Vicky Christina Barcelona

Πέμπτη βράδυ και μόλις έχω τελειώσει δουλειά. Ο Javier επέμενε από νωρίς να πάμε σινεμά, καθώς είναι κινηματογραφόφιλος. Εγώ κλασσικά βαριέμαι τη ζωή μου αλλά κάτι μέσα μου μου λέει πως δεν πρέπει να κάτσω σπίτι για ένα ακόμα βράδυ. Με τη φόρμα λοιπόν και το πρόσωπό μου εμφανώς κουρασμένο, οδεύουμε προς το Mall. Ευτυχώς οδηγεί αυτός.
Όλοι είναι ντυμένοι στην τρίχα. Ο Φουστάνος κάνει βόλτες με μια μελαχρινή πιτσιρίκα και εγώ πιάνω ασυνείδητα τη μύτη μου, μιας και από μικρή ήθελα να κάνω πλαστική. Ονειρευόμουν τη μέρα που ο Φουστάνος θα αναλάμβανε την περίπτωσή μου. Ύστερα διάβασα κάπου πως άφησε μια γυναίκα κουφή από το ένα αυτί (ή κάτι τέτοιο) και άφησα τα όνειρα κατά μέρος.
Φοράω μια κόκκινη μπλούζα και την ώρα που ο Javier διαβάζει το πρόγραμμα προβολών συνειδητοποιώ πως η ραφή στην αριστερή μασχάλη της μπλούζας μου είναι μαύρη και βγάζει μάτι! Γι’ αυτό με κοίταγαν οι μαθητές μου;;;!!! Δεν έχω ιδέα πότε το έραψα αυτό! Μάλλον κάποια μέρα που βιαζόμουν, δεν είχα τι να φορέσω και είχα ξεμείνει από κόκκινη κλωστή. Όσον αφορά την πλέξη, ας την αφήσουμε καλύτερα ασχολίαστη.
Κατεβάζω σχεδόν ακαριαία το χέρι μου και κοιτάζω γύρω, ψάχνοντας για κάποιον εξίσου κακοντυμένο και ατημέλητο, μια σανίδα σωτηρίας μέσα στην παρακμή μου. Για καλή μου τύχη, ακριβώς από πίσω μου στην ουρά, βρίσκεται ένας θεόρατος μαύρος μπασκετμπολίστας που φοράει μπλε παντόφλα-παραλία Παλούκι με άσπρη κάλτσα. Ουφ…
Φτάνουμε στο ταμείο και αφού ταλαντευτήκαμε για λίγο ανάμεσα σε Vicky Christina Barcelona και Περί Τυφλότητος, καταλήξαμε τελικά στην αρχική μας επιλογή, το έργο του Woody Allen, το Vicky Christina Barcelona. Η προβολή γινόταν στην αίθουσα Max, τη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα στην Ευρώπη, σύμφωνα με το σποτάκι των Village. Η αίθουσα είναι όντως αχανής και είναι η μοναδική αίθουσα των Village που δεν μου προκαλεί ίλιγγο ή την αίσθηση ότι η οθόνη θα πέσει να με πλακώσει. Επιπλέον, προλάβαινα να διαβάσω τους υπότιτλους, χωρίς να χρειάζεται να περιστρέφω το κεφάλι μου κατά 180 μοίρες ανά 2 δευτερόλεπτα. Καλή αρχή λοιπόν.
Πριν ακόμα αρχίσει το έργο είχα πολλές σκέψεις μέσα στο μυαλό μου:
Ενώ περιμένω να δω τα αγαπημένα μου τρέιλερ, μια καταιγίδα από διαφημίσεις πλημμυρίζει την οθόνη. 2 τρέιλερ vs 15 διαφημίσεις! Τι στο καλό γίνεται; Πάντα βιαζόμουν να μπω στην αίθουσα για να μη χάνω τα τρέιλερ, που τα θεωρώ μικρούς θεούς και τώρα μου βάζετε 2 τρέιλερ μόνο; Καινούριο είναι αυτό; Φαίνεται πως μετά το θάνατο του Don LaFontaine ήρθε το απόλυτο χάος…
Συνεχίζω το παραλήρημα σκέψεων και συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, που ο Javier έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα και μπορώ να μοιράζομαι μαζί του πράγματα που μου αρέσουν. Είχα κάποτε προσφέρει σε κάποιον εισιτήρια για το Εθνικό και είχε αρνηθεί λέγοντας «Δεν είναι του επιπέδου μου». Δεν είναι του επιπέδου σου; Πολύ high-class ή πολύ λίγο για σένα; Ποτέ δεν το έμαθα και ευτυχώς δηλαδή, που δεν πήρα απάντηση, γιατί πόσα να αντέξει το νευρικό μου σύστημα;
Από την άλλη βέβαια, συνειδητοποίησα πως, για ακόμα μία φορά βγήκα και πάλι μόνο με τον Javier. Ένιωσα ξανά πόσο μόνη είμαι σε αυτή τη ζωή, συναίσθημα που με τρώει εδώ και πολλές μέρες. Έχω άπειρους γνωστούς αλλά ελάχιστους φίλους. Ζήτημα να είναι τρεις. Κανονικά δεν πρέπει να παραπονιέμαι γι’ αυτό. Εγώ το έχω επιλέξει. Εγώ δεν αντέχω άνθρωπο δίπλα μου. Εγώ δε μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν, εγώ δε μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν και επιλέγω να κάνω με όλους μόνο χαβαλέ. Εγώ θεωρώ την αδερφή μου την καλύτερή μου φίλη και αρνούμαι να την «αντικαταστήσω» τώρα που λείπει για σπουδές στη Μυτιλήνη. Εγώ το έχω επιλέξει αυτό.
