Γιατί δε μπορώ να φάω ή αλλιώς, τι σου είναι το άγχος... Volume 1

Όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα πάρα πολύ ήσυχο παιδάκι. Οι γονείς μου ακόμα και τώρα με λένε «άοσμη», υποδηλώνοντας, όχι το ότι δε μυρίζουν τα πόδια μου, αλλά πως αν δεν με ενοχλήσουν δεν τους ενοχλώ. Πολλές φορές μάλιστα συνήθιζα να κάθομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες, χωρίς να μιλάω στους γονείς μου. Εκείνοι σε στιγμές έξαλλων αναλαμπών θυμόντουσαν ότι κάποτε είχαν κάνει και ένα παιδί και φώναζαν «Νίναααα είσαι καλάααα;» και εγώ αδιάφορη τους απάνταγα ένα ξερό «ναι». Ή «Ναι. Θέλω κέτσαπ». Θα με έβρισκες να παίζω αμέριμνη στο 2x3 δωματιάκι μου (που χώραγα ρε πούστη και τώρα δεν τα βολεύω σε 20 τ.μ.;) είτε να κουρεύομαι με το τεράστιο Singer ψαλίδι πίσω από την κουρτίνα.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε. Ακόμα «άοσμη» με χαρακτηρίζουν και τα πόδια μου και τώρα δε μυρίζουν (ελπίζω). Ακόμα τρώω πολύ κέτσαπ και βαριέμαι να μιλάω πολύ, ακόμα κουρεύομαι μόνη μου όταν έχω όρεξη, με τη διαφορά ότι πλέον το κάνω φανερά και ότι το επαγγελματικό Singer ψαλίδι δε φαντάζει και τόσο μεγάλο στην παλάμη μου.
Ένα πράγμα άλλαξε μόνο αισθητά στον χαρακτήρα μου και δε ξέρω ποιον να κατηγορήσω γι’ αυτό. Το άγχος.

Το άγχος άρχισε για μένα στην αρχή της εφηβείας μου. Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη φορά στη ζωή μου που βίωσα «άγχος» και θα σας εξιστορήσω το περιστατικό, για να σας αποδείξω πως το άγχος μου δεν είναι θέμα γονιδίων αλλά συνέπεια σοβαρού παιδικού ψυχολογικού τραύματος!
Ήμουν στην 6η δημοτικού θυμάμαι. Ήταν απόγευμα, γύρω στις 7 παρά και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην επιχείρηση της μαμάς, για φύλαξη από το…προσωπικό (αξέχαστα παιδικά χρόνια), ήμασταν σπίτι. Δε θυμάμαι γιατί. Ήταν μια εβδομάδα μετά αφού είχα πει στην αδερφή μου το ιστορικό «αϊ γαμήσου» που είχα ακούσει στο σχολείο και που με είχε κάνει πολύ περήφανη ως άνθρωπο. Δεν είχε κάνει βέβαια εξίσου περήφανη και τη μαμά μου, που έμεινε να με κοιτάει με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να βρίσκει κάτι να πει, και ενώ εγώ της χαμογέλαγα χωρίς τα 2 μπροστινά μου δόντια. Αυτό το γεγονός την είχε φορτίσει συναισθηματικά φαίνεται και λίγες μέρες μετά, το μένος της εναντίον μου έψαχνε διαφυγή.
Έτυχε λοιπόν εκείνο το απόγευμα να με ρωτήσει η κλασσική- καθόλου αγχωτική-ελληνίδα-μάνα-μου τι ώρα είναι. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι τοίχου. Το ρολόι αυτό ήταν ένα εξαιρετικής αισθητικής Jesus-Now I’m Blind- κιτρινόχρυσο ρολόι, με ένα σαλιγκάρι να πάλλεται στο ρυθμό των δευτερολέπτων!

«Τι ώρα είναι Νίνα;», ρώτησε η μάνα μου, που κάποια δουλειά είχε να κάνει προφανώς και κλασσικά δεν προλάβαινε. Γυρνάω που λέτε να κοιτάξω την ώρα και τι να δω…Το σαλιγκάρι χόρευε μπρέικ-ντανς! Δεν κάνω πλάκα! Πήγαινε προς τα μπροστά, κόλλαγε και κινούσε πάλι προς τα πίσω κάνοντας κωλοτούμπα! Έμεινα!
«Νίνα; Τι ώρα είναι;» με ρώτησε πάλι η μάνα μου. Το σαλιγκάρι συνέχισε να χορεύει αλλά τώρα χόρευε σε ρυθμούς Βασιλάκη Τόλη και Παγώνας «Α και ντε ντε ντε Τριανταφυλλιά, μ’ άναψες φωτιά μέσα στην καρδιά». Άι στο καλό σκέφτηκα! Κοίτα τι κάνει το μπαγάσικο!
«ΤΙ ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ ΡΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου σε έξαλλη κατάσταση που την έγραφα. Αυτή δε μπορούσε να κοιτάξει την ώρα. Σύμφωνα με μια αρχαία κατάρα κάποιων Φαραώ που είχαν μεταναστεύσει στο Καστράκι Ναυπάκτου, αν χύσεις λάδι 2 φορές την ημέρα πάνω στο πράσινο χαλί σου την ώρα που ο άντρας σου καπνίζει και η μία σου κόρη χορεύει lambada και εσύ κοιτάξεις την ώρα, την ώρα που ένα σαλιγκάρι χορεύει, τυφλώνεσαι!

