Wednesday, April 22, 2009

Η λέσχη Μπίλντενμπεργκ

Θα μου επιτρέψετε να αρχίσω το σημερινό μου ποστ με την προσθήκη του λινκ ενός άλλου blog. http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/07/blog-post_05.html
Το εν λόγω κείμενο μιλάει για την άγνωστη σε πολλούς λέσχη Μπιλντενμπεργκ. Δε γνώριζα την ύπαρξή της μέχρι σήμερα που ο Χαρδαβέλας είχε ένα σχετικό αφιέρωμα. Δεν έχω πολλά να πω. Παρά μόνο οτι αξίζει πραγματικά να διαβάσετε 2 λόγια για το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο.
Ζούμε στο Μάτριξ, αυτό είναι σίγουρο. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όμως είναι πως τα πράγματα έχουν αρχίσει πραγματικά να ασχημαίνουν από τη στιγμή που με κάθε μέσο, μας προκαλούν να δεχθούμε την παγκοσμιοποίηση ως τη νέα μορφή κομμουνισμού. "Παγκόσμια οικονομία-ίσες ευκαιρίες για όλους". Καλό θα ήταν αυτό, αν πίσω από όλα αυτά δεν κρυβόταν η δίψα κάποιων ανθρώπων να κυβερνήσουν τον κόσμο. Τα ίδια ήθελε και ο Χίτλερ.
Η ανιδιοτέλεια δε βρίσκεται σε αφθονία στην εποχή μας. Θα ήθελα πραγματικά να μάθω τα αποτελέσματα της περσινής συζήτησης της λέσχης. Είχε γίνει λόγος για ενίσχυση της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων φορέων, με σκοπό τη ενίσχυση των θεμελίων μιας μελλοντικής παγκόσμιας κυβέρνησης. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό. Μήπως τώρα όλοι δε βασιζόμαστε (δήθεν) στη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας για μια ανάσα στη (δήθεν) οικονομική κρίση;
Ο κόσμος του δήθεν σε όλο του το μεγαλείο...

Friday, April 3, 2009

Γειά σου ρε Ελλαδάρα!

Σουρεάλ σκηνικό στο κατάστημα των ΕΛΤΑ των Άνω Λιοσίων. Μπαίνω μέσα και βλέπω πως περιμένουν γύρω στα 60 άτομα να εξυπηρετηθούν. Με το ζόρι στριμώχνομαι σε κάποια γωνία και περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου. Κόσμος πηγαινοέρχεται, μωρά κλαίνε, γριές αναστενάζουν, άντρες αναθεματίζουν, δέματα κλωτσιούνται και γύφτοι κάνουν την παρουσία τους κάτι περισσότερο από αισθητή. Παίρνω βαθειά ανάσα και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση.
Έχουν ήδη περάσει τα πρώτα δέκα λεπτά όταν ακούω ένα τσόλι να λέει «Έλα μαλάκες άκρη! Είμαι έγκυος!» Δε θα άκουσα καλά, σκέφτομαι. Και τότε βλέπω μία αγνώστου καταγωγής τύπισσα που γυφτόφερνε, με μαλλιά μες το λάδι, μπουστάκι και την κοιλιά τούρλα έξω, κολάν και στρινγκ που έβγαζε μάτι, να σπρώχνει κόσμο για να περάσει. «Δε με πειράζει να περάσεις» της λέει ευγενικά ένας κύριος «με πειράζει που μιλάς άσχημα.» «Έλα άι στο διάλο άσε με» του λέει αυτή χαμογελώντας πρόστυχα. Δεν το ζω αυτό, σκέφτομαι. Η τύπισσα πέρασε επιδεικτικά μπροστά από όλους αλλά προς ευχαρίστηση όλων η ταμίας την έδιωξε. Το θεικότερο; Βγαίνοντας έξω έσκασε επάνω στη τζαμαρία και ούρλιαξε σε μια άμοιρη γριούλα «Μαλακισμένη! Εσύ με έφαγες παλιογρουσούζα!». Η γριά γλίτωσε το εγκεφαλικό αλλά τα δικά μου νεύρα είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Όπως είπε και μια κυρία «Η γριά που περιμένει εδώ είναι πιο άρρωστη από εσένα κοπέλα μου. Μάθε να συμπεριφέρεσαι». Αυτό τα λέει όλα.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην ουρά της κολάσεως, παρατήρησα πως υπήρχαν γύρω μου δέματα με τον ίδιο αποστολέα και παραλήπτη διάφορες μονές. Είναι η νέα μόδα φαίνεται. Όσα δεν μας έφαγαν με το Βατοπέδιο ας τους τα χαρίσουμε αφιλοκερδώς. Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει μια θεοσεβούμενη που βλέποντας έναν νεαρό –αξιοπρεπή ομολογουμένως- παπά ίσα που δεν έχυσε και άρχισε να φωνάζει «Παπά μου πάρτε τη θέση μου να πάω εγώ στο τέλος για εσάς! Για εσάς!!! Μα τα έχουμε ισοπεδώσει όλα πιά! Αχ παπά μου!!!». Αχ κυρά μου, παπάς είναι όχι ανάπηρος! Get a life! Ο παπάς πάντως την έβαλε στη θέση της και γι’ αυτό παίρνει 10 πόντους και δώρο αρκουδάκι.
Μισή ώρα αναμονής και φυσικά κάνουν την εμφάνισή τους οι αγαπημένοι μου γύφτοι. Τρεις μέρες νωρίτερα είχαν κάνει ντου και τράβαγαν την ταμία έξω από το ταμείο για να ψάξουν τις τσέπες της. Ιστορικά σκηνικά! Το προσπερνάμε αυτό και πάμε στο σημερινό σκηνικό. Μπαίνει μέσα το γυφτοζεύγος και μπαίνει στην ουρά. Περιμένουν 3 λεπτά και αποφασίζουν πως πρέπει να προσπεράσουν 60 άτομα. «Μια υπογραφούλα θέλω, να πάρω 50 ευρώ». Μια υπογραφούλα ήθελαν όλοι. Βάζει φωνή ο γύφτος και απευθύνθηκε στο λαό «Να περάσω μπροστά από όλους;» «Όχιιιιιι», απαντάνε όλοι με μια φωνή. Και αρχίζει η γύφτισσα «Θα φέρω το δίκανο, με πιάνουν τα ψυχολογικά μου και τα νεύρα μου, έχω τα ψυχολογικά μου τώρα! Να μη μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας!» Μας συγχωρείς που εμείς ήρθαμε να παίξουμε το πουλί μας στο ταχυδρομείο. Οπότε πετάει ο γύφτος το θεικό «Έχω αδερφό στη φυλακή. Μέχρι τις 2 είναι τα δικαστήρια. Θέλω να πάρω τα λεφτά να τον βγάλω γιατί θα μείνει μέσα μέχρι τη Δευτέρα». Εκεί ήταν που χτύπησε το καμπανάκι μου και του λέω «Συγνώμη ρε φίλε, για καλό μας το λες τώρα αυτό; Εγώ γιατί δεν είμαι στη φυλακή; Θες δηλαδή να λυπηθούμε κάποιον που είναι μέσα; Κάποια μαλακία θα έκανε. Έλα κάνε μου τη χάρη!» Αυτό το «έλα κάνε μου τη χάρη» πολύ μου αρέσει. Προσδίδει πάντα κύρος και εκνευρισμό συνάμα. Το λες και καθάρισες! Δεν τολμά κανείς να σου απαντήσει μετά. Τρεις και μία τους πάει!
Προσπερνάμε και αυτό το σκηνικό και φτάνει η σειρά μου. Φυσικά ούτε «γειά σας» ούτε τίποτα. Αλίμονο. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι. «Έχω 2 δουλειές» τους λέω. «Πρώτα θέλω να πάρω αυτό το δέμα.» «Ταυτότητα» μου λέει. «Δεν έχω ταυτότητα μαζί μου». «Δε μπορείτε» μου λέει. «Τρεις μέρες πιο πριν η κοπέλα με εξυπηρέτησε χωρίς να έχω ταυτότητα» της λέω. «Τι άλλο θέλετε;» με ρωτάει εκνευρισμένη και για να μη ρίξω κανά καντήλι κάνω τουμπεκί και λέω «Θέλω να κάνω μια ομαδική αποστολή 235 γραμμάτων». Οπότε εκεί ακούω το θεϊκό: «Δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε σήμερα. Έχουμε πολύ κόσμο. Ελάτε τη Δευτέρα.» «Φαντάζομαι κάνετε πλάκα» της λέω αναψοκοκκινισμένη. Η μόνη της απάντηση; «Πάρε εδώ τότε και σφράγιζε τα γράμματα» «Συγνώμη, εγώ θα τα σφραγίζω;» «Εσείς θέλετε να τα στείλετε εσείς θα τα σφραγίσετε!» Άκου εδώ ρε! Να κάτσω εγώ να σφραγίσω 235 γράμματα, με τη λογική ότι αφού δεν τους βάζω γραμματόσημα πρέπει να βρω άλλο τρόπο να ξεχρεώσω το χρέος μου προς το ελληνικό μονοπώλιο. Ε ρε ιδιωτικοποίηση που σας χρειάζεται! Να βλέπετε πελάτη και να κάθεστε σούζα!
Αρχίζω λοιπόν να σφραγίζω με μια σφραγίδα της κακιάς ώρας που χρειαζόταν διπλάσια δύναμη από μια καλή σφραγίδα, για να αφήσει το αποτύπωμά της. Σύντομα άρχισα να ζεσταίνομαι, να εκνευρίζομαι και φυσικά να νιώθω αβάσταχτους πόνους στο χέρι μου που υποφέρει από τενοντίτιδα και πρέπει να βρίσκεται σε φάση πλήρους ακινησίας. Και τώρα που γράφω ετούτα εδώ τα λόγια πονάω σύντροφοι αλλά έλα που με πνίγει το δίκιο!
Περνάει κανένα τέταρτο σφραγίζοντας και η 25χρονη βολεμένη στο δημόσιο κατσίκα μου κάνει σήμα να πάω στο δίπλα ταμείο γιατί προφανώς δεν της άρεσαν και πολύ τα μούτρα μου και αδυνατεί να με εξυπηρετήσει. Παραδίδω τα 235 γράμματα, πληρώνω και με ευγένεια ρωτάω: «Όπως είδατε στέλνω 235 από την ΤΑΔΕ εταιρεία. Θα μπορούσα τώρα να πάρω το δέμα που είναι για την ΤΑΔΕ εταιρεία; Με ξέρετε. Έρχομαι συνέχεια εδώ.» «Ναι αλλά θέλω ταυτότητα» λέει ο ξανθόσπορος. «Ρε χριστιανή μου» της λέω «στέλνω 235 γράμματα με αυτή την επωνυμία. Ένα δέμα θέλω να πάρω. Τι πιο λογικό δηλαδή; Να ξανάρχομαι πάλι τη Δευτέρα; Περισσότερη δουλειά και για εσάς είναι». «Όχι είπα».
Το μόνο που είπα φεύγοντας είναι πως κατάφεραν και απώθησαν έναν μεγάλο κλέφτη που είχε βάλει στο μάτι ένα ασήμαντο δέμα. Ελπίζω κάποιος να το διαβάσει αυτό και να τους μεταφέρει εκεί στο ΕΛΤΑ πως είναι αγράμματες, μαλακισμένες, αμόρφωτες, με έλλειψη παιδείας και τρόπων. Τα λέμε τη Δευτέρα ζούδια! Θα σας βγάλω την πίστη. Όχι για τίποτα άλλο. Για το πρησμένο μου το χέρι που υποφέρει γαμώ το κέρατό μου!
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η Ελλάδα. Ένα έθνος αγραμμάτων, απαίδευτων, βολεμένων, γύφτων και φωνακλάδων.

Thursday, March 26, 2009

It's all the same

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και η μουσική ανακυκλώνεται.
Άννα Βίσση του 2000 και Max Him toy 1983.
Το πρώτο πιθανότατα σας είναι γνωστό. Εκτός και αν ζείτε στο Τσιμπουτί ή πάθατε αμνησία.
Το δεύτερο ακούστε το στα 5.25 λεπτά.
Μοιάζουν υπερβολικάααα πολύυυυ; Θα πε-θά-νω!



Moliendo Cafe

Από χθες έχω κολλήσει με αυτό. Από καιρό με τον Javier. Αλλά από χθες με αυτό.
Italodisco forever!