Κάνω στην άκρη τα μελαγχολικά συναισθήματα και παρατηρώ πως η χαώδης αίθουσα είναι γεμάτη. Μια εικόνα που σε γεμίζει ελπίδες, σε καιρό που οι περισσότεροι προτιμούν να πιουν ένα καφέ στο Κολωνάκι, από το να δουν ή να διαβάσουν κάτι και γενικότερα να κάνουν κάτι που θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους. Τι ωραίο πράγμα, να βλέπεις τόσα άτομα να μαζεύονται για την προβολή μιας ταινίας που δεν αποτελεί hero ή teen movie. «Μακάρι να μπορέσω και εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο κάποτε για τον ελληνικό κινηματογράφο» σκέφτομαι και αμέσως συνέρχομαι όταν ακούω κάτι τσιρίδες από δίπλα μου.
Ακαριαία η έκφραση του προσώπου μου μετατρέπεται σε αυτή αφινιασμένου ζόμπι. Ψιλιάζομαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Γυρνάω και βλέπω μια παρέα γύρω στα 21 με 3 κοπέλες και έναν καταϊδρωμένο χοντρό gay που φωνάζει τη μία κοπέλα "μωράκι" του και την ταΐζει στο στόμα. Οκ. Όλα τα είχα, αυτό μου έλειπε. Μου τι δίνουν οι άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους φωνάζουν «Heeey εδώ είμαι, κοίτα με!» και περισσότερο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που μιλάνε κατά τη διάρκεια των ταινιών. Νομίζεις πως είμαι καχύποπτη; Δεν πέρασαν 5 λεπτά από την αρχή του έργου και το χνουδωτό τερατάκι και τις κολλητές του άρχισαν να νιαουρίζουν εκνευριστικά. Ο Javier, που σπάνια κατορθώνει να κρατηθεί ξύπνιος στις ταινίες, έχει τα μάτια του ανοιχτά και έχει εκνευριστεί απίστευτα. Πετάει κανένα «σκάστε» στον αέρα αλλά το gay parade φαίνεται πως έχει βάλει τα ποπ κορν στα αυτιά!
Τα φώτα χαμηλώνουν, η ταινία αρχίζει και εγώ μόλις που προλαβαίνω να διαβάσω το όνομα της Penelope Cruz, έκτο στη σειρά αν δεν κάνω λάθος. Η λίστα των ονομάτων είναι βάσει εμφάνισης. Καθώς θεωρώ την Cruz ατάλαντη και σφίγγομαι (προυτς) κάθε φορά που την βλέπω, ανακουφίζομαι όταν συνειδητοποιώ πως θα αργήσει να εμφανιστεί στην οθόνη. Το απωθημένο μου γι’ αυτήν έφτασε στα όρια του μίσους μάλιστα, όταν ο έρωτάς μου ο αγιάτρευτος, ο Christian, τη φίλησε στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Αλλά ας μην τα θυμάμαι αυτά καλύτερα. Παιδικά τραύματα…
Στην αρχή της λίστας φιγουράρουν και τα ονόματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών.

1) Scarlett Johansson. Πολύ με έχει παιδέψει αυτή η κοπέλα. Μια τη λατρεύω, μια τη μισώ. Είναι το american dream που κανονικά κάθε μεγάλος σκηνοθέτης θα έπρεπε να σνομπάρει. Μια σχετικά καλή ηθοποιός (εμένα δε με τρελαίνει), με παρουσιαστικό που αφήνει τους άντρες άφωνους (εμένα δε με τρελαίνει) και ναζιάρικο στυλ που κερδίζει (εμένα δε με τρελαίνει!!!). Εκτός αυτών, τα έχει φτιάξει με όλους τους κούκλους του Hollywood, με αποκορύφωμα το γάμο της με τον Ryan Reynolds. Ε αυτό πάει πολύ! Είναι και επίσημα η μούσα του Woody Allen και ετοιμάζει το ντεμπούτο album της, με το οποίο προβλέπεται να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας δισκογραφίας. Και ως κερασάκι στην τούρτα, κάθε άντρας που γουστάρω έχει φωτογραφία της κολλημένη στο δωμάτιό του. Δηλαδή έλεος. Κάτι σαν την Παπουτσάκη δηλαδή αλλά όχι τόσο εκνευριστική. Οκ, τη ζηλεύω αλλά δε θα ήθελα να είμαι αυτή και αυτό με παρηγορεί. Επίσης, πάντα πίστευα πως είναι καλύτερη καστανή αλλά δε θα έχω ποτέ την ευκαιρία να της το πω.
