Bollywood Lovers No 2

Στη θέση Νο 2 των αγαπημένων μου Ινδών, ο 27χρονος Navtej Singh Rehal, γνωστός και ως Naf. Μετανάστης στη Δανία και μέλος του συγκροτήματος Bombay Rockers, είναι από τους τραγουδιστές που έκαναν την Punjabi μόδα. Εδώ και κανά χρόνο εμφάνισε καράφλα και ξούρισε την κεφαλή και ξενερώσαμε ολίγον τι.

Παρόλα αυτά τον αγαπάμε, λατρεύουμε τη χροιά του και τον τρόπο που το κουνάει. Γενικά λατρεύουμε τους άντρες που το κουνάνε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. [Θέλω και εγώ έναν Ινδό να (μου) το κουνάει!]

Ο Naf λοιπόν έχει τέλεια μάτια, θεικό χαμόγελο, μοναδική φωνή και χορεύει τρομερά. Χάλια το παιδάκι, χάλια...

Bollywood Lovers No1

Ok, δεν κρατιέμαι και θα γράψω και άλλο ποστ! Άλλα ήθελα να γράψω στο κάτω ποστ αλλά μου βγήκε επαφή τρίτου τύπου. Να’ μαι πάλι λοιπόν!
Στο παρών ποστ θα ασχοληθούμε με τους άντρες. Χαρήκατε ε; Εγώ να δείτε! Όπως όλοι γνωρίζουμε, στις περισσότερες γυναίκες αρέσουν οι ξανθοί με γαλάζια μάτια. Brad Pitt και Leonardo Di Caprio style. Άντε και κανένας καστανός με dirty ματιά, κοίτα Colin Farrell. Σε πόσες όμως αρέσουν οι Ινδοί; Μόνο σε μένα!
Πάντα μου έλεγαν οτι έχω περίεργα γούστα. Οκ, το παραδέχομαι. Όλοι μου λένε οτι τα γούστα μου είναι για τα μπάζα. Εγώ δεν το πιστεύω. Δέχομαι οτι δε μου αρέσει κάποιος συγκεκριμένος τύπος άντρα αλλά πιστεύω πως όλοι έχουν τη χάρη τους. Και ο τύπος nerd είναι γοητευτικός με τα γυαλάκια του και ο τύπος κάθαρμα είναι σέξυ με το πρόστυχο βλέμμα του. Το καλό είναι πως τώρα νιώθω πιο ερωτευμένη από ποτέ, καθώς έχω βρει τον τύπο που τα συνδυάζει όλα! Λες και έχει ένα μαγικό τσιπάκι που ανά πάσα στιγμή ανιχνεύει τον τύπο άντρα που θέλω να είναι! Για την ξεχωριστή αυτή ύπαρξη όμως θα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή, καθώς ένα ποστ μόνο δεν αρκεί για να αναλύσουμε τις χάρες του (Σε έφτιαξα πάλι μάναμ;).
Ας επιστρέψουμε όμως στους Ινδούς. Τι να πρωτοπώ γι' αυτούς; Έχω μια αγάπη για την Ινδική κουλτούρα γενικότερα, είναι αλήθεια. Μου αρέσει το Bollywood και η αισθητική τους. Πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά σε θέμα οργάνωσης. Τι Hollywood και μαλακίες! Εδώ μιλάμε για υπερπαραγωγές!

