We're delighted to announce the live return of HARD-FI later this month at the BBC Electric Proms.
The band will be playing at Koko as part of the Africa Express night on Wednesday 22nd October.The focus of the night the focus of this gig is to put African artists on global stage to show off their music in its purest form.
Suprising collaborations will happen on the night - other artists performing include Reverend & The Makers, Natty, Baaba Maal, Toumani Diabate, The Aliens, Amadou and Mariam, Rachid Taha, Foals...and about 100 others!
Please see the flyer below and click on it to purchase tickets today!
Hard-Fi και Reverend and the Makers μαζί; Why God, whyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy? Καλά να πάθω. Ας κάτσω μια ζωή στην Ελλάδα να ανοίγω το ράδιο και να παίζει Παπαρίζου και Πέγκυ Ζήνα. Την τύχη μου τη ξελογιάστρα! :-(
Ζούμε σε έναν κόσμο παραλογισμού. Συνεχής ένταση που δημιουργεί και άλλη ένταση. Μαλώνουμε για το πάρκινγκ που μας κλέβουν, για τα πεταμένα στο πάτωμα ρούχα, για τη βοήθεια που νιώθουμε οτι μας λείπει από τους άλλους, για το ωράριο και τη μισθοδοσία, για το κινητό μας που έχει αναμένα πλήκτρα, που σημαίνει οτι κάποιος μόλις το κοίταγε.
Τρέχουμε να πληρώσουμε, να μας πληρώσουν, να προλάβουμε, να φάμε, να βγούμε, να ψωνίσουμε. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε. Και κάπου ανάμεσα στο τρέξιμο και το λαχάνιασμα, στέκεσαι ιδρωμένος και νομίζεις οτι έχεις βρει το όνειρο αλλά αυτό αρχίζει να τρέχει. Τρέχει αυτό, τρέχεις και εσύ από πίσω του. Take me with you when you're going to the unknown. Τρέχουν όλοι για το τίποτα.
Δουλεύουμε απλά για να δουλεύουμε. Βγάζουμε χρήματα με τρόπο ακατάλληλο για τη ψυχική μας υγεία και τα επενδύουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε. Μπορεί και όχι. Ζούμε για το Σαββατόβραδο ή όσοι είναι πιο συνειδητοποιημένοι, για την Πέμπτη το βράδυ. Χωράμε τις σκέψεις ολόκληρης της εβδομάδας σε μια μέρα. Όταν για λίγο θα σταματήσουμε να τρέχουμε και θα απολαύσουμε την κάθε αναθεματισμένη στιγμή που θα περάσει. Μέχρι που να δούμε πως είναι περασμένες 4 και με ενοχές θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού για το κλουβί μας. Και πάλι από την αρχή...
It's a sick sick world and I'll be your medicine...
Πέμπτη βράδυ και μόλις έχω τελειώσει δουλειά. Ο Javier επέμενε από νωρίς να πάμε σινεμά, καθώς είναι κινηματογραφόφιλος. Εγώ κλασσικά βαριέμαι τη ζωή μου αλλά κάτι μέσα μου μου λέει πως δεν πρέπει να κάτσω σπίτι για ένα ακόμα βράδυ. Με τη φόρμα λοιπόν και το πρόσωπό μου εμφανώς κουρασμένο, οδεύουμε προς το Mall. Ευτυχώς οδηγεί αυτός. Όλοι είναι ντυμένοι στην τρίχα. Ο Φουστάνος κάνει βόλτες με μια μελαχρινή πιτσιρίκα και εγώ πιάνω ασυνείδητα τη μύτη μου, μιας και από μικρή ήθελα να κάνω πλαστική. Ονειρευόμουν τη μέρα που ο Φουστάνος θα αναλάμβανε την περίπτωσή μου. Ύστερα διάβασα κάπου πως άφησε μια γυναίκα κουφή από το ένα αυτί (ή κάτι τέτοιο) και άφησα τα όνειρα κατά μέρος. Φοράω μια κόκκινη μπλούζα και την ώρα που ο Javier διαβάζει το πρόγραμμα προβολών συνειδητοποιώ πως η ραφή στην αριστερή μασχάλη της μπλούζας μου είναι μαύρη και βγάζει μάτι! Γι’ αυτό με κοίταγαν οι μαθητές μου;;;!!! Δεν έχω ιδέα πότε