2) Rebecca Hall. Οκ, εδώ γίνομαι ρόμπα γιατί δε ξέρω τίποτα για τη συγκεκριμένη ηθοποιό. Η αλήθεια είναι ότι τη λυπήθηκα γιατί ενώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, παίζει πολύ καλά και ίσως να παίζει περισσότερο απ’ όλους στην ταινία, δε βρίσκεται στην αφίσα της ταινίας και ο Τύπος δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί της, παρά μόνο με τους λαμπρούς χολιγουντιανούς αστέρες. Rebecca, θα μάθω για σένα, I promise.
3) Το καλύτερο το αφήνω για το τέλος. Javier Bardem. Τι να πρωτοπώ…Τι σώμα, τι φωνή, τη βλέμμα, τη μύτη, τι μαλλιά, τι ύφος, τι στυλ, τι άντρας, τι ηθοποιός, τι όλα! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο δικός μου ο Javier είναι κατά πολλούς μια απομίμηση του original Javier. Ο Bardem δεν είναι ο super κούκλος αλλά έχει κάτι που σε κερδίζει με την πρώτη. Επίσης, είναι απίστευτα ταλαντούχος. Είμαι σίγουρη πως κανείς δε θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του γόη καλλιτέχνη καλύτερα απ’ αυτόν.
Ποτέ δεν ήμουν φαν του Woody Allen. Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα το ύφος και το χιούμορ του. Μεγαλώνοντας άρχισα να εκτιμώ το στυλ κινηματογράφησής του και ακόμα περισσότερο το ευρηματικό του τρόπο να περιγράφει κωμικά καταστάσεις, που όλοι έχουμε βιώσει αλλά κανείς δε ξέρει πώς να αποτυπώσει. Τέλος, θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες του βγάζουν γέλιο χωρίς να δείχνουν κάτι «αστείο». Hope you know what I mean.
Όπως καταλαβαίνετε, την ταινία τη λάτρεψα. Είναι ότι καλύτερο έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Η Johansson και η Hall αξιοπρεπείς, η καθεμία με το δικό της στυλ, o Bardem κάτι παραπάνω από ελκυστικός και πειστικός ως "άντρας πειρασμός" και η Penelope Cruz έκπληξη, στο ρόλο μιας τρελής ξεπεσμένης καλλιτέχνιδας, με εμμονές και περίεργη ιδιοσυγκρασία. Ναι, το παραδέχομαι. Η Cruz σε αυτή την ταινία είναι θεά και μπορώ πλέον να τη αποκαλώ ηθοποιό.

Η ταινία περιλαμβάνει ένα ερωτικό τρίγωνο, χωρίς όμως να εστιάζει σε αυτό αλλά στις ερωτικές σχέσεις γενικότερα, που αποτελεί και αγαπημένο θέμα του Allen. Δε θα σας πω την πλοκή. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να ξέρεις ελάχιστα πράγματα όταν σκοπεύεις να δεις μια ταινία. Εκτός του ότι είσαι πιο αντικειμενικός, την απολαμβάνεις και περισσότερο.
Το Vicky Christina Barcelona με έκανε να σκεφτώ πολλά για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, για όλα όσα ζω και για όλα όσα έχω περάσει. Μου κίνησε το ενδιαφέρον υποκριτικά και με ώθησε να κάνω όνειρα για τη ζωή. Επιπλέον, αποτελεί μια ταινία πρότυπο σεναρίου, πλοκής, σκηνοθεσίας και ερμηνειών. Μια ταινία που σίγουρα θα ήθελα να ξαναδώ σύντομα, για να μην πω τώρα! Ταυτίστηκα με τους χαρακτήρες και πήρα ένα κομμάτι από αυτούς μαζί μου. Αν δεν έχετε κάτι να κάνετε απόψε το βράδυ, ή και αν έχετε, παρατήστε το και πηγαίνετε να δείτε την ταινία. Σίγουρα θα τη λατρέψετε. Καλή προβολή!

Υσ. Πριν δω την ταινία νόμιζα οτι το Vicky Christina Barcelona είναι το ονοματεπώνυμο κάποιας ισπανίδας καλλονής. ;-) Κοντά έπεσα...