Λατρεύω την αγνότητα που εκφράζουν οι ταινίες τους. Η θεματολογία τους περιορίζεται ευστόχως στο «Μ’αγαπάς-Σ’αγαπώ» και αυτό είναι όλο. Ούτε ίντριγκες, ούτε μπερδέματα. Το θέμα είναι από μόνο του μοναδικό και δε χρειάζεται τίποτα άλλο για να ενεργοποιήσει τα συναισθήματα του θεατή. Μόνο να παρουσιάσει το πώς είναι η αληθινή αγάπη. Οι Ινδοί το κατανοούν αυτό, το υπηρετούν και το προβάλουν με επιτυχία. Οι αμερικάνοι το κάνουν αυτό σπάνια, για καμιά δραματική αισθηματική ταινία.
Θα ήθελα να είμαι Ινδή. Οι Ινδές φαντάζουν στα μάτια μου σαν θεές. Με τα υπέροχα φουστάνια τους και τα φωτεινά χρώματά τους, με τα πλούσια μαύρα μαλλιά τους και με την κοφτερή τους ματιά, με κάνουν να φαντάζομαι πως κανένας άντρας δε μπορεί να τους αντισταθεί. Ξέρω πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για τις Ινδές στην καθημερινή ζωή αλλά στις ταινίες δεν παίζονται!
Όσο για τους Ινδούς…τι να πω! Ανέκαθεν είχα ένα θέμα με τους σκούρους μελαχρινούς άντρες. Με τους πολύ σκούρους όμως. Όχι μαύρους! Απλά μελαψούς. Οι μεγαλύτεροι έρωτες της ζωής μου ήταν ο Enrique Iglesias και ο Mr Μ.Π. που είναι και οι 2 σαν σοκολάτες. Μιαμ… Κανείς τους δεν είναι Ινδός αλλά είναι και οι 2 μελαψοί.

Έχουν κάτι αυτοί οι Ινδοί που με ξετρελαίνει. Καταρχάς, με ανάβει το χρώμα του δέρματός τους. Πείτε το ανωμαλία, πείτε το βίτσιο! Δε μπορώ τους άσπρους άντρες και ας μπλέκω συνέχεια με τέτοιυς. Το χρώμα τους είναι ακριβώς αυτό που μου αρέσει! Έχουν υπέροχα μάτια και μερικοί έχουν κάτι τόσο οικείο στο πρόσωπό τους, που θες να τους φιλήσεις!
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα! Ότι χρειάζομαι επειγόντως γιατρό. Σίγουρα έχετε στο μυαλό σας κάποιο Πακιστανό από το Β12 που καθόταν δίπλα σας και βρωμοκόπαγε. Ίσως δεν έχετε γνωρίσει τις περιπτώσεις που έχω γνωρίσει εγώ… ;-) Here we go...
Περίπτωση Νο1: Ένας καλοκαιρινός...Ήλιος!

Το 2006, αν δεν απατώμαι, είχα πάει διακοπές στην Αυστρία. Μια μέρα βρεθήκαμε στην Pizza Hut στο κέντρο της πόλης και όπως κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και στην Pizza Hut της Βιέννης δε δούλευε ούτε ένας Αυστριακός, παρά μόνο ξένοι και κυρίως Ινδοί!!! Είχαμε πάει οικογενειακώς, γινόταν ψιλοχαμός και με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι κοντά στην κεντρική μπάρα.

Δεν πέρασαν 2 λεπτά και παρατήρησα κάποιον να με κρυφοκοιτάει, ενώ κουβαλούσε ποτήρια. Προσπαθούσα μάταια να τον δω μέχρι που ξεπρόβαλε από τη ψηλή μπάρα…Αυτό ήταν! Έχασα τον κόσμο…Δεν είχα ξαναδεί τέτοια μάτια στη ζωή μου! Έμεινε ακίνητος να με κοιτάζει και σαν να έτρεμε και εγώ μπροστά σε όλη μου την οικογένεια έδινα ρεσιτάλ αποχαύνωσης.

Όταν πέρασαν τελικά τα ατελείωτα αυτά δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο μια ζωή. Παρήγγειλα άρον άρον και για καλή μου τύχη η αδερφή μου και η μάνα μου σηκώθηκαν να πάρουν μαχαιροπίρουνα (ήταν self-service). Σκοτώθηκα να σηκωθώ και εγώ, καθώς ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να πάω προς το μέρος του. Πλησίασα και τον κοίταξα. “Hi” μου είπε. “Hello” του απάντησα και αυτή ήταν η αρχή του χάους, καθώς το παλικάρι δεν ήξερε γρι αγγλικά! Με τα χίλια ζόρια του εξήγησα πως ήμουν τουρίστρια και αυτός μου είπε “You… eye nice!” Έχω ωραία μάτια εννοούσε. Έχω ωραία μάτια;! Αν τα δικά μου ήταν ωραία τα δικά του ήταν παραδεισένια! Τόσο γλυκά που σε υπνώτιζαν. Το βλέμμα του ήταν τόσο βαθύ που σε ταξίδευε.