το έραψα αυτό! Μάλλον κάποια μέρα που βιαζόμουν, δεν είχα τι να φορέσω και είχα ξεμείνει από κόκκινη κλωστή. Όσον αφορά την πλέξη, ας την αφήσουμε καλύτερα ασχολίαστη. Κατεβάζω σχεδόν ακαριαία το χέρι μου και κοιτάζω γύρω, ψάχνοντας για κάποιον εξίσου κακοντυμένο και ατημέλητο, μια σανίδα σωτηρίας μέσα στην παρακμή μου. Για καλή μου τύχη, ακριβώς από πίσω μου στην ουρά, βρίσκεται ένας θεόρατος μαύρος μπασκετμπολίστας που φοράει μπλε παντόφλα-παραλία Παλούκι με άσπρη κάλτσα. Ουφ… Φτάνουμε στο ταμείο και αφού ταλαντευτήκαμε για λίγο ανάμεσα σε Vicky Christina Barcelona και Περί Τυφλότητος, καταλήξαμε τελικά στην αρχική μας επιλογή, το έργο του Woody Allen, το Vicky Christina Barcelona. Η προβολή γινόταν στην αίθουσα Max, τη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα στην Ευρώπη, σύμφωνα με το σποτάκι των Village. Η αίθουσα είναι όντως αχανής και είναι η μοναδική αίθουσα των Village που δεν μου προκαλεί ίλιγγο ή την αίσθηση ότι η οθόνη θα πέσει να με πλακώσει. Επιπλέον, προλάβαινα να διαβάσω τους υπότιτλους, χωρίς να χρειάζεται να περιστρέφω το κεφάλι μου κατά 180 μοίρες ανά 2 δευτερόλεπτα. Καλή αρχή λοιπόν. Πριν ακόμα αρχίσει το έργο είχα πολλές σκέψεις μέσα στο μυαλό μου: Ενώ περιμένω να δω τα αγαπημένα μου τρέιλερ, μια καταιγίδα από διαφημίσεις πλημμυρίζει την οθόνη. 2 τρέιλερ vs 15 διαφημίσεις! Τι στο καλό γίνεται; Πάντα βιαζόμουν να μπω στην αίθουσα για να μη χάνω τα τρέιλερ, που τα θεωρώ μικρούς θεούς και τώρα μου βάζετε 2 τρέιλερ μόνο; Καινούριο είναι αυτό; Φαίνεται πως μετά το θάνατο του Don LaFontaine ήρθε το απόλυτο χάος… Συνεχίζω το παραλήρημα σκέψεων και συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, που ο Javier έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα και μπορώ να μοιράζομαι μαζί του πράγματα που μου αρέσουν. Είχα κάποτε προσφέρει σε κάποιον εισιτήρια για το Εθνικό και είχε αρνηθεί λέγοντας «Δεν είναι του επιπέδου μου». Δεν είναι του επιπέδου σου; Πολύ high-class ή πολύ λίγο για σένα; Ποτέ δεν το έμαθα και ευτυχώς δηλαδή, που δεν πήρα απάντηση, γιατί πόσα να αντέξει το νευρικό μου σύστημα; Από την άλλη βέβαια, συνειδητοποίησα πως, για ακόμα μία φορά βγήκα και πάλι μόνο με τον Javier. Ένιωσα ξανά πόσο μόνη είμαι σε αυτή τη ζωή, συναίσθημα που με τρώει εδώ και πολλές μέρες. Έχω άπειρους γνωστούς αλλά ελάχιστους φίλους. Ζήτημα να είναι τρεις. Κανονικά δεν πρέπει να παραπονιέμαι γι’ αυτό. Εγώ το έχω επιλέξει. Εγώ δεν αντέχω άνθρωπο δίπλα μου. Εγώ δε μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν, εγώ δε μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν και επιλέγω να κάνω με όλους μόνο χαβαλέ. Εγώ θεωρώ την αδερφή μου την καλύτερή μου φίλη και αρνούμαι να την «αντικαταστήσω» τώρα που λείπει για σπουδές στη Μυτιλήνη. Εγώ το έχω επιλέξει αυτό. Κάνω στην άκρη τα μελαγχολικά συναισθήματα και παρατηρώ πως η χαώδης αίθουσα είναι γεμάτη. Μια εικόνα που σε γεμίζει ελπίδες, σε καιρό που οι περισσότεροι προτιμούν να πιουν ένα καφέ στο Κολωνάκι, από το να δουν ή να διαβάσουν κάτι και γενικότερα να κάνουν κάτι που θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους. Τι ωραίο πράγμα, να βλέπεις τόσα άτομα να μαζεύονται για την προβολή μιας ταινίας που