Η απειλή της κατάρας ήταν εμφανής! Ο άντρας σου συνέχεια καπνίζει και το μούλικο το μικρό συνέχεια χορεύει και σου έχει φάει τις γωνίες από τα έπιπλα. Σαλιγκάρι όμως να χορεύει; Για χρόνια κορόιδευες την κατάρα, λέγοντας πως κάτι τέτοιο είναι απίθανο! Έλα όμως που οι Φαραώ είχαν δώσει διφορούμενη κατάρα και τώρα σε κρατούν στο χέρι! Η ζωή της μάνας μου ήταν σε κίνδυνο.
Ανήμπορη λοιπόν η μάνα μου να κοιτάξει, με ρώταγε επίμονα τι ώρα είναι. Εν τω μεταξύ ο σαλίγκαρος είχε αρχίσει να μου τη δίνει γιατί μπέρδευε τα βήματά του και η φωνή της μάνας μου δε με άφηνε να συγκεντρωθώ για να καταλάβω τι χορεύει τέλος πάντων!
«ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου, που τώρα έβγαζε αφρούς από το στόμα και κόκκινους καπνούς από τα αυτιά. Και εκεί κάνω το λάθος και απαντώ… «ΕΕΕΕ ΔΕ ΞΕΡΩ! ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ!»
«Ε δε ξέρω παράτα με πια»….Χμ…. «Ε δε ξέρω παράτα με πια»;;; Ε ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ στην μάνα; Στην μαμά σου; Στη μανούλα σου που με τόσο κόπο σε έχει αναθρέψει; Τστστστστστςςς….Λάθος…Που νομίζεις ότι ζεις; Σε καμία Σουηδία; Όχι γλυκό μου κορίτσι. Δεν πάει έτσι. Στην Ελλάδα, αν κάνεις το λάθος και αντιμιλήσεις σε κάποιον γονέα, ακόμα και αν σου χαλάει την παράσταση ενός χορευταρά σαλίγκαρου, την έχεις βάψει!
Αυτό ήταν λοιπόν. Η αρχή του τέλους. «Πως θα ταπεινώσω αυτό το ποταπό σκουλήκι που τόλμησε να αμφισβητήσει την ιεραρχία μου στην οικογένεια;» σκέφτηκε η εκδικητική μάνα και σε έξαλλη κατάσταση άρχισε έναν παράλογο μονόλογο, διασκευή του οποίου μπορεί να διαθέτει στο ρεπερτόριό της και η δική σας μαμά!
«Σαν δε ντρέπεσαι λίγο στη ηλικία σου, ολόκληρο κορίτσι και να μην ξέρεις την ώρα! 6η δημοτικού και να μη μπορείς να διαβάζεις 2 δείκτες! Τόσο δύσκολο είναι πια; Στον αέρα πήγαιναν όσα σου μαθαίναμε; Για ρώτα τους συμμαθητές σου στο σχολείο. Δε ξέρουν την ώρα; Έχουν και αυτοί γονείς να ασχολούνται τόσο μαζί τους; Εσύ πρόβλημα έχεις και δε μπορείς να τη μάθεις; Κάθεσαι και μετράς τα νουμεράκια. Τι το κοιτάζεις τόση ώρα το ρολόι; Μήπως περιμένεις να σου μιλήσει; Που αν σε ρωτήσει καμιά μέρα ο δάσκαλός σου –Τι ώρα είναι παιδί μου;- τι θα του πεις; Κάτσε να ρωτήσω τη μαμά μου;»

