2008 music (part 1)

Το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει στον υπολογιστή (στο word ας πούμε) ή όταν γράφεις post (που γράφεις πολλά) ή ακόμα χειρότερα όταν κάνεις comment (που δε σου πάει ο νους) είναι να σβηστούν όσα γράφεις. Ξέρω, ξέρω… «δεν τα κάνεις save;» Που να μου κόψει και εμένα να κάνω save όταν γράφω σχολιάκι ή όταν με έχει συνεπάρει το συγκλονιστικό μου post;
Προσπαθούσα σήμερα να κάνω σχόλια σε ένα blog της wordpress αλλά φαίνεται πως το blog δε με ήθελε. Τόσες φορές που τα έγραψα και τα ξανάγραψα όμως, μου δημιουργήθηκε και εμένα η ανάγκη να γράψω ένα post για τα μουσικά διαμάντια του 2008. Αυτό ήταν το θέμα του post όπως καταλάβατε.
Το 2008 ήταν μια γεμάτη μουσική χρονιά για μένα. Πήγα ίσως στις περισσότερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ και έσπασε επιτέλους η γκαντεμιά των συναυλιών (να με πετάνε έξω ή να αναβάλλονται). Απόλαυσα Kylie Minogue, Madonna και J.Lo. Επειδή σίγουρα αναρωτιέστε ποια θα ήταν η καλύτερη, θα σας πω. (ναι άλλη φαγούρα δεν είχατε…καλά αφού επιμένετε!)
Η Kylie έδωσε πραγματικά ρέστα, αλλάζοντας άπειρα κουστούμια, τραγουδώντας από “Can get you out of my head” μέχρι “Copa Cabana” και αφήνοντας το αγαπημένο μου “Love at first site” για το τέλος, για να το ευχαριστηθώ.
Η Madonna ήταν μεγάλη απογοήτευση. Εκτός ότι δεν έβλεπες Jesus, δεν τραγούδησε. Καλά αυτό το περιμέναμε. Αλλά να μη χορεύει κιόλας; Καμία σχέση με το Confessions Tour, το οποίο έχω δει σε dvd και ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Δεν τραγούδησε “Jump”, τσάκισε το “Get Into the Groove” και το “La Isla Bonita” κατά τη γνώμη μου, και γενικά ήταν πολύ πάγος. Η Kylie ήταν χιλιόμετρα μακριά και μίλαγε τόσο στο κοινό που πραγματικά αισθανόσουν ότι ήταν εκεί για να διασκεδάσει εσένα προσωπικά. Πολύ άμεση.
Η Lopez πάχυνε αλλά ήταν γλυκιά, άμεση και φυσικά πανέμορφη. Μόλις χόρεψε δε, πάθαμε όλοι τρελή πλάκα! Τρέχανε σάλια, πέσανε μασέλες και σαγόνια και τα σχετικά. Μου θύμισε τα νεανικά μου χρόνια, εκεί γύρω στο 1998, που άκουγα φανατικά Lopez και έγραφα στο βίντεο τα βιντεοκλίπ της για να μάθω τις φιγούρες. Πέρασα πραγματικά πολύ ωραία. Βέβαια, είχε και αυτή τις ατέλειές της. Δεν ήθελα να πει το “Waiting for tonight” σε ρεμίξ. Τουλάχιστον, όχι σε αυτό το ρεμίξ γιατί είναι χιλιοπαιγμένο και έχει καταντήσει κουραστικό. Επίσης, η συναυλία διήρκησε ως γνωστόν λίγο και μας άφησε με την κάψα. Συνεπώς, the winner is…Kylie!
2008 σήμαινε 2 φορές Roisin-θεά-Murphy. Μια στο Synch festival στο Γκάζι 15 του Ιούνη, όπου ο κόσμος ήταν πολύ πιο χαλαρός και είχες χώρο να χορέψεις και μία στο Gagarin τον Οκτώβρη, αν δεν κάνω λάθος, όπου δεν άντεξα και έφυγα πριν από το τέλος της συναυλίας.