δεν αποτελεί hero ή teen movie. «Μακάρι να μπορέσω και εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο κάποτε για τον ελληνικό κινηματογράφο» σκέφτομαι και αμέσως συνέρχομαι όταν ακούω κάτι τσιρίδες από δίπλα μου. Ακαριαία η έκφραση του προσώπου μου μετατρέπεται σε αυτή αφινιασμένου ζόμπι. Ψιλιάζομαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Γυρνάω και βλέπω μια παρέα γύρω στα 21 με 3 κοπέλες και έναν καταϊδρωμένο χοντρό gay που φωνάζει τη μία κοπέλα "μωράκι" του και την ταΐζει στο στόμα. Οκ. Όλα τα είχα, αυτό μου έλειπε. Μου τι δίνουν οι άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους φωνάζουν «Heeey εδώ είμαι, κοίτα με!» και περισσότερο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που μιλάνε κατά τη διάρκεια των ταινιών. Νομίζεις πως είμαι καχύποπτη; Δεν πέρασαν 5 λεπτά από την αρχή του έργου και το χνουδωτό τερατάκι και τις κολλητές του άρχισαν να νιαουρίζουν εκνευριστικά. Ο Javier, που σπάνια κατορθώνει να κρατηθεί ξύπνιος στις ταινίες, έχει τα μάτια του ανοιχτά και έχει εκνευριστεί απίστευτα. Πετάει κανένα «σκάστε» στον αέρα αλλά το gay parade φαίνεται πως έχει βάλει τα ποπ κορν στα αυτιά! Τα φώτα χαμηλώνουν, η ταινία αρχίζει και εγώ μόλις που προλαβαίνω να διαβάσω το όνομα της Penelope Cruz, έκτο στη σειρά αν δεν κάνω λάθος. Η λίστα των ονομάτων είναι βάσει εμφάνισης. Καθώς θεωρώ την Cruz ατάλαντη και σφίγγομαι (προυτς) κάθε φορά που την βλέπω, ανακουφίζομαι όταν συνειδητοποιώ πως θα αργήσει να εμφανιστεί στην οθόνη. Το απωθημένο μου γι’ αυτήν έφτασε στα όρια του μίσους μάλιστα, όταν ο έρωτάς μου ο αγιάτρευτος, ο Christian, τη φίλησε στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Αλλά ας μην τα θυμάμαι αυτά καλύτερα. Παιδικά τραύματα… Στην αρχή της λίστας φιγουράρουν και τα ονόματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών.
1) Scarlett Johansson. Πολύ με έχει παιδέψει αυτή η κοπέλα. Μια τη λατρεύω, μια τη μισώ. Είναι το american dream που κανονικά κάθε μεγάλος σκηνοθέτης θα έπρεπε να σνομπάρει. Μια σχετικά καλή ηθοποιός (εμένα δε με τρελαίνει), με παρουσιαστικό που αφήνει τους άντρες άφωνους (εμένα δε με τρελαίνει) και ναζιάρικο στυλ που κερδίζει (εμένα δε με τρελαίνει!!!). Εκτός αυτών, τα έχει φτιάξει με όλους τους κούκλους του Hollywood, με αποκορύφωμα το γάμο της με τον Ryan Reynolds. Ε αυτό πάει πολύ! Είναι και επίσημα η μούσα του Woody Allen και ετοιμάζει το ντεμπούτο album της, με το οποίο προβλέπεται να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας δισκογραφίας. Και ως κερασάκι στην τούρτα, κάθε άντρας που γουστάρω έχει φωτογραφία της κολλημένη στο δωμάτιό του. Δηλαδή έλεος. Κάτι σαν την Παπουτσάκη δηλαδή αλλά όχι τόσο εκνευριστική. Οκ, τη ζηλεύω αλλά δε θα ήθελα να είμαι αυτή και αυτό με παρηγορεί. Επίσης, πάντα πίστευα πως είναι καλύτερη καστανή αλλά δε θα έχω ποτέ την ευκαιρία να της το πω. 2) Rebecca Hall. Οκ, εδώ γίνομαι ρόμπα γιατί δε ξέρω τίποτα για τη συγκεκριμένη ηθοποιό. Η αλήθεια είναι ότι τη λυπήθηκα γιατί ενώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, παίζει πολύ καλά και ίσως να παίζει περισσότερο απ’ όλους στην ταινία, δε βρίσκεται στην αφίσα της ταινίας και ο Τύπος δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί της, παρά μόνο με τους λαμπρούς χολιγουντιανούς αστέρες. Rebecca, θα μάθω για σένα, I promise. 