Και εδώ έρχεται η κορύφωση της λογοδιάρροιας και ακούω την εξής παράλογη ατάκα μιας καθηγήτριας ξένων γλωσσών. «Και πες μεγαλώνεις.» (Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να μείνω Νίνα-τσέπης) «Και πας στο εξωτερικό. Και σε ρωτήσουν τι ώρα είναι. Τι θα τους πεις!!!;;;» Γιατί εντάξει να σε ρωτήσουν στην Ελλάδα τι ώρα είναι και να μη ξέρεις να την πεις. Αν σε ρωτήσουν όμως στο εξωτερικό πακιστανοί μετανάστες που έχουν ζήσει στην Ελλάδα ή ακόμα χειρότερα Άγγλοι που μαθαίνουν ελληνικά;;;!!! Θα ρεζιλέψεις τη χώρα σου στο εξωτερικό; Ε αυτό πάει πολύ!
Ξαφνικά το μυαλό μου θόλωσε. Σαλιγκαράκια σβούριζαν γύρω από το κεφάλι μου και κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει. Θα μου πεις, γιατί επηρεάστηκες τόσο από αυτά τα λόγια μίσους Νίνα; Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν λίγο στην ώρα. Βασικά όχι σε όλα. Μόνο στο "και" και στο "παρά". Έπρεπε να σκεφτώ ποια μεριά είναι ποια. Ε σιγά το πράγμα ντε! Λες και φόραγα ρολόι να εξασκούμαι! Ήθελα το χρόνο μου… Οι φόβοι μου έρχονταν με τον σκληρό αυτόν τρόπο σιγά σιγά-στην επιφάνεια, η αδυναμία μου να μάθω καλά την ώρα με έπληττε ανεπιστρεπτί, η άκαρδη μάνα έβαλε με μίσος την τρυφερή παιδική καρδούλα μου.
Ο κόσμος γύρω μου σταμάτησε. Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι παράλογα πράγματα, όπως Άγγλους γέρους να με βαράνε με τις ομπρέλες τους και ρολόγια με στόματα να με κυνηγάνε, ενώ ο Big Ben, με σάλια να ξεχειλίζουν από το στόμα του και μάτι που γυάλιζε, ερχόταν από την αντίθετη πλευρά για να με καταπιεί! Το μόνο που βρήκα κουράγιο να ψελλίσω, ως κλασσική εγωίστρια ήταν «Σιγά…». Τι σιγά μωρέ κοπελιά; Πες «Την ξέρω την ώρα, απλά κοίταγα το κουνιστό- Πετρούλα-σαλιγκάρι» ή καλύτερα «Την ξέρω την ώρα αλλά δε στη λέω για να τη δεις μόνη σου και να σε καταραστούν οι Φαραώ» που θα της έσπαγε και τα νεύρα σίγουρα! Αλλά το μόνο που είπα ήταν ένα ξερό «σιγά», απόδειξη ήττας που το μόνο που κατάφερε ήταν να εξοργίσει τη μάνα μου (δεν έχω κάνει τεστ DNA) ακόμα περισσότερο. «Ε βέβαια. Σιγά! Αγχώνεσαι και για τίποτα εσύ; Μια ζωή χαλαρή. Στην κοσμάρα σου. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα κυλούν ομαλά! Αναίσθητο πλάσμα. ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ!»
Συγνώμη που στα 10 μου δεν παίρνω αγχολυτικά! Από εκείνη τη μέρα πάντως και για μια ζωή αποφάσισα πως για να το λένε οι άλλοι, κάποιο δίκιο θα έχουν. Θα έπρεπε να είμαι μονίμως μέσα στο άγχος. Για τα μαθήματα, για την ώρα, για την εξωτερική εμφάνιση, για τα φλερτ. Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Ο άνθρωπος χωρίς άγχος δεν πάει μπροστά. Αν δεν έχεις άγχος είσαι ένας αναίσθητος, ένα μουλάρι. Άνθρωπος χωρίς άγχος, άνθρωπος χωρίς στόχους.
Αυτή ήταν και είναι ακόμα και σήμερα η νοοτροπία της μητέρας μου και όχι μόνο. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι ζουν μέσα στο άγχος. Έτσι ζω και εγώ. Άγχος στη δουλειά, άγχος στο αμάξι, άγχος στη σχολή, άγχος στις σχέσεις, άγχος σε όλα. Τυχερός ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί αισιόδοξος. Το λάθος μας; Φέρνουμε σε όλα την καταστροφή και δε βάζουμε τα πράγματα κάτω να τα υπολογίσουμε: αξίζει στ’ αλήθεια να αγχωνόμαστε ή πριν θρηνήσουμε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Εμείς όμως, από το να σκεφτούμε λογικά προτιμάμε να αγχωθούμε. Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε και να δρούμε. Έτσι έχουμε μεγαλώσει. Ίσως και να μας βολεύει λίγο να μοιρολατρούμε.
Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται αστεία. Δεν είναι όμως. Αρκεί να σας πω πως απλά πράγματα μπορούν να καταστρέψουν συναισθηματικά έναν κατά τ’ άλλα υγιή άνθρωπο. Αρκεί να σας πω πως σύμφωνα με έρευνα 1 στους 3 Αθηναίους και 4% του πληθυσμού, σε κάποια φάση της ζωής του πάσχει από κρίση πανικού, ψυχική ασθένεια που συνδέεται με το άγχος. Η δική μου η κοινωνική ζωή καταστράφηκε για παραπάνω από ένα εξάμηνο λόγω του άγχους. Το χειρότερο; Κατέστρεψα ανεπανόρθωτα το στομάχι μου λόγω άγχους, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να απολαύσω τώρα ένα γεύμα χωρίς πόνο. (Δεν είναι αστείο. Αναγκάζομαι να βάζω μόνο 2 σκελίδες σκόρδο στο τζατζίκι)

Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί αγχωνόμουν. Δεν αγχωνόμουν συνειδητά. Βασικά δεν τον καταλάβαινα σχεδόν καθόλου. Το άγχος απλά υπήρχε, υπόβοσκε και τελικά η σοβαρότητα της κατάστασης φάνηκε όταν εμφανίστηκαν και σωματικά προβλήματα. Δεν αγχωνόμουν, απλά ζούσα με άγχος. Τώρα βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι αν και είναι λίγο αργά. Τουλάχιστον δε με φωνάζουν πια "αναίσθητη"...

To be continued…