It's a sick sick world

Η αγάπη είναι αρρώστια λένε. Στην κυριολεξία.
Την Τρίτη το βράδυ ο Javier μου είπε πως είχε πόνους στην καρδιά. Μα πόσο πολύ με αγαπάει σκέφτηκα! Τόσο πολύ που η αγάπη δε χωράει στην καρδιά του!
Τετάρτη βράδυ τα ίδια.
Την Πέμπτη ανέβασε πυρετό και η Παρασκευή μας βρήκε να του μαγειρεύω σούπα (χωρίς σχόλια), κατά παραγγελία γιατρού προς αντιμετώπιση της ίωσης (τι μαλάκες γιατροί κυκλοφορούν...).
Σάββατο απόγευμα και ενώ το σόι ετοιμαζόταν για επιδρομή-έκπληξη στο σπίτι, με μπαλόνια και ιστορίες, για τα γενέλιά μου, ακούω τη Ρίτα έντρομη να φωνάζει "Έχει 41 πυρετό!".
"41; Μέχρι 40 δε φτάνει;", σκέφτηκα. Ο Javier έχρηζε άμεσης μεταφοράς σε νοσοκομείο μιας και κάθε λογής γιατρικό, εμπειρικό και μη, είχε αποδειχθεί άκαρπο. Κοιτάζω γρήγορα για εφημερεύοντα. Αμαλία Φλέμινγκ στα Μελίσσια. Κοίτα να δεις που τόσες μέρες σκεφτόμουν που στο καλό πέφτουν τα Μελίσσια! Σημαδιακό. Τώρα έμαθα.
Μπαίνουμε με το Javier ντυμένο καρνάβαλο στο νοσοκομείο. Μαύρο μπουφάν, γκρι φόρμα, άσπρη κάλτσα, πράσινο φούτερ και καφέ λουστρίνι. Ότι βρήκαμε μπροστά μας. Ότι ρούχο του μπαμπά μου είχαμε στο σπίτι δηλαδή, που να του έκανε. Χάος. Κόσμος στους διαδρόμους, άρρωστοι, συγγενείς, φαρμακίλα στον αέρα, νοσοκόμες να σπρώχνουν, γιατροί να τρέχουν. Τα κλασσικά δηλαδή. Η Ρίτα αποφασίζει να βγάλει το φίδι απο την τρύπα. Πάει στο φυλάκειο-κριτείο όπου 2 αρμόδιες νοσοκόμες αποφασίζουν αν είσαι αρκετά άρρωστος ή όχι, για να μπεις στην ουρά. Μια κοπέλα λέει πως ο φίλος της έχει 40 πυρετό. "Μόνο αν έχει λιποθυμήσει τον παίρνουμε". Η σειρά της Ρίτας. "Ο δικός μας λιποθύμησε. Έχει λιποθυμήσει 3 φορές!". Πως της έκοψε...
Μας στέλνουν 2 μέτρα μόλις πιο δίπλα. Και άλλη λίστα, και άλλη ουρά. Αναμονή 2 ωρών. Ο Javier να έχει σωριαστεί πανιασμένος στην καρέκλα. Η Ρίτα και εγώ με το θερμόμετρο στο χέρι μία να μετράμε τον πυρετό του Javier, μία τα δικά μας δέκατα. Και άλλη αναμονή. "Μα καλά, τι γίνεται;" "Ακόμα περιμένουν οι πρωινοί να πάρουν τις απαντήσεις τους και μετά θα μπουν οι απογευματινοί δεσποινίς". Δηλαδή εμείς που είμαστε βραδινοί να το χέσω ε;
Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Φύγαμε για ιδιωτικό. Ο Javier χειρότερα από ποτέ. Να μη νιώθει γρι! Εγώ παρκάρω και όταν μπαίνω μέσα να συναντήσω τους υπόλοιπους τον έχουν ήδη πάρει για εξετάσεις. Μαζεύεται κόσμος. Θείες, θείοι, παραθείοι. Κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, κάτι μικρά μας κυνηγάνε με ρουκέτες εμετού, μετρήσεις απο εδώ, εξετάσεις από εκεί και τελικά "χαμηλή εισρροή οξυγόνου-άμεση εισαγωγή". Χωρίς δεύτερη σκέψη κάνουμε τα χαρτιά. Έχουμε και άλλη επιλογή; Ναι. Να τον αφήσουμε να πεθάνει αλλά επειδή τον αγαπάμε και χωρίς αυτόν δε μπορούμε δεν το κάναμε.
Η ώρα έχει πάει ήδη 4 τα ξημερώματα. Ο Javier επιτέλους τακτοποιείται στο δωμάτιό του, μπαίνει στο οξυγόνο και όπως τον κοιτάω εκεί με τα σωληνάκια και τα κατάμαυρα ματάκια του η καρδιά μου ραγίζει. Φεύγω για το σπίτι. Κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, μαζεύω τα ρούχα του και γυρνάω στο νοσοκομείο. Αφήνω τη Ρίτα μόνη της. Ήρθε από Μυτιλήνη για να με δει και ζήτημα να την είδα 5 ώρες μέσα σε 5 μέρες. Έτυχε και αυτό. "Μη στεναχωριέσαι" μου λέει. "Σε 3 βδομάδες θα είμαι πάλι εδώ".
Μπαίνω στο δωμάτιο του Javier και τον κοιτάω να κοιμάται. Ξυπνάει. Του πιάνω το χέρι και κάθομαι δίπλα του στην ανάκλινδρη καρέκλα. "Συγνώμη που σου χάλασα τα γενέθλια" μου λέει.
Κάθε χρόνο εύχομαι να μην έρθει ποτέ εκείνη η περιβόητη μέρα των γενεθλίων μου. Μερικά χρόνια πριν έκανα ένα πάρτυ. Κάλεσα όλους τους κολλητούς, συμφοιτητές και φίλους μου. Δεν ήρθε κανείς. Παρά μόνο μερικά άτομα που δεν περίμενα καν να εμφανιστούν, που γούσταραν να είναι μαζί μου και να το κάψουμε. Το ένα τηλέφωνο έπεφτε μετά το άλλο.Και τι δεν άκουσα εκείνο το βράδυ. "Ρε συ αρρώστησα ξαφνικά..." "Βασικά δεν έχω αμάξι και που να παίρνω ταξί." "Είναι μακρυά ρε συ. Δε μπορούσες και εσύ να το κάνεις στο κέντρο;" Σόρρυ που δε σε ρώτησα! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τους ανύπαρκτους φίλους μου, τους βολεμένους, τις φιλίες του κώλου.
Φέτος κράτησες το μυαλό μου μακρυά από τέτοιες σκέψεις γιατί η μόνη μου έννοια ήσουν εσύ. Φέτος πέρασα τα γενέθλιά μου με εσένα να μου κρατάς σφιχτά το χέρι και με ανθρώπους που με αγαπούν να έχουν έρθει να με βοηθήσουν, να μου συμπαρασταθούν και να σε δουν. Με ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται και για σένα, δηλαδή δυο φορές για μένα. Φέτος με έκανες να καταλάβω οτι μπορώ να αγαπήσω κάποιον πραγματικά και να πάρω πίσω την αγάπη που δίνω, χωρίς να φοβάμαι οτι θα μου τη φέρουν.
Φέτος ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου.

It's a sick sick world and I'll be your medicine...

Tuesday, March 17, 2009

Α Ι Σ Χ Ο Σ

Πως μπορείς να ορίσεις έναν εγκληματία; Αναφέροντας το όνομα του Κενάν Ακίν. Ο Κενάν Ακίν είναι ο άνθρωπος (;) που δολογόνησε το 1996 εν ψυχρώ το Σολωμό Σολωμού στη Δερύνεια. Ο εν λόγω κύριος έδωσε για πρώτη και τελευταία φορά, όπως δήλωσε, συνέντευξη στην ελληνική τηλεόραση και συγκεκριμένα στην εκπομπή "Νέοι Φάκελοι", για να αποσαφηνίσει κάποιες "παρεξηγήσεις".
Υποστηρίζει πως ουδέποτε πυροβόλησε τον Σολωμού και πως ο Σολωμού είχε ήδη πέσει στο έδαφος από τα πυρά στρατιωτικών, όταν πρόταξε το όπλο του. Ο συνταξιούχος πλέον αξιωματικός Χαλίλ Σατραζάμ, σε πολύ πρόσφατες δηλώσεις του υποστηρίζει πως ουδέποτε έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο, ρίχνοντας το μπαλάκι φανερά στον Ακίν.
Αξίζει να σημειώσουμε οτι μόλις ένα μήνα πριν ο ίδιος ο Ακίν δήλωσε πως αν βρισκόταν ξανά εκεί, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, θα ξαναπυροβολούσε χωρίς δεύτερη σκέψη τον άτυχο Σολωμό Σολωμού.



Μιλώντας για το ποιόν του συγκεκριμένου ατόμου, αξίζει να σημειώσουμε πως έχει διετελέσει υπουργός και έχει κατηγορηθεί για χρηματισμό και παράνομη διακίνηση όπλων. Επιπλέον, είναι γνωστή η παρακρατική του δράση ως μέλος παραστρατιωτικής οργάνωσης και η στενή του φιλία με τον Ταγίπ Ερντογάν, το γνωστό μας κουμπάρο (α ρε χοντρέ Καραμανλή χαστούκια που θες). Ακόμα, αν και υπάρχει ένταλμα σύλληψης εις βάρος του από την Ιντερπόλ, φαίνεται πως έχει ιδιαίτερα στενή σχέση με ανώτατο στέλεχος στην κατεχόμενη Κύπρο, ο οποίος του εξασφάλισε την ελευθερία να κυκλοφορεί ανενόχλητος σε Κύπρο και Τουρκία. Ακόμα και η Ιντερπόλ δηλαδή δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι!
Ο Ακίν, για να συμπληρωθεί το παζλ της παράνοιας, κατεβαίνει ως υποψήφιος για τις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου στα κατεχώμενα, με το κόμμα Ελευθερίας-Μεταρρύθμισης(-ολικής αποσύνθεσης) του υπουργού εξωτερικών του ψευδοκράτους Τουργκάι Αβτζί . Για τέτοια σαπίλα μιλάμε.
Και εμείς ασχολούμαστε με οικονομικές κρίσεις, με τις ΗΠΑ και αρχίδια τούμπανα. Αντί να κοιτάξουμε τον κώλο μας ασχολούμαστε με τους κώλους των αμερικάνων. Δεν κοιτάμε που η Μπακογιάννη έφαγε άκυρο από τον Ομπάμα. Έχουμε καταντήσει να γλείφουμε κώλους σαν λαός. Αντί να διοικούμαστε μας διοικούν. Αντί να πατήσουμε πόδι καθόμαστε και ανεχόμαστε τα Ίμια, το Κυπριακό και ένα σωρό άλλα πράγματα, που μας θίγουν ως έθνος. Συγχαρητήρια στο γαμωκράτος μας!
Υσ. Γιατί δε μπορώ να βρω πουθενά στο διαδίκτυο πληροφορίες στα αγγλικά για τον Ακίν;....

Monday, March 16, 2009

Η εξέλιξη στα παιδικά κουκλάκια!

Κάποτε τα εν λόγω παιχνίδια "τραγούδαγαν" νανουρίσματα. Άντε και κανένα στρουμφοτράγουδο. Οι εξελίξεις όμως τρέχουν. Πως θα μπορούσαν τα παιχνίδια να μείνουν στάσιμα;...


Κοιτάχτε προσεκτικά κίνηση στο 0:20!!! Χαχαχα


Χωρίς σχόλια...

Friday, March 13, 2009

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Την Κυριακή των Αποκριών άλλη μια φοιτήτρια έπεσε θύμα βιασμού στον κεντρικότερο δρόμο της Μυτιλήνης, στην Ερμού, μετά από νυχτερινή διασκέδαση. Όλοι στη Μυτιλήνη, είτε ξέρουν είτε όχι το όνομα της άτυχης φοιτήτριας, έχουν καταλάβει ποια κοπέλα ήταν. Όλοι ξέρουν ότι είναι η φοιτήτρια «που ήταν ντυμένη χανούμισσα». Στιγματισμός.
Το χειρότερο είναι ότι όλοι ξέρουν και το όνομα του δράστη. Ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι»; Τα άτομα που δουλεύουν στα νυχτερινά μαγαζιά της προκυμαίας και που ήρθαν πρώτοι σε επαφή με το γεγονός. Είναι ντόπιος. Κανείς όμως δεν το αποκαλύπτει λέγοντας πως «αυτά τα πράγματα δε λέγονται».
Τι είδους αλληλεγγύη είναι αυτή που δίνει άφεση αμαρτιών σε έναν βιαστή; Πως εξαγνίζεις ένα τόσο απεχθές έγκλημα, όπως το βιασμό της ψυχής και του σώματος μιας νέας γυναίκας, ενός ανθρώπου που έχει όλη τη ζωή μπροστά του και εσύ τον ευνουχίζεις, του στερείς την ελευθερία να αγαπήσει και να εμπιστευτεί πραγματικά;
Θα έπρεπε πραγματικά να ντρέπεστε που συγκαλύπτετε τέτοια γεγονότα. Προσβάλετε τη Λέσβο. Δεν είστε άξιοι να αποκαλείστε άνθρωποι. Με τη στάση σας αυτή μειώνετε και ντροπιάζετε ένα ολόκληρο νησί. Αισθάνεστε περήφανοι για τη δήθεν κλικαρία σας που προστατεύει τους δικούς σας. Ντρέπομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για λογαριασμό σας. Ξυπνήστε πριν η κοινωνία μας γίνει μια κοινωνία φοβισμένων και συνενόχων. Η συγκάλυψη είναι έγκλημα! Όποιος γνωρίζει κάτι ας αποκαλύψει κάτι στις αρχές, έστω με ανώνυμο τηλεφώνημα. Θα ποστάρω συνεχώς πληροφορίες για το θέμα.
Εύχομαι ο δράστης να τιμωρηθεί με το χειρότερο και απεχθέστερο τρόπο.

τηλεμαραθώνιος

"Τι δουλειά κάνεις;"
"Τηλεκριτικός."

Έχω ακούσει για ανθρώπους που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Για ανθρώπους όμως που οικειοθελώς αυτοορίζονται «τηλεμαλάκες» πρώτη φορά ακούω!
«Σήμερα θα έχουμε σε ζωντανή σύνδεση την τάδε τηλεκριτικό» ανειδίκευτη αποτυχημένη tv persona που δεν κατάφερε να κάνει τηλεοπτική καριέρα και αρέσκεται στο να θάβει άλλους, συμπληρώνω εγώ.
Εδώ και καιρό προσπαθώ να δω τηλεόραση. Το μόνο που βλέπω όμως είναι ένα απέραντο κενό. Το ένα πρόγραμμα συναγωνίζεται το άλλο σε χαμηλό ποιοτικό επίπεδο και το κοντρόλ μου έχει καεί από το ασταμάτητο ζάπινγκ.
Gays, παρτουζούδες, αμόρφωτοι, losers, barbies και μαϊντανοί. Αυτό είναι το σκηνικό της ελληνικής ΜΑΣ τηλεόρασης. Εδώ και μια εβδομάδα ασχολούνται όλοι με το Λιανό και τη wannabe αλλήθωρη στάρλετ του Θέμου, που έγιναν χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Πήραν τον πούλο ο Mουtσινάs και η Ζαrίfη και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι! Όχι, δε φταίει που ο Mουtσινάs βγάζει το υποχθόνιο gay χιούμορ του, ούτε που στον κώλο της Ζαrίfη προσγειώνεται το προεδρικό αεροσκάφος. Απλά οι δυο τους δεν έδεσαν και κυρίως, η Ζαrίfη, τόλμησε να πάει κόντρα στη Μενεgάκi. Και η μπάλα πήρε και τον Μουτσινά…
Και μιας και είπαμε για τη Μενεgάκi, σας παρακαλώ πολύ, μην τολμήσει κανείς να μου ξαναπεί «τι όμορφη γυναίκα η Μενεgάκi, τι σώμα, τι τυχερή, τι πετυχημένη οικογένεια που έχει». Πραγματικά δε ξέρω πόσες ακόμα μαλακίες μπορούν να αντέξουν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Στο μόνο που την παραδέχομαι είναι ότι καταφέρνει να κινεί στους ρυθμούς της χιλιάδες κακομοίρες σε αυτόν τον άσπλαχνο κόσμο, που βλέπουν στο πρόσωπό της αυτό που θα μπορούσαν σε μια άλλη (και πολύ πιο μακρινή) ζωή να ήταν. Παρεμπιπτόντως, ποια γυναίκα θα μπορούσε να παντρευτεί κάποιον με τη φάτσα του Λάtσiου και να αισθάνεται ευτυχισμένη; Για όνομα του θεού δηλαδή. Θα πέσει ο Brad Pitt να πεθάνει!
Για τον Αρνaούτοglου τι να πω…. Το ότι τα ρίχνει και σε θηλυκές κότες είναι γεγονός. Το ότι είναι αχώνευτος απλά κάνει μπαμ. Αυτή η άμοιρη η (Μ)πουλέ, τι σκατά άχυρα έχει μέσα στο κεφάλι της; Τη μια χρονιά είναι trendy σταρ του Mad tv, την άλλη μεταμφιέζεται (και όχι μεταμορφώνεται) σε χαζοχαρουμενέ νοικοκυρά-σε-απόγνωση-to-be. Θα μου πεις, αν στα σκάγανε μωρή και εσύ τα ίδια θα έκανες. Και ίσως να έχεις και δίκιο.
Οι μεσημεριανές εκπομπές φαίνεται να έχουν ηρεμήσει λίγο φέτος. Η Στεfαnidου ασχολείται αποκλειστικά με το αν έχυσαν οι γύφτοι ή αν γέμισαν τα σεντόνια με την παρθενιά. Τους έχει πάρει κατ’ αποκλειστικότητα. Φαίνεται της κάνουν καλύτερη τιμή στην πρέζα. Η Λαμπίρη κάπως την παλεύει αλλά εκτός από τον Ρακιτζή όλοι οι άλλοι δίπλα της είναι για τον…Καιάδα. Η Σκοrdδά πάλι νομίζει ότι λέει ειδήσεις. Whatever.
Πάμε τώρα στο αγαπημένο μου τσίρκο, που αποτέλεσε την αφορμή για να γράψω όλα αυτά. Το ΚουςΚους το μεσημέρι!
«Είσαι αμόρφωτος, με ευχέρεια λόγου που αγγίζει την αναίδεια; Γίνε πανελίστας στο ΚουςΚουs! Προοπτικές εξέλιξης! Έχεις το δικαίωμα να αυτοαποκαλείσαι δημοσιογράφος και να απαιτείς και από τους άλλους να σε φωνάζουν έτσι!»
Ποια είναι τέλος πάντων όλα αυτά τα ζώα που έχουν μαζευτεί εκεί και εκθέτουν την άποψή τους ως άλλοι γκουρού της γνώσης; Για τις στιλιστικές επιλογές τους δε, καλύτερα να μη μιλήσω. Τα μπλουζάκια τα αμάνικα τα psychedelic τα φοράγαμε στην πρώτη γυμνασίου γαμώ την πουτάνα μου! Δε μπορείτε για μια φορά στη ζωή σας να ντυθείτε σαν φυσιολογικοί, καλόγουστοι άνθρωποι; Μου βγάζετε έξω και τα σαπιοβυζιά σας. Η μία είναι πιο γριά από την άλλη και μου ανταγωνίζεστε λες και είστε 20άρες. Το δικό μου το βυζί είναι εγγύηση, το ξέρει ο κόσμος όλος! Το δικό σας είναι για να απλώνεις τραχανά.
Ποιοι είναι οι λόγοι για να δουλέψει κάποιος σε πανελίστικη εκπομπή;
α) Παίρνεις συνεντεύξεις από άτομα τύπου Μάro Liτrα (που είναι σαν να την έχουν χ**** χίλιες φορές και να έχει καεί στο πρόσωπο) και το θεωρείς αυτό δουλειά. Οκ. Είσαι άτομο χαμηλού νοητικού επιπέδου!
β) Σου κόβει και λίγο αλλά γουστάρεις τα λεφτά, το κουτσομπολιό, το σταριλίκι. Οκ. Είσαι μαλάκας!