3) Το καλύτερο το αφήνω για το τέλος. Javier Bardem. Τι να πρωτοπώ…Τι σώμα, τι φωνή, τη βλέμμα, τη μύτη, τι μαλλιά, τι ύφος, τι στυλ, τι άντρας, τι ηθοποιός, τι όλα! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο δικός μου ο Javier είναι κατά πολλούς μια απομίμηση του original Javier. Ο Bardem δεν είναι ο super κούκλος αλλά έχει κάτι που σε κερδίζει με την πρώτη. Επίσης, είναι απίστευτα ταλαντούχος. Είμαι σίγουρη πως κανείς δε θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του γόη καλλιτέχνη καλύτερα απ’ αυτόν. Ποτέ δεν ήμουν φαν του Woody Allen. Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα το ύφος και το χιούμορ του. Μεγαλώνοντας άρχισα να εκτιμώ το στυλ κινηματογράφησής του και ακόμα περισσότερο το ευρηματικό του τρόπο να περιγράφει κωμικά καταστάσεις, που όλοι έχουμε βιώσει αλλά κανείς δε ξέρει πώς να αποτυπώσει. Τέλος, θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες του βγάζουν γέλιο χωρίς να δείχνουν κάτι «αστείο». Hope you know what I mean. Όπως καταλαβαίνετε, την ταινία τη λάτρεψα. Είναι ότι καλύτερο έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Η Johansson και η Hall αξιοπρεπείς, η καθεμία με το δικό της στυλ, o Bardem κάτι παραπάνω από ελκυστικός και πειστικός ως "άντρας πειρασμός" και η Penelope Cruz έκπληξη, στο ρόλο μιας τρελής ξεπεσμένης καλλιτέχνιδας, με εμμονές και περίεργη ιδιοσυγκρασία. Ναι, το παραδέχομαι. Η Cruz σε αυτή την ταινία είναι θεά και μπορώ πλέον να τη αποκαλώ ηθοποιό.
Η ταινία περιλαμβάνει ένα ερωτικό τρίγωνο, χωρίς όμως να εστιάζει σε αυτό αλλά στις ερωτικές σχέσεις γενικότερα, που αποτελεί και αγαπημένο θέμα του Allen. Δε θα σας πω την πλοκή. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να ξέρεις ελάχιστα πράγματα όταν σκοπεύεις να δεις μια ταινία. Εκτός του ότι είσαι πιο αντικειμενικός, την απολαμβάνεις και περισσότερο. Το Vicky Christina Barcelona με έκανε να σκεφτώ πολλά για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, για όλα όσα ζω και για όλα όσα έχω περάσει. Μου κίνησε το ενδιαφέρον υποκριτικά και με ώθησε να κάνω όνειρα για τη ζωή. Επιπλέον, αποτελεί μια ταινία πρότυπο σεναρίου, πλοκής, σκηνοθεσίας και ερμηνειών. Μια ταινία που σίγουρα θα ήθελα να ξαναδώ σύντομα, για να μην πω τώρα! Ταυτίστηκα με τους χαρακτήρες και πήρα ένα κομμάτι από αυτούς μαζί μου. Αν δεν έχετε κάτι να κάνετε απόψε το βράδυ, ή και αν έχετε, παρατήστε το και πηγαίνετε να δείτε την ταινία. Σίγουρα θα τη λατρέψετε. Καλή προβολή!
Υσ. Πριν δω την ταινία νόμιζα οτι το Vicky Christina Barcelona είναι το ονοματεπώνυμο κάποιας ισπανίδας καλλονής. ;-) Κοντά έπεσα...
Τρέχω τρέχω τρέχω και δε φτάνω! Θέλω τόσα πολλά να γράψω. Τριγυρνάνε τόσα στο μυαλό μου! Οικονομικά, σπίτι, σχολή, νύχια, Μαντόνα, ζώα, χωματερή και χίλια άλλα που εσάς σίγουρα σας ακούγονται ακαταλαβίστικα αλλά για μένα βγάζουν νόημα! Ελπίζω να βρω το χρόνο να τα μοιραστώ σύντομα μαζί σας. ;-)
Ζητούνται για άμεση πρόσληψη 2 καθηγητές αγγλικών για φροντιστήριο στα Άνω Λιόσια. Πρότυπο φροντιστήριο και ευχάριστο περιβάλλον, με εμένα μέσα. Τι άλλο θέλετε! Πληροφορίες εντός...