Μου ζήτησε να έρθει να με πάρει από το ξενοδοχείο με το αμάξι του για να πάμε για χορό αλλά αρνήθηκα. Ήμουν και πιο μικρή τότε... Του ζήτησα τη διεύθυνσή του. Δεν κατάλαβε και του εξήγησε ένας φίλος του. Κοντοστάθηκε. Δεν ήξερε τι να γράψει. Δε ξέρω γιατί. Πήρε μια χαρτοπετσέτα και αφού έψαξε για λίγο σαν μανιακός για στυλό έγραψε «Rupe Gusse» και κάτι άλλα. “What’s your name?” τον ρώτησα. “Sunny” απάντησε χωρίς να είναι απολύτως σίγουρος οτι τον λένε έτσι. «Definitely Sunny» του χαμογέλασα αλλά αμφιβάλλω αν το έπιασε.

Θυμάμαι πως γύρισα Ελλάδα και τον σκεφτόμουν συνέχεια. Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχα γνωρίσει. Σου μίλαγε και έλιωνες. Τόσο γλυκός, τόσο καλοσυνάτος, τόσο όμορφος! Κάτι μάτια! Ένα χαμόγελο! Απίστευτος! Δε μπορούσα να πάρω την απόφαση να του γράψω. Όταν την πήρα συνειδητοποίησα πως η διεύθυνσή του ήταν ατελής. Έψαξα άπειρες φορές στο Google για την περιοχή Rupe Gusse ή οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό αλλά τίποτα…Η χαρτοπετσέτα έχει μείνει στον πίνακα ανακοινώσεων του δωματίου μου να μου θυμίζει έναν μεγάλο έρωτα που χάθηκε…
Αυτά για τον πρώτο Ινδό που μου έκλεψε την καρδιά. Περισσότερα για τους πολυπολιτισμικούς μου έρωτες και φωτογραφικά ντοκουμέντα, για να δείτε για τι πράγμα μιλάω, λίαν συντόμως. Έχει πάει και 3.30 και έχουμε και πρωινό ξύπνημα αύριο. See ya people!