Δυστυχώς, πολλά από τα άτομα που δουλεύουν σε τέτοιου είδους εκπομπές, λένε δημόσια ότι έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο και έχουν το θράσος να το χρησιμοποιούν και σαν επιχείρημα για να κατοχυρώσουν την αυθεντία τους (!!!) σε κάποια ανεβασμένου (...) επιπέδου συζήτηση! Σας παρακαλώ πολύ, μην προσβάλετε τους υπολοίπους που έχουν πάρει πανεπιστημιακά πτυχία!
Το δε άχτι μου το έβγαλα σήμερα, που το ΚουςΚους είχε σε σύνδεση τη θεά Θώδη. Η Θώδη το έχει χαμένο. Αυτό είναι γνωστό. Όχι όμως γιατί είναι χαζή αλλά γιατί ίσα ίσα ξέρει πολύ καλά τι της γίνεται. Ίσως να το έχει παρακάνει λιγάκι αλλά ποτέ δεν έβλαψε κανένα. Άσε που μας κάνει και γελάμε.

Σήμερα λοιπόν έριξε ένα απίστευτο ξέχεσμα σε όλους αυτούς αποκαλώντας τους πανελίστες και κυρίως σε αυτή την αχώνευτη την αρκούδα τον Νάσο. «Πόσα παίρνεις εσύ ρε;» του λέει.
Απάντηση «Αν δεν ήταν η τηλεόραση δε θα ήσασταν εδώ κ. Θώδη. Δε θα ήσασταν τίποτα.»
Και εδώ η Θώδη δίνει ρέστα. «Εγώ έχω φωνή ρε. Εσύ δε θα είχες δουλειά ρε χαμένε!» (ή κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι ακριβώς, βάζω και λίγο σάλτσα). Για να μην πολυλογώ, η Θώδη πολύ ωραία τους είπε πως λίγο-πολύ από όλες αυτές τις ιστορίες όλοι έχουν βγάλει κάτι, και αυτοί έβγαλαν τα ρεπορτάζ τους και αυτή έκανε το κέφι της, και γενικώς να πάψουν να της πρήζουν τα παπάρια που δεν έχει, γιατί είναι ψευτομαχητές και αγωνιστές της ποιοτικής τηλεόρασης. Θώδη μαζί σου γερά με τσαμπουκά!
Σταματήστε ρε καραγκιόζηδες να σχολιάζετε τους άλλους και ασχοληθείτε με το απαυτό της Λitrα, αφού στην πραγματικότητα μόνο αυτό μπορείτε να κάνετε. Πέρυσι βγάζατε και καμιά τηλεφωνική γραμμή στον αέρα και ακούγαμε και τίποτα ενδιαφέρον και πάνω απ’ όλα αληθινό. Όλα εσείς τα δημιουργείτε. Εσείς ανεβάζετε και κατεβάζετε ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη δουλειά τους και το μορφωτικό τους επίπεδο. Εσείς βγάλατε τη Θώδη και τώρα θέλετε να πέσετε να τη φάτε. Εσείς αναπαράγετε τη μαλακία στον κόσμο προβάλλοντας emo-Μπεζαντακούδες-Βέρες Λάμπρου-και το μουνί ξυρίζεται.
Όσο για τη δικαιολογία "είμαι για περισσότερα αλλά δε μπορώ να βρω δουλειά αλλού", όλα είναι θέμα επιλογής ρε μπακλαβά! Πήγαινε δούλεψε σε στριπ μπαρ αν σε χαλάει αυτή η δουλειά. Περισσότερη αξιοπρέπεια θα έχεις...
Και κάτι για το τέλος, αναφορικά με το νέο τρεντ των «ψυχαγωγικών» εκπομπών. Ποιος σας έχει πει ρε γαμώτο πως μας ενδιαφέρει τι νούμερα κάνει ο κάθε ατάλαντος και μας τα πρήζετε με ολόκληρες καρτέλες της AGB καθημερινά; Καλά που μας δείχνετε τις καθημερινές μεταβολές γιατί το βράδυ δε θα μπορούσα πραγματικά να κοιμηθώ. Ας μη ξεχνάμε οτι τα νούμερα αυτά είναι στημένα έτσι;...
Αγαπητέ αναγνώστα, συγχώρεσέ με για το λεξιλόγιο αλλά με πνίγει το δίκιο. Τέλος, να σου πω και μια φλασιά που μου ήρθε. Μη ξαναστείλεις ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΛΕΩ μήνυμα σε τηλεοπτική εκπομπή για να κερδίσεις λάπτοπ-ψηφιακή-ταξίδι στο Ουζμπεκιστάν. Είναι περισσότερο από στημένα. Ξέρω από μέσα πως τα δώρα είναι οικογενειακή υπόθεση...


ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΩΔΗ ΡΕ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΞΥΡΙΣΜΕΝΟ!
ΤΟ ΝΙΝΙ ΣΕΡΝΕΙ ΚΑΡΑΒΙ!


Υσ1. Το ότι η 24χρονη Βέρα Λάμπρου χώρισε για τα μάτια του 22χρονου συντρόφου της το μάθατε; Εγώ το έμαθα live! Τα καλύτερα πετυχαίνω.
Υσ2. Σε λίγες μέρες κλείνω τα 12.

Tuesday, March 10, 2009

τα λεφτά του Φαραώ

Τι στο καλό συμβαίνει με την οικονομική κρίση; Οι τηλεοράσεις βουίζουν, το μόνο που ακούω σε διάφορες συζητήσεις είναι η έλλειψη χρημάτων. Πείνασε η Αμέρικα και πρέπει να πεινάσουμε όλοι. Μια ζωή στο ρυθμό των άλλων. Πότε θα ξυπνήσουμε; Οικονομική κρίση; Εγκεφαλική κρίση...
Εγώ βλέπω πως φέτος περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος ανοίγεται. Βγαίνει, αγοράζει, ξοδεύει. Που την είδατε την οικονομική κρίση; Ναι, ο τζίρος έχει πέσει και οι απολύσεις αυξάνονται ραγδαία. Να' ναι καλά οι μεγαλοεταιρίες που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση. Πάρτε το χαμπάρι. Είναι στη φύση του Έλληνα να περνάει καλά. Και η συντέλεια του κόσμου να γίνει θα την απολαμβάνει από τη νέα πλάσμα οθόνη του.
Δε ξέρω πως γίνεται -εσείς θα μου πείτε- αλλά ποτέ κανείς δεν έχει χρήματα για ένα σινεμά. Αλλά θα την χτυπήσει την ταβερνούλα του. Κανείς δεν έχει λεφτά για ένα θέατρο. Αλλά το καφεδάκι του θα το πιει. Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου στο Λύκειο να παρακαλάω κόσμο και κοσμάκι να πάμε ένα σινεμά. Κανείς! "Θέλω τόσο πολύ αλλά δε βγαίνω ρε συ gomena". Μην πιεις 2 καφέδες ρε γελοίε στο κάτω κάτω!
Όλα είναι θέμα επιλογών. Ξέρω άτομο που μου κλαίγεται συνεχώς και κάθε μέρα μου παρουσιάζει και ένα νέο καλλυντικό που αγόρασε. Στην οικογενειακή επιχείρηση κανείς δεν πληρώνει. Όλοι πνίγονται στα χρέη. Παρόλα αυτά σκάνε μύτη με νέο τζιπάκι, υπερσύγχρονο κινητό και απαστράφον ρολόι. Και τα παιδιά στην τρίχα για να συμπληρώσουν την εικόνα της μάχιμης μικροαστής οικογένειας. Και δώστου Diesel, και δώστου 3Guys, και δώστου Benetton!
Το αστείο είναι οτι κανείς δεν τους κακολογεί. Όλα αυτά που μια δεκαετία πριν θα θεωρούνταν υπερκαταναλωτισμός αποτελούν στις μέρες μας τρόπο και ποιότητα ζωής. Θεωρούμε αυτονόητο το καλό αμάξι, το πολυτελές ιδιόκτητο σπίτι, το καλό ντύσιμο. Ποιος δε θέλει άλλωστε μια άνετη ζωή; Μια ζωή στην οποία να μπορεί όμως να αντεπεξέλθει οικονομικά. Γιατί καλά όλα αυτά. Το χεράκι να το βάζεις στην τσέπη όμως πριν πληρώσεις, για να ξέρεις τι έχεις και μέχρι που αντέχεις.
Δεν είναι η οικονομική κρίση το πρόβλημά μας. Η έλλειψη κρίσης είναι. Δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε το αναγκαίο από την πολυτέλειας. Και δυστυχώς, στις μέρες που ζούμε, κάτι τέτοιο φαντάζει πιο μακρινό από ποτέ. Ετοιμαστείτε για τον ερχομό της πυραμίδας...



Ζήτω τα φτωχά πλην τίμια αγόρια των δυτικών προαστίων.

I got no money.

Nevermind. I just like you the way you are!

Sunday, March 8, 2009

we are the people who rule the world

Κάπου εκεί ανάμεσα στους Empire of the sun και την –ο Θεός να την κάνει– πτυχιακή μου, συνειδητοποίησα πως το μυαλό, ενώ πρέπει να μας συνετίζει και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, ασυνείδητα ταξιδεύει και σκέφτεται πράγματα μπερδεμένα και πολλές φορές απαγορευμένα. Συνειδητοποίησα ακόμα, πως η αγάπει πονάει. Όσος καιρός και αν περάσει.
Are you gonna leave me now? Το έχεις κάνει ήδη. Ή το έκανα εγώ; Δε ξέρω αν φταίει η μουσική ή το μπερδεμένο μου μυαλό, δε ξέρω καν αν το παθαίνουν και αλλοι ή μόνο εγώ. Σκέφτομαι συνεχώς: "Τι και αν;". Τι και αν είχα αντιδράσει αλλιώς τότε; Τι θα γινόταν αν του έλεγα ότι τον αγαπούσα και δεν τον άφηνα να με θεωρεί μια αναίσθητη σνομπ εγωίστρια; Ή τι θα γινόταν αν δεν τον είχα φοβήσει, εκφράζοντάς του τα συναισθήματά μου; Γιατί και αυτό μας έχει τύχει…Τι θα γινόταν αν δεν τον είχα απορρίψει από τη ζωή μου;
Can’t you be believing now? Σε τι μπορεί να πιστέψει κανείς; Σε όσα έχουν γίνει; Σε όσα έπρεπε να γίνουν; Σε όσα τελικά θα γίνουν; Έχουν όλα το σκοπό τους και το χρόνο τους; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Κάθε σκέψη με λυπεί γιατί συνειδητοποιώ πως τις περισσότερες φορές τα πράγματα απλά γίνονται έτσι. Παίρνουν μια τυχαία πορεία. Και πολλές φορές σου βγαίνουν σε καλό. Άλλες πάλι αναρωτιέσαι τι θα έπρεπε να είχες κάνει. Σε κάθε περίπτωση περνάς ατελείωτες ώρες κοιτώντας το ταβάνι.
Πληγώνομαι σε κάθε μήνυμα που μου στέλνει. Πληγώνομαι όταν τον βλέπω με τη νέα του κοπέλα και ας έχω συνειδητοποιήσει πως εγώ και αυτός δε μπορούμε ποτε να υπάρξουμε. Πληγώνομαι και όταν τον βλέπω τυχαία να περνά, φευγάτος, ενώ εκείνος όχι. Πληγώνομαι όταν έχει αλλάξει κινητό και δεν τον βρίσκω πια να δω τι κάνει. Πληγώνομαι, όχι γιατί ζηλεύω αλλά γιατί βασανίζω το μυαλό μου με το «τι και αν»…
Μας άξιζε τελικά κάτι τέτοιο; Ίσως να μην ταιριάζαμε τελικά αλλά δεν το δοκιμάσαμε. Θα μπορούσα να είχα κοιμηθεί επάνω σου, μετά από 10 σφηνάκια ursus. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει μαζί στη Χαβάη. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει έρωτα στην τουαλέτα της δουλειάς σου. Θα μπορούσαμε να κάναμε παιδιά!
Τουλάχιστον έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Αντίθετα με εσένα, προσπάθησα. Άλλοτε πάλι μετανιώνω που δεν έδωσα πολλά. Έδωσα σίγουρα όμως περισσότερα από εσένα. Αυτή είναι όμως η ζωή. I can’t do well when I think you’re gonna leave me but I’M GONNA TRY. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.
Σε ευχαριστώ που υπήρχες έστω και "λίγο" στη ζωή μου.