Τι με χάλασε; Πρώτον, δε μιλούσε στο κοινό της. Μη με λέτε τρελή βρε παιδιά! Έχει σημασία να λένε ένα “hi” στην αρχή. Μούγκαφων λέμε! Επιπλέον, δε βλέπαμε τίποτα, αν και ήμασταν σχετικά μπροστά, κανείς δεν παρακολουθούσε, οι περισσότεροι κάνανε μπάφο, δε μπορούσες να αναπνεύσεις ή να κουνηθείς, το κοινό ήταν αδιάφορο και κάτι τύποι πίσω μου φώναζαν «Μπες μέσα μωρή να βγει η Jennifer» και το έβρισκαν και αστείο. Αχαχαχα κάτι γέλια που κάναμε! Λες και τους πήγε κανείς με το ζόρι. Το παράδοξο είναι πως ενώ στο Gagarin η συναυλία ήταν αμιγώς Roisin, στο Synch φαίνεται πως είχαν πάει πιο πωρωμένα άτομα. Γι’ αυτό Synch-Gagarin 1-0!
Αξέχαστο θα μου μείνει το ταξίδι στο Δουβλίνο τον περασμένο Απρίλιο, όπου ο Θεός έκανε τα μαγικά του και πήγα σε δύο από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, το ένα μια μέρα μετά το άλλο!
Πρώτα, πήγα Reverend and the Makers, με τον θεό Jon McClure να δίνει ρεσιτάλ, εντός και εκτός συναυλίας.

Έπαιξαν απίστευτα, ήμουν πρώτη σειρά και ο ιδρώτας του Jon έπεφτε επάνω μου (κόλαση), το κοινό ήταν 90% φυσιογνωμίες βγαλμένες από ταινίες του Guy Ritchie , όλοι χοροπήδαγαν και ήταν σε μια απίστευτη νιρβάνα. Ο Jon είναι θεός. Τι να πω. Ο άνθρωπος έχει απίστευτη αύρα. Με στυλ «γαμάω και δέρνω» (αχ ναι ναι) ποιος μπορεί να του αντισταθεί; Τα είχε πιει φανερά (και ποιος δεν), έκανε κωλοδάχτυλα και δημιουργούσε ένα κλίμα και καλά αντιπαλότητας.

Στο τέλος, εκεί που δεν το περιμέναμε είπε «You and me motherfuckers! Let’s take it out! Just with my guitar!» και πήδηξε μέσα στο κοινό! Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο και φυσικά, όλοι έφυγαν τρέχοντας προς το δρόμο σε μια μάχη Jon εναντίον λαού. Απίστευτο σκηνικό. Το καλό είναι ότι κονόμισα την πένα του Jon. Άμα σε θέλει ρε παιδί μου…
Την επόμενη μέρα πήγα Hard-fi στο καταπληκτικής αισθητικής αρχοντικό Olympia Theatre. Το κοινό ήταν σχετικά ξενέρωτο αλλά εγώ, κλασσικά στην πρώτη σειρά, χοροπηδάγα απτόητη, παρόλο που φόραγα 10ποντες μπότες. Οι πίσω μου πρέπει να με χιλιόβρισαν εκείνη τη μέρα αλλά δε με νοιάζει! Μια ζωή περίμενα να ακούσω το “Hard to Beat” live και όταν το άκουσα «δεν το κατάλαβα». Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε! Δε μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα. Απλά ήθελα και άλλο!

Το καλύτερο; Μετά τη συναυλία πήγαμε σε ένα κοντινό μπαράκι που έπαιζε αποκλειστικά Hard-fi. Για όχι και τόσο κακή μου τύχη, με έπιασε στομαχόπονος. Φύγαμε άρον άρον για το ξενοδοχείο. Κόψαμε δρόμο, μετά από μια μικροδιένεξη για τη σκοτεινότητα και επικινδυνότητα του νέου δρόμου, και προς μεγάλη μας έκπληξη βρεθήκαμε στις πίσω πόρτες του Olympic Theatre, με ένα ταξί να περιμένει…Την ψυλλιαστήκαμε τη δουλειά και είχαμε δίκιο. Μέσα σε 5 λεπτά βγήκαν και οι Hard-fi! Ο Richard Archer ενθουσιάστηκε που είχαμε έρθει από Ελλάδα για να τους δούμε και άρχισε να φωνάζει στον μουντρούχο μάνατζερ που ήθελε να τους μαζέψει «Hey wait! They came from Greece!». Όπως ήταν φυσικό μου κόπηκε η μιλιά και δεν έπιασα το αστείο “When I was younger, I used to think that it was Grease…You know…Grease-Greece…”. Ευτυχώς ήταν μαζί μου ο Javier και με έβγαλε ασπροπρόσωπη ζητώντας τους να έρθουν Ελλάδα (το υποσχέθηκαν) και ρωτώντας τους πότε θα βγάλουν νέο δίσκο. Φέτος! Άντε τους περιμένουμε. Τσάμπα το είδα το όνειρο;

Αυτά τα ολίγα, όσον αφορά τις συναυλιακές μου και όχι μόνο εμπειρίες, για το 2008. Συναυλιακά καλά μας πήγε. Σε όλα τα υπόλοιπα μας γάμησε ο ανάδρομος... :-P

Σας αφήνω με το μόνο πράγμα που άξιζε από τη συναυλία της Madonna...Virgins!