Χωρίς τίτλο

Αν με ρωτήσεις τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου θα σου πω κινέζικο, μυρωδάτο λεμόνι, που εισήχθη παράνομα στην Ευρώπη. Η ζωή μου τελείωσε άδοξα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, κάπου στο Λονδίνο, μια σχετικά ηλιόλουστη για τα βρετανικά δεδομένα ημέρα. Αυτά θυμάμαι μόνο. Για την ακρίβεια, αυτά νομίζω πως θυμάμαι.
Δε ξέρω πως και γιατί έχω δημιουργήσει αυτή την ιστορία στο κεφάλι μου. Δε ξέρω καν γιατί επέλεξα να πιστεύω πως ήμουν καρπός και όχι άνθρωπος ή ζώο. Ακόμα περισσότερο, δε ξέρω γιατί έχω άποψη για την περασμένη μου ζωή ενώ ακόμα δεν έχω φιλοσοφήσει το αν υπάρχει ζωή πέρα από αυτό που ζούμε τώρα. Ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστ για τους Ινδούς (μη ρωτάτε πως θα το συνδύαζα) αλλά στην πορεία μου βγαίνει πολύ πιο φιλοσοφικό. So I'll just go with the row.
2 χρόνια πριν, σαν σήμερα έχασα τη γιαγιά μου. Λαμπρινή στο όνομα. Όνομα και πράγμα. Ήξερε να κάνει τον κόσμο γύρω της να λάμπει. Τρομερά αισιόδοξη και πνεύμα επαναστατικό, ακόμα και στα 72 της χρόνια, γνώριζε πώς να γεμίσει τον αέρα με θετικά συναισθήματα. Τίποτα δεν την ενοχλούσε. Φυσικά, σαν όλους τους ανθρώπους είχε και αυτή τις παραξενιές της και τις φοβίες της. Και ποιος δεν τις έχει;
Όταν πέθανε, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Πρώτον, γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος υπάρχει εκεί έξω. Δεν είχα χάσει ποτέ κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Όχι σε ηλικία που να καταλαβαίνω τι μου γίνετε. Δεύτερον, ακόμα και αν δεχόμουν πως ο θάνατος ίσως μας χτυπήσει κάποια στιγμή την πόρτα, δε θα ερχόταν σίγουρα για τη γιαγιά μου. Όχι για τη Λαμπρινή.
Ήταν ο άνθρωπος που σου έδινε κουράγιο και ελπίδες για τα πάντα. Ποιος θα μας βοηθούσε τώρα; Τον τελευταίο καιρό, που είχε καταπέσει ήταν το μεγάλο σοκ. Αυτή ήταν που μας έδινε πάντα δύναμη, όχι εμείς σε αυτήν. Είχε γυρίσει ο κόσμος τούμπα.
Ποτέ δεν περίμενα ότι θα στεναχωριόμουν τόσο. Τα τελευταία δύο χρόνια, αντί να συνειδητοποιήσω το θάνατο και να συμβιβαστώ με αυτόν, έχω μπερδευτεί περισσότερο. Δε ξέρω τι υπάρχει εκεί έξω. Κανείς δε ξέρει. Δε μπορώ όμως να σκεφτώ ούτε και τις πιθανές εκδοχές. Ο εγκέφαλός μου έχει σταματήσει να λειτουργεί. Το μόνο που νιώθω είναι μια φοβία για το άγνωστο. Μία άρνηση για την ύπαρξη κάτι άλλου.
Την Πέμπτη το βράδυ καθόμουν στο δωμάτιό μου όταν η λάμπα άρχιζε να τρεμοπαίζει. «Έτοιμη να καεί είναι» σκέφτηκα. Σηκώθηκα και άρχισα να χορεύω ντίσκο. Έβαλα μάλιστα και κάμερα στο αγόρι μου για να δει το θέαμα. «Είναι τρομακτικό, κλείστο!» μου έγραψε. Όντως, όταν είδα και εγώ τον εαυτό μου στην κάμερα με τη λάμπα να ανοιγοκλείνει ασταμάτητα από πάνω μου σκιάχτηκα λίγο, οφείλω να ομολογήσω.
Παρασκευή απόγευμα είχα μάθημα στο φροντιστήριο. Την ώρα που έκανα μάθημα άρχιζε να τρεμοπαίζει η λάμπα από πάνω μου. Άρχισε ο μαθητής μου να χασκογελάει. «Δεύτερη λάμπα που καίω» του χαμογέλασα και βάλαμε τα γέλια.
Σήμερα, είχα πάλι μάθημα και επειδή είχε σχετική συννεφιά άναψα τα φώτα. Σε κάποια φάση η λάμπα από πάνω μου άρχισε να τρεμοπαίζει… Μόνο αυτή. Την κοίταξα και πανικοβλήθηκα. Κοίταξα τη μαθήτριά μου που πάγωσε, χωρίς να τις έχω αναφέρει τίποτα και ένας τρελός αέρας άρχισε να φυσάει, ενώ ο ουρανός φωτίστηκε απότομα. Ξέρεις, αυτά τα περίεργα με τα σύννεφα και το φως που φωτίζει ξαφνικά… Κατεβήκαμε κάτω και η μαθήτριά μου είπε στη διευθύντρια πως κάτι είχα σήμερα. Πως όταν την κοίταζα κατάματα της έπεφταν τα πράγματα από τα χέρια. Γέλασα όπως ήταν φυσικό αλλά από μέσα μου τρομοκρατήθηκα. Συμπτώσεις; Αλήθειες; Ποιος ξέρει;
Ποιος μπορεί να ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει; Υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω; Και αν υπάρχει γιατί να θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου; Και πως; Υπάρχει θεός; Υπήρξε ποτέ ο Χριστός; Γιατί Χριστός και όχι Αλλάχ; Και τώρα που το είπα αυτό για το Χριστό θα με προκαλέσει; Τα οράματα, τα όνειρα, η διαίσθηση είναι σχετικά με το άγνωστο; Και ποιος ορίζει αν είναι αληθινά; Μήπως όλα αυτά είναι συμπτώσεις; Μήπως το ψάχνω πάρα πολύ; Μήπως έχω αρχίσει να τρελαίνομαι;