Thursday, March 5, 2009

Άντε μπας και βρούμε την υγειά μας με τους ταρίφες

Είμαστε η μοναδική χώρα στo πολιτισμένο ημισφαίριο , όπου γλείφουμε με εξευτελιστική δουλοπρέπεια τον ταξιτζή για να κάνει το αυτονόητο.
Το αυτονόητο είναι να σταματήσεις το άδειο Ταξί να ανοίξεις την πόρτα να καθίσεις αναπαυτικά στο κάθισμα και να πεις στον ταξιτζή : Παγκράτι π.χ. και ο ταξιτζής να σου πει μάλιστα και να ξεκινήσει....................
Δυστυχώς όλοι σας ξέρετε ότι δεν γίνεται έτσι........
Αλλά στις περισσότερε περιπτώσεις ....έτσι
Ο ταξιτζής έρχεται άδειος.........
Ελαττώνει ταχύτητα με ανοιγμένο παράθυρο......
Εσείς σκύβετε με εμφανές δουλοπρεπές ύφος και μια χρειά παράκλησης ψελλίζοντας διστακτικά : Παγκράτι.........
Ο ταξιτζής γκαζώνει και σεις στην χειρότερη περίπτωση του ρίχνεται μία μούντζα καθώς απομακρύνεται ψάχνοντας για τον επόμενο πελάτη , που θα έχει την τύχη να έχει προορισμό σύμφωνα με τις προτιμήσεις του Ταξιτζή.......
Υπάρχει Βέβαια και ποιο αποτελεσματικός τρόπος............
Σταματήσατε ένα ταξί στον δρόμο και ο οδηγός του αρνήθηκε να σας
επιβιβάσει όταν άκουσε τον προορισμό σας;

Κρατήστε τον αριθμό κυκλοφορίας του , καλέστε στον τετραψήφιο αριθμό 1019 και προχωρήστε στην καταγγελία σας , επωνύμως , κατά προτίμηση.

Χθες , ο υπουργός Μεταφορών - Επικοινωνιών κ. Κ. Χατζηγάκης εγκαινίασε την υπηρεσία «Τηλεφωνικό Κέντρο Παραπόνων για Ταξί» η οποία λειτουργεί πιλοτικά από σήμερα και για τρεις μήνες. Στη συνέχεια θα επεκταθεί η θεματολογία και οι προσφερόμενες μέσω της γραμμής , υπηρεσίες.

Τους τρεις μήνες της πιλοτικής λειτουργίας του το κέντρο θα εξυπηρετεί το κοινό από 8.00 π.μ - 10.00 μ.μ. τις εργάσιμες ημέρες και από 8.30 π.μ - 8.00 μ.μ. κάθε Σάββατο , ενώ η χρέωση αντιστοιχεί σε απλή τηλεφωνική κλήση.

Το 1019 θα είναι στη διάθεση των κατοίκων Αθηνών , Πειραιώς , Δυτ. και Αν.. Αττικής , Θεσσαλονίκης , Αχαΐας , Ηρακλείου και Ρόδου , ενώ σχεδιάζεται η επέκτασή της υπηρεσίας σταδιακά σε όλη την Ελλάδα.

Η λειτουργία της γραμμής περιλαμβάνει:
- Ενημέρωση για πιάτσες , τιμολόγια , ειδικές χρεώσεις , αλλά και τις υποχρεώσεις των αυτοκινητιστών.

- Καταγγελίες σχετικά με προβλήματα λειτουργίας ή παράνομες χρεώσεις.
Η επιβολή κυρώσεων αφορά μόνο στις επώνυμες καταγγελίες και μετά τη διασταύρωση των στοιχείων του καταγγέλλοντος.

- Οι καταγγελίες θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά δύο φορές τη μέρα στις υπηρεσίες των Νομαρχιών.

- Για ζητήματα όπως ληστείες και κλοπές οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου και των Νομαρχιών θα ενημερώνονται άμεσα.

- Οι πολίτες θα ενημερώνονται τηλεφωνικά για την έκβαση των καταγγελιών τους.

Το κόστος του πιλοτικού προγράμματος ανέρχεται σε 44.000 ευρώ , ενώ πληροφορίες θα παρέχονται και στα αγγλικά.

Παράλληλα , ο κ. Χατζηγάκης ανακοίνωσε την εγκατάσταση συστήματος τηλεματικής στα ταξί. Η συγκεκριμένη υπηρεσία θα παρέχει τη δυνατότητα , προς το τέλος του 2009 , κλήσης ταξί και ειδοποίηση του επιβάτη μέσω sms ή e-mail , πληρωμή μέσω πιστωτικών καρτών , εντοπισμό θέσης του οχήματος μέσω ηλεκτρονικών χαρτών , εύρεση απολεσθέντων.

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ! ! !

Ξέρω πως κάτι τέτοια τα έχετε διαβάσει 100 φορές αλλά το συγκεκριμένο μέηλ απλά το λάτρεψα.

1)ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ DONALD ΕΙΝΑΙ:DONALD FAUNTLEROY DUCK
2)TO 1997,OI AMEΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΓΛΥΤΩΣΑΝ 40,000$ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΕΛΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΑΛΑΤΑ.
3)ΜΙΑ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΑ ΑΦΤΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ.
4)ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ ΦΥΤΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟ ΣΚΙΟΥΡΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑΒΟΥΝ ΣΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΡΥΨΑΝΕ.
5)ΤΟ ΝΑ ΦΑΣ ΕΝΑ ΜΗΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙΣ ΞΥΠΝΙΟΣ.
6)ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΤΕΝΤΩΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΝΕ.
7)ΟΙ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΕΣ ΧΡΩΜΑΤΟΣ ΜΠΛΕ ΠΡΟΤΙΜΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ
8)ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ 20 ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ.......ΗΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ
9)ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΛΥΨΕΙ ΤΟΝ ΑΓΚΩΝΑ ΤΟΥ...ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ
10)ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΤΡΟΦΙΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΛΑΕΙ...ΤΟ ΜΕΛΙ
11)ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ-ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΑΤΙ ΑΝΟΙΧΤΟ
12)ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΣΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΠΑΓΩΤΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΒΑΝΙΛΙΑ.
13)ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ 4 ΦΟΡΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ
14)ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ
15)ΟΙ ΔΕΞΙΟΧΕΙΡΕΣ ΖΟΥΝ ΚΑΤΑ ΜΕΣΟ ΟΡΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡΕΣ
16)ΤΟ ''ΚΟΥΑΚ'' ΤΗΣ ΠΑΠΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟ..ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ
17)Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΜΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ...Η...ΓΛΩΣΣΑ
18)ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΦΤΑΡΝΙΣΤΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ...
19)ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΛΑΔΙ ΚΙΝΗΤΗΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ 25 ΛΙΤΡΑ ΝΕΡΟΥ ΜΗ ΠΟΣΙΜΟ
20)ΟΙ ΧΙΜΠΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑ ΖΩΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ
21)ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΒΡΑΔΙΝΟ ΥΠΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
22)ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ 70% (ΑΝ ΟΧΙ ΤΟ 100%) ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΓΛΥΨΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΚΩΝΑ ΤΟΥΣ.....
23)ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΟΥΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟ ΜΕ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΜΗΣ ΩΣ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΚΩΝΑ ΜΑΣ
24)ΟΤΑΝ ΛΙΠΟΘΥΜΑΜΕ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ...
25)ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΟΡΓΑΣΜΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 30 ΛΕΠΤΩΝ
26)ΤΟ ΜΟΝΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΟΡΑΣΗ ΣΧΕΔΟΝ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ,ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ
27)ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΥΡΜΗΓΚΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
28)Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΓΑΣΜΟ ΔΙΑΡΚΕΙ 11 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ
29)ΣΤΗ ΝΟΤΙΟ ΑΦΡΙΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΟΙ ΧΙΜΠΑΤΖΗΔΕΣ ΦΑΝΕ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΑΜΑΡΟΥΛΑ ΜΕΘΟΥΝ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΡΕΚΟΡ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΦΡΟΥΤΟ ΠΟΥ ΖΑΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΦΑΝΤΑ
30)Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΕΒΕΙ
31)ΚΑΤΑ ΜΕΣΟ ΟΡΟ ΧΑΝΟΥΜΕ 6 ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
32)ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΕΜΕΤΟ!!!!!!
33)ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ ΓΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ
34)ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΟΥΙΣΚΙ ΕΧΕΙ ΙΣΕΣ ΘΕΡΜΙΔΕΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ
35)ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 7ο ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
36)Ο MEL BLANC (Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΠΑΓΚΣ ΜΠΑΝΙ) ΕΙΝΑΙ ΑΛΕΡΓΙΚΟΣ ΣΤΑ ΚΑΡΟΤΑ
37)ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ ΣΟΥ
38)ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ,ΕΝΩ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΜΥΤΗ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ
39)ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ 13 ΜΥΕΣ ΕΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΦΙΑΣΕΙΣ 43...
40)Η ΠΑΡΑΓΩΓΗΚΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΙΤΗ
41)ΜΙΑ ΜΕΣΗ ΚΑΡΕΚΛΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 14 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
42)Ο ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΚΥΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ
43)ΟΙ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΣΤΡΙΒΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΠΗΛΙΑ
44)ΑΠΟ ΤΑ 800 ΚΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΝΗΣΑΚΙΑ ΚΑΥΜΑΝ ΝΟΤΙΑ ΤΟΥ ΜΙΑΜΙ,ΤΑ 685 ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.ΤΑ ΝΗΣΑΚΙΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ
45)ΤΟ 61% ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΙΝΑΙ SEX-SITES
46)ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 21 ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΓΟΝΕΙΣ
47)Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ SEX ΕΙΝΑΙ 15,3
48)ΟΙ ΕΣΚΙΜΟΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΨΥΓΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΓΩΝΟΥΝ ΤΑ ΤΡΟΦΙΜΑ ΤΟΥΣ
49)Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΜΗΚΟΥΣ ΕΝΟΣ ΠΕΟΥΣ ΣΕ ΣΤΥΣΗ ΕΙΝΑΙ 13,2 cm.
50)96% ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΠΟΙΗΘΕΙ ΟΡΓΑΣΜΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
51)Ο ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΣΩΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΒΓΕΙΚΕ 3ος
52)ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΡΕΚΟΡ GUINESS ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΡΕΚΟΡ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΚΛΑΠΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ
53)ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΧΕΙ ΤΥΠΩΘΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΟ,ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΚΕΑ
54)6 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ 59% ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ,ΚΑΙ ΟΙ 6 ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
55)ΤΑ ΜΟΝΑ ΖΩΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ
56)ΤΟ 97% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΤΥΛΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ...
57)ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ 40 ΒΑΘΜΩΝ ΚΕΛΣΙΟΥ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙΕΙ 14,4 ΘΕΡΜΙΔΕΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ
58)ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ -40 ΒΑΘΜΩΝ ΚΕΛΣΙΟΥ Η ΑΝΑΣΑ ΠΑΓΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΗ ΓΗ ! ! !
59)Ο ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ
60)ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙΟΥ (Α4) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΠΛΩΘΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 7 ΦΟΡΕΣ
61)ΑΝ ΧΤΥΠΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙΣ 150 ΘΕΡΜΙΔΕΣ ΤΗΝ ΩΡΑ
62)ΜΙΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ 9 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ
63)ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ............
64)ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
65)ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΤΡΩΝΕ 72.000 τ.μ ΠΙΤΣΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ
66)Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΖΩΟ ΜΕ 4 ΓΟΝΑΤΑ
67)ΤΟ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ LAS VEGAS
68)Η ΓΗ ΖΥΓΙΖΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 6.588.000.000.000.000.000.000.000 ΤΟΝΟΥΣ!!!!!!!!!!!!
69)ΕΝΑΣ ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ ΡΑΜΦΙΖΕΙ 20 ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ
70)Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΡΙΔΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ..

Wednesday, March 4, 2009

Roisin

"Roisin goes West" αναφέρει το blog της Roisin Murphy χαριτολογώντας για τα πάρε-δώσε της πολυαγαπημένης Roisin με τον πολυαγαπημένο Kayne West. Ο πολυαγαπημένος με εξέπληξε πέρυσι με τη συνεργασία του με την πολυαγαπημένη Estelle και ελπίζω οτι θα κάνει το ίδιο και φέτος με την πολυαγαπημένη Roisin.


Και επειδή υπάρχει πολλή αγάπη στον αέρα, σας παραχωρώ τις φωτογραφίες από το πάρτυ του West, στο οποίο τραγούδησε η Roisin. Kαι όπως είπαμε...love is in the air!



H Roisin και δύο αμερικανοί πεζοναύτες.



Η Roisin και η παλιοσειρά που τα λένε. Ο ένας κάτι σαν να γλείφει εκεί πέρα...


Η Roisin και ο πεζοναύτης που γλίστρησε πάνω στον άλλο πεζοναύτη.

Χωρίς σχόλια...

Ήταν μια ευγενική προσφορά του xxx. ;-)

ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Πλέον δε μεταμφιέζονται μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα αντικείμενα...
Στη Ναύπακτο μεταμφίεσαν ένα ολόκληρο club σε υπό κατάληψη πανεπιστήμιο. Έξω από το club είχαν κρεμάσει ένα τεράστιο πανό που έγραφε ΚΑΤΑΛΗΨΗ καθώς και μια πινακίδα "Οδός Στουρνάρη" και μέσα...τα λόγια είναι περιττά! Είναι πολύ μπροστά τελικά εκεί στην επαρχία!

Tuesday, March 3, 2009

Η γέφυρα των αναστεναγμών


11,70 ευρώ σε κάθε πέρασμά μας από τη γέφυρα.
Αναρωτιέμαι πόσο κόστισε τελοσπάντων αυτή η γέφυρα και δε μπορούμε να τη ξεχρεώσουμε ακόμα...

Wednesday, February 25, 2009

whatever

Αποκόμματα εισιτηρίων, αποδείξεις, σκισμένες σελίδες και γενικά, χαρτιά που είναι μικρότερα του μεγέθους Α4 δεν ανακυκλώνονται - όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά γιατί δεν έχει μεριμνήσει η ΕΕΑΑ για την ανακύκλωσή τους.
Δηλαδή θέλετε να μου πείτε πως εδώ και 5 τουλάχιστον χρόνια που ανακυκλώνω τόνους χαρτιών, φυλλαδίων, σημειώσεων, που φτάνω μέχρι και σε άλλη πόλη για να βρω κάδο καθαρό από οργανικά απορρίματα, που μου έχουν πέσει τα χέρια να κουβαλάω χαρτιά και χαρτιά από τη δουλειά, θέλετε να μου πείτε λέω πως ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ; Βαθιές ανάσες...

Thursday, February 19, 2009

Έγκλημα δίχως τέλος στον Ασωπό‏

Στην αρχαιότητα οι Πλαταιείς τον θεοποίησαν και τον αναγνώριζαν ως βασιλιά με καταγωγή από τον Κιθαιρώνα. Και όχι άδικα. Για αιώνες ο Ασωπός υπήρξε το βασικό συστατικό στοιχείο για τη επιβίωση ανθρώπων και ζωών, δίνοντας ζωή στον κάμπο και εισόδημα στους αγρότες.
Πριν από 40 χρόνια, με ειδικό διάταγμα της χούντας, το ποτάμι έγινε αποδέκτης λυμάτων και μετατράπηκε σε χαβούζα επικίνδυνων τοξικών, που ρέουν σε επιφανειακά και υπόγεια νερά σκοτώνοντας κάθε είδος ζωής.
Με ψήφισμά του, ο ΣΚΑΪ καλεί τους πολίτες να αντιδράσουν μέσω της υπογραφής τους στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση του Ασωπού και των Οινοφύτων.

