων παιδιών, από μια ζωγραφιά που θα σου δώσει ένα μικρότερο παιδί.
Της πήρε 23 χρόνια αλλά η Μερεντούλα κατάλαβε πως ούτε τρελοί ούτε βιτσιόζοι δεν είναι οι άνθρωποι που επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Πλέον, έχει κάψει τα πλάνα για τοποθέτηση βόμβας στο 9ο γυμνάσιο, εκτιμάει αφάνταστα τη δουλειά και την κούραση που τραβάνε οι εκπαιδευτικοί και βλέπει τους εκπαιδευτικούς με άλλο μάτι. Ακόμα όμως επιμένει πως βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και δε θα είναι καθηγήτρια μια ζωή. Μη λέμε και μαλακίες. Αλλαγές γίνονται, θαύματα όχι.
5 comments:
Επιτέλους σε βρίσκω.
Διάβαζα κείμενά σου στην AV μετά έφυγες (και πολύ καλά έκανες!) κι απ ότι βλέπω από γκόμενα του Χουζούρη, έγινες γκόμενα του πράκτορα 007 :P
Μόλις μπήκες στις φαβορίτες μου :)
Γεια σoυ GIATHNELIA...'Εχω καλό δικηγόρο, δεν μπορείς να πεις...Περίμενε και την ανακοίνωση που θα κάνει η AV.
e?...
re paidia, o xristos k i panagia. epsaksa sto google k katalava peri tinos prokeitai. re eliaz kopela mou, ksekolla pia. thymamai oti eixes provlima apo tote pou imoun stin av alla me kinigas k edo? den exo ftiaksei ego to blog enadion sou. exeis enoxlisei poly kosmo me ta arnitika anonyma sxolia pou kaneis k tora se katalavan. to xeirotero de, einai oti eisai kata fadasia thyma k nomizeis oti oloi emeis bainoume k sou kanoume arnitika sxolia os adipoina. gia na sto po mia k kali, DEN EXO DIAVASEI POTE TO BLOG SOU. de ksero ti diefthynsi, den asxoloumai, de me endiaferei. bhka sto blog gia tin elia k sorry pou tha sto po, eriksa apistefto gelio me tis vlakies pou grafeis. to pio asteio de einai oti an odos exeis proslavei dikigoro k vreis ta ilektronika ixni afton pou (kata fadasia) se enoxloun, tha deis pos oudepote exo grapsei sto blog sou. ekei tha gelaso pragmatika poly. se parakalo ksekolla k stamata na grafeis malakies sto blog mou min arxiso ta binelikia. thx
Ααααα δεν τα λες καλά!
Δεν κατηγορεί εσένα, ισχυρίζεται ότι στο μπλογκ που δήθεν άνοιξες παίζαμε παρέα (που εν τω μεταξύ μόλις προχθές "γνωριστήκαμε" αλλά οκ!).
Μην μασάς.
Μέχρι χτες ήμουν εγώ η συντάκτρια του μπλογκ giathnelia.
Σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είναι ένας άλλος και τελικά μια μέρα σαν την Δευτέρα καλή ώρα, θα μάθουμε ότι και αυτό το μπλογκ το άνοιξε η ίδια άσε....
Post a Comment