Talent Show

Μπήκα πρόσφατα στο παλαιό και ιστορικό μου blog και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως αρκετά posts μου σχολιάζονται ακόμα. Το πιο κουφό δε είναι ο όλο και αυξανόμενος αριθμός σχολίων σε ένα post για έναν τότε άσημο ηθοποιό, που φέτος έκανε το μεγάλο του μπαμ και έγινε ευρύτερα γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στο γυναικείο κοινό.

Όταν ήμουν στο λύκειο διαγωνιζόμουν με μια φίλη μου, ποια θα εντοπίσει τα περισσότερα νέα μεγάλα αστέρια, κυρίως στην υποκριτική. Εκείνη είχε βρει τον Γιοακίν Φοίνιξ, εγώ είχα βρει τον ΘΕΟ. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι την έτρωγα λάχανο, καθώς η διαίσθησή μου επεκτεινόταν και στον τομέα της μουσικής.

Από τότε είχα την πολυτέλεια να μπορώ να αναγνωρίσω τι θα πουλήσει και τι όχι, τι θα προσελκύσει κόσμο και τι όχι, ποιος θα γίνει αρεστός και ποιος όχι. Θυμάμαι τον ΧΧΧ που κάθε φορά που ανακάλυπτε ένα νέο τραγούδι με ρώταγε αν θα γίνει μεγάλη επιτυχία. Να μην το παινευτώ αλλά πάντα έπεφτα μέσα. Μόνο μία φορά την πάτησα, με το Summer Lovin των Musikk και ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ. Ήταν καλοκαίρι, ήταν καλοκαιρινό κομμάτι, ο δρόμος ήταν στρωμένος...Don't know what happened! Κακή προώθηση!

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να έδωσε πνοή σε αυτό το τρομερό μου ταλέντο! Νομίζω είναι λίγο η διαίσθηση, λίγο το μυαλό (θα πέσει φωτιά να με κάψει που αυτοπαινεύομαι) και λίγο περισσότερο η pop κουλτούρα μου. Ξέρω τι αρέσει, γνωρίζω τα σημεία των καιρών και απλά ξέρω τι περνάει. Μήπως να αλλάξω καριέρα και να γίνω διαφημίστρια. Ή κυνηγός αντρών; Ε, ταλέντων εννοώ...Η συνήθεια βλέπετε... ;-)

Goodnight boys (and girls)! Λυσσάξατε κακούργες!