Sunday, February 15, 2009

------κενό------

Σήμερα μου ήρθε η ιδέα για κάτι μεγάλο. Δε ξέρω πως και γιατί. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ξανά σοβαρά. Τους τελευταίους μήνες όμως τα πολύ στενά μου πρόσωπα το αναφέρουν με ύφος επιτακτικό. "Πρέπει να το κάνεις". Δεν το σκέφτηκα πολύ. Απλά έχω αρχίσει να πιστεύως πως όντως πρέπει να το κάνω και οτι ίσως το μέλλον μου να είναι εκεί. Άλλωστε, ποιος μπορεί να καθορίσει το μέλλον του; So, let's just wait and see...

Friday, February 6, 2009

Nothing is gonna change my love for you...

Δεν προλαβαίνω να διορθώσω.
Δε θα βάλω τα κλάματα.
Δε θα ανακατευτώ.
Δε θα εκνευριστώ.
Θα ακούσω το La Ritournelle και θα σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που έχω κάποιον να με αγαπάει. :-)
Nirvana!

Η γριά στο καρναβάλι...

Οι διαφημίσεις του Jumbo είναι οι καλύτερες. Έλα δε θέλω σούξου μούξου που(ρι)τανιές! Είναι κορυφή λέμε! Έχουν τους απίστευτα γελοίους στίχους και η μουσική τους είναι όλα τα λεφτά. Τι βραζιλιάνες "μπάμπο όλα ξεκόλλα" έχουμε ακούσει, τι "πλάτσα-πλούτσα, στα Jumbo έχει τιμές, μικρές σαν τα κουκούΤΣΑ" (α ρε Θήβα αθάνατη), τι ρεμπέτικους καημούς "αααααχ τα βάσανα", τι χριστουγεννιάτικο-Jumbo "άλλος παίρνει τη δόξα" (και άλλος τον *****)...
Η νέα διαφήμιση όμως για τα αποκριάτικα είδη είναι από άλλη διάσταση! Την τραγουδάω συνέχεια. Ελπίζω να τη βγάλουν και σε τηλεοπτικό σποτάκι!
Έλα η γριάααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!


Υσ. Μου έχουν πει οτι τις διαφημίσεις της γράφει ο ιδιοκτήτης των Jumbo. Αν ισχύει αυτό υποκλίνομαι διπλά!

CineTv

Το ότι τα κρατικά κανάλια μας πιάνουν τον κώλο, απαιτώντας την καταβολή του αδιανόητου τέλους των 30 ευρώ το δίμηνο, είναι γεγονός. Το ότι είναι τα μόνα κανάλια που παίζουν καλές, ποιοτικές ταινίες, που να αξίζει να τις δεις, είναι επίσης γεγονός. Γι’ αυτό ξεχνάμε (μερικώς) τα 30 ευρώ.
Χθες ήθελα να κοιμηθώ νωρίς. Η τηλεόραση όμως ήταν άκρως δελεαστική, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα μου. Έπαιζε ταυτόχρονα Sex and the City, Niptuck και ένα ντοκυμαντέρ για τις Κρίσεις Πανικού, αναγκάζοντάς με να κάνω συνεχές ζάπινγκ. Όλα σταμάτησαν όμως όταν πέτυχα στη ΝΕΤ τον Guillaume Canet, που δε μπορώ να προφέρω καλά το όνομά του, με μακρύ μαλλί και χωρίς μπλούζα. Κυρίως χωρίς μπλούζα.
Η ταινία φαινόταν από την αρχή καλή. Αποδείχτηκε όμως αριστουργηματική. Κράτησε μέχρι τις 3.30 και δε σκέφτηκα ούτε λεπτό να πέσω για ύπνο. Ήταν φοβερή από κάθε άποψη: φωτογραφία σε στυλ Αμελί, τρομερές ερμηνείες, σκηνοθεσία με πλάνα «ατελή», που έκοβαν ακόμα και τους ηθοποιούς, προσδίδοντας έτσι αληθοφάνεια σε μια κατά τ’ άλλα σουρεαλιστική ταινία, παρουσίαση μιας ομάδας ανθρώπων χαμηλών προσδοκιών (και είναι πολλοί γύρω μας), το αμερικάνικο όνειρο μέσα από κάτοπτρο γαλλικό και τέλος η παρουσίαση της ασθένειας της ναρκοληψίας, που ανέκαθεν μου κινούσε το ενδιαφέρον. Και, πως θα μπορούσα να ξεχάσω τις εξαιρετικές μουσικές επιλογές; Κλασσικά 70s, αγαπημένη μουσική των Γάλλων αλλά και σύγχρονα ρυθμικά κομμάτια με χαρακτήρα. Αρκεί να σας πω ότι έχουν βάλει μέχρι και «Snoop Dogg-Drop it like it’s hot» και ταιριάζει τ-έ-λ-ε-ι-α! Για τόσο ψάξιμο μιλάμε. Να και ένα λινκ με τα τραγούδια του soundtrack. Να πούμε πως το soundtrack είναι δια χειρός Sebastian Tellier. Αυτό τα λέει όλα...
Η ταινία ονομάζεται Narco (στα αγγλικά Narco: The Secret Adventures of Gustave Klopp). Δε ξέρω αν θα καταφέρετε να τη βρείτε σε βιντεοκλάμπ. Ούτε τρέιλερ στο youtube δεν έχει. Αν ξέρετε καλά γαλλικά παραγγείλετέ την μέσω ίντερντ.


Ο Guillaume Canet απλά τέλειος. Αναρωτιέμαι πως ο θεός είναι τόσο μεγαλόκαρδος με κάποιους ανθρώπους. Κούκλος; Ναι. Φοβερός ηθοποιός; Και πάλι ναι. Χρόνια στην κορυφή της καλλιτεχνικής ελίτ της Γαλλίας, πιστεύω πως θα είναι σύντομα το νέο μεγάλο χαρτί του Hollywood, ακολουθώντας τα βήματα των συμπατριωτών του Audrey Tautou και νυν συντρόφου του, Marion Cotillard.
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, δείτε σε dvd το Ensemble, c'est tout (με τον άκυρο αγγλικό τίτλο Hunting and Gathering) με Canet και Tautou. Απλή, άμεση ταινία, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις (με εξαίρεση τα τραγούδια των Hard-Fi, που με έκαναν να χαμογελάω πλατιά) που όμως μιλάει στις καρδιές μας. Ο γαλλικός κινηματογράφος είναι κορυφή. Ας το παραδεχθούμε λοιπόν και ας τον απολαύσουμε.
Και τέλος, επειδή το ποστ αυτό ξεκίνησε ως παρουσίαση των ταινιών των κρατικών καναλιών (άλλο που κατέληξε εγκώμιο του Canet) να σας ενημερώσω για 2 ακόμα καλές ταινίες που μπορείτε να δείτε μέσα από τους δέκτες σας:
Α) ΜΑΖΙ ΠΟΤΕ --->Σάββατο, ξημερώματα Κυριακής στις 00.00 στην Ετ1 (Βραβεύτηκε με την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2004)
Β) Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ --->Σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση, Κυριακή, ξημερώματα Δευτέρας (γαμώ τις δουλειές μας) στις 00.00 στην Ετ1


Περιμένω κριτικές!

Wednesday, February 4, 2009

...

Από την Ελευθεροτυπία:


Κακοποίησαν 16χρονη στην Πετρούπολη


Την κατάθεση της 16χρονης μαθήτριας και την έκθεση του ιατροδικαστή περιμένουν οι αξιωματικοί της Υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Αττικής, που ερευνούν προσεκτικά την περίεργη υπόθεση της άγριας κακοποίησής της.
Σύμφωνα με την καταγγελία, η 16χρονη και μια φίλη της είχαν βγει να διασκεδάσουν, στην περιοχή της Πετρούπολης. Λίγο μετά τις 11 το βράδυ του Σαββάτου, η μητέρα της 16χρονης της τηλεφώνησε και της ζήτησε να επιστρέψει σπίτι.Οι δύο χώρισαν προκειμένου να γυρίσουν στα σπίτια τους. Ομως λίγη ώρα αργότερα η 16χρονη τηλεφώνησε στη φίλη της και της είπε «βοήθεια». Εντρομη η κοπέλα ενημέρωσε τους γονείς της και εκείνοι τους γονείς της 16χρονης, που ειδοποίησαν την Αστυνομία.
Στην ΕΛ.ΑΣ. σήμανε συναγερμός και λίγη ώρα αργότερα ειδοποιήθηκε το «Χαμόγελο του Παιδιού». Και πριν αυτό βγάλει «Amber Alert» η ανήλικη βρέθηκε.
Η ανήλικη εντοπίστηκε στην οδό Ανατολικής Ρωμυλίας, στην Πετρούπολη, άγρια κακοποιημένη. Η 16χρονη μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου αναμένεται να εξεταστεί από ιατροδικαστή, προκειμένου να διαπιστωθεί αν έπεσε θύμα και σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά και από παιδοψυχολόγο.


Επειδή τυχαίνει να μένω στην ευρύτερη περιοχή έμαθα οτι η κοπέλα απήχθη από μια ομάδα νεαρών, οι οποίοι την επιβίβασαν σε ένα αυτοκίνητο και της έδωσαν το γνωστό χάπι του βιασμού, το οποίο έχει την ιδιότητα να ρίχνει σε λήθαργο όποιον το παίρνει.
Και αναρωτιέμαι. Τι σόι άνθρωποι ζουν δίπλα μας; Πόσο ανώμαλος μπορεί να είσαι για να κάνεις κάτι τέτοιο; Πως μπορείς να βρίσκεις την ηδονή με τον πόνο του άλλου; Πως μπορείς ρε γαμώτο μου να καβλώσεις όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να κλαίει; Πόσο καθίκι μπορείς να είσαι για να καταστρέψεις μια ζωή;
Τα όντα εκείνα δεν αξίζουν ούτε ζώα να χαρακτηρίζονται. Και τα ζώα συμπεριφέρονται καλύτερα. Πραγματικά με κάτι τέτοια εύχομαι να υπάρχει θεία δίκη και να τιμωρηθούν με τον πιο βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο. Παραδειγματικός απαγχονισμός στην πλατεία Συντάγματος ίσως. Και αν δεν συλληφθούν ποτέ, ας δράσει η θεία δίκη...

