Σουρεάλ σκηνικό στο κατάστημα των ΕΛΤΑ των Άνω Λιοσίων. Μπαίνω μέσα και βλέπω πως περιμένουν γύρω στα 60 άτομα να εξυπηρετηθούν. Με το ζόρι στριμώχνομαι σε κάποια γωνία και περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου. Κόσμος πηγαινοέρχεται, μωρά κλαίνε, γριές αναστενάζουν, άντρες αναθεματίζουν, δέματα κλωτσιούνται και γύφτοι κάνουν την παρουσία τους κάτι περισσότερο από αισθητή. Παίρνω βαθειά ανάσα και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση.
Έχουν ήδη περάσει τα πρώτα δέκα λεπτά όταν ακούω ένα τσόλι να λέει «Έλα μαλάκες άκρη! Είμαι έγκυος!» Δε θα άκουσα καλά, σκέφτομαι. Και τότε βλέπω μία αγνώστου καταγωγής τύπισσα που γυφτόφερνε, με μαλλιά μες το λάδι, μπουστάκι και την κοιλιά τούρλα έξω, κολάν και στρινγκ που έβγαζε μάτι, να σπρώχνει κόσμο για να περάσει. «Δε με πειράζει να περάσεις» της λέει ευγενικά ένας κύριος «με πειράζει που μιλάς άσχημα.» «Έλα άι στο διάλο άσε με» του λέει αυτή χαμογελώντας πρόστυχα. Δεν το ζω αυτό, σκέφτομαι. Η τύπισσα πέρασε επιδεικτικά μπροστά από όλους αλλά προς ευχαρίστηση όλων η ταμίας την έδιωξε. Το θεικότερο; Βγαίνοντας έξω έσκασε επάνω στη τζαμαρία και ούρλιαξε σε μια άμοιρη γριούλα «Μαλακισμένη! Εσύ με έφαγες παλιογρουσούζα!». Η γριά γλίτωσε το εγκεφαλικό αλλά τα δικά μου νεύρα είχαν αρχίσει να κλονίζονται. Όπως είπε και μια κυρία «Η γριά που περιμένει εδώ είναι πιο άρρωστη από εσένα κοπέλα μου. Μάθε να συμπεριφέρεσαι». Αυτό τα λέει όλα.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην ουρά της κολάσεως, παρατήρησα πως υπήρχαν γύρω μου δέματα με τον ίδιο αποστολέα και παραλήπτη διάφορες μονές. Είναι η νέα μόδα φαίνεται. Όσα δεν μας έφαγαν με το Βατοπέδιο ας τους τα χαρίσουμε αφιλοκερδώς. Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει μια θεοσεβούμενη που βλέποντας έναν νεαρό –αξιοπρεπή ομολογουμένως- παπά ίσα που δεν έχυσε και άρχισε να φωνάζει «Παπά μου πάρτε τη θέση μου να πάω εγώ στο τέλος για εσάς! Για εσάς!!! Μα τα έχουμε ισοπεδώσει όλα πιά! Αχ παπά μου!!!». Αχ κυρά μου, παπάς είναι όχι ανάπηρος! Get a life! Ο παπάς πάντως την έβαλε στη θέση της και γι’ αυτό παίρνει 10 πόντους και δώρο αρκουδάκι.
Μισή ώρα αναμονής και φυσικά κάνουν την εμφάνισή τους οι αγαπημένοι μου γύφτοι. Τρεις μέρες νωρίτερα είχαν κάνει ντου και τράβαγαν την ταμία έξω από το ταμείο για να ψάξουν τις τσέπες της. Ιστορικά σκηνικά! Το προσπερνάμε αυτό και πάμε στο σημερινό σκηνικό. Μπαίνει μέσα το γυφτοζεύγος και μπαίνει στην ουρά. Περιμένουν 3 λεπτά και αποφασίζουν πως πρέπει να προσπεράσουν 60 άτομα. «Μια υπογραφούλα θέλω, να πάρω 50 ευρώ». Μια υπογραφούλα ήθελαν όλοι. Βάζει φωνή ο γύφτος και απευθύνθηκε στο λαό «Να περάσω μπροστά από όλους;» «Όχιιιιιι», απαντάνε όλοι με μια φωνή. Και αρχίζει η γύφτισσα «Θα φέρω το δίκανο, με πιάνουν τα ψυχολογικά μου και τα νεύρα μου, έχω τα ψυχολογικά μου τώρα! Να μη μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας!» Μας συγχωρείς που εμείς ήρθαμε να παίξουμε το πουλί μας στο ταχυδρομείο. Οπότε πετάει ο γύφτος το θεικό «Έχω αδερφό στη φυλακή. Μέχρι τις 2 είναι τα δικαστήρια. Θέλω να πάρω τα λεφτά να τον βγάλω γιατί θα μείνει μέσα μέχρι τη Δευτέρα». Εκεί ήταν που χτύπησε το καμπανάκι μου και του λέω «Συγνώμη ρε φίλε, για καλό μας το λες τώρα αυτό; Εγώ γιατί δεν είμαι στη φυλακή; Θες δηλαδή να λυπηθούμε κάποιον που είναι μέσα; Κάποια μαλακία θα έκανε. Έλα κάνε μου τη χάρη!» Αυτό το «έλα κάνε μου τη χάρη» πολύ μου αρέσει. Προσδίδει πάντα κύρος και εκνευρισμό συνάμα. Το λες και καθάρισες! Δεν τολμά κανείς να σου απαντήσει μετά. Τρεις και μία τους πάει!