I Just Love My ASS

Ποτέ δεν κατάλαβα το μικροαστισμό της σύγχρονης νέας ελληνίδας. Σίγουρα πιο ανεξάρτητη από το παρελθόν, απελευθερωμένη από ταμπού και αντιλήψεις που επιβεβαιώνουν το κλασσικό "It's a man's world" (που θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά), τείνει ακόμα και σήμερα, εν έτη 2008 να επαναλαμβάνει ένα λάθος, που οι γενιές των 40 κάτι φαίνεται να έχουν κάνει σημαία. Την κατάθλιψη που προέρχεται από την εικόνα.
Είναι τουλάχιστον αστείο να βλέπουμε γυναίκες επιτυχημένες, φτασμένες επαγγελματικά και με πρότυπα οικογένειας, γυναίκες με όρεξη για ζωή και ζωντάνια, με θάρρος, αλλά και θράσος μπροστά σε άντρες που πιστεύουν πως ζουν ακόμα στην εποχή του Νώε , γυναίκες που έχουν όλα αυτά που καμία γυναίκα δε θα μπορούσε να έχει 50 χρόνια πριν, να μιζεριάζουν.
Οι γυναίκες έχουν κάνει τεράστια άλματα και μεγάλες προσπάθειες για να βρίσκονται εδώ που είναι σήμερα. Πέταξαν από πάνω τους άσχημα στοιχεία, όπως η ψυχολογική καταπίεση και ο υποβιβασμός των "θέλω" τους. Όπως φαίνεται όμως το DNA καλά κρατεί. Γυναίκες κοντές, ψηλές, αδύνατες, χοντρές, ξανθιές, μαυρομάλλες, Ουκρανέζες, Ελληνίδες, Αγγλίδες, Τουρκάλες, πλούσιες, φτωχές…όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Όλες, έστω μια φορά το μήνα, θα περάσουν από το στάδιο της μιζέριας-κατάθλιψης της εικόνας.
Όλες θέλουν να αδυνατίσουν. Καμία δεν είναι αρκετά ψηλή και αδύνατη, όσο λεπτεπίλεπτη και αν είναι στην πραγματικότητα. Το φαινόμενο της κατάθλιψης, και χρησιμοποιώ τον όρο κατάθλιψη χωρίς μεταφορική έννοια και θεωρητικές διαστάσεις, είναι συχνό στις γυναίκες των 40, οι οποίες νομίζουν πως τα έχουν καταφέρει όλα και αυτό που τους μένει τώρα είναι το πώς θα γίνουν μοντέλα περιοδικών.
Να μη σχολιάσω καλύτερα τα σχολιαρόπαιδα. Το ότι έχουν ξεφύγει και φτιασιδόνονται περισσότερο και από τη Θώδη σε επαρχιακό πανηγύρι είναι γεγονός. Τι ψύχωση είναι αυτή όμως με τα κιλά; Βλέπεις κάτι υπέροχα νεανικά πρόσωπα, που από πίσω κρύβουν κάτι κολλημένα μυαλά, που απορείς πως είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει! Από τη μία, οι γυναίκες που είναι ανεξάρτητες και δεν κολλάνε πλέον να στέλνουν τους γκόμενους τον έναν μετά τον άλλον, και από την άλλη το υποβιβασμένο κοριτσάκι που ζει για την εικόνα που βγάζει προς τα έξω.
Δεν απορώ όμως. Τουλάχιστον όχι για τα νέα κορίτσια. Αφενός, η πλύση εγκεφάλου που δέχονται ακούγοντας καθημερινά μανάδες και θείες να καταριούνται κυριολεκτικά το σώμα τους και αφετέρου όλο αυτό το συνοθύλεμα φυλλάδων, με επεξεργασμένες στο photoshop φωτογραφίες, που κάθε φορά που κυκλοφορεί και καμία μη επεξεργασμένη φωτογραφία, γελάμε ειρωνικά με την κυτταρίτιδα της τάδε σταρ, πιστεύοντας πως έτσι λύθηκαν όλα τα υπαρξιακά μας προβλήματα.
Όλα τα άσχημα τα πέταξαν οι γυναίκες από πάνω τους. Κράτησαν όμως το ρόλο της γυναικούλας, που πρέπει να είναι πάντα στην τρίχα για να ευχαριστήσει τον άντρα-εραστή αλλά και τον περίγυρο αυτού. Γιατί αν δεν είσαι αδύνατη θα πει η πεθερά στο γαμπρό «Τι την πήρες τη φοράδα;» ή αν ο μαλάκας ο γκόμενός σου σε απατήσει θα φταις εσύ, που δεν είσαι αρκετά αδύνατη, λες και οι αδύνατες προκαλούν αποδεδειγμένα περισσότερους οργασμούς.
Το αστείο δε, είναι ότι όλο αυτό το κακόγουστο παιχνίδι, εξαιρώντας τις μεγαλοεταιρίες και μιλώντας σε διαπροσωπικό επίπεδο, το προκαλούμε εμείς οι ίδιες. Εμείς κοιτάμε καχύποπτα τις άλλες από την κορυφή μέχρι τα νύχια, για να δούμε τι φοράνε, πως έχουν βαφτεί, αν έχουν πάει κομμωτήριο και κυρίως αν έχουν παχύνει! Τι ανακούφιση, τι αγαλίαση, τι χαρά είναι αυτή που πέρνουμε όταν δούμε οτι η άλλη έχει παχύνει! Λες και όταν παχαίνει η άλλη, μικραίνει ο δικός μας κώλος!