Thursday, January 29, 2009

Γιατί δε μπορώ να φάω ή αλλιώς, τι σου είναι το άγχος... Volume 1

Όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα πάρα πολύ ήσυχο παιδάκι. Οι γονείς μου ακόμα και τώρα με λένε «άοσμη», υποδηλώνοντας, όχι το ότι δε μυρίζουν τα πόδια μου, αλλά πως αν δεν με ενοχλήσουν δεν τους ενοχλώ. Πολλές φορές μάλιστα συνήθιζα να κάθομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες, χωρίς να μιλάω στους γονείς μου. Εκείνοι σε στιγμές έξαλλων αναλαμπών θυμόντουσαν ότι κάποτε είχαν κάνει και ένα παιδί και φώναζαν «Νίναααα είσαι καλάααα;» και εγώ αδιάφορη τους απάνταγα ένα ξερό «ναι». Ή «Ναι. Θέλω κέτσαπ». Θα με έβρισκες να παίζω αμέριμνη στο 2x3 δωματιάκι μου (που χώραγα ρε πούστη και τώρα δεν τα βολεύω σε 20 τ.μ.;) είτε να κουρεύομαι με το τεράστιο Singer ψαλίδι πίσω από την κουρτίνα.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε. Ακόμα «άοσμη» με χαρακτηρίζουν και τα πόδια μου και τώρα δε μυρίζουν (ελπίζω). Ακόμα τρώω πολύ κέτσαπ και βαριέμαι να μιλάω πολύ, ακόμα κουρεύομαι μόνη μου όταν έχω όρεξη, με τη διαφορά ότι πλέον το κάνω φανερά και ότι το επαγγελματικό Singer ψαλίδι δε φαντάζει και τόσο μεγάλο στην παλάμη μου.
Ένα πράγμα άλλαξε μόνο αισθητά στον χαρακτήρα μου και δε ξέρω ποιον να κατηγορήσω γι’ αυτό. Το άγχος.
Το άγχος άρχισε για μένα στην αρχή της εφηβείας μου. Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη φορά στη ζωή μου που βίωσα «άγχος» και θα σας εξιστορήσω το περιστατικό, για να σας αποδείξω πως το άγχος μου δεν είναι θέμα γονιδίων αλλά συνέπεια σοβαρού παιδικού ψυχολογικού τραύματος!
Ήμουν στην 6η δημοτικού θυμάμαι. Ήταν απόγευμα, γύρω στις 7 παρά και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην επιχείρηση της μαμάς, για φύλαξη από το…προσωπικό (αξέχαστα παιδικά χρόνια), ήμασταν σπίτι. Δε θυμάμαι γιατί. Ήταν μια εβδομάδα μετά αφού είχα πει στην αδερφή μου το ιστορικό «αϊ γαμήσου» που είχα ακούσει στο σχολείο και που με είχε κάνει πολύ περήφανη ως άνθρωπο. Δεν είχε κάνει βέβαια εξίσου περήφανη και τη μαμά μου, που έμεινε να με κοιτάει με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να βρίσκει κάτι να πει, και ενώ εγώ της χαμογέλαγα χωρίς τα 2 μπροστινά μου δόντια. Αυτό το γεγονός την είχε φορτίσει συναισθηματικά φαίνεται και λίγες μέρες μετά, το μένος της εναντίον μου έψαχνε διαφυγή.
Έτυχε λοιπόν εκείνο το απόγευμα να με ρωτήσει η κλασσική- καθόλου αγχωτική-ελληνίδα-μάνα-μου τι ώρα είναι. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι τοίχου. Το ρολόι αυτό ήταν ένα εξαιρετικής αισθητικής Jesus-Now I’m Blind- κιτρινόχρυσο ρολόι, με ένα σαλιγκάρι να πάλλεται στο ρυθμό των δευτερολέπτων!
«Τι ώρα είναι Νίνα;», ρώτησε η μάνα μου, που κάποια δουλειά είχε να κάνει προφανώς και κλασσικά δεν προλάβαινε. Γυρνάω που λέτε να κοιτάξω την ώρα και τι να δω…Το σαλιγκάρι χόρευε μπρέικ-ντανς! Δεν κάνω πλάκα! Πήγαινε προς τα μπροστά, κόλλαγε και κινούσε πάλι προς τα πίσω κάνοντας κωλοτούμπα! Έμεινα!
«Νίνα; Τι ώρα είναι;» με ρώτησε πάλι η μάνα μου. Το σαλιγκάρι συνέχισε να χορεύει αλλά τώρα χόρευε σε ρυθμούς Βασιλάκη Τόλη και Παγώνας «Α και ντε ντε ντε Τριανταφυλλιά, μ’ άναψες φωτιά μέσα στην καρδιά». Άι στο καλό σκέφτηκα! Κοίτα τι κάνει το μπαγάσικο!
«ΤΙ ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ ΡΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου σε έξαλλη κατάσταση που την έγραφα. Αυτή δε μπορούσε να κοιτάξει την ώρα. Σύμφωνα με μια αρχαία κατάρα κάποιων Φαραώ που είχαν μεταναστεύσει στο Καστράκι Ναυπάκτου, αν χύσεις λάδι 2 φορές την ημέρα πάνω στο πράσινο χαλί σου την ώρα που ο άντρας σου καπνίζει και η μία σου κόρη χορεύει lambada και εσύ κοιτάξεις την ώρα, την ώρα που ένα σαλιγκάρι χορεύει, τυφλώνεσαι!
Η απειλή της κατάρας ήταν εμφανής! Ο άντρας σου συνέχεια καπνίζει και το μούλικο το μικρό συνέχεια χορεύει και σου έχει φάει τις γωνίες από τα έπιπλα. Σαλιγκάρι όμως να χορεύει; Για χρόνια κορόιδευες την κατάρα, λέγοντας πως κάτι τέτοιο είναι απίθανο! Έλα όμως που οι Φαραώ είχαν δώσει διφορούμενη κατάρα και τώρα σε κρατούν στο χέρι! Η ζωή της μάνας μου ήταν σε κίνδυνο.
Ανήμπορη λοιπόν η μάνα μου να κοιτάξει, με ρώταγε επίμονα τι ώρα είναι. Εν τω μεταξύ ο σαλίγκαρος είχε αρχίσει να μου τη δίνει γιατί μπέρδευε τα βήματά του και η φωνή της μάνας μου δε με άφηνε να συγκεντρωθώ για να καταλάβω τι χορεύει τέλος πάντων!
«ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;» ρώτησε και πάλι η μάνα μου, που τώρα έβγαζε αφρούς από το στόμα και κόκκινους καπνούς από τα αυτιά. Και εκεί κάνω το λάθος και απαντώ… «ΕΕΕΕ ΔΕ ΞΕΡΩ! ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ!»
«Ε δε ξέρω παράτα με πια»….Χμ…. «Ε δε ξέρω παράτα με πια»;;; Ε ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ στην μάνα; Στην μαμά σου; Στη μανούλα σου που με τόσο κόπο σε έχει αναθρέψει; Τστστστστστςςς….Λάθος…Που νομίζεις ότι ζεις; Σε καμία Σουηδία; Όχι γλυκό μου κορίτσι. Δεν πάει έτσι. Στην Ελλάδα, αν κάνεις το λάθος και αντιμιλήσεις σε κάποιον γονέα, ακόμα και αν σου χαλάει την παράσταση ενός χορευταρά σαλίγκαρου, την έχεις βάψει!
Αυτό ήταν λοιπόν. Η αρχή του τέλους. «Πως θα ταπεινώσω αυτό το ποταπό σκουλήκι που τόλμησε να αμφισβητήσει την ιεραρχία μου στην οικογένεια;» σκέφτηκε η εκδικητική μάνα και σε έξαλλη κατάσταση άρχισε έναν παράλογο μονόλογο, διασκευή του οποίου μπορεί να διαθέτει στο ρεπερτόριό της και η δική σας μαμά!
«Σαν δε ντρέπεσαι λίγο στη ηλικία σου, ολόκληρο κορίτσι και να μην ξέρεις την ώρα! 6η δημοτικού και να μη μπορείς να διαβάζεις 2 δείκτες! Τόσο δύσκολο είναι πια; Στον αέρα πήγαιναν όσα σου μαθαίναμε; Για ρώτα τους συμμαθητές σου στο σχολείο. Δε ξέρουν την ώρα; Έχουν και αυτοί γονείς να ασχολούνται τόσο μαζί τους; Εσύ πρόβλημα έχεις και δε μπορείς να τη μάθεις; Κάθεσαι και μετράς τα νουμεράκια. Τι το κοιτάζεις τόση ώρα το ρολόι; Μήπως περιμένεις να σου μιλήσει; Που αν σε ρωτήσει καμιά μέρα ο δάσκαλός σου –Τι ώρα είναι παιδί μου;- τι θα του πεις; Κάτσε να ρωτήσω τη μαμά μου;»
Και εδώ έρχεται η κορύφωση της λογοδιάρροιας και ακούω την εξής παράλογη ατάκα μιας καθηγήτριας ξένων γλωσσών. «Και πες μεγαλώνεις.» (Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να μείνω Νίνα-τσέπης) «Και πας στο εξωτερικό. Και σε ρωτήσουν τι ώρα είναι. Τι θα τους πεις!!!;;;» Γιατί εντάξει να σε ρωτήσουν στην Ελλάδα τι ώρα είναι και να μη ξέρεις να την πεις. Αν σε ρωτήσουν όμως στο εξωτερικό πακιστανοί μετανάστες που έχουν ζήσει στην Ελλάδα ή ακόμα χειρότερα Άγγλοι που μαθαίνουν ελληνικά;;;!!! Θα ρεζιλέψεις τη χώρα σου στο εξωτερικό; Ε αυτό πάει πολύ!
Ξαφνικά το μυαλό μου θόλωσε. Σαλιγκαράκια σβούριζαν γύρω από το κεφάλι μου και κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει. Θα μου πεις, γιατί επηρεάστηκες τόσο από αυτά τα λόγια μίσους Νίνα; Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν λίγο στην ώρα. Βασικά όχι σε όλα. Μόνο στο "και" και στο "παρά". Έπρεπε να σκεφτώ ποια μεριά είναι ποια. Ε σιγά το πράγμα ντε! Λες και φόραγα ρολόι να εξασκούμαι! Ήθελα το χρόνο μου… Οι φόβοι μου έρχονταν με τον σκληρό αυτόν τρόπο σιγά σιγά-στην επιφάνεια, η αδυναμία μου να μάθω καλά την ώρα με έπληττε ανεπιστρεπτί, η άκαρδη μάνα έβαλε με μίσος την τρυφερή παιδική καρδούλα μου.
Ο κόσμος γύρω μου σταμάτησε. Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι παράλογα πράγματα, όπως Άγγλους γέρους να με βαράνε με τις ομπρέλες τους και ρολόγια με στόματα να με κυνηγάνε, ενώ ο Big Ben, με σάλια να ξεχειλίζουν από το στόμα του και μάτι που γυάλιζε, ερχόταν από την αντίθετη πλευρά για να με καταπιεί! Το μόνο που βρήκα κουράγιο να ψελλίσω, ως κλασσική εγωίστρια ήταν «Σιγά…». Τι σιγά μωρέ κοπελιά; Πες «Την ξέρω την ώρα, απλά κοίταγα το κουνιστό- Πετρούλα-σαλιγκάρι» ή καλύτερα «Την ξέρω την ώρα αλλά δε στη λέω για να τη δεις μόνη σου και να σε καταραστούν οι Φαραώ» που θα της έσπαγε και τα νεύρα σίγουρα! Αλλά το μόνο που είπα ήταν ένα ξερό «σιγά», απόδειξη ήττας που το μόνο που κατάφερε ήταν να εξοργίσει τη μάνα μου (δεν έχω κάνει τεστ DNA) ακόμα περισσότερο. «Ε βέβαια. Σιγά! Αγχώνεσαι και για τίποτα εσύ; Μια ζωή χαλαρή. Στην κοσμάρα σου. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα κυλούν ομαλά! Αναίσθητο πλάσμα. ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ!»
Συγνώμη που στα 10 μου δεν παίρνω αγχολυτικά! Από εκείνη τη μέρα πάντως και για μια ζωή αποφάσισα πως για να το λένε οι άλλοι, κάποιο δίκιο θα έχουν. Θα έπρεπε να είμαι μονίμως μέσα στο άγχος. Για τα μαθήματα, για την ώρα, για την εξωτερική εμφάνιση, για τα φλερτ. Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Ο άνθρωπος χωρίς άγχος δεν πάει μπροστά. Αν δεν έχεις άγχος είσαι ένας αναίσθητος, ένα μουλάρι. Άνθρωπος χωρίς άγχος, άνθρωπος χωρίς στόχους.
Αυτή ήταν και είναι ακόμα και σήμερα η νοοτροπία της μητέρας μου και όχι μόνο. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι ζουν μέσα στο άγχος. Έτσι ζω και εγώ. Άγχος στη δουλειά, άγχος στο αμάξι, άγχος στη σχολή, άγχος στις σχέσεις, άγχος σε όλα. Τυχερός ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί αισιόδοξος. Το λάθος μας; Φέρνουμε σε όλα την καταστροφή και δε βάζουμε τα πράγματα κάτω να τα υπολογίσουμε: αξίζει στ’ αλήθεια να αγχωνόμαστε ή πριν θρηνήσουμε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Εμείς όμως, από το να σκεφτούμε λογικά προτιμάμε να αγχωθούμε. Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε και να δρούμε. Έτσι έχουμε μεγαλώσει. Ίσως και να μας βολεύει λίγο να μοιρολατρούμε.
Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται αστεία. Δεν είναι όμως. Αρκεί να σας πω πως απλά πράγματα μπορούν να καταστρέψουν συναισθηματικά έναν κατά τ’ άλλα υγιή άνθρωπο. Αρκεί να σας πω πως σύμφωνα με έρευνα 1 στους 3 Αθηναίους και 4% του πληθυσμού, σε κάποια φάση της ζωής του πάσχει από κρίση πανικού, ψυχική ασθένεια που συνδέεται με το άγχος. Η δική μου η κοινωνική ζωή καταστράφηκε για παραπάνω από ένα εξάμηνο λόγω του άγχους. Το χειρότερο; Κατέστρεψα ανεπανόρθωτα το στομάχι μου λόγω άγχους, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να απολαύσω τώρα ένα γεύμα χωρίς πόνο. (Δεν είναι αστείο. Αναγκάζομαι να βάζω μόνο 2 σκελίδες σκόρδο στο τζατζίκι)
Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί αγχωνόμουν. Δεν αγχωνόμουν συνειδητά. Βασικά δεν τον καταλάβαινα σχεδόν καθόλου. Το άγχος απλά υπήρχε, υπόβοσκε και τελικά η σοβαρότητα της κατάστασης φάνηκε όταν εμφανίστηκαν και σωματικά προβλήματα. Δεν αγχωνόμουν, απλά ζούσα με άγχος. Τώρα βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι αν και είναι λίγο αργά. Τουλάχιστον δε με φωνάζουν πια "αναίσθητη"...

To be continued…

Tuesday, January 27, 2009

Mytilene again and again and again!


Την τρέλα που έχω με τη Μυτιλήνη λίγο πολύ την ξέρετε. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω πάει περισσότερες φορές Μυτιλήνη, απ’ ότι έχω πάει στην εξωτική πατρίδα Μπριάνιστα aka Βασιλόπουλο.

Στο μυαλό μου έχω συνδυάσει τη Μυτιλήνη με πολλές εξωτικές στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την τούμπα που έφαγα με τα δωδεκάποντα σε μια λακούβα στην προκυμαία, τα «πάρε-πάρε» σφηνάκια στο Marush που δε ξέρεις ποιος τα στέλνει αλλά τα πίνεις γιατί «γνωστός θα’ ναι μωρέ», τις ιπτάμενες κατσαρίδες στο Βουναράκι ή τα delicious σουβλάκια στο πίτα Μάκης;
Ας μη σας μπερδεύω άλλο όμως. Σας παρουσιάζω τον απόλυτο οδηγό καλοπέρασης στη Μυτιλήνη. 10 λόγοι για να επισκεφτείτε τη χώρα της Λέσβου (Δε γράφω για ολόκληρο το νησί γιατί δε θα τελειώναμε ποτέ).

1. Η Λέσβος έχει το κάτι μαγικό. Για να το καταλάβετε αυτό, σας συμβουλεύω την πρώτη φορά που θα επισκεφθείτε το νησί, να ταξιδέψετε με πλοίο. Ναι, θα σας βγει η πίστη 9 ώρες μέσα στο καράβι αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο για ένα και μόνο λόγο: Η εικόνα που θα δείτε από την πρύμνη του καραβιού μπαίνοντας στο λιμάνι θα σας μαγέψει. Σας εγγυώμαι πως θα ερωτευτείτε το νησί με την πρώτη ματιά. Πρώτη φορά λοιπόν στο νησί με καράβι. Πάρτε αεροπλάνο για τις επόμενες 1000 φορές που θα επισκεφθείτε το νησί.
Και αν δε σας έπεισα, να σας πω πως τα καράβια είναι γεμάτα φαντάρους. Α, τώρα πάτε με καράβι λυσσάρες ε; Φτου σας…


2. Το νησί αποπνέει κάτι το καλλιτεχνικό. Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο που τόσοι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες κατάγονται από τη Λέσβο. Λίγο καλλιτεχνική φύση να είσαι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, γεννάς παντού εικόνες και συναισθήματα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη σε εμπνέει: από τα μεγαλοπρεπή αρχοντικά του νησιού μέχρι τα γυμνά δέντρα με φόντο τη θάλασσα, στην περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο.


3. Η Μυτιλήνη συνδυάζει τόσο οικογενειακές όσο και ξέφρενες διακοπές. Μπορείς να βρεις ήρεμα αλλά και πολυσύχναστα μέρη και παραλίες. Μπαράκια, ταβερνούλες, κλαμπς, προσεγμένα εστιατόρια, μικροσκοπικά καφέ, εικαστικά event και μη ξεχνάμε τα διάσημα μπαροκλαμπάκια της προκυμαίας. Αρκεί να απλώσεις το χέρι σου και να διαλέξεις.


4. Μυτιλήνη, το κέντρο της Λέσβου! Αν επισκεφτείς τη Λέσβο το καλοκαίρι, μείνε κατά τη γνώμη μου στη Μυτιλήνη για να είσαι μέσα σε όλα και οργάνωσε μονοήμερες σε Πέτρα, Μόλυβο, Ερεσσό, Πλωμάρι κλπ. Επιπλέον, σε απόσταση αναπνοής υπάρχουν παραλίες λιγότερο ή περισσότερο πολυσύχναστες. Χαραμίδα, Θερμή, Αγ. Ισίδωρος.


5. Η βραδινή διασκέδαση είναι όλα τα λεφτά. Η αλήθεια είναι πως η Μυτιλήνη, όπως κάθε επαρχιακή πόλη, είναι μια κλειστή κοινωνία και ίσως να γυρίσουν μερικά κεφάλια την ώρα που θα μπεις κάπου. Κακό; Καθόλου! Όλοι ασχολούνται μαζί σου. Αν είσαι γυναίκα είναι απίθανο να μη σε κεράσουν σφηνάκι ως νέο αίμα στο νησί.


6.Τα προαναφερόμενα διάσημα μπαροκλαμπάκια της προκυμαίας αποτελούν εγγύηση για διασκέδαση. Μπορεί να μην παίζουν και ΤΗ μουσική (τι περιμένατε να ακούσετε; Roisin Murphy;) αλλά η διασκέδαση είναι εγγυημένη! Προτιμήστε Monkey αν σας αρέσει να βαράει και λίγο. Το Monkey μαζί με το Marush μαζεύει τον καλύτερο κόσμο και οργανώνει πολλά events με dj από Αθήνα και όλο τον κόσμο. Το περασμένο Σάββατο έφερε τον V-Sag, που προς μεγάλη μου έκπληξη είναι χαλαρά μικρότερος από εμένα.


