Με έχει πιάσει μια απίστευτα γλυκιά μελαγχολία. Όπως όταν αισθάνομαι οτι είμαι για πρώτη φορά ερωτευμένη με κάποιον. Που ξέρω οτι θα τον συναντήσω και το στομάχι μου πάλεται. Και σαν να τουρτουρίζω. Απίστευτο συναίσθημα! Υπάρχει για να νιώθω ζωντανή. Ακόμα πιο απίστευτο όμως είναι που αισθάνομαι έτσι χωρίς λόγο. Ή τουλάχιστον, χωρίς προφανή λόγο.
Απόψε τυλίγομαι σε ένα πέπλο ψευδαισθήσεων και το απολαμβάνω. Δε θέλω να βγω από εδώ. Θα μείνω ερωτευμένη με την εικόνα, δε θα σκεφτώ τίποτα, δε θα αναλύσω τίποτα. Απλά θα χαθώ και θα το απολαύσω.
Έγιναν πολλά μικρά πραγματάκια σήμερα. Ανεπαίσθητες αλλαγές, που όλες μαζί όμως κάνουν τη διαφορά. Είδα τους νονούς μου μετά από πολύ καιρό, ανθρώπους που υπεραγαπάω. Σχεδόν όλοι οι γονείς των καινούριων μου μαθητών με ευχαρίστησαν γιατί τα παιδιά τους έχουν πλέον όρεξη να διαβάσουν. Αισθάνθηκα τόσο σημαντική! Μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και κατάλαβα πόσο απαραίτητη μου είναι. Συνειδητοποίησα πως αν δεν επιτύχω το όνειρό μου θα είμαι πάντα μια ανολοκλήρωτη οντότητα. Διάβασα κάποια ποστ από το παλιό μπλογκ μου και είδα πόσο καλό μου έκανε το να γράφω, έστω αυτές τις βλακιούλες που έγραφα. Συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει το γράψιμο. Ένιωσα βαθιά μέσα στην καρδιά μου πόσο πολύ μου έχουν λείψει κάποια πράγματα από το παρελθόν. Άνθρωποι και καταστάσεις. Χαμογέλασα όταν είδα πως ένα ποστ μου του 2006 "μόλις" άρχισε να μαζεύει σχόλια. Τι σου είναι η ζωή... Ένιωσα ένα σφίξιμο που είδα τα ξαδερφάκια μου που κοντεύουν να μου ρίξουν ένα κεφάλι. Σκέψου οτι τα νανούριζα τα άτιμα. Ακούω το Black and Gold για χιλιοστή φορά μέσα σε 3 μέρες και νιώθω υπέροχα.
Η ζωή είναι πολύ γλυκιά τελικά. Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές που σου δίνει. Για τα καλά που σου προσφέρει αλλά και για τα λάθη στα οποία σε σπρώχνει να πέσεις. Όλα γυρνάνε πίσω κάποια στιγμή. Και αναλόγως τη φάση άλλοτε πονάνε, άλλοτε απλά σε προσπερνάνε και άλλοτε σε μελαγχολούν γλυκά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι αγαπάω τη ζωή περισσότερο από κάθε άλλον. Μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.
Απόψε τυλίγομαι σε ένα πέπλο ψευδαισθήσεων και το απολαμβάνω. Δε θέλω να βγω από εδώ. Θα μείνω ερωτευμένη με την εικόνα, δε θα σκεφτώ τίποτα, δε θα αναλύσω τίποτα. Απλά θα χαθώ και θα το απολαύσω.
Έγιναν πολλά μικρά πραγματάκια σήμερα. Ανεπαίσθητες αλλαγές, που όλες μαζί όμως κάνουν τη διαφορά. Είδα τους νονούς μου μετά από πολύ καιρό, ανθρώπους που υπεραγαπάω. Σχεδόν όλοι οι γονείς των καινούριων μου μαθητών με ευχαρίστησαν γιατί τα παιδιά τους έχουν πλέον όρεξη να διαβάσουν. Αισθάνθηκα τόσο σημαντική! Μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και κατάλαβα πόσο απαραίτητη μου είναι. Συνειδητοποίησα πως αν δεν επιτύχω το όνειρό μου θα είμαι πάντα μια ανολοκλήρωτη οντότητα. Διάβασα κάποια ποστ από το παλιό μπλογκ μου και είδα πόσο καλό μου έκανε το να γράφω, έστω αυτές τις βλακιούλες που έγραφα. Συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει το γράψιμο. Ένιωσα βαθιά μέσα στην καρδιά μου πόσο πολύ μου έχουν λείψει κάποια πράγματα από το παρελθόν. Άνθρωποι και καταστάσεις. Χαμογέλασα όταν είδα πως ένα ποστ μου του 2006 "μόλις" άρχισε να μαζεύει σχόλια. Τι σου είναι η ζωή... Ένιωσα ένα σφίξιμο που είδα τα ξαδερφάκια μου που κοντεύουν να μου ρίξουν ένα κεφάλι. Σκέψου οτι τα νανούριζα τα άτιμα. Ακούω το Black and Gold για χιλιοστή φορά μέσα σε 3 μέρες και νιώθω υπέροχα.
Η ζωή είναι πολύ γλυκιά τελικά. Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές που σου δίνει. Για τα καλά που σου προσφέρει αλλά και για τα λάθη στα οποία σε σπρώχνει να πέσεις. Όλα γυρνάνε πίσω κάποια στιγμή. Και αναλόγως τη φάση άλλοτε πονάνε, άλλοτε απλά σε προσπερνάνε και άλλοτε σε μελαγχολούν γλυκά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι αγαπάω τη ζωή περισσότερο από κάθε άλλον. Μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.
3 comments:
Ax bre gomenaki...me melagxolises gluka ki emena! Den einai malakia na uparxoun faseis tis zwis mas pou epeidi mas apasxolei kati "simantiko" (blepe psaksimo douleias) na min mporoume na xaroume auta ta mikra kathimerina "thaumata" pou mas deixnoun poso omorfi einai i zwi mas? Sunexise na eisai simantiki gia tous mathites sou, sunexise na eisai toso demeni me tin aderfi sou gia na sunexiseis na mas grafeis kai toso omorfa keimena!!! Kali sou mera!
:)))
Auto mono.-
Μα αυτή δεν είναι άλλωστε και η ευτυχία της ζωής? Τα μικρά πράγματα, οι καθημερινές μας συνήθειες, οι μικρές αλλαγές στη διάρκεια της ημέρας. Αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε, να νιώθουμε όμορφα.
Ωραίο κειμενάκι, ωραίο μπλογκ γενικά, μόλις το ανακάλυψα:D
ΥΓ: Καλό τραγουδάκι το "sweet about me".
Post a Comment