Προσπερνάμε και αυτό το σκηνικό και φτάνει η σειρά μου. Φυσικά ούτε «γειά σας» ούτε τίποτα. Αλίμονο. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι. «Έχω 2 δουλειές» τους λέω. «Πρώτα θέλω να πάρω αυτό το δέμα.» «Ταυτότητα» μου λέει. «Δεν έχω ταυτότητα μαζί μου». «Δε μπορείτε» μου λέει. «Τρεις μέρες πιο πριν η κοπέλα με εξυπηρέτησε χωρίς να έχω ταυτότητα» της λέω. «Τι άλλο θέλετε;» με ρωτάει εκνευρισμένη και για να μη ρίξω κανά καντήλι κάνω τουμπεκί και λέω «Θέλω να κάνω μια ομαδική αποστολή 235 γραμμάτων». Οπότε εκεί ακούω το θεϊκό: «Δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε σήμερα. Έχουμε πολύ κόσμο. Ελάτε τη Δευτέρα.» «Φαντάζομαι κάνετε πλάκα» της λέω αναψοκοκκινισμένη. Η μόνη της απάντηση; «Πάρε εδώ τότε και σφράγιζε τα γράμματα» «Συγνώμη, εγώ θα τα σφραγίζω;» «Εσείς θέλετε να τα στείλετε εσείς θα τα σφραγίσετε!» Άκου εδώ ρε! Να κάτσω εγώ να σφραγίσω 235 γράμματα, με τη λογική ότι αφού δεν τους βάζω γραμματόσημα πρέπει να βρω άλλο τρόπο να ξεχρεώσω το χρέος μου προς το ελληνικό μονοπώλιο. Ε ρε ιδιωτικοποίηση που σας χρειάζεται! Να βλέπετε πελάτη και να κάθεστε σούζα!
Αρχίζω λοιπόν να σφραγίζω με μια σφραγίδα της κακιάς ώρας που χρειαζόταν διπλάσια δύναμη από μια καλή σφραγίδα, για να αφήσει το αποτύπωμά της. Σύντομα άρχισα να ζεσταίνομαι, να εκνευρίζομαι και φυσικά να νιώθω αβάσταχτους πόνους στο χέρι μου που υποφέρει από τενοντίτιδα και πρέπει να βρίσκεται σε φάση πλήρους ακινησίας. Και τώρα που γράφω ετούτα εδώ τα λόγια πονάω σύντροφοι αλλά έλα που με πνίγει το δίκιο!
Περνάει κανένα τέταρτο σφραγίζοντας και η 25χρονη βολεμένη στο δημόσιο κατσίκα μου κάνει σήμα να πάω στο δίπλα ταμείο γιατί προφανώς δεν της άρεσαν και πολύ τα μούτρα μου και αδυνατεί να με εξυπηρετήσει. Παραδίδω τα 235 γράμματα, πληρώνω και με ευγένεια ρωτάω: «Όπως είδατε στέλνω 235 από την ΤΑΔΕ εταιρεία. Θα μπορούσα τώρα να πάρω το δέμα που είναι για την ΤΑΔΕ εταιρεία; Με ξέρετε. Έρχομαι συνέχεια εδώ.» «Ναι αλλά θέλω ταυτότητα» λέει ο ξανθόσπορος. «Ρε χριστιανή μου» της λέω «στέλνω 235 γράμματα με αυτή την επωνυμία. Ένα δέμα θέλω να πάρω. Τι πιο λογικό δηλαδή; Να ξανάρχομαι πάλι τη Δευτέρα; Περισσότερη δουλειά και για εσάς είναι». «Όχι είπα».
Το μόνο που είπα φεύγοντας είναι πως κατάφεραν και απώθησαν έναν μεγάλο κλέφτη που είχε βάλει στο μάτι ένα ασήμαντο δέμα. Ελπίζω κάποιος να το διαβάσει αυτό και να τους μεταφέρει εκεί στο ΕΛΤΑ πως είναι αγράμματες, μαλακισμένες, αμόρφωτες, με έλλειψη παιδείας και τρόπων. Τα λέμε τη Δευτέρα ζούδια! Θα σας βγάλω την πίστη. Όχι για τίποτα άλλο. Για το πρησμένο μου το χέρι που υποφέρει γαμώ το κέρατό μου!
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η Ελλάδα. Ένα έθνος αγραμμάτων, απαίδευτων, βολεμένων, γύφτων και φωνακλάδων.