7. Το Marush είναι κλασσική αξία με φανατικούς θαμώνες, με ευχάριστο περιβάλλον και με motto κέρνα με να σε κερνώ! Όλα τα λεφτά ο ιδιοκτήτης του, αντικείμενο πόθου όλου του γυναικείου πληθυσμού της Μυτιλήνης. Τι να κάνει και αυτός; Κάνει τα στραβά μάτια ο άνθρωπος. Αμάν πια όλες! Το μέλι έχει; Γκούχου γκούχου…


8. Τι και αν τα μαγαζιά κλείνουν στις 3; Υπάρχουν και τα after. MyClub για το χειμώνα, ακριβώς ανάμεσα σε Monkey και Marush και Giraffe για το καλοκαίρι, λίγο πιο έξω από την πόλη, δίπλα στην παραλία. Κορίτσια κάνει λίγο κρύο εκεί λόγω θάλασσας. Πάρτε καμιά ζακετούλα και προσέξτε τι σας δίνουν. Καθότι ανοιχτό μπαρ, είχα πιει μια φορα Ursus με μυρμήγκια. Τρεις και μια με πήγε…


9. Πίτα-Μάκης. Το απόλυτο σουβλατζίδικο. Ε ναι λοιπόν! Είμαι κοιλιόδουλη! Σιγά! Το τζατζίκι του με ενέπνευσε τόσο που του έβγαλα και τραγούδι πέρυσι. Τραγουδήστε μαζί μου σε στυλ Dinossau Paris-Caramella!
I went a trip to Lesvos,
I ate a big souvlaki,
It had a lot tzatziki
And it was a pita-Maki,
Pita-Makiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

10. Φοιτητές (και φοιτήτριες)! Το νησί είναι γεμάτο με 5.000 φοιτητές που κάνουν τη ζωή απλά πιο ευχάριστη! Η νυχτερινή ζωή, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα πάντα είναι γεμάτα με νέους ανθρώπους που δε νοιάζονται για λογαριασμούς, την τιμή της βενζίνης και για τη στοίβα ασιδέρωτα ρούχα…Τουλάχιστον όχι όσο οι άλλοι!


11. Αξιοθέατα και ιστορικά μνημεία. Το νησί είναι γεμάτο με αρχαιολογικά ευρήματα και αξιοθέατα ιστορικής σημασίας. Το κάστρο της Μυτιλήνης που δεσπόζει πάνω από την πόλη είναι ένα από αυτά. Μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε το νέο αρχαιολογικό μουσείο και τις αρχοντικές εκκλησίες του νησιού.


12. Όποιον και να γνωρίσεις, όσο μεθυσμένος και να είσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις πως το λένε. Ή Στρατή ή Ιγνάτιο ή Ραφαήλ. Τόσο εύκολο!


13. Το νησί είναι γνωστό για τη φυσική ομορφιά του. Δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό…


14. Δε μου έρχεται κάτι άλλο τώρα αλλά δεν ήθελα να σταματήσω στο 13. Χα!


Σίγουρα υπάρχουν εκατοντάδες άλλα πράγματα που ξεχνάω τώρα. Το σίγουρο είναι πως όλοι, αν επισκεφτείτε τη Μυτιλήνη, θα την ερωτευτείτε, ο καθένας για τους λόγους του. Θα είμαι εδώ λοιπόν για να μου πείτε πότε φεύγετε και περιμένω πρόσκληση!

Vagiclean

Η Λιάνη έφαγε χαστούκι.
Ο Ψωμιάδης γιαούρτι.
Και εγώ...βρισίδι!

Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, είμαι τρελή διασημότητα. Εκτός από αμέτρητους ανά τον κόσμο θαυμαστές, έχω και ορκισμένους εχθρούς.
Έτσι είναι οι μεγάλες προσωπικότητες όμως. Έφτιαξαν μάλιστα και
blog για να με κράζουν!
Το καλό απ' όλη την ιστορία είναι οτι μαθεύτηκαν τα ειδύλλιά μου με τους bloggers Trikalo και Thio.
(Με Thio πάει στο διάλο...Με Trikalo ούτε να το διαννοηθώ. Εγώ θα του ετοιμάζω έκπληξη χωρίς εσώρουχο και θα του λέω "Αγάπη, αισθάνομαι πολύ *ανάλαφρη* απόψε..." και αυτός θα μου απαντάει "Πάλι έκλασες;"...χαχαχαχα) I love you Trikalo babe. ;-)
Πάλι καλά που λένε και κανέναν καλό λόγο για μένα, γιατί με τόσο καιρό σε σοβαρή σχέση κυκλοφορούσε οτι έχω πιάσει πουρί!

Αφιερωμένο στις διπλές προσωπικότητες...(ξέρουν αυτές). Δυστυχώς βέβαια κυκλοφόρησε βιντεάκι από κρυφή κάμερα που αποδεικνύει οτι ΕΧΩ ΠΙΑΣΕΙ ΠΟΥΡΙ, συνεπώς δεν το δουλεύω το μηχανήμα... Fuck...:




Η είδηση της ημέρας...

Στη Μεγάλη Βρετανία 4 (ολόκληροι) λόρδοι κατηγορήθηκαν οτι ζήτησαν 100.000 ευρώ (όλοι μαζί) για διευκόλυνση εταιριών...
Σχόλιο έλληνα δημοσιογράφου: "Να τι γίνεται στη Μ. Βρετανία"
Ερώτημα 1ο: Αφού γίνεται και αλλού εμείς είμαστε εντάξει, έτσι ;
Ερώτημα 2ο: 100.000 ευρώ;
Ερώτημα 3ο: 100.000 ΕΥΡΩ!!!!!!!!!!!!;;;;;;;;;;;;
Τι ψιλικατζήδες είναι αυτοί ωρέ!!!;;;
Με αυτή τη λογική, θα έπρεπε το 80% των Ελλήνων
να βρίσκεται στη φυλακή τώρα...
Jesus...

Friday, January 23, 2009

2008 music (part 1)

Το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει στον υπολογιστή (στο word ας πούμε) ή όταν γράφεις post (που γράφεις πολλά) ή ακόμα χειρότερα όταν κάνεις comment (που δε σου πάει ο νους) είναι να σβηστούν όσα γράφεις. Ξέρω, ξέρω… «δεν τα κάνεις save;» Που να μου κόψει και εμένα να κάνω save όταν γράφω σχολιάκι ή όταν με έχει συνεπάρει το συγκλονιστικό μου post;
Προσπαθούσα σήμερα να κάνω σχόλια σε ένα blog της wordpress αλλά φαίνεται πως το blog δε με ήθελε. Τόσες φορές που τα έγραψα και τα ξανάγραψα όμως, μου δημιουργήθηκε και εμένα η ανάγκη να γράψω ένα post για τα μουσικά διαμάντια του 2008. Αυτό ήταν το θέμα του post όπως καταλάβατε.
Το 2008 ήταν μια γεμάτη μουσική χρονιά για μένα. Πήγα ίσως στις περισσότερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ και έσπασε επιτέλους η γκαντεμιά των συναυλιών (να με πετάνε έξω ή να αναβάλλονται). Απόλαυσα Kylie Minogue, Madonna και J.Lo. Επειδή σίγουρα αναρωτιέστε ποια θα ήταν η καλύτερη, θα σας πω. (ναι άλλη φαγούρα δεν είχατε…καλά αφού επιμένετε!)
Η Kylie έδωσε πραγματικά ρέστα, αλλάζοντας άπειρα κουστούμια, τραγουδώντας από “Can get you out of my head” μέχρι “Copa Cabana” και αφήνοντας το αγαπημένο μου “Love at first site” για το τέλος, για να το ευχαριστηθώ.
Η Madonna ήταν μεγάλη απογοήτευση. Εκτός ότι δεν έβλεπες Jesus, δεν τραγούδησε. Καλά αυτό το περιμέναμε. Αλλά να μη χορεύει κιόλας; Καμία σχέση με το Confessions Tour, το οποίο έχω δει σε dvd και ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Δεν τραγούδησε “Jump”, τσάκισε το “Get Into the Groove” και το “La Isla Bonita” κατά τη γνώμη μου, και γενικά ήταν πολύ πάγος. Η Kylie ήταν χιλιόμετρα μακριά και μίλαγε τόσο στο κοινό που πραγματικά αισθανόσουν ότι ήταν εκεί για να διασκεδάσει εσένα προσωπικά. Πολύ άμεση.
Η Lopez πάχυνε αλλά ήταν γλυκιά, άμεση και φυσικά πανέμορφη. Μόλις χόρεψε δε, πάθαμε όλοι τρελή πλάκα! Τρέχανε σάλια, πέσανε μασέλες και σαγόνια και τα σχετικά. Μου θύμισε τα νεανικά μου χρόνια, εκεί γύρω στο 1998, που άκουγα φανατικά Lopez και έγραφα στο βίντεο τα βιντεοκλίπ της για να μάθω τις φιγούρες. Πέρασα πραγματικά πολύ ωραία. Βέβαια, είχε και αυτή τις ατέλειές της. Δεν ήθελα να πει το “Waiting for tonight” σε ρεμίξ. Τουλάχιστον, όχι σε αυτό το ρεμίξ γιατί είναι χιλιοπαιγμένο και έχει καταντήσει κουραστικό. Επίσης, η συναυλία διήρκησε ως γνωστόν λίγο και μας άφησε με την κάψα. Συνεπώς, the winner is…Kylie!
2008 σήμαινε 2 φορές Roisin-θεά-Murphy. Μια στο Synch festival στο Γκάζι 15 του Ιούνη, όπου ο κόσμος ήταν πολύ πιο χαλαρός και είχες χώρο να χορέψεις και μία στο Gagarin τον Οκτώβρη, αν δεν κάνω λάθος, όπου δεν άντεξα και έφυγα πριν από το τέλος της συναυλίας.

Τι με χάλασε; Πρώτον, δε μιλούσε στο κοινό της. Μη με λέτε τρελή βρε παιδιά! Έχει σημασία να λένε ένα “hi” στην αρχή. Μούγκαφων λέμε! Επιπλέον, δε βλέπαμε τίποτα, αν και ήμασταν σχετικά μπροστά, κανείς δεν παρακολουθούσε, οι περισσότεροι κάνανε μπάφο, δε μπορούσες να αναπνεύσεις ή να κουνηθείς, το κοινό ήταν αδιάφορο και κάτι τύποι πίσω μου φώναζαν «Μπες μέσα μωρή να βγει η Jennifer» και το έβρισκαν και αστείο. Αχαχαχα κάτι γέλια που κάναμε! Λες και τους πήγε κανείς με το ζόρι. Το παράδοξο είναι πως ενώ στο Gagarin η συναυλία ήταν αμιγώς Roisin, στο Synch φαίνεται πως είχαν πάει πιο πωρωμένα άτομα. Γι’ αυτό Synch-Gagarin 1-0!
Αξέχαστο θα μου μείνει το ταξίδι στο Δουβλίνο τον περασμένο Απρίλιο, όπου ο Θεός έκανε τα μαγικά του και πήγα σε δύο από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, το ένα μια μέρα μετά το άλλο!
Πρώτα, πήγα Reverend and the Makers, με τον θεό Jon McClure να δίνει ρεσιτάλ, εντός και εκτός συναυλίας.

Έπαιξαν απίστευτα, ήμουν πρώτη σειρά και ο ιδρώτας του Jon έπεφτε επάνω μου (κόλαση), το κοινό ήταν 90% φυσιογνωμίες βγαλμένες από ταινίες του Guy Ritchie , όλοι χοροπήδαγαν και ήταν σε μια απίστευτη νιρβάνα. Ο Jon είναι θεός. Τι να πω. Ο άνθρωπος έχει απίστευτη αύρα. Με στυλ «γαμάω και δέρνω» (αχ ναι ναι) ποιος μπορεί να του αντισταθεί; Τα είχε πιει φανερά (και ποιος δεν), έκανε κωλοδάχτυλα και δημιουργούσε ένα κλίμα και καλά αντιπαλότητας.

Στο τέλος, εκεί που δεν το περιμέναμε είπε «You and me motherfuckers! Let’s take it out! Just with my guitar!» και πήδηξε μέσα στο κοινό! Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο και φυσικά, όλοι έφυγαν τρέχοντας προς το δρόμο σε μια μάχη Jon εναντίον λαού. Απίστευτο σκηνικό. Το καλό είναι ότι κονόμισα την πένα του Jon. Άμα σε θέλει ρε παιδί μου…
Την επόμενη μέρα πήγα Hard-fi στο καταπληκτικής αισθητικής αρχοντικό Olympia Theatre. Το κοινό ήταν σχετικά ξενέρωτο αλλά εγώ, κλασσικά στην πρώτη σειρά, χοροπηδάγα απτόητη, παρόλο που φόραγα 10ποντες μπότες. Οι πίσω μου πρέπει να με χιλιόβρισαν εκείνη τη μέρα αλλά δε με νοιάζει! Μια ζωή περίμενα να ακούσω το “Hard to Beat” live και όταν το άκουσα «δεν το κατάλαβα». Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε! Δε μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα. Απλά ήθελα και άλλο!


Το καλύτερο; Μετά τη συναυλία πήγαμε σε ένα κοντινό μπαράκι που έπαιζε αποκλειστικά Hard-fi. Για όχι και τόσο κακή μου τύχη, με έπιασε στομαχόπονος. Φύγαμε άρον άρον για το ξενοδοχείο. Κόψαμε δρόμο, μετά από μια μικροδιένεξη για τη σκοτεινότητα και επικινδυνότητα του νέου δρόμου, και προς μεγάλη μας έκπληξη βρεθήκαμε στις πίσω πόρτες του Olympic Theatre, με ένα ταξί να περιμένει…Την ψυλλιαστήκαμε τη δουλειά και είχαμε δίκιο. Μέσα σε 5 λεπτά βγήκαν και οι Hard-fi! Ο Richard Archer ενθουσιάστηκε που είχαμε έρθει από Ελλάδα για να τους δούμε και άρχισε να φωνάζει στον μουντρούχο μάνατζερ που ήθελε να τους μαζέψει «Hey wait! They came from Greece!». Όπως ήταν φυσικό μου κόπηκε η μιλιά και δεν έπιασα το αστείο “When I was younger, I used to think that it was Grease…You know…Grease-Greece…”. Ευτυχώς ήταν μαζί μου ο Javier και με έβγαλε ασπροπρόσωπη ζητώντας τους να έρθουν Ελλάδα (το υποσχέθηκαν) και ρωτώντας τους πότε θα βγάλουν νέο δίσκο. Φέτος! Άντε τους περιμένουμε. Τσάμπα το είδα το όνειρο;
Αυτά τα ολίγα, όσον αφορά τις συναυλιακές μου και όχι μόνο εμπειρίες, για το 2008. Συναυλιακά καλά μας πήγε. Σε όλα τα υπόλοιπα μας γάμησε ο ανάδρομος... :-P
Σας αφήνω με το μόνο πράγμα που άξιζε από τη συναυλία της Madonna...Virgins!