Ο άντρας θα κοιτάξει τον κώλο, άντε και τα βυζιά κάποιας, και αυτό είναι όλο. Ο άντρας βλέπει ότι του προσφέρεις. Είσαι χοντρή και έχεις τον αέρα μπαλαρίνας; Πίστεψέ με, αυτό θα δει, είτε φοράς ρούχα είτε όχι. Είσαι αδύνατη και κυκλοφορείς σαν να σε κυνηγάει η ΓΚΕΣΤΑΠΟ του πάχους; Περνάς αμέσως αδιάφορη.
Εμείς είμαστε αυτές που δημιουργούμε την εικόνα μας, εμείς είμαστε αυτές που διαιωνίζουμε αυτή τη μαλακία που λέγεται εικόνα. Τι είναι η εικόνα τέλος πάντων; Γιατί ένας κοιλαράς να θεωρείται σέξυ και ένας ασπρομάλλης γοητευτικός, ενώ μια γυναίκα με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά όχι; Προσπαθήστε να βρείτε έστω και ένα ιδιαίτερο αντρικό χαρακτηριστικό και σκεφτείτε τα σχόλια που θα λάμβανε μια γυναίκα αν το είχε. Σας το λέω εγώ. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ!
Αρνούμαι να βλέπω γυναίκες επιχειρηματίες, που γαμάνε και δέρνουν στη ζωή τους, να γυρνάνε στο σπίτι και να κλαίνε που έχουν παχύνει και δεν αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Ναι, να προσέχουμε τον εαυτό μας, γιατί ένας υγιές σώμα ευχαριστεί πρώτα εμάς και μετά τους άλλους. Ναι, να θέλουμε να ευχαριστούμε τους συντρόφους μας. Όχι όμως να παθαίνουμε ψυχώσεις που μας κατατρέχουν χρόνια. Έχεις και 5 κιλά παραπάνω. Και τι έγινε μωρέ; Το έχεις πάρει χαμπάρι ότι μια ζωή θα ζήσεις; Έχετε καταλάβει ότι σε μερικά χρόνια δε θα υπάρχει ρουθούνι από εμάς; Ποιος νοιάζεται αν ο κώλος σου είναι 3 ή 5 ή 15 εκατοστά μεγαλύτερος απ’ ότι θα ήθελες να είναι!
Και μια φιλική συμβουλή. Εγώ ποτέ δεν ανήκα στις αδύνατες της παρέας. Πάντα όμως μάζευα τα περισσότερα χαρτάκια με τηλέφωνα απ’ όλες. Γιατί; Γιατί αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου και λατρεύω τις καμπύλες μου. Γιατί δε με ενοχλεί που δε μπορώ να φορέσω χαμηλοκάβαλο τζιν, που στο κάτω κάτω δείχνει κοντόχοντρη και την πιο ψηλή, αλλά λατρεύω να φοράω αέρινα φορέματα που με δείχνουν πιο γυναίκα. Γιατί προτιμώ τα βράδια να πλακώνω τα τζατζίκια με το αγόρι μου και να χαιρόμαστε ο ένας τη βρωμερή ανάσα του άλλου και όχι να λιμοκτονώ με κρακεράκια και κοτόπουλα του ατμού. Γιατί μου αρέσει να χαίρομαι τη ζωή και να περνάω καλά είτε είμαι 50 είτε 70 είτε 90 κιλά.