Με έχει πιάσει μια απίστευτα γλυκιά μελαγχολία. Όπως όταν αισθάνομαι οτι είμαι για πρώτη φορά ερωτευμένη με κάποιον. Που ξέρω οτι θα τον συναντήσω και το στομάχι μου πάλεται. Και σαν να τουρτουρίζω. Απίστευτο συναίσθημα! Υπάρχει για να νιώθω ζωντανή. Ακόμα πιο απίστευτο όμως είναι που αισθάνομαι έτσι χωρίς λόγο. Ή τουλάχιστον, χωρίς προφανή λόγο. Απόψε τυλίγομαι σε ένα πέπλο ψευδαισθήσεων και το απολαμβάνω. Δε θέλω να βγω από εδώ. Θα μείνω ερωτευμένη με την εικόνα, δε θα σκεφτώ τίποτα, δε θα αναλύσω τίποτα. Απλά θα χαθώ και θα το απολαύσω. Έγιναν πολλά μικρά πραγματάκια σήμερα. Ανεπαίσθητες αλλαγές, που όλες μαζί όμως κάνουν τη διαφορά. Είδα τους νονούς μου μετά από πολύ καιρό, ανθρώπους που υπεραγαπάω. Σχεδόν όλοι οι γονείς των καινούριων μου μαθητών με ευχαρίστησαν γιατί τα παιδιά τους έχουν πλέον όρεξη να διαβάσουν. Αισθάνθηκα τόσο σημαντική! Μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και κατάλαβα πόσο απαραίτητη μου είναι. Συνειδητοποίησα πως αν δεν επιτύχω το όνειρό μου θα είμαι πάντα μια ανολοκλήρωτη οντότητα. Διάβασα κάποια ποστ από το παλιό μπλογκ μου και είδα πόσο καλό μου έκανε το να γράφω, έστω αυτές τις βλακιούλες που έγραφα. Συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει το γράψιμο. Ένιωσα βαθιά μέσα στην καρδιά μου πόσο πολύ μου έχουν λείψει κάποια πράγματα από το παρελθόν. Άνθρωποι και καταστάσεις. Χαμογέλασα όταν είδα πως ένα ποστ μου του 2006 "μόλις" άρχισε να μαζεύει σχόλια. Τι σου είναι η ζωή... Ένιωσα ένα σφίξιμο που είδα τα ξαδερφάκια μου που κοντεύουν να μου ρίξουν ένα κεφάλι. Σκέψου οτι τα νανούριζα τα άτιμα. Ακούω το Black and Gold για χιλιοστή φορά μέσα σε 3 μέρες και νιώθω υπέροχα. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά τελικά. Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές που σου δίνει. Για τα καλά που σου προσφέρει αλλά και για τα λάθη στα οποία σε σπρώχνει να πέσεις. Όλα γυρνάνε πίσω κάποια στιγμή. Και αναλόγως τη φάση άλλοτε πονάνε, άλλοτε απλά σε προσπερνάνε και άλλοτε σε μελαγχολούν γλυκά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι αγαπάω τη ζωή περισσότερο από κάθε άλλον. Μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.