Wednesday, January 21, 2009

Mια τρελή, τρελή ιστορία...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σόι. Αυτό το σόι δεν ήταν ένα σόι σαν όλα τα άλλα. Ήταν ένα σόι με ιδιαίτερο face control, ένα σόι που για να γίνεις μέλος έπρεπε να έχεις συγκεκριμένες προοπτικές καριέρας, ένα σόι γκέτο! Σε αυτό το σόι μπορούσες να βρεις μόνο εκπαιδευτικούς… Εκπαιδευτικούς καθηγητές ηλεκτρολόγους, μηχανικούς, μηχανολόγους και ηλεκτρονικούς, εκπαιδευτικούς δασκάλους δημοτικών, εκπαιδευτικούς διευθυντές τεχνικών και δημοτικών σχολείων, εκπαιδευτικούς ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και εκπαιδευτικούς καθηγητές ξένων γλωσσών. Ήταν ένα σόι αμιγώς εκπαιδευτικών.
Σε αυτό το σόι υπήρχαν και κάποια παιδιά, άλλα μεγαλύτερα άλλα μικρότερα, αλλά όλα σαφώς επηρεασμένα από το κλίμα που επικρατούσε γύρω τους. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να πηγαίνουν διακοπές με τους γονείς τους για 3 ολόκληρους μήνες κάθε καλοκαίρι, μιας και που τα σχολεία έκλειναν και οι εκπαιδευτικοί-γονείς τους είχαν άδεια. Το ίδιο συνέβαινε και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Διακοπές σήμαινε κυρίως ομαδικό «μπουτοβυζοποδοκαβάλημα-πάτα με να σε πατώ» στη βίλα-κοτέτσι της γιαγιάς Terminator, η μόνη από τους μεγάλους που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά που με περηφάνια δήλωνε για τα 4 παιδιά της «Εγώ τους έκανα ανθρώπους», εννοώντας φυσικά εκπαιδευτικούς. Γιατί ας μη ξεχνάμε. Σε ένα σόι εκπαιδευτικών οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι, δεν επιτελούν έργο, απλά δουλεύουν για να ζουν. Είχαν και έναν θείο που δεν ήταν εκπαιδευτικός αλλά τον διώξανε. Ευτυχώς τον διώξανε νωρίς γιατί ήταν μπάτσος και αν τον είχαν ακόμα θα τους δημιουργούσε πρόβλημα. Όλοι οι μικροί ήθελαν να γίνουν εκπαιδευτικοί «σαν τη μαμά και το μπαμπά».
Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Όχι μόνο έκαναν μεγάαααλες διακοπές αλλά κέρδιζαν και το σεβασμό των άλλων παιδιών μιας και που στο δημοτικό ήταν «ανίψια της κυρίας δασκάλας». Στο γυμνάσιο τα πράγματα κάπως δυσκόλεψαν, καθώς μικροί σπιούνοι διέδιδαν ότι οι αγωνιζόμενοι μαθητές έπαιρναν βαθμούς γιατί ήταν «ο γιος/η κόρη/το ανίψι του τάδε καθηγητή». Στο λύκειο δε, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Όχι μόνο είχαν στιγματιστεί ως λαμόγια αλλά ακόμα χειρότερα ζούσαν καθημερινά έναν μεγάλο Γολγοθά: τα στραμμένα επάνω τους βλέμματα κάθε φορά που μιλούσαν σε έναν καθηγητή-συγγενή τους.
Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Οι μέχρι πριν υποψήφιοι καθηγητές-νηπιαγωγοί-δάσκαλοι παράτησαν τα όνειρα για μια καριέρα ως εκπαιδευτικοί, με εξαίρεση τον μοναδικό άντρα της οικογένειας, τον μικρό Bokito, που με σθένος υποστήριζε πως θέλει να γίνει νηπιαγωγός. Αυτό ανησύχησε λίγο τον μπαμπά του μικρού Bokito, τον κυρ Γύφτο-Αγία-Βαρβάρα-μεριά, μιας και που ο μονάκριβός του είχε βεβαρημένο παρελθόν, με τις ξαδέρφες του να του φορούν φορεματάκια και να τον βάφουν όταν ήταν μωρό. Όπως τελικά αποδείχτηκε όμως, ο μικρός Bokito έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να επικοινωνεί με τα μικρά παιδιά και να τα κρατάει απασχολημένα με τη γλυκύτητα και την υπομονή του για ώρες.
Η μικρή Tsihlina, που ήδη βρισκόταν στην εφηβεία αποφάσισε πως δεν ήθελε να γίνει πια δασκάλα-γιατρός αλλά δοκιμαστής στρωμάτων. Οι μεγάλες δίδυμες ξαδέρφες είχαν ήδη εναντιωθεί στη βαναυσότητα και την καταπίεση του διαβάσματος και επέλεξαν επάγγελμα που ουδεμία σχέση έχει με την εκπαίδευση αλλά μάλλον με την παίδευση. Αυτή του τραπεζικού. Τα under 5 ξαδερφάκια δεν απασχολούνταν με σκέψεις για καριέρα, αν και όλα δείχνουν πως η 1,5 χρόνων Zimaroula θα γίνει ψυχολόγος, λόγω της υπερβολικής της ηρεμίας και απάθειας για τα όσα συμβαίνουν γύρω της ενώ η 5χρονη 666girl ή κασκαντέρ ή παλαιστής ή νταβατζής, για προφανείς λόγους. Στο σημείο αυτό να δηλώσω πως αν δείτε στο δρόμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αγγελικό χαμόγελο, αποφύγετέ το! Μπορεί να είναι η 666girl! Πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε με μώλωπες ή χειρότερα, κάτω από καμία μπουλντόζα.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα για τις μικρές αδερφές Μερεντούλα και Ταραντούλα να επιλέξουν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Η μικρή Ταραντούλα, πιόνι στα χέρια των μεγάλων, αποφάσισε πως θα γίνει δικηγόρος. Που θα διδάσκει σε παιδιά τη νομοθεσία της χώρας. Ή παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων για κωφάλαλους. Και στον ελεύθερό της χρόνο θα κάνει μαθήματα νοηματικής. Τελικά έγινε πληροφορικός. Και ονειρεύεται να αναπτύξει ένα software για μάθηση εξ αποστάσεως ή για διαδραστική διδασκαλία ή κάτι που να έχει σχέση με ΜΑΘΗΤΕΣ τέλος πάντων.
Η μεγαλύτερη αδερφή της, η Μερεντούλα, πολύ στεναχωρήθηκε. Από μικρή άκουγε ότι έπρεπε συνεχώς να διαβάζει. Αυτό και έκανε. Μάθαινε 3 ξένες γλώσσες. Δεν πήγε ποτέ κολυμβητήριο ή μουσική, που ήταν τα όνειρά της γιατί έπρεπε να διαβάζει. Μάθαινε αγγλικά με δασκάλα τη μαμά της, ευτυχώς σε τάξη, αλλά πάντα την πλήρωνε αυτή όταν κάποιος έκανε φασαρία. Δε θα ξεχάσει ποτέ τη φραστική επίθεση που δέχτηκε από την ίδια της τη μητέρα, που της είπε «Σταμάτα να παίζεις με τα μαλλιά σου» ενώ τα χέρια της Μερεντούλας βρίσκονταν στις τσέπες τις και τα μάτια της στο βιβλίο.
Όλοι περίμεναν από αυτήν να είναι η καλύτερη μαθήτρια και η Μερεντούλα, που έλιωνε για λίγη ξεκούραση, ήταν.
Για όλους ήταν ένα ήρεμο και γλυκό παιδί. Από μέσα της όμως έβραζε. Που να ήξεραν ότι από τα 8 της μόλις χρόνια κατάστρωνε κρυφά σχέδιο εξόντωσης όλων των εκπαιδευτικών στον πλανήτη. Όλων εκτός από τους εκπαιδευτικούς-συγγενείς. Αυτό δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να το κάνει!
Στο γυμνάσιο ήταν μαθήτρια υπόδειγμα, αν και στα διαλείμματα δεν έχανε ευκαιρία να μιμηθεί ή να ζωγραφίσει κάποιον καθηγητή. Στο λύκειο δε, ήταν τόσο ήρεμο παιδί στην τάξη, αντίθετα με όλους τους άλλους, προφανώς επειδή κοιμόταν όρθια, που οι καθηγητές την λάτρευαν. Όταν κάποιος παλιός καθηγητής ρώταγε το μπαμπά της τι κάνει η Μερεντούλα, εκείνη έκανε αναγούλα. Στο φροντιστήριο δε, ανακάλυψε ότι μια φιλόλογος συνωμοτούσε χωρίς λόγο εναντίον της και από τότε της την κράταγε.
Η άμοιρη η Μερεντούλα, προδομένη από την απόφαση της μικρής της αδερφής να ασχοληθεί με τα σχολεία, πνιγμένη από τις συμβουλές μεγάλων να αναλάβει την εκπαιδευτική επιχείρηση της μαμάς της, ζαλισμένη από τις υποδείξεις καθηγητών, συγγενών και μη, αποφάσισε να επαναστατήσει. «Ως εδώ ήταν!» είπε. «Θα γίνω δημοσιογράφος» δήλωσε.
Κανείς δε μπορούσε να εμποδίσει τη Μερεντούλα που από μικρή είχε δείξει δείγματα λοξοδρόμησης, λέγοντας πως ήθελε να γίνει ζωγράφος, ηθοποιός, δημοσιογράφος και ένα διάστημα J.Lo (τραγουδίστρια-χορεύτρια-ηθοποιός). Έτσι και έγινε. Η Μερεντούλα πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα δημοσιογραφίας και ενθουσιασμένη περίμενε να βρεθεί δίπλα σε κάποια κονσόλα, για να κάνει το πρώτο της μοντάζ. Αντί γι’ αυτό, την περίμενε ένα κακοδιατηρημένο κτίριο και 5-6 καθηγητές της συμφοράς, συνδεόμενοι μεταξύ τους με φιλικές και συγγενικές σχέσεις, ένα γκέτο καθηγητών που είτε δεν πάταγε στη σχολή είτε δεν είχε ιδέα τι σημαίνει να κάνεις μάθημα. Εκτός αυτού, η σχολή δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ακόμα πιστεύει πως η σχολή της πρέπει να μετονομαστεί από «Δημοσιογραφίας» σε «Γενικών Γνώσεων», καθώς σε αυτή τη σχολή έμαθαν (;) τα πάντα εκτός από Δημοσιογραφία. Μέχρι και από πού κλάνει το μπαρμπούνι έμαθαν αλλά όχι απλά πράγματα που θα βοηθούσαν έναν υποψήφιο δημοσιογράφο. Βέβαια, θα ήταν λάθος να πούμε πως η σχολή δεν της παρείχε γνώσεις. Φυσικά και έμαθε πράγματα, όπως πόσα σφηνάκια ursus μπορεί να αντέξει μια άμαθη φοιτήτρια σε ένα πλοίο, με τον ήλιο να χτυπάει κατακέφαλα ή ποια είναι τα στάδια της ελληνικής γραφειοκρατίας, ξεκινώντας από τις γραμματείες των σχολών.
Δεν πτοήθηκε όμως. Αναζήτησε δημοσιογραφική εργασία και ήλπιζε πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εκεί. Βρέθηκε όμως μπροστά από μια δυσάρεστη έκπληξη. Κανείς δεν της είχε πει πως ένας δημοσιογράφος δεν έχει προσωπική ζωή. Οι περισσότεροι δουλεύουν ατελείωτα ωράρια. Μπορείς βέβαια να επιλέξεις να είσαι ένας κοινός ρεπόρτερ με σταθερό ωράριο. Το σίγουρο όμως τότε είναι ότι θα παραμείνεις ένας κοινός ρεπόρτερ. Σε όλα αυτά προστέθηκαν κάτι πατέντες δημοσιογραφικών οργανισμών περί ειδικευομένων. Είσαι ειδικευόμενος; Έχουμε την ευχέρεια και την νομοθετική κάλυψη να σε απασχολήσουμε για 2-3 ή και περισσότερους μήνες και να μην πάρεις τίποτα. Και μη νομίζεις πως αργότερα τα πράγματα θα φτιάξουν. Όταν περάσει το τρίμηνο είτε θα σε απολύσουμε είτε θα σε προσλάβουμε με τον εξαιρετικό μισθό των 400 ευρώ!
Η μικρή Μερεντούλα κίνησε Γη και Ουρανό. Όσα βιογραφικά και να έστελνε κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα προσόντα της, για τις σπουδές της και τις γνώσεις της. Μόνο κάτι άσημες εταιρείας που εκδίδανε περιοδικά με τίτλους «Το Βιολί μου και Εγώ», «Οι Πέτρες των Σπηλαίων», «Ο Ανδρέας Ζει». Μέχρι και εκεί πήγε, υπέφερε το καμάκι του εκδότη αλλά δεν άντεξε όταν συνειδητοποίησε ότι και οι 5 εργαζόμενοι του περιοδικού κάπνιζαν στον 2x3, χωρίς παράθυρα εργασιακό χώρο.
Εν τω μεταξύ, όλες οι φίλες της είχαν βρει δουλειά. Οι περισσότερες σε τομείς που καμία σχέση δεν είχαν με τη δημοσιογραφία. Οι ελάχιστες δε που είχαν βρει δημοσιογραφική δουλειά ήταν ή γλυφτράκια των καθηγητών ή γκόμενες καθηγητών. Η Μερεντούλα, που είχε ήδη καταπατήσει τα πιστεύω της και κακοποιούσε η ίδια παιδιά, παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών (κάτι έπρεπε να κάνει, να ζήσει, να φάει κάτι!), άρχισε να αναθεωρεί σιγά σιγά τις απόψεις της. Συνειδητοποίησε πως δεν έχει διάθεση να δουλεύει ατελείωτες ώρες ή να πεθάνει από άγχος. Κατάλαβε πως έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που θα της είναι δύσκολο να της υποδεικνύουν ατάλαντα άτομα τι να κάνει. Ακόμα περισσότερο, σκέφτηκε πως είναι κρίμα από το Θεό να δουλεύει για τη ψυχή της μάνας της, χειμώνα-καλοκαίρι.
Ξαφνικά, το επάγγελμα του καθηγητή φαντάζει πιο ελκυστικό. Διακοπές σχεδόν 4 μήνες κάθε χρόνο, συγκεκριμένο ωράριο, καλές απολαβές, εκπαιδευτικές άδειες και πάνω απ’ όλα, πληρωμή στην ώρα της και όχι 3 μήνες μετά. Το καλύτερο απ’ όλα δε είναι πως συνειδητοποίησε πως όταν κάνεις μάθημα δεν είσαι απαραίτητα καχεκτικός μπαμπούλας αλλά έχεις τη δυνατότητα να διαμορφώσεις εσύ το πώς θες να είναι το μάθημά σου. Επιπλέον, κατάλαβε πως οι μαθητές, τα παιδιά, έχουν μια απίστευτη ικανότητα να εκσφενδονίζουν αμέτρητες κοτσάνες ανά δευτερόλεπτο, δίνοντάς σου έτσι υλικό για γέλιο. Τέλος, δεν υπάρχει ίσως καλύτερο πράγμα από το να νιώθεις ότι προσφέρεις γνώση, από την εκτίμηση που βλέπεις στα μάτια των μεγαλύτερων παιδιών, από μια ζωγραφιά που θα σου δώσει ένα μικρότερο παιδί.
Της πήρε 23 χρόνια αλλά η Μερεντούλα κατάλαβε πως ούτε τρελοί ούτε βιτσιόζοι δεν είναι οι άνθρωποι που επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Πλέον, έχει κάψει τα πλάνα για τοποθέτηση βόμβας στο 9ο γυμνάσιο, εκτιμάει αφάνταστα τη δουλειά και την κούραση που τραβάνε οι εκπαιδευτικοί και βλέπει τους εκπαιδευτικούς με άλλο μάτι. Ακόμα όμως επιμένει πως βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και δε θα είναι καθηγήτρια μια ζωή. Μη λέμε και μαλακίες. Αλλαγές γίνονται, θαύματα όχι.