Είμαι εγώ και είμαι και γαμώ τις γκόμενες. Και αν ένας άντρας δε με θέλει έτσι όπως είμαι, τότε δε θέλει αυτό που είμαι και καλύτερα να τον κάνω πέρα πριν πληγωθώ. Δεν υπάρχουν σέξυ σώματα, μόνο σέξυ μυαλά. Εγγυημένο. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι φιλενάδα. Κάτσε εσύ να ανταλλάσσεις χημικές δίαιτες με την κολλητή σου μέχρι να έρθει ο κυριούλης με τα μαύρα και να σου πει "Έχω εγώ να σου προτείνω μια δίαιτα σπέσιαλ. Δε θα ξαναφάς ποτέ…".

ΥΣ. Μερικά καλά που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό:

1. Μια πανέμορφη κοπέλα, γύρω στα 21 εξομολογήθηκε στην παρέα πως ο πρώην της είχε πάντα γνώμη για την εικόνα της. Από το τι θα φορέσει μέχρι τι θα φάει. Τελικά τη χώρισε γιατί: ήταν χοντρή και είχε μεγάλα χείλη. Η κοπέλα είναι γύρω στα 55 κιλά. Μπορεί να λέω και πολλά. Που τους βρίσκετε ρε κοπέλες μου; Τα σχόλια δικά σας.

2. "Έχεις δώσει 100.000 στην ΤΑΔΕ εταιρεία αδυνατίσματος. Γιατί δε δίνεις και άλλα 1500 στην ΤΑΔΕ;". Εεε...συγνώμη που επεμβαίνω, τη γυμναστική τη δοκιμάσατε;

3. "Πάχυνα. Θέλω να πεθάνω". Οκ. Να μου γράψεις το PC σου.

ριλάξ, τέικ ιτ ίζι

Ο φίλος μου ο Ντίνος διέγραψε το μπλογκ μου από τα αγαπημένα του. Αφού με έκραξε πρώτα. "Πρώτα μας λες οτι ανοίγεις καινούριο μπλογκ και μετά κάνεις ένα μήνα να γράψεις". Δίκιο έχει . Με έφαγε η δουλειά. Μη γελάτε.

Αυτόν το μήνα συνέβησαν πολλά. Τόσα πολλά που αναγκάστηκα να πάω στο γαστρεντερολόγο, μετά από 11 χρόνια έντονων ενοχλήσεων. Τόσο άσχημα τα πράγματα. Νεύρωση στομάχου, λέει. Με έφαγε το άγχος, λέει. Πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής, λέει.

Σας είπα εγώ να μη γελάτε. Μου είπε οτι πρέπει να χαλαρώσω, οτι είμαι υπερβολικά σφιγμένη και οτι έχω χάσει το νόημα της ζωής. Εγώ πάλι έπιανα τα μισά από όσα μου έλεγε καθώς το μυαλό μου ήταν ήδη 10 στάδια πιο κάτω και συγκεκριμένα στο στάδιο της εγχείρισης. Μέχρι που συνήλθα. ΠΑΛΙ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ χωρίς λόγο!

Ο γιατρός ακάθεκτος και με φανερή εμπειρία σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, μου έγραψε κάποιες τυπικές εξετάσεις. Ύστερα από ένα αποτυχημένο αστείο για τα φαγωμένα -από τι άλλο- από το άγχος νύχια μου, με προειδοποίησε εξίσου χαριτωμένα πως ή θα βρω τρόπο να καταπολεμήσω το άγχος μου ή θα συνεχίσω με ηρεμιστικά και προβλήματα υγείας. Μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα τρέχοντας στη δουλειά. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι δουλειές του ηθοποιού και του καθηγητή είναι από τις πιο απαιτητικές. Βρέξει-χιονίσει πρέπει να είσαι ευδιάθετος. Διαφορετικά το "κοινό" σου θα κλωτσήσει. Πειράζει που μου αρέσουν και τα δύο; Πειράζει που τη βρίσκω με τα δύσκολα; Πειράζει που έχω υψηλές απαιτήσεις; Πειράζει.