Όπως είπαμε, οι κακές συνήθειες δεν κόβονται. Τι θα κάνω τώρα λοιπόν; Καλά μάντεψες! Θα παρουσιάσω τη νέα μου μουσική "ανακάλυψη". Αν και δε ξέρω πόσο νέα μπορεί να θεωρηθεί, καθότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει ήδη καεί απείρως στο MTV. Αγαπητέ μου αναγνώστη, ξέρω ότι τα γούστα μας σπάνια συμπίπτουν αλλά σχώρα με, δεν κρατιέμαι! Έχω ακούσει αυτό το 21 Century Life τόοοσες φορές που απλά πρέπει να σε πείσω να το ακούσεις και εσύ! Δράστης ο Sam Sparro. 25 χρονών και θεογκόμενος (έλα σεμνά), καθώς έχει αυτό το nerdy στυλάκι που το βρίσκω τόσο σέξυ! Γεννημένος στο Σίδνευ και μεγαλωμένος στο L.A. (όχι, δεν είναι τα Ano Liosia σε αναγραμματισμό) βρισκόταν από μικρός ανάμεσα σε καλλιτέχνες, έχοντας μαμά χορεύτρια και μπαμπά γκοσπελιάρη. Από μικρός τραγουδούσε αλλά δεν είχε σκεφτεί να κάνει το πάθος του επάγγελμα, μέχρι που μια μέρα, σε πολύ μικρή ηλικία, γνώρισε την Chaka Khan (άμα σε θέλει η τύχη σου...). Ήταν σε ένα φιλικό σπίτι λέει, απ' όπου και πέρασε η Chaka για ένα τσάι. Εκεί που κάθονταν λοιπόν και τα έπιναν (!) η Chaka ζήτησε από κάποιον να τραγουδήσει το νέο γκόσπελ τραγούδι της ενορίας. Καθότι όλοι κότες (τραγούδα εσύ αν σου βαστάει μπροστά στην Chaka Khan), ο Sam Sparro με σθένος ψυχής προσφέρθηκε να τραγουδήσει. Η συνέχεια θυμίζει happy end παραμυθιού και κάτι που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ζήσουμε. Η Chaka, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε chaka-chaka και χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι πλασμένος για τραγουδιστής. Έτσι, ο μικρός Sparro το έδεσε κόμπο στο μαντίλι. Και πολύ καλά έκανε. Μεγαλώνοντας, αναζήτησε την τύχη του σε Λονδίνο και Σίδνευ και κατέληξε στο L.A. να φτιάχνει καφέδες σε ένα συνοικιακό μαγαζί (το συνοικιακό το έβαλα εγώ, φτιάχνει ατμόσφαιρα). Εκεί που έψηνε τον ελληνικό (τον ποιο;) και είχε αρχίσει να λαλεί από την κατάθλιψη για ένα ονείρο για καριέρα που ναυαγούσε, έγραψε πολλά από τα κομμάτια του πρώτου του δίσκου «Sam Sparro» (πρωτοτύπησε με τον τίτλο)…Εκεί έγραψε και την κομματάρα Black and Gold, η οποία τώρα βρίσκεται στο Top 5 πολλών χωρών. Έλα μη με αμφισβητείς! Βρίσκεται λέμε! Εσύ ακούς ροκάκια. What do you know?!!! Λίγο καιρό μετά βρέθηκε να τραγουδάει σε μια underground σκηνή, όπου τον ανακάλυψε ο υπεύθυνος κάποιας δισκογραφικής. Φωνή με μεγάλη έκταση, μαύρο χρώμα και καταπληκτικά γυρίσματα. Απλά, δε μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Έχει και αυτόν τον προγναθισμό που τον κάνει τόσο διαφορετικό και τόσο ελκυστικό! Εκτός αυτού, έχει και ένα κόλλημα με την 80’s retro pop και με τα τεράστια γυαλιά μυωπίας που τρελαίνουν κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει άνθρωπος που να του ταιριάζουν περισσότερο τα άχαρα αυτά γυαλιά. Γράφει ο ίδιος τη μουσική του και κάθε του κομμάτι αποκαλύπτει και μία διαφορετική πτυχή του εαυτού του. Ο δίσκος του είναι μια γιορτή διαφορετικών μελωδιών. Αρκεί να αναφέρω ότι τα 3 πρώτα του single μπήκαν στα Top 10 των Dance, Pop και Rock Charts! Πιστεύω πως το όνειρο κάθε αληθινού τραγουδιστή (και λέγοντας τραγουδιστή δεν εννοώ τραγουδιάρη) είναι να γίνεται αποδεκτός από διαφορετικές μουσικές ομάδες. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είχε κάνει και η Minogue το ντουετάκι με τον Nick Cave; Σίγουρα ξύπνησε μια μέρα και σκέφτηκε «έχω φωνή, τι στο καλό κάνω;». Και είπε να κάνει μια αλλαγή. Όποιος έχει λίγο μυαλό και πολλή διάθεση να ρισκάρει, το κάνει από νωρίς αυτό. Η Minogue το σκέφτηκε κάπως αργά. Άλλοι πάλι τους αρέσει να σταμπάρονται γιατί έτσι πουλάνε περισσότερο ή απλά ξέρουν να κάνουν μόνο ένα πράγμα καλά. Οι Hard-Fi, πρόσφατο παράδειγμα, έκαναν ένα βήμα παραπέρα και κατόρθωσαν να γίνουν αποδεκτοί από το dance κοινό. Ελάχιστοι όμως καταφέρνουν να ισορροπούν με θαυμαστή ευκολία ανάμεσα σε ποικίλα μουσικά είδη και στυλ και να γίνονται αποδεκτοί από όλους, στην αρχή ακόμα της καριέρας τους. Ανατρεπτικός και δημιουργικός, στιλάτος και γλυκά εκκεντρικός, ο Sam Sparro έχει καταφέρει να απασχολήσει την παγκόσμια μουσική σκηνή (και το μυαλό μου) με τρόπο μοναδικό. Και είναι μόνο η αρχή. Κλείνω με το 21 Century Life. Ελπίζω να σας έπεισα να το δείτε και ακόμα περισσότερο, ελπίζω να σας αρέσει. Παρεμπιπτόντως, ο Sparro είναι γοητευτικός, ταλαντούχος και μου αρέσει. Με άλλα λόγια είναι gay το κέρατό μου! Στο video του Cottonmouth τον καβαλάει ο ηλιοκαμένος, γραμμωμένος γκόμενός του. Τα νεύρα μου. Πάλι με το Χουζούρη θα τη βγάλω…Enjoy!
Πόσες φορές έχω πάρει την απόφαση να ανοίξω και πάλι μπλογκ; Σας ξενίζει η λέξη "ανοίγω"; Πάντα αυτή χρησιμοποιούσα για τα μπλογκς. "Άνοιξε ένα μπλογκ", "έκλεισε" ένα άλλο...λες και είναι μαγαζάκια. Φαντάζομαι το ένα μπλογκ δίπλα στο άλλο. Το καθένα πουλάει κάτι διαφορετικό. Έχει διαφορετικό χρώμα. Το διευθύνει μια διαφορετική προσωπικότητα. Στο ένα θες να πας να ψωνίσεις επειδή συμπαθείς τον ιδιοκτήτη. Στο άλλο πας για το προϊόν και στο παράλλο δεν πατάς ούτε με σφαίρες. Πολλά παίζουν. Σημασία έχει οτι τα μπλογκς αποτελούν μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη πτυχή του διαδικτύου, της πληροφόρησης, της επικοινωνίας. Έχω΄ήδη διατελέσει 2 χρόνια μπλόγκερ στην A.V., απ' όπου και έφυγα θριαμβευτικά. Πέρασα 2 όμορφα χρόνια. Αντάλλαξα απόψεις, γνώρισα ανθρώπους, λογομάχησα με πολλούς άλλους, έγραψα κειμενάκια, τα οποία σίγουρα δεν είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά για τα οποία είμαι πολύ περήφανη. Πάντα έλεγα πως είναι καιρός να ανοίξω μπλογκ αλλά όλο κολλούσα. Λίγο ο ενθουσιασμός που δεν υπάρχει πια, λίγο το "κοινό" μου που το έχω χάσει, λίγο το τέλος της φοιτητικής ζωής και η έλλειψη χρόνου, με έχουν επηρεάσει αρνητικά. Στο παλιό μου μπλογκ, ήξερα οτι με διάβαζαν στάνταρντ 5 άνθρωποι. Τώρα, μου είναι λίγο δύσκολο να ξέρω οτι αρχίζω από το 0 και ότι τα πρώτα μου ποστς θα είναι κομμάτι ενός ημερολογίου που κανείς ποτέ δε θα διαβάσει. Ωστόσο, το γνωστό κράξιμό μου έχει συσσωρευτεί τον τελευταίο καιρό και ψάχνει μέσο διαφυγής. Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και αποφάσισα πως αντί να πληρώσω μια περιουσία στους ψυχαναλυτές θα μπορούσα να ξεδώσω στο μπλογκ μου. Εκεί τουλάχιστον μπορώ να ακούσω παραπάνω από μια γνώμες. Να' μαι λοιπόν, ανανεωμένη, τσαμπουκαλεμένη (μη ξεχνάμε τις παλιές κακές συνήθειες), ξανθιά πλέον και με άπειρη διάθεση να κράξω τους μισογύνηδες, τις κυράτσες, τους ελληνάρες, τη γραφειοκρατία, τα λαμόγια, τη ζωή σας, τη ζωή μου...Είμαι η Gomena tu Xuzuri! Καλώς σας βρήκα!
